Morgunblaðið - 31.01.2005, Blaðsíða 20

20 MÁNUDAGUR 31. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján Ísfeldfæddist á Akur-
eyri 21. júní 1941.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Hvamms-
tanga að morgni 25.
janúar síðastliðinn.
Móðir hans var Krist-
ín Guðmundína Andr-
ésdóttir Ísfeld, f. 28.
júlí 1909, d. 18. júní
1997. Kristján var
einkabarn Kristínar.
Kristján kvæntist
21. nóvember 1970
Hólmfríði Hjördísi
Sigurðardóttur frá
Jaðri, f. 24. febrúar 1936. Foreldr-
ar hennar voru Sigurður Hjartar-
son frá Jaðri og Kristín Jónsdóttir
frá Fossi. Börn Kristjáns og Hólm-
fríðar eru: 1) Kristín, f. 18. júní
1970, gift Einari Sigurjónssyni og
eiga þau þrjú börn, Sigurjón Má,
Kristján Loga og Fríðu Björk. 2)
Sigurður Óli, f. 2. nóvember 1973.
3) Guðmundur Hjörtur, f. 28. júlí
1976, kvæntur Aðalheiði Jóhanns-
dóttur, sonur þeirra
er Jóhann Indriði Ís-
feld.
Kristján ólst upp á
Akureyri en hugur
hans stefndi snemma
á landbúnaðarstörf.
Hann fór í Bænda-
skólann á Hvanneyri
og lauk þaðan prófi
sem búfræðingur.
Hann var um árabil í
vinnumennsku hjá
bændum í Borgar-
firði en kom svo
norður í Húnavatns-
sýslu og kynntist upp
úr því Hólmfríði konu sinni. Þau
hófu búskap á Jaðri 1969 og
bjuggu þar allt til ársins 2001 þeg-
ar þau hjónin fluttust til Hvamms-
tanga. Kristján vann af miklum
hug að ýmsum félagsstörfum og
hann vann mikið og óeigingjarnt
starf í þágu fatlaðra.
Útför Kristjáns fer fram frá
Staðarkirkju í Hrútafirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Góður félagi og höfðingi, Kristján
Ísfeld, hefur kvatt. Ég hitti Krist-
ján fyrst á Landsþingi Þroskahjálp-
ar haustið 1999. Varð strax áskynja
um hina sterku nærveru hans og þá
góðmennsku sem af honum stafaði.
Kristján var öflugur liðsmaður
Landssamtakanna Þroskahjálpar
og sat þar í stjórn í 8 ár. Þar lágu
leiðir okkar saman um tveggja ára
skeið. Hann var málefnalegur, rök-
fastur og með ríka réttlætiskennd.
En hann bjó einnig yfir þeim sjald-
gæfa eiginleika að kunna að gefa
með þögninni, og oft með henni
einni saman, að skapa í kringum sig
andrúmsloft eindrægni og gleði.
Persónulega verður Kristján mér
þó minnisstæðastur fyrir lykilhlut-
verk sitt í hinni árlegu Fjölskyldu-
hátíð Þroskahjálpar að Steinsstöð-
um í Skagafirði.
Þá helgi þegar sólargangur er
lengstur safnast fjölskyldur fatlaðra
barna, fatlaðir, vinir og kunningjar
saman undir skagfirskum bláhimni
og gera sér glaðan dag og nótt. Þá
hefur Kristján brugðið sér í hlut-
verk matreiðslumeistara samtak-
anna og snúið norðlensku lamba-
kjöti yfir glóandi grillkolum. Og
leiddist greinilega ekki að sýna eina
ferðina enn yfirburði íslenska
lambakjötsins fram yfir allan annan
veislukost. Það er erfitt að hugsa
sér þennan mannfagnað án Krist-
jáns. Eins og að ímynda sér Skaga-
fjörð án Mælifells eða að sleppa því
að syngja Undir bláhimni þessa
nótt þegar raddir eru hvað sam-
stilltastar.
