Morgunblaðið - 03.02.2005, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2005 29
MINNINGAR
maður mátti fara seint að sofa og
varð reyndar líka að vakna snemma
til að geta hitt ömmu í rauða bítið því
hún vaknaði alltaf svo snemma.
Eins var alltaf spennandi að vera
hjá þeim á Vesturgötunni og geta
labbað niður í fjöru að tína skeljar og
sjóslípaða steina eða fá að labba nið-
ur í bæ með smá pening sem afi hafði
laumað í vasann hjá manni til að
maður gæti kíkt við í dótabúðinni og
keypt sér eitthvert smáræði. Og
kvöldanna, þegar maður reyndi að
sofna undir þykku góðu sænginni
þeirra við hljóðin í bílunum fyrir ut-
an og öll ljósin sem vörpuðu birtu inn
í herbergið, minnist ég með alveg
sérstakri tilfinningu nú þótt síðan
séu liðin mörg ár.
Ég bjó oft á Vesturgötunni hjá afa
og ömmu þegar ég þurfti að vera í
Reykjavík vegna náms eða vinnu á
veturna og ég man hve einstakt lag
þau höfðu á því að láta manni líða
eins og fullorðnum jafningja þótt
maður væri ekki annað en unglings-
grey.
Afi var maður sem þekkti alla og
gat alltaf reddað öllu sem mann
vantaði. Ef mann vantaði notaða
varahluti í bílinn eða dekk, auka-
hluti, verkfæri, svo ekki sé nú talað
um gler eða spegla, það var jú hans
sérgrein, þá var það komið austur
með næstu rútu eða með Axel, já það
voru ófáar sendiferðirnar sem hann
fór fyrir okkur í sveitinni til að redda
því sem redda þurfti.
Afi var alveg einstakt ljúfmenni
og honum þótti fátt skemmtilegra en
að vera í samvistum við barnabörnin
sín og síðar langafabörnin sín. Því
fórum við Marie ekki varhluta af eft-
ir að við eignuðumst okkar börn.
Þótt afi væri orðinn gamall og byrj-
aður að þreytast þá kom hann keyr-
andi úr Reykjavík og upp í Þjórs-
árdal þegar við þurftum á
barnapössun að halda og bjó hjá
okkur og sá um börn og heimili
nokkrar vikur á vetri meðan að við
vorum við nám og vinnu. Ég veit að
börnin gáfu honum óskaplega mikið,
en sennilega gaf hann þeim og þeirra
æsku ennþá meira.
Það var afa erfitt að missa ömmu
úr langvinnum sjúkdómi alltof
snemma á lífsleiðinni enda voru þau
óvenju samrýnd hjón sem voru fyrir
okkur samferðafólk þeirra sú mynd
af ást og umburðarlyndi sem við
flest leitum að.
Ég óska þess að þau finnist núna
aftur og gefi nýju samferðafólki sínu
jafn mikinn kærleika og þau gáfu
okkur sem eftir lifum.
Jóhannes Hlynur Sigurðsson.
Elsku afi. Við erum þér innilega
þakklát fyrir allt sem þú hefur gefið
okkur. Ávallt varstu jákvæður og
hjálpsamur. Þú hafðir gaman af því
að hjálpa til þegar þú gast og þær
vikur sem þú varst fyrir austan að
passa Jónas Ásólf fyrir okkur, voru
ómetanlegar fyrir okkur og gerðu
okkur kleift að láta hlutina ganga
upp þegar ég þurfti að vera í skól-
anum í Reykjavík.
Mér leið vel í návist þinni. Aldrei
þurfti ég að sanna mig fyrir þér,
engar kröfur sem ég þurfti að upp-
fylla til þess að hljóta væntumþykju
þína, heldur tókst þú manni eins og
maður er. Þú hjálpaðir mér að muna
eftir því sem mikilvægast er í lífinu
og láta ekki yfirborðsmennskuna ná
yfirhöndinni.
Ég minnist þín með bros á vör og
glaðlegt stríðnisblik í auga því þann-
ig upplifði ég þig oftast.
Marie Louise.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara,
allar sömu ævigöng.
Gleymist þó aldrei
eilífa lagið
við pílagrímsins gleðisöng.
(M. Joch.)
Það er sannarlega margs að minn-
ast þegar hugsað er til Jóhannesar
Oddssonar, kærs vinar og fyrrver-
andi tengdaföður míns. Við áttum
samleið í hartnær 35 ár. Ung að ár-
um kynntist ég þeim sómahjónum
Jóhannesi og Lárettu. Það var þegar
ég fór að venja komur mína á Vest-
urgötuna með Gunnari syni þeirra.
