Morgunblaðið - 08.02.2005, Side 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 8. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sólveig Eyjólfs-dóttir fæddist á
Nesi í Selvogi 25. febr-
úar 1908. Hún lést á
Sólvangi í Hafnarfirði
31. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hennar
voru hjónin Vilborg
Eiríksdóttir, f. 12.8.
1882, d. 26.4.1953, og
Eyjólfur Þorbjörns-
son, f. 30.10. 1882, d.
8.3. 1919. Systkini Sól-
veigar voru: Þor-
björn, f. 6.4. 1909, d.
15.5. 1992; Guðmunda Þuríður, f.
21.9. 1911, d. 21.6. 1987; Kristín, f.
20.8. 1914, d. 14.4. 1939; Jón Set-
berg, f. 10.6. 1910, d. 9.1. 1921.
Hinn 3. júní 1938 giftist Sólveig
Haraldi Þórðarsyni skipstjóra, f.
30. september 1893, d. 2. október
1951. Þau eignuðust tvö börn. Þau
eru: 1) Eyjólfur Þorbjörn læknir, f.
29.7. 1940, kvæntur Guðbjörgu
bótafélagi Íslands og sá um mötu-
neyti kennara í Lækjarskóla allt til
1986 er hún lét af störfum.
Sólveig starfaði mikið að fé-
lagsmálum og gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir Hafnarfjarð-
arbæ. Hún sat lengi í barnavernd-
arnefnd, byggðasafnsnefnd og í
gatnanafnanefnd sat hún til 90 ára
aldurs. Sólveig var einn af stofn-
endum Slysavarnadeildarinnar
Hraunprýði og sat í stjórn félagsins
í yfir 60 ár, þar af sem formaður í
níu ár. Sólveig var heiðursfélagi í
Hraunprýði, var sæmd gullmerki
Slysavarnafélags Íslands og er
heiðursfélagi þess. Þá átti hún sæti
í Sóknarnefnd Hafnarfjarðarkirkju
í 20 ár. Sólveig var einn af stofn-
endum Vorboðans, félags sjálfstæð-
iskvenna í Hafnarfirði, var í mörg
ár í stjórn félagsins og átti sæti í
fulltrúaráði Sjálfstæðisflokksins í
Hafnarfirði. Var hún kjörin heið-
ursfélagi þar. Sólveig var sæmd
Riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu hinn 1. janúar 1994 fyrir
störf að félagsmálum.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Eddu Eggertsdóttur
lyfjafræðingi. Synir
þeirra eru Eggert,
læknanemi, f. 22.8.
1981, og Haraldur
Sveinn, menntaskóla-
nemi, f. 15.3. 1985. 2)
Kristín Vilborg geisla-
fræðingur, f. 11.4. 1945.
Haraldur átti frá fyrra
hjónabandi eina dóttur,
Þóru, f. 24.4. 1924, d.
11.7. 1982.
Sólveig fluttist ásamt
fjölskyldu sinni til Hafn-
arfjarðar 1909. Að loknu barna-
skólanámi var hún í vist í Gróðrar-
stöðinni í Reykjavík og stundaði eftir
það verslunar- og bókhaldsstörf. Eft-
ir að Sólveg varð ekkja tók hún að
sér veitingar í Sjálfstæðishúsinu í
Hafnarfirði á árunum 1953-1967, sá
um veislur og mat fyrir Rotary-
klúbbinn og Lionsklúbbinn. Síðar
vann hún skrifstofustörf hjá Bruna-
Tengdamóðir mín var komin yfir
sjötugt, þegar ég kom inn í fjölskyld-
una, en eigi að síður í fullu fjöri. Hún
tók mér afskaplega vel frá fyrsta degi
og þegar drengirnir fæddust, barna-
börnin, sem hún hafði beðið lengi eft-
ir, tók hún þeim opnum örmum. Hún
sóttist eftir að vera samvistum við þá,
lesa með þeim og syngja, og þeir nutu
þess ekki síður að vera með henni,
enda var hún alvöru amma, sem eld-
aði grjónagraut og var snillingur í
pönnukökubakstri. Áttu bæði þeir og
félagar þeirra ávallt öruggt skjól hjá
ömmu Veigu á Brekkugötunni. Veiga
var alla tíð höfðingi heim að sækja og
mikill listakokkur, sem var langt á
undan samtíð sinni hvað matseld
snertir. Gestrisnin var henni svo í
blóð borin, að hún var aldrei sátt,
nema gestir vildu þiggja eitthvert
góðgæti. Það var einn þeirra eigin-
leika sem hún glataði síðast.