Við Kristján sátum síðustu árin
saman í Stjórnarnefnd málefna fatl-
aðra. Þrátt fyrir að um langan veg
væri að fara og heilsan að bresta lét
hann það ekki á sig fá og mætti
manna best á fundi. Hann nýtti þá
gjarnan ferðina og heimsótti skrif-
stofu samtakanna öllum þar til
ómældrar ánægju.
Nú skilur leiðir í bili. En minn-
ingin um dagfarsprýði Kristjáns Ís-
felds og framgöngu mun vísa þeim
sem honum kynntust veginn, þegar
þörf er á samstöðu og eðalfínum fé-
lagsanda.
Fyrir hönd Landssamtakanna
Þroskahjálpar færi ég fjölskyldu
Kristjáns innilegar samúðarkveðj-
ur.
Halldór Gunnarsson.
Fallinn er í valinn Kristján Ísfeld
bóndi á Jaðri í Hrútafirði. Þar er
genginn mikill ágætismaður. Mér er
það í fersku minni þegar ég varð
fyrst var við Kristján. Það var í
kosningabaráttu fyrir alþingiskosn-
ingar vorið 1967. Ungur garpur
lagði okkur framsóknarmönnum í
Norðurlandskjördæmi vestra lið við
utankjörstaðakosningu í Reykjavík
með svo vasklegum hætti að eftir
var tekið. Þó átti Kristján heima í
öðru kjördæmi svo liðveisla hans
var óvænt, en vel þegin, þar sem
þriðji maður á lista okkar Björn
Pálsson á Löngumýri var í mikilli
fallhættu. Frægur kosningasigur
vannst og skömmu síðar fluttist
Kristján í kjördæmið til okkar og
bjó þar til æviloka.
Heimasætan á Jaðri í Hrútafirði
Hólmfríður Sigurðardóttir og Krist-
ján felldu hugi saman og hófu bú-
skap á Jaðri. Þau ráku myndarlegt
og gagnsamt sauðfjárbú, enda hafði
Kristján gott vit á sauðfé og hafði
metnað og vildi eiga fallega hjörð.
Fyrir fáum árum létu þau Hólm-
fríður búið á Jaðri í hendur syni
sínum og tengdadóttur og fluttu til
Hvammstanga, enda var þá heilsu
Kristjáns mjög að hraka.
Það var Kristjáni mikið gæfuspor
að giftast Hólmfríði því hún er ein-
stök ágætiskona.
Þeim varð þriggja barna auðið.
Elst er Kristín kennari á Akureyri.
Þá er Sigurður, hann hefur átt við
fötlun að stríða og er búsettur á
Sambýlinu á Blönduósi og yngstur
er Guðmundur bóndi á Jaðri.
Kristján var mikill hugsjóna- og
félagshyggjumaður. Hann gekk að
hverju verkefni með brennandi
áhuga og sparaði hvorki tíma né
fyrirhöfn. Hann náði venjulega góð-
um árangri og hafði mannheill, fólki
líkaði ósjálfrátt vel við þennan stóra
og hressilega mann.
Of langt yrði upp að telja öll þau
trúnaðar- og forystustörf sem
Kristján gegndi fyrir sveit sína og
hérað. Hann var mjög ötull, fórnfús
og virkur í starfi Framsóknar-
flokksins bæði sem foringi og liðs-
maður. Formaður Framsóknar-
félags Vestur- Húnavatnssýslu var
hann um langt árabil, tók mikinn
þátt í flokksstarfi á landsvísu og
vann þar sem annarsstaðar gott
starf.
Málefni fatlaðra og lífsaðstaða
þeirra stóðu hjarta Kristjáns nærri.
