Mánudagsblaðið - 29.03.1954, Blaðsíða 6

F**-'

m;

.»&!
Frr^
*-■! t n
^rýr~~r
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagnr 29. marz 1954
16.
FSAMHALÐSSAGA
Svo þér haldið þá, sagði Juli,-
én, að faann sé mér enn óvin-
.veittúr vegna þess arna?
Eflaust. Segið mér nú, hvað þér
eigið við þegar þér talið um blöð-
i'n’ írá í gær?
Eg er að skrifa greinaflokk,
sagði Julien henni. Hann byrjaði í
gær. Þessar greinar koma í
franska blaðinu — Le Grand
Joumal og enska blaðinu Post.
Þessar greinar eru ritaðar með
því eina augnamiði að ráðast á
Freudenberg. Þegar hann les ekki sýnt nein merki til þess
íyrstu greinina,- þá skilur hann hingað til, sir Julien, að þér séuð
E. FHILIPPS OPPENHEIM
— hann verður óvinur minn.
Hún rétti honum höndina.
Kveðjið mig þá, kunningi, sagði
hún lágt, því að þér deyið.
Julien hló fyrirlitningarhlátri.
Við lifum ekki á þeim dögum. Við
, berjumst með pennanum, með
sendisveitunum, með öllum þeim
orðinn þræll minn.
Bíliinn þaut í gegnum þorpið.
Allan tíman horfði hún á hann.
Svo hallaði hún sér aftur á bak
í vagninum og brosti lítið eitt.
Fyrir viku eða svo, sagði hún,
hugsaði ég mér að þér væruð ekki
ólíkur öðrum karlmönnum, ef ég
Ekkert, svaraði hún kuldalega
— engin persónuleg forvitni. Eg
sendi þessi skilaboð af því að ég
varð þess vör að maðurinn, sem
er nýfárinn fram hjá okkur í
bílnum, var að bi-ugga éinhver
ráð í sambandi við yður, ef þér
skyldúð koma til Parísar. Hann
og ég erum pólitískir og persónu-
légir fjandmenn. Hánn hatar
vopnum stjórnvizku og refja, en legði léttan á að ná í yður. Eg Ameríkumenn óg Engilsaxa. Eg
þetta er nú ekki París á dögum
Dumas. Menn myrða ekki.
Vinur minn, sagði hún alvar-
lega, þér þékkið ekki Freuden-
berg. Ef þér hafið í sannleika
orðið óvinur hans nú síðustu dag-
aha, þá verðið þér kominn á ann-
.iin hnött eftir viku. Engar aðferð-
ir eru honum of frumstæðar eða
grimmilegar. Hann getur verið
einn hinn skemmtilegasti maður,
.einstaklega aðlaðandi, örlátur og
rómantízkur — en hann getur líka
verið Neró, grimmur, miskunnar-
laus slátrari, sem myrðir baeði
menn og mannorð og lætur sig
litlu skipta hvort fer.
Julien brosti.
Eg hef þá að minnsta kosti ver-
ið varaður við og kann ég yður
þakkir fyrir. Nú ætla ég að leyfa
mér að spyrja yður annarar spurn
ingar. Þér hafið sagt mér þetta
undarlega atvik um yður og
Freudenberg. Þér hafið sagt mér
nm tiifinningar yðar viðvíkjandi
honum. En samt hafið þér ekki
sagt mér hverjir eru skilmálar
yðar við hann nú sem stendur.
Þér fyrirgfefið, en mér þykir þetta
xnikils virði.
Eg tek ekki á móti honum, svar
aði hún. Mér leikur engin for-
vitni á um komur háns og farir.
Eg hef hátíðlegt loforð hans, lof-
■orð, sem hann hefur lag við dreng
skap sinn, loforð um að hann
skuli ekki reyna að komast ínn
fyrir dyr hjá mér. Hann sendi
hingað sendiboða alveg nýlega og
gerði mér vissa uppástungu við-
víkjandi yður.
