Morgunblaðið - 28.01.2005, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2005 43
MINNINGAR
sumarbústaði eða á heimili fé-
lagsmanna, og svo margt fleira.
Fyrir þessar samverustundir vilj-
um við nú þakka. Við eigum aldrei
eftir að horfa í fallegu brúnu augun
hennar Sigrúnar eða hlæja með
henni aftur. Í okkar huga var Sigrún
hetja og þannig munum við minnast
hennar.
Við sendum Guðmundi, sonum og
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Sigrúnar
Gísladóttur.
Guðfinna Ólafsdóttir,
Guðrún Magnúsdóttir,
Kristín Snorradóttir,
Rósa Mýrdal.
Mig langar til að minnast vinkonu
minnar og vinnufélaga til margra
ára, Sigrúnar Gísladóttur.
Við Sigrún höfum unnið saman
sem læknaritarar í um aldarfjórðung
á nokkrum stöðum. Fyrst á Landa-
koti, síðan á Læknastöðinni
Glæsibæ, þá á Læknastöðinni Mar-
argötu og loks á Landspítalanum
Fossvogi eða þar til Sigrún varð að
hætta sökum veikinda.
Sigrún var ætíð kát og hress og
margar skemmtilegar minningar
sem hún skilur eftir. Og það var aldr-
ei vol né væl ef upp komu vandamál.
Það var þá tekið á þeim að skagfirsk-
um sið. Ég minnist þess þegar við
vorum að koma okkur fyrir á Mar-
argötunni, þá hafði alveg gleymst að
finna okkur stað í húsinu. Meðan á
þessu stóð hrúguðust verkefnin upp.
Ekki olli þetta henni neinni angist
heldur þvert á móti efldist hún til
muna og dró okkur hinar með sér í að
taka til hendinni þegar búið var að
útbúa vinnuaðstöðuna. Þetta reddað-
ist með því að setja okkur bak við þil
á kaffistofunni sem kom bara ágæt-
lega út svona eftir á að hyggja.
Við hlógum oft að þessu eftir á en
ekki þá. En nú er skarð fyrir skildi.
Ég sakna Sigrúnar.
Í veikindum sínum hefur hún verið
hetja. Aldrei heyrði ég hana kvarta,
heldur hélt hún ótrauð áfram. Þegar
ég sagði þetta við hana einhvern tíma
á miðri meðferðarleið þá sagði hún:
„Hva, ekki get ég gengið í sjóinn, ég
verð bara að taka á móti þessu og
berjast.“ Þetta var einhvern veginn
dæmigert svar. Ekki er nema hálft ár
síðan við Sigrún kvöddum hana Millu
sem starfaði sem læknaritari með
okkur á Marargötunni. Nú hefur
sami sjúkdómur einnig lagt Sigrúnu
að velli.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Á þessari sorgarstund kveð ég Sig-
rúnu með þakklæti fyrir kynni okkar
og vináttu innan sem utan vinnu og
votta fjölskyldu hennar innilega sam-
úð mína.
Guðrún Björnsdóttir.
Mér er sagt að ég hafi orðið skelf-
ingu lostinn hvenær sem ég sá Lillý
sem smábarn. Mér er líka sagt að við
Gunnsteinn bróðir minn höfum neit-
að að láta hana passa páfagauk okkar
þegar fjölskyldan fór í frí af því að
hún kallaði fuglinn skepnu.
Ég hef aldrei trúað þessum sögum
því að Lillý var mér ævinlega eins og
besta frænka, þótt við værum ekkert
skyld, þar að auki var hún glæsileg
kona og glaðsinna að Skagfirðinga
sið. Skemmtileg í tilsvörum og dill-
andi hláturinn auðþekktur.
Raunar hefur ekkert fólk mér
óvandabundið verið mér nákomnara
en þau hjón Guðmundur og Lillý.
Foreldrar mínir og þau byggðu hús
hlið við hlið á Álfhólsveginum um
1960 og á þeim tíma hnýttust bönd
milli heimilanna sem aldrei hafa
slitnað síðan. Þau hafa verið þátttak-
endur í meðbyr okkar sem mótlæti;
samglaðst okkur á góðum stundum
og veitt ómetanlegan styrk þegar
eitthvað hefur bjátað á. Sú hlýja og
vinskapur smitaði yfir á okkur bræð-
ur og hafa Guðmundur og Lillý verið
sjálfsagðir og kærkomnir gestir þeg-
ar fjölskyldan hefur safnast saman til
fagnaðar.
Nú söknum við vinar í stað. Dill-
andi hláturinn þagnaður.
Við syrgjum kæra vinkonu, minn-
umst með þakklæti alls þess liðna og
lútum höfði í þögn. Við fjölskyldan
sendum héðan frá Belgíu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Guð-
mundar, sona þeirra og fjölskyldna.