Hann var forvígismaður um stofnun
sambýlis fatlaðra á Gauksmýri og
sem forystumaður í Þroskahjálp,
Svæðisstjórn um málefni fatlaðra
og í Framkvæmdasjóði fatlaðra átti
hann drjúgan þátt í að lyfta því
Grettistaki sem raun ber vitni til
hagsbóta fyrir hina fötluðu.
Þegar við nú kveðjum þennan
einlæga félagsmálamann er mér
efst í huga söknuður og þakklæti
fyrir órofa vináttu og áratuga sam-
starf. Ég færi Hólmfríði og afkom-
endum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur. Minning um góðan dreng
lifir áfram með okkur.
Páll Pétursson.
Kristján Ísfeld er látinn eftir erf-
iða baráttu við illvígan sjúkdóm.
Með Kristjáni er genginn einstak-
lingur sem var reiðubúinn að leggja
sitt af mörkum til samfélagsins.
Kristján var áhugasamur félags-
málamaður sem sýndi í verki að
hann vildi með störfum sínum taka
þátt í að móta samfélagið, hann var
mjög virkur í mörgum félögum í
sínu byggðarlagi. Ég var svo hepp-
inn að fá að starfa með Kristjáni að
félagsmálum og vil ég þá sérstak-
lega geta samstarfs að málefnum
fatlaðra, en sá málaflokkur var
Kristjáni sérstaklega hugleikinn og
hann var tilbúinn að fórna sér öllum
í þágu fatlaðra.
Hann starfaði mikið í Þroska-
hjálp einnig var hann í Stjórnar-
nefnd málefna fatlaðra og í svæð-
isráði um málefni fatlaðra á
Norðurlandi vestra frá því að lög
um málefni fatlaðra voru sett árið
1992 og áður sarfaði hann í svæð-
isstjórn. Það hefur verið mjög
ánægjulegt að starfa með honum í
svæðisráði og finna þann mikla
áhuga og kraft sem var alltaf til
staðar þegar hagsmunir fatlaðra
voru annarsvegar. Fatlaðir hafa
misst mikið við fráfall Kristjáns en
hann hefur haft mikil áhrif á þá
uppbyggingu sem hefur átt sér stað
í þjónustu við fatlaða hér á Norður-
landi vestra. Mér er mjög minn-
isstætt þegar Kristján barðist fyrir
kaupum á bifreið fyrir sambýlið,
sem þá var að Gauksmýri. Þar lagði
hann sig allan fram og fékk ýmsa
aðila til að koma að því verki og ár-
angurinn varð sá að bifreið kom í
hlaðið á Gauksmýri til hagsbóta fyr-
ir hina fötluðu íbúa þar. Ég vil fyrir
hönd svæðisráðs um málefni fatl-
aðra á Norðurlandi vestra þakka
Kristjáni samstarf og góð kynni
ásamt því að þakka hans miklu störf
í þágu fatlaðra. Persónulega vil ég
þakka samstarfið og þær stundir
sem við áttum semeiginlegar. Minn-
ingin um sterkan persónuleka og
hugsjónamann lifir.
Við í svæðisráðinu flytjum Hólm-
fríði og fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, þeirra er
missirinn mestur.
Valgarður Hilmarsson.
Það bar til tíðinda haustið 1968
að kominn var nýr maður í sveitina.
Slíkt þykja alltaf nokkrar fréttir.
Kristján Ísfeld hét hann og var
fluttur að Jaðri, ysta bæ í Stað-
arhreppi í V.-Hún. Heimasætan á
Jaðri, Hólmfríður Sigurðardóttir,
og Kristján höfðu opinberað trúlof-
un sína.
Kristján var Akureyringur en
hafði dvalið um tíma í Borgarfirði,
bæði við nám í Bændaskólanum á
Hvanneyri og við ýmis störf þar í
héraði áður en leið hans lá hér
norður í Húnaþing.
