Morgunblaðið - 20.02.2005, Blaðsíða 42
42 SUNNUDAGUR 20. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín ReykdalChristiansen
fæddist 16. maí 1905.
Hún lést 9. febrúar
síðastliðinn. Kristín
var elst tólf barna
hjónanna Þórunnar
Böðvarsdóttur og Jó-
hannesar J. Reykdal,
verksmiðjueiganda
og bónda á Setbergi í
Garðahreppi.
Eiginmaður Krist-
ínar var Hans F.
Christiansen, f. á Ak-
ureyri 24.4. 1905, d.
22.3. 1986. Börn
þeirra eru þrjú: 1) Lovísa, f. 17.3.
1938, maki Óli G.H. Þórðarson.
Synir þeirra eru a) