Mánudagsblaðið - 26.04.1954, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagurinn 26. apríl 1954
\"
nætumar ímynda ég mér að hún
sofi ekki vel. Maður heyrir, að
hún er á gangi í herberginu, og
i nótt, þvi miður, heyrði ég að
hún var að gráta hljótt.
Lafði Anna grátandi? hrópaði
Juilien. Það virðist ómögulegt.
Svo kann það að vera, en kven-
íólk er undarlegt, sagði ungfrú
Rignaut og andvarpaði.
20.
E. PHBLEPPS OPPENHEM
FRAMHALDSSAGA
22. KAFLI
Anna kom kát og f jöíug niður á
götu eftir fáar mínútur.. Hún var
enn í látlausa svarta kjólnum og
með skrautlausan hatt á höfði.
En samt var hún hin fegursta á
að líta, hinn ferski andlitslitur
hennar, sem að eins var lítið eitt
úti tekinn, hið mikla jarpa hár
hennar og það hve vel hún bar
sig, var þannig, að allir dáðust
að henni. Því fegurð annarra
stúlka þar var allt öðruvísi.
Veslings mamma, sagði hún,
þegar hún fór yfir Óperutorgið.
Segðu mér eitt, var hún ósköp
leikaraleg í framkomu, Julien?
Julien brosti. Eg er hræddur
um, að ég verði að játa, að hún
var það, svaraði hanii.
Eg hef breytt áformi mínu. Eg
ætla að hafa þig með mér. Gerðu
nú svo vel Julien, og yfirgefðu
mig ekki, og mundu að þetta verð-
ur mjög þreytandi stund fyrir
mig. Eg verð að hitta reiða og
þrálynda móður. Ef vinátta er
nokkurs virði, þá kemdu og hjálp
aðu mér.
Eg verð að halda, sagði hann,
að móðir þín viíji heldur tala við
þig eina.
Þá verður þú að gjöra svo vel
að taka tilíit til. mín en ekki,
móðir minnar, sagði Anna, þeg
ar þau stöðvuðu yagninn fyrir
framan hótelið.
Hertogafrúin tók á móti þeim
með- fullkominni kurteisi.*' Hún
reyndi ekki að sýna neinar til-
finningar. Ó, þið góðu og skyn-
sömu börn, hrópaðí hún. Og Anna,
hvernig dirfist þú að baka mér
slíkt áfall?
Anna haílaði sér að henni og
kyssti hana.
Mamma, sagði hún, ég ætla ekki
að giftast Julieri.
Hertogafrúnni brá, og glamp
inn í augum hennar var áreiðan-
lega ekta. Vertu ekki að þessari
vitleysu Anna, hrópaði hún
hvasst.
Það er enginn vitleysa, sagði
Anna. Eg þoli ekki að tala við
fólk, sem stendur. Seztu, og á
fáum minútum skal ég segja þér,
hvað vonlaust það er.
Það var mikill ótti í augum
hertogafrúarinnar.
Anna sagði hún, og stóð á önd-
inni. Er þá einhver annar karl
maður í spilinu?
Hvaða ógnar kjáni ertu, auðvit-
að er enginn í spílinu, sagði Anna.
Eg get ekki imyndað mér hvers-
vegna í óskþpunum þú talar strax
um karlmann, þegar stúlka fer
i burtu í fyrsta sinn. Seztu nú og
hlustaðu. Eg kom með Julien með
mér, því að hann á að fara með
mig burtu, ef þú talar með of
mikilli hörku við mig. Við erum
beztu vinir, Julien og ég, og hann
ílfrfur .vefið mjög góður við mig,
ég hitti hann af hreinustu tilvilj-
un og ef svo hefði ekki verið, þá
er ég alveg viss um, að við hefð-
um getað verið hér árum saman
og aldrei fundizt.