Pétur Már Ólafsson.
Elsku Lillý.
Þá er komið að kveðjustund. Þú
barðist hetjulega við illvígan sjúk-
dóm. Sláttumaðurinn með ljáinn
hafði því miður sigur í þeirri baráttu.
Ég man eftir þér síðan ég var smá-
hnokki. Þú varst þá látin passa litla
bróður og gekk þá stundum á ýmsu.
Hefur mér verið tjáð að ég hafi verið
æði handóður og hafir þú haft ærinn
starfa að líta eftir mér. Þrátt fyrir
þessi bernskubrek urðum við góðir
vinir og entist sú vinátta alla tíð.
Á unglingsárunum var ég hjá þér
og Gúnda á Álfhólsveginum þegar ég
var í Gagnfræðaskóla Kópavogs.
Mikið var að gera hjá þér með fjóra
litla drengi sem fæddust með stuttu
millibili og í húsi sem var enn í smíð-
um. En með dugnaði og mikilli vinnu
ásamt barnauppeldi sköpuðuð þið
ykkur fallegt og hlýlegt heimili á Álf-
hólsveginum.
Þú varst oftast kát og hress á
hverju sem gekk og sagðir óhikað
meiningu þína ef því var að skipta. Þú
varst mjög frændrækin og hafðir t.d.
mjög gaman af þegar haldin voru
ættarmót í Skagafirði. Alltaf var gott
að koma til ykkar og áttum við hjónin
og börn okkar margar gleði- og
ánægjustundir með ykkur sem við
viljum nú þakka fyrir af heilum hug.
Gúnda sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Einnig send-
um við Gísla, Friðriki, Kristjáni og
Árna og fjölskyldum þeirra hug-
heilar samúðarkveðjur. Munið að lát-
inn lifir. Það er huggun harmi gegn.
Nú að leiðarlokum er margt að
þakka og margs að minnast. Blessuð
sé minning þín og megir þú hvíla í
friði.
Við óskum Lillý góðrar ferðar á
nýjan áfangastað.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Konráð Gíslason
og fjölskylda.
Ég gleðst af því ég Guðs son á,
hann gefa vill mér himin sinn
og þangað leiða þrautum frá
í þreyða friðinn anda minn.
(Þorvaldur Böðvarsson.)
Það er komið að kveðjustund við
heiðurskonuna Sigrúnu Gísladóttir.
Allt hefur sinn tíma en samt finnst
okkur hann oft afstæður. Kynnin við
hana og mann hennar, Guðmund
Hansen, hófust fyrir nær 25 árum
þegar börn okkar, þau Friðrik og
Ingibjörg, bundust tryggðaböndum.
Þegar barnabörnin fæddust urðu
samskiptin við þau sómahjón meiri
og nánari því þau höfðu gefandi og
þægilega nærveru. Aldrei bar
skugga á allar þær samverustundir
sem við áttum saman gegnum árin á
heimilum okkar allra og sérstaklega
við hátíðleg tækifæri hjá börnum
okkar og fjölskyldu, að ógleymdum
kvöldverði á gamlárskvöld í áraraðir.
Það er margs að minnast og ljúft að
eiga góðar minningar frá liðnum ár-
um. Það voru slæm tíðindi að fá að
heyra, að Sigrún væri haldin þeim
erfiða sjúkdómi sem oftast lætur
ekki undan síga. Hún hafði svo lengi
haft betur í glímunni við hann og
ávallt var vonin sterk um að hún á
sinn rólega og yfirvegaða hátt næði
með hjálp góðra lækna sinna að kom-
ast yfir síðasta áfallið, en því miður
varð svo ekki. Við þökkum henni
samfylgdina
Þú leiðir oss, Drottinn að lindunum hreinu,
þú ljósið þitt kveikir við himnanna stól.
Um tíma þó syrti, þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir skjól.
(Óskar Ingimarsson.)
Blessuð sé minning Sigrúnar.
Innilegar samúðarkveðjur til eig-
inmanns, sona, tengdadætra og
barnabarna.
Halldóra og Karló.
Þú komst eins og ljóð,
inn í vitund vorsins,
með von í hjarta.
Þú þráðir lífið í landi draumsins,
og ljósið bjarta.
Kristalsdögg í guðdómsbirtu
táraflóðið titrar,
og tónabylgjur fagna þínum fundi.
Nú ertu sæll minn kæri vinur,
sólargeislar kyssa þína mund.
Góður Guð blessi þig um eilífð.
Hrefna og Kjartan.
ÞÓRÐUR
JÓNSSON
✝ Þórður Jónsson fæddist íGerði á Barðaströnd 28.
