Morgunblaðið - 28.01.2005, Page 42

42 FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Um þessar mundir
eru liðin fjörutíu ár síð-
an við Lillý kynntumst
fyrst en þá höfðum við
Ingibjörg systir hennar
nýlega opinberað trú-
lofun okkar. Er skemmst frá því að
segja að hún og hennar fólk tóku mér
ákaflega vel, með hlýju og glaðlegu
viðmóti. Það er einmitt þessi hlýja og
glaðværð ásamt bjartsýni sem ein-
kenndi líf Lillýjar. Á stundum þurfti
hún líka vissulega á þessum eigin-
leikum að halda. Um tvítugt veiktist
Lillý af skæðri lömunarveiki og var
þá við dauðans dyr en það sem gerði
gæfumuninn var frækilegt sjúkra-
flug Björns heitins Pálssonar. Hið
sama má segja um undanfarin miss-
eri þegar Lillý tókst á við erfiðan
sjúkdóm, þessi tími einkenndist af
bjartsýni og miklum styrk.
Lillý var Skagfirðingur í húð og
hár, Blöndhlíðingur af bestu gerð.
Það var gaman að hlusta á hana segja
frá bernskudögunum heima í Sól-
heimagerði, þá geislaði hún af gleði.
Það var líka mikið um að vera í Sól-
heimagerði á þessum árum, þar voru
vinnumenn og -konur og meira að
segja kennt í kjallaranum. Ekki
skemmdi umgjörð náttúrunnar frek-
ar en nú, samspil tígulegra fjalla, niðs
vatnanna og grundanna fögru. Brott-
flutt ræktaði Lillý alla tíð vel sam-
bandið við átthagana, var driffjöður í
ættarmótum, litlum og stórum, heim-
sótti oft fjörðinn sinn kæra, til að
hitta vini og vandamenn og njóta úti-
verunnar.
Lillý giftist Guðmundi Hansen,
Gúnda, 1956 og nokkrum árum síðar
reistu þau sér hús á Álfhólsvegi 70 í
Kópavogi. Það þurfti bjartsýni og
áræði til að byggja á þessum árum.
Fjölskyldan stækkaði líka ört en syn-
ir Lillýjar og Gúnda eru fjórir. Saga
fjölskyldunnar á Álfhólsvegi 70 er
samofin frumbyggjasögu Kópavogs,
saga um þrautseigju, nægjusemi og
óbilandi bjartsýni.
Eftir að synirnir komust á legg fór
Lillý að vinna utan heimilis, fyrst við
vélritunarkennslu og síðar sem
læknaritari og starfaði við hið síðar-
nefnda þar til fyrir rúmu ári. Ég veit
að Lillý var vel látin af vinnufélögum
sínum og sjálf naut hún vinnunnar
enda var Lillý bæði dugleg og sér-
lega félagslynd.
Lillý var mikil fjölskyldumann-
eskja og hafði mikla ánægju af sam-
veru við börnin og ekki síst barna-
börnin sem æði oft komu til að gista
eða amma og afi komu til að passa
ungana sína.
Minningarnar streyma fram. Við
hjónin minnumst göngutúranna
góðu, bæði í Heiðmörk og í Elliðaár-
hólmanum. Einnig samvista með
Lillý og Gúnda norður í Skagafirði,
bæði heima í bæ í Sólheimagerði og í
skógarlundi systkinanna, sunnan og
ofan við bæinn. Þessi skógarlundur
var Lillý sérlega kær og var það að
vonum því lundurinn þessi er órækt
vitni um hvernig breyta má rýru
SIGRÚN
GÍSLADÓTTIR
✝ Sigrún Gísladótt-ir fæddist í Sól-
heimagerði í Blöndu-
hlíð í Skagafirði 11.
júlí 1935. Hún lést á
heimili sínu 15. jan-
úar síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Digraneskirkju 21.
janúar.
landi í unaðsreit og ekki
spillir nú útsýnið. Það
var líka einstaklega
ánægjulegt að fá Lillý
og Gúnda í heimsókn út
til Kaupmannahafnar í
haust þegar við hjónin
dvöldum þar um mán-
aðarskeið. Þar sem ég
var með rúman tíma
varð ég þeirrar ánægju
aðnjótandi að keyra
þau um Kaupmanna-
höfn og nágrenni.
Lillý virkilega naut
sín þessa daga enda var
henni alltaf hlýtt til
Danmerkur og hafði þar að auki ver-
ið í lýðskóla þar úti á sínum ungu ár-
um.