En ég hef sagt þetta hverjum
manni í London, sagði hertoga-
frúin. Eg hef skýrt allt málið. Eg
hef sagt þeim, að þú haíir alltaf
elskað Julien, og hve nærri þú
tókst þér vandræði hans, og að
þér hafi fundizt allt í einu, að
þú gætir ekki giftst neinum öðr
um manni, og að þú hafir hlaup-
izt í burtu, eins og elskulegt
rómantískt barn.
Hertogafrúin stóð virðulega
upp.
Já, sagði Anna þurrlega. þetta
er mjög falleg saga! Og það er
eirimitt þetta, sem ég imyridaði
mér, að þú mundir segja öllum,
að ég væri komin hingað. Og það
ér einmitt þetta, hélt hún áfram
hægt, sem þú varst að berja inn í
hann Julien í morgun, áður en
hann kom að heimsækja mig.
Julien kom, eins og skyldan bauð
honum, hitti mig í þakherberginu.
Nei, ég held ekki, að hann hafi
beðið mín, Hann kom með uppá-
stungu.
s.B .Eg orðaði það svo, sagði Julien,
nokkuð stuttur í spuna.
Þú orðaðir það prýðilega, svar-
aði Anria. En það er aðeins hitt,
Julien, að mamma bauð mér ein-
:mitt það, sem ég flýði frá að heim
an. Eg er komin að þeirri niður
stöðu hélt hún áfram, og dró
pilsið niður fyrir hné sér, að það
sé ósiðlegt og illa til fallið að
giftast manni, sem manni þykir
ekki vænt um.
Hertogafrúin lét aftur augun
Hvað hefurðu Verið að lesa?
spurði húri.
Ekki nokkurn skapaðan hlut,
sagði Aanna. Eg hef aldrei lesið
nándar nærri nóg. Eg breytti
núna bara efti reðlisávísun. En
gerðu nú svo vel og hlustaðu á
mig. Eg ætla ekki að koma aftur
til Énglands, ég ætla ekki að
giftast Julien og ég ætla ekki að
tala um hjónaband við nokkurn
mann. Eg er frjáls manneskja og
mér dettur ekki í hug að eyða
ævinni óánægð. Eg ætla að
skemmta mér, og ég ætla að fara
mínu fram. Þú átt tvær dætur, og
ef þær breytast ekki, þá eru þær
einmitt eins og þú villt hafa þær
Svo þú skalt vera ánægð. Helg
aðu þeim umhyggju þína, og teldu
mig sem svartan sauð. Þú getur
veitt mér svolítinn styrk, ef þú
villt, svo sem hundrað pund eða
þar um vil. Hvort sem ég fæ þá
peninga eða ekki, þá ætla ég að
halda áfram að búa til slifsi hjá
ungfrú Rignaut eða ég verð skrif
ari hjá einstaklega indælii konu,
frú Christophor.
Anna, sagði hún, ég er móðir
þín. Og ekki aðeins það, heldur
ætla ég að biðja þig að muna hver
þú ert. Konur í Englandi líta til
okkar um fordæmi. Þær ætlast til
að við lifum reglusömu og lög-
hlýðnu lífi, séum skylduræknar
konur og mæður. En þú ert nú
að haga þér ^ins og þú sért úr
öðrúm heimi. Þú talar opinber-
lega um það, sem ég leyfi ekki að
minnast á. Nú bið ég þig að hugsa
þig um. Átt þú mér ekkert að
þakka eða honum föður þínum
eða stöðu okkar í þjóðfélaginu?
Jú, heilmikið mamma, svaraði
Anna, en ég skulda sjálfri mér
meira, heldur en nokkrum öðr
um í heiminum.
Hertogafrúin missti kjarkinn.
Hún leit til Juliens.
Það er svo mikið um þetta
heimskulega tal, sagði hún kvart-
andi.
Það kemur allt af því að menn
eru að vingast við sósíalista og
verkafólk, og láta prenta þessa
hræðilegu vitleysu í tímaritun-
um. Hvað eigum við að gera,
Julien? Getur þú ekki talið henni
hughvarf? Eg er viss um, að í
rauninni þykir þenni vænt um
þig.. ' . :
' Mér muridi ekki detta í hug
að hafa áhrif á hana eitt augna-
blik, svaraði Julien. Eg vil ekki
segja neitt um það, hvort hún
hefur á réttu eða röngu að standa.