ágúst 1916. Hann lést á Landa-
koti 5. janúar síðastliðinn og var
útför hans gerð frá Grafarvogs-
kirkju 12. janúar.Svartasta skamm-
degið er liðið. Veiði-
menn eru að yfirfara
áhöldin sín. Tína
óhreinindi úr netum og gildrum,
hreinsa byssur og riffla eða brýna
hnífa, eftir því sem tóm gefst til. Við
veiðimenn þekkjum hugrenningar
hver annars og eigum auðvitað ótal-
margt sameiginlegt þótt skilyrðin
séu ólík. Við ræðum léttilega mistök
okkar og sigra í vist okkar innan ís-
lenskrar náttúru og erum alltaf með
hugann við veiðar, ég veit ekki af
hverju.
FRIÐRIK BALDVIN
JÓNSSON
✝ Friðrik BaldvinJónsson fæddist
á Eskifirði 29. júní
1916. Hann andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjólgarði á
Hornafirði 31. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
kirkju í Hornafirði 8.
janúar.
Við erum oft sam-
mála um margt sem
lýtur að veiðum og
náum sáttum um margt
það sem orkar tvímæl-
is. Á að gera hlutina
svona eða hinsegin? Er
ekki best að banna
þetta eða hitt... Allir er-
um við stakir einstak-
lingshyggjumenn.
Við lærum meira og
meira, hver af öðrum,
eftir því sem árin fær-
ast yfir. Það kann að
vera að þú, veiðimaður-
inn, verðir allt í einu
fullkominn – ósigrandi – drottnari
umhverfisins. En þá ertu líka óðara
ógæfumaður um leið.
En ef þú ert heppinn þá hittir þú,
kannski af tilviljun, gráhærðan glett-
inn eldri veiðimann sem veit eitt-
hvað, eitthvað sem þig í besta falli
grunaði. Ef þú ert lánsamur eins og
ég var, þá hefur þú kannski hitt
mann eins og Friðrik í Hraunkoti. Sú
staðfasta sálarró og yfirvegaða ein-
beitta þolinmæði, virðing og þekking
á umhverfinu gerði Friðrik að alger-
lega sérstökum manni og sérstökum
veiðimanni.
Ég vil ekki fara með einhverskon-
ar rökstuðning eða söguskýringu á
því af hverju Friðrik var veiðimaður
og af hverju hann veiddi sjálfum sér
og öðrum til matar í á áttunda ára-
tug. Það var einfaldlega vegna þess
að hann var harðduglegur og úr-
ræðagóður veiðimaður sem gekk vel
um veiðislóðir sem hann gjörþekkti,
af því að hann þurfti að nota þær aft-
ur. Veiðisögur af Friðriki Jónssyni í
Hraunkoti verða að bíða.
Austur í Lóni eru nú svellalög
þykist ég vita, stök strá og starir
standa upp úr ísum og hjarni. Lækir
eru undir svellum en vindar yfir.
Rjúpur eru enn á beit við kjörr í
löngum fjöllum. Hreindýr í vetrar-
högum þokast yfir jökulsáraura og
tún. Grár himinn með éljum þegar
bjart er en tunglskin og stjörnubjart
á nóttu. Friðrik í Hraunkoti er enn
einu sinni lagður af stað í ferð. Guð
blessi minningu þína og gæti þín á
himnum eins og hann gerði á okkar
eilífu veiðilendum á jörðu. Með þess-
um fátæklegu setningum kveð ég
hinn mikla höfðingja og veiðimann í
Hraunkoti. Góða ferð.
Dagur Jónsson.
Elsku Dóra, ég gat
eiginlega ekki kvatt þig
nógu vel þegar þú varst
jarðsett því það má segja að ég hafi
verið í Hávarðarkoti mestallan tím-
ann sem athöfnin fór fram. Eða
kannski var ég bara að kveðja þig
þar. Það er erfitt að setja fátækleg
orð á blað þegar mann langar helst
að skrifa ævisögu um allar minning-
arnar um þig og Sigurbjart, því þær
eru allar svo fallegar og góðar. Góð-
semi þín og umhyggja fyrir fólkinu
okkar í Skinnum verður seint þökk-
uð. Ekki síst eftir að fólkið okkar fór
að missa heilsu og getu og fór að
finna fyrir öryggisleysi. Ekki það að
allir í Þykkvabænum voru þeim mjög
góðir, en þið mæðgur í Hávarðarkoti
fylgdust svo vel með þeim. Á þeim
tíma var engin neyðarlína, það var
ekkert sem hét 112 sem hægt var að
hringja í. En það var til býli þar sem
bjó gott og hjálpsamt fólk, það hét
Hávarðarkot. Það var þeirra neyð-
arlína.
Elsku Dóra, það verður seint hægt
að segja að ég hafi verið stillt og góð
stúlka, það á víst betur við að segja,
hún Sonja var svo flökkótt og óþæg
að það var með eindæmum. En þó
krakkar séu óþekkir og flökkóttir er
ekki þar með sagt að þeir taki ekki
eftir hlutum og finni hvað að þeim
snýr og hvað frá þeim snýr, jafnvel
betur en þægir og prúðir krakkar.