Kristján tók þegar þátt í fé-
lagsmálum í sveitinni, m.a. í Ung-
mennafélaginu Dagsbrún og þar
hófust kynni okkar. Það kom strax í
ljós hvað Kristján var öflugur liðs-
maður þar og taldi ekki eftir sér
stafskrafta sína.
Ungu hjónin hófust þegar handa
við framkvæmdir á Jaðri, byggðu
upp ný fjárhús og nýtt íbúðarhús og
sinntu jafnframt öðrum endurbót-
um. Fljótt kom í ljós að Kristján
var afburða fjármaður, hann vann
alla tíð að fjárrækt og var á skömm-
um tíma kominn með eitt best
ræktaða fé í sveitinni. Margir sóttu
til hans kynbótagripi og hrútar frá
honum fóru á sæðingarstöðvar.
Þess ber líka að geta að Hólm-
fríður, sem fædd er og uppalin á
Jaðri, er mikil búkona og feikna
dugleg og vann með manni sínum
bæði úti sem inni að öllum verkum.
Eins og áður var vikið að kynnt-
umst við Kristján fyrst í Ung-
mennafélaginu. Þessi kynni urðu
síðan að órofa vináttu, sem aldrei
bar skugga á. Við unnum mikið
saman að hverskonar félagsmálum
en Kristján kom nærri flestum
þeim málum hér heima í héraði,
ungmennafélagi, ungmennasam-
bandi, búnaðarfélagi, búnaðarsam-
bandi, fjárræktarfélagi, sóknar-
nefnd Staðarkirkju og svona mætti
áfram telja. Formaður í þessum fé-
lögum var hann um langan tíma og
sumum allt til dauðadags.
Kristján var eindreginn fram-
sóknarmaður og tók mikinn þátt í
störfum flokksins, bæði hér heima í
héraði og á flokksþingum.
Margar ferðirnar höfum við
Kristján farið saman og margs er
að minnast frá þeim og alltaf var
hann hrókur alls fagnaðar. Og þar
var ekki aðeins að við hittumst oft,
símtöl okkar voru óteljandi.
Þá skal þess getið að Kristján
vann í margskonar vinnu utan bús,
eins og sagt er. Ég veit að margir
minnast hans úr fjárréttinni við
sláturhús KVH á Hvammstanga en
þar stjórnaði hann um árabil.
Það fylgja því miklir erfiðleikar
fyrir fólk að eignast fatlað barn, en
annað barn þeirra hjóna Hólmfríðar
og Kristjáns, Sigurður, var fatlaður
frá fæðingu. Eftir að Sigurður var
kominn á Sólborg á Akureyri gaf
Kristján sig af fullum krafti að mál-
efnum fatlaðra og vann að þeim af
mikilli atorku alla tíð. Hann rakti
þessi mál oft fyrir mér og manni
var ljóst hvað þetta hvíldi á honum.
Ekki ræddi hann síður um hin
börnin sín, Kristínu og Guðmund
sem voru honum svo mikils virði.
Það varð svo breyting á fyrir
fáum árum. Kristján og Hólmfríður
keyptu sér íbúð á Hvammstanga og
fluttu þangað en Guðmundur tók
við búi á Jaðri. Þrátt fyrir það fór
Kristján flesta daga heim að Jaðri
til að vinna að búskapnum með syn-
inum.
Á árinu 2003 kenndi Kristján sér
lasleika og við rannsókn kom í ljós
að hann var kominn með krabba-
mein. Hann gekkst undir aðgerð og
síðan lyfjameðferð. Undir lok þess
árs, eftir erfiða baráttu, fór Krist-
ján að ná betri heilsu og sumarið
2004 og fram á haustið tók hann
þátt í bústörfum og manni fannst
sem kraftaverk hefði gerst.
Síðasta ferð okkar saman var á
Kjördæmisþing Framsóknarflokks-
ins í Norðvesturkjördæmi, er haldið
var í Borgarnesi í byrjun nóvember.