Veiga var mikill dugnaðarforkur.
Þótt hún hefði ekki átt kost á að
ganga menntaveginn, eins og hugur
hennar stóð til, var hún eigi að síður
vel lesin og hafsjór af fróðleik um alla
mögulega hluti. Eftir að hún varð
ekkja lagði hún metnað sinn í að koma
börnunum tveimur til mennta og að
þau skorti ekki neitt. Hún hafði ýmis
ráð með að afla tekna og hafði m.a.
kostgangara árum saman; eignaðist
hún þannig marga góða vini til lífs-
tíðar. Hún tók að sér að sjá um veisl-
ur, sauma gardínur og fleira, henni
féll aldrei verk úr hendi. Meðfram
vinnu og heimilisstörfum gaf hún sér
einnig tíma til að sinna félagsstörfum
og var hvarvetna fremst í flokki í
þeim félögum, sem hún vildi leggja
lið. Það er ótrúlegt til þess að hugsa
hvað hún kom miklu í verk.
Síðustu árin urðu Veigu ekki létt.
Þessi sjálfstæða kjarnorkukona var
þá orðin öðrum háð um flesta hluti,
sem var erfitt fyrir konu sem hafði
staðið á eigin fótum alla tíð. Aldrei
glataði hún samt reisn sinni, glæsileik
og höfðingsskap. Hún dvaldist á Sól-
vangi í Hafnarfirði síðustu árin og
naut þar einstakrar umhyggju og
umönnunar starfsfólksins. Kunnum
við þeim öllum bestu þakkir fyrir.
Blessuð sé minning hennar.
Guðbjörg Edda Eggertsdóttir.
Við andlát vinkonu minnar Veigu
minnist ég hennar með þakkæti og
virðingu fyrir ljúfa vináttu, tryggð og
ómetanlegt framlag til félagsstarfa á
langri leið.
Sólveig Eyjólfsdóttir var ein af
þeim karakterum sem settu sterkan
svip á Hafnarfjörð, bæinn sem fylgdi
henni í árum og naut áhuga hennar og
framlags til farsælla mannlífs.
Veigu hef ég þekkt svo langt aftur
sem ég man, þá fyrst í Sléttuhlíðinni
þar sem hún, Eyfi og Stína voru í ná-
býli við foreldra mína og fjölskyldu.
Veiga var alla tíð í miklu og góðu vin-
fengi við móðurfjölskyldu mína sem
tengdi mig henni sterkari böndum og
var ég ekki há í loftinu þegar ég fór að
venja komur mínar til hennar í bú-
staðinn og átti þar margar góðar
stundir. Bústaðurinn var hennar ann-
að heimili, þar var tekið á móti gest-
um með sama glæsibrag og á Brekku-
götunni enda man ég vel að
heimsóknir til hennar í Sléttuhlíðina
voru tíðar. Veiga varð ung ekkja með
tvö börn en krafturinn og ósérhlífnin
dreif hana áfram við vinnu og uppeldi
barna sinna. Man ég hana aldrei
kvarta yfir hlutskipti sínu en ég man
hversu fallega hún minntist Haraldar
manns síns með djúpri virðingu fyrir
þeim tíma sem hún fékk að eiga hann.
Hún var annáluð fyrir góðar og fal-
lega fram bornar veitingar og með
þeim eiginleika sínum gat hún fram-
fleytt sér og fjölskyldu sinni um tíma
með því að taka að sér kostgangara.
Þá sá hún um veisluhöld og allar veit-
ingar í Sjálfstæðishúsinu. Seinna var
hún matráðskona í Lækjarskóla.
Þegar Vorboði, félag sjálfstæðis-
kvenna í Hafnarfirði, var stofnað árið
1937 var hún ein af stofnendum og var
kosin í stjórn félagsins. Frá þessum
tíma hefur hún sagt á fróðlegan og
myndrænan hátt í viðtali sem og
manna í milli. Við þær frásagnir, sem
eru fjársjóður heimilda, fær áheyr-
andinn sterka tilfinningu fyrir því
hversu konur þurftu að hafa mun
meira fyrir öllum hlutum þá en í dag
en þrátt fyrir mótlæti þess tíma sagði
hún frá með blik í augum, svo færðist
bros yfir andlitið, „þetta var svo gam-
an“. Í stjórn Vorboða átti hún sæti í
50 ár eða allt fram til ársins 1987 og
sinnti mörgum trúnaðarstörfum fyrir
félagið sem gerði hana að heiðurs-
félaga fyrir störf hennar í þágu þess.