En yfirleitt er ég á þeirri skoð-
un, að hún hafi rétt fyrir sér.
Svo þú yfirgefur mig þá líka,
hrópaði hertogafrúin.
Ja, það er allt undir því komið,
hvernig maður lítur á lífsánægj-
una, svaraði Julien, en að því er
til mín kemur, þá ætla ég að leyfa
mér að láta þig vita, að sú hug-
mynd að láta stúlku eins og Önnu
giftast óþolandi drabbara eins og
Harbord, einungis af þvi, að hann
á milljónir punda, var nærri búin
að gera mig vitlausan.
Af einhverjum ástæðum varð
Anna glaðleg á svipinn við þessi
orð.
Eg var svo fegin að heyra að
þér var svona innanbrjósts, Juli-
en. Þetta er í sannleika það fall-
legasta, .sem þú hefur sagt við mig
í allan morgun. Þessu er nú lokið
núna. Mamma því gefur þú okkur
ekki hádegisverð, og snýrð svo
heim aftur með lestinn, sem fer
kl. 4? Þetta er Calaislestin, og þú
villt hana heldur en allar aðrar.
Hertogafrúin hugsaði sig um
augnablik. Það fylgdi því ýmis-
legt gott að borða hádegisverð í
Ritz, með Julien á aðra hönd sér
og Önnu á hina. Hún andvarpaði
létt. og lét undan.
23. KAFLI
Hádegisverður á þessu fallega
gistihúsi átti vel við hertogafrúna.
Hún var þarria eins og heima hjá
sér, og það var stjanað við hana
eins og vera bar. Og ekki nóg með
það, heldur stönzuðu margir við
borð hennar, bæði útlendir menn
og Englendingar og heilsuðu
henni. Fyrir öilum þessum gætti
hún þess vandlega að kynna dótt-
ir sina og Julien. Þetta va rhálf
þreytandi en Anna bjargaði því
með því að hlæja innilega að öllu
saman.
Mamma heldur, að hún. sé að
koma öllu í bezta lag með hinni
heilögu návist sinni, sagði hún.
Við höfum sézt vera að borða há-
degisverð í Ritz. Hver ætli segi
nú, að ég hafi strokið að heiman
til að hitta tamningamann í París,
eða einhvern þvílikan labbakút?
Það getur verið, að menn vor
kenni mér, sem stúlku er kvelst
af vonlausri ást á þér Julien, en
efvið sitjum hér nógu lengi, þá
verð ég hvítþvegin.
Hertogafrúnni var eitthvað ó-
rótt. Eg verð að segja það rétt
eins og það er, Anna, sagði hún,
að þér virðist hafa farið býsria
mikið fram í léttúð, síðustu dag-
ana.
Það er ekki málefm, sem
menn ættu að tala um með létt-
úð. Eg ætla að segja þér hver
þetta er. Mjög merkileg kona,
það get ég fullvissað þig um. Sún
er fædd í París, en komin af vell-
auðugum amerískum foreldrum.
Hún giftist mjög ung prinsinum
af Falkenberg, og skildi við hann
innan tveggja ára. Þeir segja, að
hún lifi undarlegu Bohemalífi,
en hún er enn voldug persóna,
þegar hún vill. Kæra prinsessa.
Frú Christophor var komin og
ætlaði að fara að borða hádegis-
verð með einhverjum gestum. En
hún stanzaði hjá hertogafrúnni
og heilsaði henni, þá tók hún eftir
Julien.
Þetta er í sannleika mjög ó-
vænt kæra hertogafrú, þér eruð
alveg hætt að koma til Parísar.
Er þetta dóttir yðar, lafði Aanna?