Þetta var ein af okkar skemmtilegu
samverustundum og málin skoðuð
og rædd. Rétt um þetta leyti fór
lasleiki aftur að hrjá Kristján og
ljóst varð að meinið hefði tekið sig
upp að nýju. Fór hann í rannsókn á
Sjúkrahúsið á Akranesi og á Land-
spítalann og síðan á Sjúkrahúsið á
Hvammstanga. Tækni nútímans
gerði okkur kleift, þrátt fyrir
sjúkrahúslegu, að eiga mörg sam-
tölin saman. Þar eins og áður voru
flest mál tekin fyrir, heimtur á fé,
skepnuhöld og héraðs- og landsmál-
in.
Það segir einhversstaðar að vinir
koma og vinir fara. Þegar vinur er
kvaddur við leiðarlok eru minning-
arnar eftir. Minningar, sem eru
fjársjóður manns sjálfs, sem enginn
fær af manni tekið.
Við í Hrútatungu vottum Hólm-
fríði, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar dýpstu samúð.
Gunnar Sæmundsson.
Fallinn er í valinn höfðingi horsk-
ur svo alltof fljótt. Ég hafði fyrst af
honum Kristjáni spurnir sem einum
þeirra er fremstir fóru í fylking hjá
Þroskahjálp í Húnaþingi og við
fyrstu samfundi varð mér ljóst að
þar fór vaskur maður til allra at-
hafna, heilsteyptur drengur með
hjartað á réttum stað.
Kristján fékk mig svo eitt sinn til
að koma á bændahátíð þar nyrðra,
þar sem glögglega komu í ljós vin-
sældir hans í héraði svo og að þar
naut hann mikils trausts. Það var
myndarleg og góð hátíð og á eftir
áttum við Sigurður Jónsson tann-
læknir kærkomna næturgistingu og
nutum góðra veitinga hjá þeim
hjónum, Hólmfríði og Kristjáni. Við
Kristján áttum svo eftir að treysta
vináttuböndin svo víða á vettvangi
málefna fatlaðra og það var mér
gott gleðiefni þegar Páll Pétursson
félagsmálaráðherra skipaði Kristján
sem annan fulltrúa sinn í stjórn-
arnefnd um málefni fatlaðra. Það
var vel valið, enda þekkti Páll Krist-
ján ágætlega og vissi að þar fór
maður sem bar hag og heill fatlaðra
af einlægni fyrir brjósti. Þar áttum
við hið ágætasta samstarf, vorum
samstiga í öllu er máli skipti, Krist-
ján setti sig vel inn í öll mál og lagði
eingöngu gott til mála í stjórnar-
nefndinni. Þar sakna menn nú sann-
arlega vinar í stað. Við Kristján
báðir sveita-menn miklir í eðli okk-
ar, hann var enda góðbóndi nyrðra
og ekki amalegt að fregna af
skepnuhaldi og fallþunga dilka og
það því fremur sem hann var
óvenjumikill, þar um bárum við oft
saman bækur okkar. Kristján er
ógleymanlegur fyrir svo margt,
hressileika þess andblæs sem æv-
inlega fylgdi honum, en ekki sízt
fyrir þennan létta húmor sinn og
sögumaður var hann sér í lagi góð-
ur. Það var gott í Kristjáni hljóðið
nú fyrir skömmu er ég hringdi í
hann og vongóður var hann sem
fyrr um að hann mætti á meini sínu
sigrast, en svo gripu örlögin á ann-
an veg í taumana. Þar var sann-
arlega staðið meðan stætt var.
Hann Kristján átti í ódeigu hjarta
sínu hugsjónina um jafnrétti allra,
hann fagnaði því að mega taka þátt
í hinni jákvæðu og öru þróun sem
þar hefur orðið til hagsbóta fyrir
fatlaða. Án slíkra hugsjónamanna
hefði þróunin aldrei orðið söm, sigr-
arnir aldrei eins. Ég kveð Kristján
vin minn með kærri þökk fyrir
einkar gjöful kynni, harma það að
eiga hann ekki lengur að í starfi
stjórnarnefndar, en fyrst og síðast
sakna ég góðvinar sem gott var að
eiga samfylgd með.
Hólmfríði og börnum og öðru
hans fólki sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur, veit að minningarnar
mörgu um góðan dreng munu milda
sáran söknuð.
Blessuð sé minning Kristjáns Ís-
felds.
Helgi Seljan.
Kristján Ísfeld var stór og mikill
maður á velli. Þrekinn og svipmikill
með mikið dökkt hár, hátt enni og
augun skýr og gátu verið leiftrandi
ef svo bar undir. Hann var athugull
og stálminnugur, kunni óhemju-
margar sögur og sagði skemmtilega
frá. Allt hans yfirbragð bar þess
vitni að þar fór ljúfur maður og
drengur góður.
Kristján bjó við sauðfé og átti bú-
skapurinn ásamt sjálfboðavinnu að
félagsmálum hug hans allan. Hann
var fyrirmyndarbóndi. Vakinn og
sofinn yfir búinu og oft var svefn-
tíminn stuttur til að mynda um
sauðburð. Árangur hans í sauðfjár-
ræktinni var líka góður. Frjósemi
mikil og sömuleiðis fallþungi. Þeir
sem til þekkja vita að til þess að ná
slíkum árangri þurfa menn bæði að
vera ræktendur og búmenn. Krist-
ján starfaði mikið að félagsmálum
og sinnti þeim af sömu elju og sam-
viskusemi og bústörfunum. Hann
var stundvís, samviskusamur og
aldrei minnist ég þess að Kristján
hafi öðruvísi mætt til fundar en vel
lesinn og undirbúinn.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
haustið 1987 þegar ég ritstýrði Ein-
herja, flokksblaði framsóknar-
manna á Norðurlandi vestra, en
Kristján var lengi í blaðstjórn Ein-
herja. Síðar sátum við saman í
Stjórnarnefnd um málefni fatlaðra
og Framkvæmdasjóði faltaðra.
Kristján átti fatlaðan dreng. Starf-
aði með Þroskahjálp á Norðurlandi
og átti einnig sæti í stjórn Lands-
samtakanna Þroskahjálpar.
Stjórnarnefnd um málefni fatl-
aðra hefur haft það fyrir reglu að
heimsækja heimili og vinnustaði og
starfsfólk fatlaðra vítt og breitt um
landið. Margar þær ferðir eru eft-
irminnilegar eins og gefur að skilja
fór talsverður tími í að ferðast á
milli staða og var þá margt skrafað.
Það er unun að hlusta á góða sögu-
menn segja frá eigin lífi og sam-
ferðamanna. Það gátu þeir Kristján
Ísfeld, Helgi Seljan og Jón Krist-
jánsson og gerðu það vel.
Með okkur Kristjáni tókst góð
vinátta og við héldum alla tíð sam-
bandi þó að samstarfinu í stjórn-
arnefnd lyki. Hann lést langt fyrir
aldur fram. Hann tókst á við ill-
vígan sjúkdóm og varð að lokum að
lúta í lægra haldi. Barðist til síðasta
dags enda ekki í eðli hans að gefast
upp. Ég vildi óska að hann hefði
mátt meira næðis njóta eftir mikið
og gott dagsverk en þetta er eitt af
því sem við getum ekki ráðið. Eng-
inn ræður sínum næturstað.
Aðstandendum og ástvinum
Kristjáns Ísfeld votta ég samúð.
Það er mikið skarð fyrir skildi. Við
kveðjum mann sem var stór og ein-
lægur í öllu sem hann gerði. Drott-
inn blessi minningu hans.
Árni Gunnarsson.
KRISTJÁN
ÍSFELD