Viðvíkjandi mér? spurði Julien
Hún kinkaði kolli. Hann héfur
iriiikía trú á valdi mínu, hélt hún
áfram, og leit beint framán í
Þann, og éinnig á næmleik yðar,
að því er virðist. Er þetta óvin-
gjarnlegt af mér? En hversu sem
það er, þá er þetta sannleikurinn.
Honum hefur kannski dottið í hug
að ég kynni að hjálpa honum, til
að koma yður burt úr París. Það
var aðeins eitt, sem hann gat
boðið og ég girntist. Hann bauð
það.
Og þér neituðuð? spurðl Julien.
Hún hvíldi augun á honum.
Svipurinn var æsandi.
Hvemig gat ég tekið þessu tílf
iboði, spurði hún, að fást við hlut,
8em ekki kom mér við? Þér hafið
mundi hafa fengið viðbjóð á þeim
sigri minum, og ég hefði senni-
lega fengið viðbjóð á yður. En nú
sem stendur, hélt hún áfram, og
leit í lítinn spegil, sem hún hafði
tekið upp er hégómagirnd min
særð, þó að mér hafi mikið létt.
En allt um það, þá segið þér
mér nú sir Julien, hvað komið
hefur fyrir yður síðustu vikur.
Vinna, og ekkert annað, sagði
sir Julien, vinna sem mig þyrsti
í.
Og ekki aðeins það, sagði hún,
og lagði frá sér spegilinn, það er,
eitthvað annað.
Sé til nokkuð annað, svaraði
Julien, þá er ég mér þess ekki
meðvitandi ennþá. Þau voru kom-
in út úr götustígnum og voru nú
að halda aftur til Párísar. Eftir
breiðúm vegi. Sjálf fóru þau með
miklum hraða, en þá allt í einu
þaut kappreiðabíll fram hjá þeim,
hann var svo þakinn ryki sem
héfði hann komið um langan veg.
Frú Christophor hallaði sér á-
fram og greip um handlegg Juli-
ens! Hún starði á mann, sem hall-
aði sér aftur í sætinu hjá öku-
manninum.
Sjáið þér? sagði hún lágt.
Nú, það er Freudenberg, sagði
Julien.
Hún kinkaði kolli. Bíllinn var
þegar horfinn í rykskýi.
Hann er nýkominn frá Þýzka-
landi eða landamærunum. Hann
fer mjög sjaldan alla leiðina í lest.
Bíllinn bíður hans alltaf.
Eg hitti hann þá í kvöld, svar-
hef oft haft skemmtun af því, að
vinna á móti ráðabfúggi háns.
Eg ætlaði mér að vara yður við.
Eins og þér sjáið, er þetta ósköp
einfalt. Ungfrú Senn, skrifaði mér
í fyrstunni að hún þekkti yður
ekki og að það væri ómögulegt
áð komast í samband við yður.
Svo símaði hún og sagðist háfa
hitt yður af tilviljum, og komið
skilaboðunum til yðar. Þetta er
allt einfaldara, en það virðist. Og
hlustið þér nú á. Eg héf satt for-
vitni yðar, nú vferðið þér að
svara spurningu. Hver er ung-
■. *<? ■ i'ii.; - ■ .
frú Manvers?
Julien horfði á hana hissa. Ung-
frá Manvers? endurtók hann.
Frú Christophor kinkaði kolli
Þér virðist furða yður á nafninu.
Ung ensk stúlka heimsótti mig
í dag, af því ég hafði auglýst eftir
skrifara, sem gæti talað og ritað
énsku. Hún sagðist heita Anna
Manvers og vísaði til yðar.
Ef stúlkan er sú sama sem ég
hugsa, þá er yður öldungis óhætt
að ráða hana.
Frú Christophor horfði á hann
hálfluktum augum.
Haldið þér að ég viti ekki, hver
hún er, og var ekki laust við að
brigði fyrir fyrirlitningarkeim i
röddinni. Haldið þér að ég lesi
ekki blöðin stundum? Haldið þér
að ég hafi ekki séð, að lafði Aiina
stúlkan sem þér ætluðuð að
kvongast, hvarf að heiman úm
daginn, rétt áður en hún átti að
giftast öðrum manni. Það er þessi
Langar yður til að ég ráði
hana?