Fyrir Sjálfstæðisflokkinn í bæjarmál-
um sinnti hún nefndarstörfum fyrir
bæjarfélagið með setu í gatnanafna-
nefnd allt til 90 ára aldurs.
Þegar ég kom að félagsstarfi í Vor-
boða rúmlega tvítug var hún þar í
stjórn og átti ég þess kost að sitja með
henni ásamt fleiri góðum konum í
fyrstu stjórninni sem ég hef setið í
fyrir Vorboða.
Árið 1994 var Sólveigu veitt fálka-
orðan fyrir félagsstörf og var hún vel
að þeim heiðri komin.
Í viðtali sem að ég tók við Veigu
fyrir Hamar jólin 1996 segir hún m.a.:
„Ég á afskaplega marga góða vini, ég
hef unnið mikið og verið heppin með
að vinna hjá góðu fólki. Ég þakka
samferðafólki mínu góðvild og vin-
áttu.“ Þannig var lífsviðhorf vinkonu
minnar, jákvætt og gefandi.
Sjálfstæðisflokkurinn í Hafnarfirði
þakkar Sólveigu Eyjólfsdóttur fyrir
vel unnin störf í þágu sjálfstæðis-
stefnunnar og sendir fjölskyldu henn-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Í Veigu átti ég góðan vin, tryggð
hennar við mig og mína fjölskyldu var
okkur mikils virði.
Við leiðarlok þakka ég og fjöl-
skylda mín Sólveigu Eyjólfsdóttur
fyrir einlæga og ánægjulega sam-
fylgd.
Elsku Eyfi, Stína, Edda og fjöl-
skylda, ég og fjölskylda mín vottum
ykkur innilega samúð.
Blessuð sé minning Sólveigar Eyj-
ólfsdóttur.
Valgerður Sigurðardóttir.
Í dag kveðjum við Sólveigu Eyj-
ólfsdóttur, en hún var ein af heiðurs-
félögum okkar og stofnfélagi Slysa-
varnadeildarinnar Hraunprýði.
Sólveig sat í stjórn deildarinnar í 60
ár (og er það örugglega einsdæmi á
Íslandi), hún var kosin ritari í fyrstu
stjórnina og var ritari í 7 ár, frá árinu
1930–37, varaformaður 1937–61, var
svo formaður frá árinu 1961–70 og sat
eftir það í meðstjórn til ársins 1990 er
hún hætti stjórnunarstörfum.
Það er okkur mikill fengur að hafa
haft þessar kjarnakonur, sem stofn-
uðu deildina, við stjórnvölinn og taka
síðan við því góða búi sem þær höfðu
stýrt í höfn, sem einu stærsta og öfl-
ugasta kvennafélagi á landinu öllu.
Það var til dæmis fyrir atbeina
þessara öflugu kvenskörunga að
björgunarsveit var stofnuð hér í
Hafnarfirði. Þær beittu sér líka fyrir
byggingu á sundlauginni í bænum og
lögðu peninga í þá framkvæmd. Svo
létu þær reisa skipsbrotsmannaskýli
við Hjörleifshöfða og héldu því við í
mörg ár. Kraftur kvenna er svo mikill.
Það er mikið starf sem unnið hefur
verið, hjá stóru félagi, í áranna rás og
það ber að þakka.
Við kveðjum þig Sólveig og þökkum
þér allt það mikla og fórnfúsa starf
sem þú inntir af hendi í þágu deild-
arinnar, allar samverustundirnar og
þann hlýhug sem þú sýndir okkur alla
tíð.
Um leið og við kveðjum Sólveigu
sendum við aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kristín Gunnbjörnsdóttir,
formaður Slysavarnadeild-
arinnar Hraunprýði.