Við hjónin þökkum þér allar
ánægjulegu samverustundirnar og
hjálpsemina í gegnum tíðina.
Kæri Gúndi og fjölskyldan öll, ég
votta ykkur innilega samúð. Minn-
ingin um mæta konu lifir.
Óli Gunnarsson.
Sendu aldrei neinn til að gá hverj-
um klukkan glymur, hún glymur þér.
Þannig kvað enskt skáld fyrir fjórum
öldum. Þegar líkhringingin kveður
við hefur eitthvað horfið af lífsmynd
þess sem eftir lifir. Sjaldan eiga þessi
orð betur við en þegar góður granni
fellur frá. Þau hjónin Sigrún og Guð-
mundur, sem bjuggu í næsta húsi við
okkur í rúmlega fjörutíu og fjögur ár,
byrjuðu að byggja um svipað leyti og
fluttu inn á sama árinu. Nú er Lillý
horfin yfir móðuna miklu. Margs er
að minnast í samvistum okkar og
verður þó fátt eitt talið.
Fyrstu árin mótuðust samskipti
okkar af byggingarstússi og frágangi
á lóðunum, barnauppeldi og öðru
amstri hins rúmhelga dags. Okkur
grunaði það snemma að Lillý hefði
ung þurft að taka til hendi. Okkur er í
fersku minni þegar hún var að nagl-
hreinsa og skafa mótatimbrið og
tveir synir þeirra hjóna vöppuðu í
kring, annar á 4. ári og hinn á 3. ári,
gerðu líklega minna gagn en síðar
þegar þeir voru báðir orðnir bygg-
ingarverkfræðingar. Sá þriðji var í
barnavagni og skeytti ekki um það
þótt bræður hans hrösuðu eða hrufl-
uðu sig í byggingarvinnunni enda
langt í að hann færi að sinna lækn-
ingum sem doktor í læknisfræði.
Þarna létu menn hendur standa fram
úr ermum: Húsið byggt með hraði,
annarri álmunni síðan skipt þannig
að íbúðarhæf væri. Við höfðum verið
aðeins fyrri til í framkvæmdum svo
að tréverkið í heimatilbúinni eldhús-
innréttingu okkar var flutt yfir í
þeirra eldhús. Hún hafði verið smíð-
uð úr mótatimbri og borðplatan var
upphaflega hurð úr kassafjölum. Í
svefnherbergi voru barnakojur og
barnarúm, sem urðu brátt tvö því að
fjórði sonurinn fæddist rúmu ári eftir
að þau fluttu inn. Kannski hefur þeim
yngsta þótt þröngt um sig, a.m.k. átti
hann eftir að láta til sín taka síðar
sem húsasmiður. Vinnuaðstaða hefur
tæplega verið upp á marga fiska því
að mikið þurfti að sauma á hina ungu
sveina og húsbóndinn þurfti sem
kennari að sinna heimavinnu sinni.
Sá yngsti var jafngamall eldri syni
okkar en aldrei urðum við vör við að
neinn hængur væri á að bæta í hóp-
inn báðum sonum okkar til gæslu, ef
því var að skipta. Þegar þeir voru
orðnir sex drengirnir gat oft verið
glatt á hjalla. Sérstaklega er okkur
minnisstætt þegar þeir komu á jólum
yfir til okkar, gengu ásamt fleirum
kringum jólatré og allir sungu, hver
sem betur gat.
Oft og tíðum gerðum við okkur
glaðan dag saman, bæði heima og að
heiman. Það gat verið í smáu eins og
því að önnur frúin brá sér yfir til
hinnar í kaffi eftir að hafa hengt
þvott á snúru, allt upp í það að fara á
árshátíð með Skagfirðingum. Fyrir
síðkjólaböllin voru kjólar ekki keypt-
ir úti í búð heldur saumaðir heima.
Einu sinni bar svo til að sauma varð
einn slíkan sama daginn og árshátíð
Skagfirðinga var haldin og þótti ekki
tiltökumál.
Þegar árin liðu strjálaðist um sam-
eiginlegt útstáelsi en þeim mun
meira varð um bóklestur. Lillý hafði
yndi af bókum, hún las mikið og ekki
var hún í rónni fyrr en aðrir gátu not-
ið góðra bóka með henni. Oft var líka
skipst á bókum og um þær skrafað og
skeggrætt.