Já, vissulega, svaraði JUlien.
Eg er viss um að hún mun reyn-
ast dugleg. En hinsvegar veit ég
ekki, hversu * lengi hún heldur
þessu áfram.
Venjulega er mér ekki um það
gefið, að hafa fallegar stúlkur í
kring um mig, svaraði frú Christ-
ophor í-ólega. Lafði Anna er
miklu fallegri en svo, að mér líki
það. Hún hefur allan þann æsku-
blóma og fjör, sem virðist hafa
yfirgefið mig að fullu og öllu.
Þér hafið reynsluna, minnti
Julien hana á, og reynslan út af
fyrir sig er dásamleg, jafnvel þótt
maður verði greiða fyrir hana.
Þau voru nú komin inn í götur ahyggjufull?
Gott, hrópaði hún. Eg held að
þéssi vinna sé éinhvernvfeginn
fekki .við mitt hséfi.
Settu upp hattinn og komdu
út að borða, ságði hann.
Hún stóð stráx á fætur. Eg
hef verið að biðja um þetta í
huganum, sagði hún. Þú veizt,
Julien, að ég mundi vérða mjög
.svöng, og eins og þú veizt líka
Julien, þá get ég ekki íosnað við
mátárlystina. Þu ætíast víst ekki
'tií áð ég skiþti um föt, því að
ég get það ekki.
Alls ekki, sagði hann, komdu
eins og þú ert.
Hún lét hann bíða tæpar fimm
mínútur. Hún gekk niður götuna
með honum og rauláði ánægð?
Ertu búinn að lesa morgunblöð-
in ensku núna? spurði hún.
Ekki almennilfega, sagði hann.
Það eru greinar í þeim um
mig, sagði hún glaðhlakkaralega.
Álmennasta skoðunin er sú, að
ég þjáist af minnisleysi. Þeir hafa
rakið sporin mín um endilangt
England, en ékki minnst einu orði
á París, sem betur fer.
Ætlarðu að segja mér, að eng-
inn hafi hugmynd um, hvar þú
ert? Verður hún mamma þín ekki
aði Julien. Vafalaust veit hann nú stúlka sem kemur til mín til áð fá
alltsaman og er þegar orðinn stöðu, eða hvað?
Parísar. Frú Christophor yppti
öxlum og rétti úr sér.
Það er nú eitt af óhöppum
kvenfólksins, sagði hún beisk-
lega, að án reynslu skortir okkur
föfra — það er að segja í augum.
ýkkar karlmannanna. Það er ykk-
ar heimska. — Ætlið þér að koma
heirri með mér, éða á ég áð látá
yður fara út" úr vagninum éin-
hversstáðar?
Eins nærri riorðurstöðinni ög
únnt er, bað fiann hana.' Ég er
víst búinn að' þreyta yðúr ‘ riói
eina kvöldstund.
Frú Christophor leit á harin
hugsi. Einhversstaðar nálægt
norðurstöðinni, sagði hún hugsi.
fjandmaður minn. En hvað er um
yður frú?
Viriur minn, sagði hún. Þér haf-
ið ekkert að óttast frá minni
hendi.
Ætlið þér að svara spurningu
minni um litlu stúlkuna, sem
sendi mig til yðar? spurði hann.
Eg skal segja yður það, svaraði
hún. ngfrú Senn, var einu sinni
í minni þjónustu. Hún rekur öðru
hverju smáerindi fyrir mig í
London. Hún þekkir hvern mann.
Og það var samkvæmt mínum
óskum, að hún sendi yður
skilaboðin.
En hvers vegna? sagði Julién. taka á móti Kendricks.
Hvað forvitöáði ýður að vita úm
mig? •
Julien kinkað ikolli.
Eg vissi ekkert um, að hún ætl-
aði að koma. Eg vissi ekki einu
sinni að þér þyrftuð á skrifara að
halda.