Þau tóku mér opnum örmum og
reyndust mér sem ástríkir foreldrar
alla tíð. Eins og systur Gunnars
bjuggum við í kjallaranum á Vest-
urgötunni fyrstu búskaparárin okk-
ar og það var líkt þeim Jóa og Lallý
að gera ungana sína fleyga áður en
þeir færu úr hreiðrinu. Við sem und-
ir þeirra væng bjuggum búum öll að
því veganesti sem þau sendu okkur
með út í lífið. Það má segja að þetta
hafi verið skóli fyrir okkur og lær-
dómurinn endist okkur alla ævi.
Á Vesturgötunni voru málin rædd,
Lallý hafði ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og það var ekki sama hvernig
og hvenær hlutirnir voru gerðir. Það
voru oft skemmtilegar umræður
sem áttu sér stað og hver hafði sitt
til málanna að leggja.
Jóa hafði sérstakt hjartalag, það
vitum við sem þekktum hann. Hann
var umburðarlyndur maður og alltaf
hjálpfús enda vinamargur og rækt-
aði sinn hóp vel. Á lífið hafði Jói
ákveðna sýn, það að hjálpa eða að-
stoða þann sem þess þurfti með var
sjálfsagður hlutur. Á þessum tíma
var farið að bera á veikindum Lallýj-
ar en þrátt fyrir það var oft kátt á
hjalla enda gestagangur mikill.
Snortin var ég oft af umhyggju hans
og nærgætni er hann hjúkraði Löllu
sinni, enginn hefði getað betur.
Yfirbragðið var svo glaðlegt,
stundum glettið og það leyndi sér
aldrei þar sem börn voru, þau hænd-
ust að honum,
Í minninguna heyri ég bílflaut,
bíb-bíb, lítil hnáta kippist við, hróp-
andi hleypur hún til dyranna, afi er
kominn, afi er kominn, amma og afi
eru komin. Hún var svo flott, bíl-
flautan hans afa, og alltaf gerði hann
vart við sig þegar hann keyrði í hlað.
Önnur hnáta bættist við og saman
var tekið á móti afa og ömmu á
tröppunum. Afi hringdi líka oft og
spurði eftir yngstu fjölskyldumeð-
limunum, það var gaman að vera sex
ára og afi hringdi, þá var farið á vit
ævintýra og talað mikið.
En Jói afi er allur og er hann far-
inn á vit ævintýranna. Síðasta ferða-
lagið sem við öll eigum eftir að fara.
Farangurinn er lítill en veganestið
er löng og góð ævi. Ævi sem skilur
eftir góðar og ljúfar minninar hjá
okkur sem eftir erum.
Elsku Jói, hafðu þökk fyrir allt.
Guðný H. Guðmundsdóttir.
Þær voru margar stundirnar sem
ég átti hjá Jóhannesi og Lárettu föð-
ursystur minni á Vesturgötunni sem
ungur drengur. Mér var líkt farið og
mörgum öðrum úr hópi þeirra barna
er kynnust Jóa. Hann var í uppá-
haldi hjá okkur. Alltaf glaður og
hress og til í að gantast við okkur
krakkana. Eftirminnilegust verða þó
jafnan gamlárskvöldin á Vesturgöt-
unni. Jói hafði verið í siglingum á
farskipum og dró ekki af sér við að
ná í skotelda og annað af því tagi
sem var nýnæmi fyrir okkur ungu
skotliðana. En hvort sem það eru
minningar frá þessum stundum eða
síðar á lífsleiðinni, þegar fundum
okkar Jóa bar saman, er það eitt sem
ósjálfrátt kemur upp í hugann.
Það var alltaf stutt í brosið á and-
liti hans.
Og þegar árunum fjölgaði hjá
mér, og bílar fóru að verða hluti af
tilverunni, kom oftar en ekki fyrir að
Jói leysti úr málum þegar gler hafði
brotnað. Og alltaf brást Jói vel við
þegar leitað var eftir aðstoð.
Láretta frænka mín, eða Lallý
eins og hún var jafnan nefnd, átti
síðari hluta ævi sinnar við nokkur
veikindi að stríða. Það var eftirtekt-
arvert að sjá hvernig Jói aðstoðaði
hana og létti henni lífið. Þar var það
umhyggjan sem réð för. Og þennan
góða hug Jóa höfum við í fjölskyldu
minni verið minnt á um hver jól. Eft-
ir að Lallý féll frá fylgdi hann áfram
þeirri venju hennar að vitja um leiði
föður míns og leggja á það grein fyr-
ir jólin.
Ég og mitt fólk þökkum fyrir þá
samfylgd sem við áttum með Jó-
hannesi Oddssyni. Blessuð sé minn-
ing hans.
Tryggvi Gunnarsson.
Þegar góður vinur og fyrrverandi
skipsfélagi til margra ára fellur frá
er margs að minnast.