Þegar um hægðist fór Lillý að
vinna utan heimilis, fyrst sem skóla-
ritari og við kennslu í vélritun. Síðar
gerðist hún læknaritari og vann í
þeim geira til loka starfsaldurs. Ekki
kom það okkur á óvart að hún var
kjörin í forystusveit læknaritara.
Oft er torvelt að tína til einstök orð
og atvik í samskiptum manna en
hjartahlýja og hjálpfýsi Lillýjar
gleymist ekki og aldrei verður full-
þakkað fyrir vináttu hennar í okkar
garð í blíðu sem stríðu; þar bar aldrei
neinn skugga á. Þótt mikils sé misst
er það huggun að eftir lifir minning
um góða manneskju og seint verða
fullmetin áhrifin sem hún hafði á
samferðamenn sína með hógværð
sinni og æðruleysi, einnig síðustu
vikurnar sem hún lifði.
Við vottum Guðmundi, sonum
þeirra hjóna, tengdadætrum og
barnabörnum, svo og aðstandendum
öllum, dýpstu samúð okkar. Blessuð
sé minning Sigrúnar Gísladóttur.
Áslaug og Ólafur Jens.
Það var haustið 1954 sem fjörutíu
ungar stúlkur hittust í fyrsta sinn í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur á Sól-
vallagötu 12 í Reykjavík. Þar voru
bundin vináttubönd sem ekki hafa
slitnað í fimmtíu ár. Við vorum átta
sem héldum hópinn og höfum hist í
saumaklúbbi tvisvar í mánuði allar
götur síðan. Sigrún vinkona okkar
var ein úr þessum hópi.
Sigrún Gísladóttir var frá Sól-
heimagerði í Blönduhlíð í Skagafirði.
Skagafjörður var sveitin hennar og
hún unni sveitinni sinni af heilum
hug. Sigrún var glæsileg kona sem
hvarvetna var tekið eftir. Hún var
kletturinn sem hægt var að reiða sig
á. Það var gott að þekkja hana og
vera með henni.
Hún hafði stórt heimili og við lærð-
um allar af að sjá hvað henni fórst
umönnun þess vel úr hendi. Við
studdum hver aðra þegar á þurfti að
halda.
Hennar góði maður, synir og fjöl-
skyldur þeirra eiga nú um sárt að
binda, en geta yljað sér við minning-
ar um góða eiginkonu og móður.
Drengirnir allir bera vott um að hafa
fengið gott uppeldi. Hún var stolt af
þeim öllum.
Við vottum þeim innilega samúð
okkar.
Elsku Sigrún, við þökkum sam-
fylgdina í gegnum árin.
Saumaklúbburinn.
Kynni okkar hófust þegar Sigrún
kom 15 ára gömul til Akureyrar til að
stunda nám við Menntaskólann. Hún
bjó hjá Gunnlaugi móðurbróður sín-
um og Rósu konu hans, en Rósa var
frænka mín. Við urðum perluvinkon-
ur og hefur aldrei skugga borið á þá
vináttu.
Hún giftist ung Guðmundi Hansen
kennara og síðar skólastjóra frá
Sauðárkróki og byggðu þau sér
framtíðarheimili í Kópavogi. Þau
eignuðust fjóra syni, sem allir hafa
komið sér vel áfram í lífinu.
Á fyrstu búskaparárunum var
Guðmundur gjarnan í vegavinnu á
sumrin og fór hún þá stundum með
honum sem ráðskona. Eitt slíkt sum-
ar treystu þau mér fyrir Kristjáni
syni sínum, sem þá var yngstur.
Hún var að mestu heimavinnandi
meðan drengirnir voru litlir, en gerð-
ist þá skólaritari við Þinghólsskóla.
Seinna varð hún læknaritari á
Læknastöðinni við Marargötu, en
mörg síðastliðin ár vann hún á Borg-
arspítalanum.
Sigrún var afburða vel gefin, eft-
irsótt til vinnu og hörkudugleg til
allra verka. Hún var glaðlynd, fé-
lagslynd og vinmörg og ræktarleg
við vini og vandamenn, hafði einstak-
lega gaman af að taka á móti gestum
og veitti þeim af mikilli rausn.
Hún var glæsileg á velli og var
ætíð vel til höfð og fallega klædd svo
eftir var tekið.
Fyrir nokkrum árum greindist
hún með krabbamein. Eftir meðferð
átti hún mörg góð ár, en fyrir u.þ.b.
ári gerði meinið aftur vart við sig.