Kveðja frá
Slysavarnafélaginu Landsbjörg
Sólveig Eyjólfsdóttir, sem við
kveðjum í dag, var einn af dyggustu
félögum Slysavarnafélags Íslands og
seinna Slysavarnafélagsins Lands-
bjargar. Sólveig var einn af stofnend-
um kvennadeildarinnar Hraunprýði í
Hafnarfirði og sat hún þar í stjórn í 60
ár, þar af níu ár sem formaður. Um
leið og við sendum fjölskyldu hennar
innilegustu samúðarkveðjur, þökkum
við henni áratuga starf.
Stjórn og starfsfólk Slysavarna-
félagsins Landsbjargar.
Heiðurskonan Sólveig Eyjólfsdótt-
ir er látin. Hún hefur nú lokið farsælu
lífshlaupi og fengið hvíld. Ég var ung-
ur að árum þegar ég kynntist Sól-
veigu og hefi notið vináttu hennar fjöl-
skyldu alla tíð. Á langri ævi kom
Sólveig Eyjólfsdóttir víða við og voru
slysavarnamálin henni ævinlega hug-
leikin. Á vettvangi stjórnmálanna var
ekkert gefið eftir. Hún skipaði sér í
forystusveit sjálfstæðiskvenna strax í
öndverðu og sneri ekki undan hvernig
sem á móti blés. Naut ég þar stuðn-
ings hennar fólks til þýðingarmikilla
trúnaðarstarfa sem ég mat mikils.
Fjölskylda mín kveður Sólveigu
Eyjólfsdóttur með þakklæti og biður
henni Guðs blessunar. Börnum henn-
ar og fjölskyldum sendum við sam-
úðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen.
Í dag er til moldar borin mikil heið-
urskona sem mér er ljúft að minnast í
þökk og með virðingu.
Stærsta gjöf sem Slysavarnafélag-
inu Hraunprýði í Hafnarfirði var gefin
var þegar hún Vilborg móðir Sólveig-
ar kom með hana 18 ára gamla á
stofnfund slysavarnadeildar kvenna í
Hafnarfirði árið 1930. Stuttu síðar var
þessi unga stúlka komin í stjórn og í
60 ár gaf hún félaginu starfskrafta
sína af alúð og fórnfýsi. Hún lét aldrei
deigan síga og var alltaf jafn virk í fé-
laginu öll þau ár sem hún sat þar í
stjórn, þar af sem formaður í níu ár.
Hún átti uppástungu að nafni félags-
ins og hún kom í verk að fáni félagsins
var teiknaður og saumaður.
Slysavarnadeildin Hraunprýði var ein
af fyrstu kvennadeildum sem stofn-
aðar voru innan Slysavarnafélags Ís-
lands og varð strax mjög öflug. Meg-
inmarkmið kvennadeildanna var að
safna fé til slysavarna og björgunar-
starfa.
Ég kynntist Sólveigu þegar ég kom
í félagið 27 ára gömul en þá var Sól-
veig varaformaður. Í minningunni
voru stjórnarkonur óskaplega dugleg-
ar og settu sterkan svip á bæjarfélag-
ið. Ég er þakklát forsjóninni fyrir að
hafa kynnst henni Sólveigu á þessum
árum þegar maður var svo ungur og
ómótaður. Ég á fjársjóð minninga
sem tengjast henni og hennar mikla
fórnfúsa starfi sem hún lagði Slysa-
varnafélaginu. Minningar frá því ævi-
skeiði eru litríkar eins og kvikmynd
sem rennur fyrir hugskotssjónum
mínum. Á þessum árum vorum við
konurnar allar ákveðnar í því að gera
Hraunprýði að öflugustu deild innan
Slysavarnafélags Íslands. Þar fór Sól-
veig fremst meðal jafningja.
Sólveig missti mann sinn frá tveim-
ur ungum börnunum þeirra og þurfti
eftir það að sjá börnum sínum far-
borða ein. Mér er það enn óskiljanlegt
hvernig hún gat sinnt öllum þeim fjöl-
mörgu félagsstörfum af ósérhlífni
ásamt því að vinna hörðum höndum
fyrir heimilinu Hún sá um alla starf-
semi í Sjálfstæðishúsinu í áraraðir
sem var mikil á þessum árum auk
þess sem hún tók að sér ótaldar veisl-
ur í bænum. Þess utan gegndi hún
fjölmörgum trúnaðarstörfum í bæn-
um sem hér verða ekki rakin.