Þegar ég var krakki þá var ég ekki
svo mikið að hugsa um það af hverju
allir karlar sem komu í Þykkvabæinn
voru í mat í Hávarðarkoti. Þeir komu
til að vinna með stórar vinnuvélar og
tæki, ýtur, gröfur og gaddatraktora,
eða bara hvað sem var. Það var verið
að grafa skurði, koma vatni í
Þykkvabæinn eða bara gera við og
laga. Ég hélt bara að þetta ætti að
vera svona, það var alltaf sagt: „Þeir
verða í fæði í Hávarðarkoti.“ Ég
heyrði aldrei sagt að Dóra í Há-
varðarkoti ætlaði að hugsa um mat
fyrir þá. Kannski hélt maður að þetta
ætti að vera svona af því að Sigur-
bjartur var oddviti. Svo mikið er víst
að það þætti ekki næg ástæða í dag,
ó, nei. Ekki voru það launin sem
freistuðu þín, ég er ansi hrædd um að
þau hafi verið ansi lítil, jafnvel lítil
sem engin. Ég held að þú hafir talið
þetta vera einhvers konar skyldu.
Ég má til með að slá aðeins á létta
strengi. Ég, þú og Hjördís vorum að
fara niður að Miðkoti. Þú gekkst með
Guðjón Ólaf og varst komin langt á
leið. Ég man eins og þetta hefði skeð
í gær. Þú varst í dökkrauðri mussu,
eins og þá var títt, með einhvers kon-
ar munstri. Þú fékkst þér kaffibolla
og eina sígó. Þú hallaðir þér upp að
eldhúsbekknum og við stóðum fyrir
framan þig. Þú fékkst þér sopa. Þú
varst með hann í munninum og ég
hugsaði ætlar hún Dóra aldrei að
kyngja þessu kaffi. Allt í einu hnerr-
aðir þú hressilega og við Hjördís í
bað.
HALLDÓRA G.
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Halldóra G.Magnúsdóttir
fæddist í Hvammi í
Vestmannaeyjum 18.
nóvember 1917. Hún
lést á Lundi, hjúkr-
unar- og dvalarheim-
ilinu Hellu, þriðju-
daginn 28. desember
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Þykkvabæjar-
kirkju 8. janúar.
Ég hef oft hugsað
hvað fólkið á þessum
tíma var þolinmótt við
börnin sín, eða það
hlýtur bara eiginlega
að vera. Við Hjördís
áttum pela, sem voru
appelsínflöskur með
túttum. Eitt sinn fyllti
ég minn af mjólk, setti
túttuna á og fór með
hann innan klæða heim
að Hávarðarkoti. Þegar
þangað kom sýndi ég
Hjördísi hvað ég hafði
meðferðis. Hún var
snögg að sækja sinn
pela, fór með hann fram til þín og
kom svo hlaupandi inn í gömlu borð-
stofu, þar lögðumst við upp í dívan-
inn hans Tyrfings heitins. Og Hjör-
dís kallaði til þín: „Mamma, þú veist,
kaffi, sykur og mjólk.“ Þú komst eft-
ir augnablik með ljósbrúnt glundur á
pelanum hennar Hjördísar.
Málin voru alltaf einhvern veginn
leyst. Einu sinni báðum við þig að
gefa okkur appelsín eða sínalkó. Þú
sagðir að við hefðum ekkert með það
að gera núna. Það kom ekki svo mik-
ið að sök, þá fórum við bara til Deddu
og báðum hana. Hún sagði: „Við
skulum nú sjá til, greyin mín.“ Hún
fór inn í búr, kom með tvær flöskur
með rauðleitum vökva og rétti okkur.
Þetta var appelsínið henna Deddu,
ekki veit ég hvað þetta var, en rauð-
leitur vökvi var það.
Þegar þú fluttir suður, Dóra mín,
tóku dætur þínar, Hjördís og Gíslína,
við að líta eftir fólkinu okkar í Skinn-
um. Voru reyndar byrjaðar með þér
áður. Eins eftir að Bagga var ein eft-
ir og var á Dvalarheimilinu Lundi, þá
voruð þið alltaf jafntryggar, heim-
sóttuð hana og styttuð henni stundir.
Elsku Dóra mín, við þökkum þér
og þínu fólki í Hávarðakoti og Sig-
túni fyrir vináttu, tryggð og góðsemi
gegnum árin.
Elsku Hjördís, Ína og Guðjón
Ólafur og fjölskyldur ykkar, sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að geyma
ykkur.
Við kveðjum þig, elsku Dóra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Sonja, Bára og Jón
frá Skinnum.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningar-
greinar