Síðastliðið ár var sífelld barátta, sem
hún vildi sem minnst ræða, en enginn
má sköpum renna.
Það verður tómlegt að hafa hana
ekki lengur á Álfhólsveginum og
skjótast í morgunkaffi og spjall.
Ég og fjölskylda mín sendum Guð-
mundi, sonunum, tengdadætrum og
barnabörnum einlægar samúðar-
kveðjur.
Valgerður Stefánsdóttir.
Bráðum er hálf öld síðan snilling-
urinn sr. Sigurður Ó. Lárusson gaf
saman ung hjón á heimili okkar í
skólastjórahúsinu í Stykkishólmi
þaðan sem útsýni er víðara og jafnvel
fegurra en úr öðrum íbúðarhúsum á
Íslandi. Svo vel hefur andríki pró-
fastsins í Stykkishólmi ásamt mann-
kostum brúðhjónanna dugað að fram
á þennan dag hefur taug sú sem þá
var bundin hvorki slitnað né trosnað.
Unga stúlkan, sem vordag einn
upp úr miðri tuttugustu öld gekk að
eiga Guðmund Hansen, var Sigrún
Gísladóttir frá Sólheimagerði í
Blönduhlíð.
Frá þeim degi hefur hún verið
meðal okkar vildustu vina.
Guðmundur og Sigrún áttu heima í
Stykkishólmi um skeið en síðan í
Kópavogi áratugum saman. Löngum
stóð heimili þeirra á Álfhólsvegi 70
sem hátt stendur í brekku og sér það-
an vítt yfir. Fjórir synir þeirra eru
hinir ágætustu menn, tengdadæt-
urnar þeim samboðnar og barna-
börnin mannvænleg.
Bæði voru hjónin dugmikil og vel
vinnandi og því oft mikil umsvif á
heimilinu meðan drengirnir voru
heima og allir við nám.
Heimili Sigrúnar og Guðmundar
stóð okkur jafnan opið og kom sér oft
vel, einkum þegar við áttum heima
úti á landi. Þar réð jafnan ríkjum
gestrisni og glatt viðmót. Marga
veisluna höfum við setið þar, síðast á
afmæli Sigrúnar í sumar sem leið.
Gott var að eiga Sigrúnu Gísladótt-
ur að vini. Hún var traust dugnaðar-
kona, greind, glaðvær og skemmti-
leg. Fróð var hún, einkum um
samtíðarviðburði og samferðamenn
og þá sérstaklega um menn og mál-
efni í Skagafirði sem henni var að
sjálfsögðu kærastur sveita.
Langt er síðan brúðhjónin ungu
horfðu yfir Breiðafjörðinn með von-
gleði í huga. Vonirnar brugðust þeim
ekki. Lífið var þeim gjöfult og gott.
Þeim auðnaðist að sjá á annan tug af-
komenda. Þeim tókst að sigla um lífs-
ins ólgusjó án mikilla áfalla. Þau
horfðu saman fram á við til bjartra
daga. En svo skipast skyndilega veð-
ur í lofti. Sigrún hefur haldið brott
þangað sem víðsýnið er enn meira en
úr húsinu góða í Hólminum. Eftir sit-
ur Guðmundur umkringdur stórum
hópi afkomenda og tengdabarna.
Þeim sendum við öllum hugheilar
samúðarkveðjur, minnumst Sigrún-
ar með þakklæti og minnum á forna
speki Prédikarans: „… silfurþráður-
inn slitnar og gullskálin brotnar og
skjólan mölvast við lindina og hjólið
brotnar við brunninn og moldin
hverfur aftur til jarðarinnar, þar sem
hún áður var, og andinn til Guðs sem
gaf hann.“
Björg og Ólafur Haukur.
Þeir vita það, sem tala mest um trúna,
að trú er von, og sá sem hana gaf,
hann gaf oss bifröst lífsins, léttu brúna,
sem liggur yfir efans svarta haf,
gaf hægindið oss hugann fyrir lúna,
í hálkum þankans traustan göngu staf;
og því er hver einn bezt til ferða búinn,
ef bilar hann ei vonin eða trúin.
(Grímur Thomsen.)
Kær vinkona er kvödd.
Með hléum hefur barátta við ill-
vígan sjúkdóm verið háð af æðruleysi
og með reisn.
Vinskapur okkar, sem aldrei bar
skugga á, hófst fyrir hartnær fjörutíu
árum, þegar við fluttum í Kópavog.