Hversvegna skyldi hún hafa
komið til Parísar? spurði frú
Christophor, er hún ástfangin af
yður?
Það var aldrei neinn vafi á því,
svaraði Julien.
Hafið þér hitt hana, síðan hún
kom til Parísar?
Já, af hreinni tilviljun. Eg sá
hana fara út úr járnbrautarlest-
inni. Eg var á norðurstöðinni að
Frú Christophor hallaði sér aft-
ur i sætinu.
19. KAFLI
Julien hitti lafði Önnu í litlu
loftlausu herbergi á þriðju hæð í
Antonsgötu. Fyrir framan sig
hafði hún saumavél og gólfið var
þakið svörtum kalikópjötlum.
Sjálf sat hún í þungum þönkum
með óskreyttan hatt fyrir framan
sig.
Hvern rækallan ertu að gera
hér Anna mín, spurði hann.
Hún leit aðeins upp þegar hann
kom inn. Truflaðu mig ekki, sagði
hún, ég er að bíða eftir innblæstri.
í æsku minni, þá skreytti ég oft
hatta. Eg býst ekki við, að neitt
sem ég gæti gert, verði til nokk-
urs gagns, en maður verður að
reyna alla hluti.
En ég hélt að þú ætlaðir að
verða ritari hjá hefðarkonu.
Eg hef sótt um stöðu, sagði
hún, en ég hef ekki verið ráðin
ennþá. En meðal annarra orða,
þá vísaði ég til þín um meðmæli.
Skyldi ég fá þessa stöðu?
Sannleikurinn er sá, sagði hann,
að ég er rétt nýkominn frá frúnni,
sem þú sóttir um stöðu hjá, eftir
auglýsingunní.
Frú Christophor?
Frú Christóphor. Ef þér er í
raun og veru áhugamál að fá
þennan starfa þá færðu hann.
Ekki aldeilis, sagði Anna og
hló. Eg skildi eftir miða til henn-
ar, og sagði henni, að hún skyldi
ekki hafa neinar áhyggjur. Hún
veit að ég get séð um mig sjálf.
Þýkir þér ekki gaman áð þessum
götum hérna fullum af fólki, og
allir líta út eins og þeir væru í
fríi.
Já, og það er það Iíka, svaraði
. SI). ■ t ;; . 'Á ■, ■ f •
hann. Lífið er öslitið frí hérna.
En í Englandi görigum við um og
störum á það sorglegasta, sem
givið getúm húgsað okkur í lífinu.
| yEn hérna er hryggðin álitinn
glæpur. Hér rifja menn upp fyrir
sér allt það skemmtilegasta, sem
þeim hugkvæmist. Óg þétta verð-
ur að vana. Þetta fólk hugsar að-
'eins um það ánægjulega í lífinu,
en grefur vandræði sín niður.
Já, svona má lika lifa lífiriu,
sagði hún.
Hérna er staðurinn, þar sem
við borðum, sagði hann, og fór
með hana inn í veitingahúsið.
Hugsaðu þér, við vorum trúlofuð
í þrjá mánuði, og ekki eitt ein-
asta skipti borðaði ég einn með
þér. Nú erum við ekki trúlofuð
og Iátum okkur það einu gilda.
Já, og minna en það. Nema
hvað ég er óskaplega soltin.
Þau fundu notalegt borð óg
Julien tók upp matseðilinn.
í þessu landi, sagði hann, og
hallaði sér aftur á bak, er okkur
hlíft við stóru miðdagsverðunum
og þeim siðum, er þeim fylgja.
Þessvegna verðum við að bíða,
en hverju skiptir það? Það er
alltaf eitthvað til að tala um.
Það gleður mig, að þú lítur
svona á málið, Julien. Eg man,
að stundum þegar við vorum ein
Englandi, þá veittist okkur það
hálf erfitt.
En síðan, svaraði hann, höfum
við bæði slitið af okkur fjötrana
— ég af þvi að ég mátti til og þú
af sjálfrar þín geðþótta.
Eg hugsa, að hvorugt okkar sjái
eftir því, sagði hún.