Sólveig var lífið og sálin í Hraun-
prýði. Flestir nefndarfundir voru
haldnir heima hjá henni þau ár sem
hún var formaður. Það var eins og hún
gæti gert allt og aldrei sá ég hana
þreytta. Þessi ár stóð félagið með
miklum blóma og taldi um 700 konur.
Félagið stóð fyrir árlegum skemmt-
unum sem haldnar voru í Bæjarbíói ár
hvert og voru svo vinsælar að oft
þurfti að endurtaka. Á þessum
skemmtunum var einungis boðið upp
á heimatilbúin skemmtiatriði sem
konur sömdu og æfðu af miklu móð,
oftast heima hjá Sólveigu. Hún átti
uppástungu að þessum skemmtunum
sem settu svip á bæinn í áraraðir.
Þetta var drjúg tekjulind fyrir Slysa-
varnafélag Íslands.
Sólveig sat öll landsþing Slysa-
varnafélags Íslands meðan hún sat í
stjórn þess. Mér er minnisstætt þegar
ég kom fyrst á þessi þing hve Hafn-
arfjarðarkonurnar voru áberandi og
hrókar alls fagnaðar. Oft tók Sólveig
til máls á þingunum enda var hún vel
máli farin og gaman að heyra hana
tala, róleg og yfirveguð, blandað þess-
um sérstaka húmor sem einkenndi
hana alla tíð.
Þegar Sólveig var orðin háöldruð
höfðum við oft gaman af að rifja upp
minningar frá þessum þingum. Hún
var heiðursfélagi bæði í Slysavarna-
félagi Íslands og Hraunprýði.
Börn Sólveigar, þau Eyjólfur lækn-
ir og Kristín geislafræðingur, hafa
bæði reynst móður sinni framúrskar-
andi vel enda var hún þeim góð móðir.
Þær mæðgur bjuggu alltaf saman á
Brekkugötu 5. Þær voru ákaflega
samrýndar og studdu hvor aðra gegn-
um lífið. Eftir að Sólveig varð háöldr-
uð þá reyndist Kristín henni einstak-
lega vel og var móður sinni móðir
síðustu árin. Samband þeirra gegnum
árin minnir á fagurt ljóð.
Ég minnist þessarar mætu konu
með virðingu og þökk.
Ester Kláusdóttir.
Eftir mikið og gjöfult ævistarf, sem
snart svo marga, hefur kær vinkona,
Sólveig Eyjólfsdóttir, fengið hvíld í
hárri elli.
Ég minnist þess þegar ég í fyrsta
sinn átti því láni að fagna að hitta
þessa einstöku konu, sem ég dáði svo
mjög, en það var er hún hélt upp á tví-
tugsafmæli sonar síns, Eyjólfs, vinar
míns og bekkjarfélaga. Hún heilsaði
mér hlýlega eins og hún hefði ávallt
þekkt mig. Horfði beint í andlit mér
og las það, ljúf og hugsandi á svip en
með bros í augum. Síðan var ég tíður
gestur á fallega heimilinu hennar við
Brekkugötu í Hafnarfirði þar sem hún
bjó með Eyjólfi og Kristínu dóttur
sinni. Sameiginlegt áhugamál okkar
allra var tónlist og verða mér ávallt
ógleymanleg sumarkvöldin björtu,
þegar við sátum öll í stofunni vistlegu
yfir frábærum veitingum og hlustuð-
um á falleg tónverk af hljómplötum
með útsýnið yfir sjóinn sem bak-
grunn.
Lífið fór framan af ekki mjúkum
höndum um Sólveigu. Erfiður fjár-
hagur gerði þessari bráðvelgefnu
konu ekki kleift að leggja í nám og fór
hún snemma að vinna fyrir sér. Þá
varð hún fyrir þeirri sorg að missa
ung manninn sinn. Af fádæma dugn-
aði og með mikilli vinnu skapaði hún
börnum sínum samt ástríkt heimili og
hvatti þau og studdi til náms. Áhuga-
svið Sólveigar var víðfeðmt og hún var
mjög vel lesin, og hef ég ekki kynnst
menntaðri konu en henni. Hún var
höfðingi í lund og gestrisni hennar var
við brugðið. Þá gerði hún mikið fyrir
SÓLVEIG
EYJÓLFSDÓTTIR
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Sverrir
Olsen
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason
Komum heim til aðstandenda ef óskað er