Fljótlega urðu sameiginlegar sum-
arútilegur og berjaferðir í Barða-
strandarsýslu á haustin fastur liður í
tilveru okkar. Í byrjun árs var bolla-
lagt hvert halda ætti næsta sumar.
Oftast réð veðrið för og í minning-
unni er heiðríkja yfir öllum ferðum
okkar. Guðmundur og Lillý voru
mjög samhent í þessum útilegum og
bjuggu að góðri reynslu frá vega-
vinnusumrunum í Kaldalóni, þá ung
og ástfangin.
Aldrei gleymum við fögru sumar-
kvöldi við varðeld í fjörunni í Reykja-
firði. Lognaldan gjálpaði við fjöru-
stein, æðarfugl vaggaði á sjónum,
hnísur léku sér í fjöruborðinu, það
húmaði að og Guðmundur fór með
ljóð eftir föður sinn.
Aldrei kveldar, ekkert húm,
eilíf sýn til stranda,
enginn tími, ekkert rúm,
allar klukkur standa.
Inn á land og út við sjó
allar raddir þegja,
þó er eins og þessi ró
þurfi margt að segja.
Lillý átti stóran þátt í að gera þess-
ar ferðir svo eftirminnilegar sem þær
eru okkur. Fyrir það og allar góðar
stundir og vináttuna skal þakkað nú.
Við sendum Guðmundi, sonum og
fjölskyldum þeirra og öðrum ástvin-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Lillýjar.
Guðrún og Sveinn.
Hún Sigrún vinkona okkar er farin
og við stöndum eftir og höfum ekki
áttað okkur á þeirri sorgarfregn. Við
vissum um veikindi hennar en hún
gerði svo lítið úr þeim sjálf og bar sig
svo hetjulega að við áttum ekki von á
að svo stutt væri eftir. Kynni okkar
og Sigrúnar hófust fyrir nær 20 árum
er við störfuðum saman fyrir Félag
íslenskra læknaritara enda allar
læknaritarar. Við komum sitt úr
hverri áttinni, vorum á ólíkum aldri
en náðum strax vel saman og höfum
haldið hópinn síðan. Í fyrstu unnum
við saman í kjaranefnd en síðar sát-
um við allar fimm í stjórn félagsins.
Sigrún sá um fjármál félagsins þau
ár sem hún sat í stjórninni og fórst
það afskaplega vel úr hendi og saman
tókst okkur að koma fjármálunum í
þokkalegt horf. Eins og þeir vita sem
sinna félagsmálum þá fer drjúgur
tími í þau störf. Þetta voru annasöm
ár er við sátum í stjórn FÍL. Félagið
stóð á tímamótum, skipuleggja þurfti
nám fyrir læknaritara og huga að
endurmenntun stéttarinnar. Þetta
voru skemmtilegir tímar og við ferð-
uðumst töluvert um landið en venjan
var að aðalfundir félagsins væru
haldnir til skiptis í Reykjavík og úti á
landi. Á ferðalögum kynnist maður
líka nýjum hliðum á samferðafólkinu
og upp í hugann kemur myndbrot er
hópur læknaritara er á leið af fundi á
Akureyri – ekið er um Skagafjörð en
þar voru rætur Sigrúnar og hún
sagði okkur frá sveitinni sinni sem
henni þótti svo vænt um.
En samhliða félagsmálunum
fannst okkur tilhlýðilegt að kynna
betri helminga okkar til sögunnar.
Svo skemmtilega vildi til að fjórar
okkar eru giftar mönnum sem bera
nafnið Guðmundur og því var ákveðið
að stofna Guðmundarfélagið. Einn úr
hópnum bar ekki Guðmundarnafn og
hann því sjálfkjörinn formaður og
þannig hefur það verið öll þessi ár.
Mörg skemmtileg atvik komu upp í
sambandi við nöfn eiginmannanna og
skemmtilegast fannst þeim er við
vorum á veitingastöðum og þeir
þurftu að gefa þjóninum upp nöfn á
reikningana. Árleg jólahlaðborð
Guðmundarfélagsins hafa verið fast-
ur liður í tilverunni í mörg ár, kaffi-
húsaferðir að ógleymdum ferðum í
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu samúð, vináttu og hlýhug við andlát og
útför elskulegrar systur okkar, mágkonu og
frænku,
ELENÓRU JÓNSDÓTTUR,
Nóu,
Mjóuhlíð 8,
Reykjavík.
Systkinin frá Hellu og fjölskyldur þeirra.