Það var mikið áfall fyrir þig að
missa málið. Ég og margir aðrir von-
uðumst til að þú næðir tökum á mál-
inu á ný með hjálp þeirra á Grens-
ásdeild en því miður greindist þú
með illvígan sjúkdóm.
Það var eftirminnilegt þegar við
héldum sjómannadaginn hátíðlegan
um borð í „Ítalíu“ Reykjafossi á sigl-
ingu í góðu veðri milli Svíþjóðar og
Danmerkur. Þar var t.d. háð poka-
hlaup og nokkrar eiginkonur tóku
þátt og stóðu þær sig vel.
Það eru ekki allir sem kannast við
nafnið Jóhannes Oddsson en ef sagt
er Jói í glerinu þá vita flestir hver
það er.
Bæði til sjós og lands varstu vin-
sæll fyrir samviskusemi og dugnað.
Aldrei heyrði ég þig tala illa um
nokkurn mann og aldrei skiptir þú
skapi þó hávaði og læti væru í kring-
um þig.
Ég hef aðeins drepið á fátt eitt af
mörgu góðu í okkar kynnum. Veit ég
að þín verður sárt saknað á Kaffi-
vagninum bæði af mér og fleiri fé-
lögum.
Ég sendi aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Örn Bogason.
Kynni mín af Jóhannesi Oddssyni
spönnuðu ekki mörg ár en þau voru
sannarlega bæði góð og gefandi. Jó-
hannes var aldavinur Sverris Dav-
íðssonar, míns kæra samferða-
manns. Vináttubönd þeirra voru
löng og sterk.
Þeir voru hjartans vinir. Margar
skemmtilegar stundir átti ég með
þeim félögum. Það geislaði af Jó-
hannesi lífsgleði og góðvild, hvar
sem hann fór. Mér reyndist hann
einstaklega hlýr, ekki síst eftir að
Sverrir kvaddi svo snögglega síðast-
liðið vor.
Jóhannes hafði gaman af því að
gleðja aðra, gefa gjafir án sérstaks
tilefnis, sýna vináttuvott. Greiðvik-
inn var hann og tilbúinn að rétta
fram hjálparhönd, ef þess var þörf.
Það er gott að hafa fengið að kynn-
ast manni eins og Jóhannesi Odds-
syni, þessum mikla ljúflingi, með
brosið bjarta og gleðiglampa í aug-
um.
Farðu í friði, kæri vinur.
Þín vinkona
Birna Björnsdóttir.
Samúðarkveðja
með ljóðum
Sölustaðir m.a: Verslanir Blómavals
www.bergis.is
Okkar kæra,
SIGURBJÖRG GUÐJÓNSDÓTTIR
lést á Sólvangi, Hafnarfirði, laugardaginn
29. janúar sl.
Hún verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 4. febrúar kl. 13.00.
Guðrún Bjarnadóttir, Geir Þórólfsson,
Bjarni Þór Sigurðsson,
Helga Guðjónsdóttir.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, amma, lang-
amma og systir,
VALGERÐUR HALLDÓRSDÓTTIR,
Kleppsvegi 142,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 29. janúar.
Útför hennar verður gerð frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 4. febrúar kl. 13.00.
Sveinbjörn Jónsson,
Dóra Sveinbjörnsdóttir,
barnabörn, barnabarnabarn
og systkini hinnar látnu.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞORBJÖRG ÁRNADÓTTIR
frá Raufarhöfn,
lést á Sjúkrahúsi Húsavíkur þriðjudaginn
25. jaúnar.
Útför hennar fer fram frá Raufarhafnarkirkju
laugardaginn 5. febrúar kl. 14.00.
Halldór Guðni Oddgeirsson, Lára Þorsteinsdóttir,
Árni Stefán Björnsson, Guðbjörg Þórarinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir minn,
STEFÁN ÁSBJARNARSON
frá Guðmundarstöðum,
Vopnafirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sundabúð, Vopna-
firði, mánudaginn 31. janúar.
Jarðsett verður að Hofi, Vopnafirði, laugar-
daginn 5. febrúar kl. 14.00.
Sólveig Ásbjarnardóttir.
Elskuleg móðir okkar,
GUÐBJÖRG BERGSVEINSDÓTTIR,
Brautarlandi 19,
Reykjavík,
lést á Landspítala Fossvogi þriðjudaginn
1. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Börn hinnar látnu.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
JÚLÍANA JÓNSDÓTTIR
(Lúlla í bókabúðinni),
Garðvangi, Garði,
áður Aðalgötu 5,
Keflavík,
lést á Garðvangi Garði þriðjudaginn 1. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Elsa Lilja Eyjólfsdóttir,
Sigurfríð Rögnvaldsdóttir, Axel Birgisson
og fjölskyldur.