Eg man varla eftir henni. Og
þó —
Við hittumst í gærdag, skaut
Anna inn þegar í stað. Þér vitið
að mig langar að verða skrifari
hjá yður, frú Christophor, ef þér
viljið leyfa mér það. Mamma er
alveg búin að vísa mér burtu, svo
það gerir ekkert til.
Hertogafrúin iðaði eins og hún
væri á nálum. Þetta var í raun-
inni óþolandi aðstaða, en hún var
ákveðin um að halda áfram að
vera náðug.
Kæra frú Christophor, sagði
hún,þér eigið engin fúllorðin börn
svo að ég gea varla mælzt til
samúðar hjá yður. En þessi dóttir
mín hérna, veldur mér miklum
áhyggjum. Eg er að hrósa mér
af því, að ég hafi nútíma skoðanir
á lífinu, en hún Anna — já, ég
vil ekkert um hana tala.
Frú Christophor brosti. Unga
fólkið er ólíkt því sem fólk var
áður, hertogafrú, sagði hún. Ef
lafði Anna vill endilega komast
út í lífið upp á eigin spýtur, þvl
þá ekki? Hún getur verið skrif-
ari hjá mér, ef hún vill. Eg skal
borga henni nákvæmlega eins og
ég myndi borga hverjum öðr-
um, og ég læt hana fara, ef mér
líkar ekki við hana. Það er býsna
margt ungt fólk nú á dögum,
hertogafrú, hélt hún áfram, sem
mjög er líkt ástatt fyrir eins og
dóttur yðar og gera ýmislegt
skrýtið. Eg hef alltaf verið þeirrar
skoðunar, að það sé betra fyrir
þær að standa á eigin fótum. Sir
Julien, ég þarf að tala við yður
áður en þér farið.
Cí
Hertogafrúnni var dálítið hilt
við. í hennar augum var það hrun
á samkvæmislífinu eða gjald-
þrot, eitthvað algjörlega óheyrt,
að dóttir hennar skyldi bjóðast
til að verða skrifari. En þessi
kona, sem var þó vissulega á sama
stigi og hertogafrúin sjálf, hafði
tekið þessu, eins og það væri I
alla staði eðhlegt, og hafði svo
sleppt því með örfáum orðum. —
Og Julien, sem hafði staðið i
sömu sporum síðan frú Christop-
hor kom, skildi þetta ekki heldúr
fylhlega.
Ætlið þér að borða hér hádeg-
isverð spurði hann?
Já, með frú serbneska sendi-
herrans. En ég verð ekki lengi.
Það er lífs nauðsynlegt að við
tölumst saman, áður en þér farið.
Fyrir örfáum mínútum sendi ég
bréf til herbergja yðar.
Eg skal vera til taks, sagði
Julien.
Eg býst við yður í fyrramáliji,
sagði frú Christophor, og lejt
brosáridi , fíl ’öririu. Komið þer
ekki seinna en kl. 10. Eg er alltáf
heima eftir kl. 4 hertogafrú, ef
þér ætlið að dveljast nokkuiíri
tíma í París.
Þau horfðu á eftir henni, þegár
hún gekk til fólksins, sem hún
var með og beið eftir komu henn-
ar. Hún var vissulega feg-
usta ög bezt klædda konan í saln-
um.
Allir taka á móti henni, sagði
hertogafrúin, því ég veit að huri
heimsækir Desqhelles greifafrú,
sem er ein af hinum fáu gömlu
aðalsættum Parisar. En mér ér
líka sagt, að hún lifi mjög út áf
fyrir sig og einmana. En þó er
mér sagt, að hún umgangist mikið
bohema fólkið og er ég því alls
ekki viss um, að það sé æskilegt
fyrir Önnu að eiga samneyti við
hana.
Fást þú alls ekki um mig, sagði
Anna. Nú skalt þú segja Perkins
að láta niður farangur þinn, og
svo ætla ég að fylgja þér á stöð-
ina kl. 4, en Julien verður að bíða
úti fyrir eftir nýja vinnuveitanda
mínum. Það sem ég nú held
eiginlega að verði er það, að hú»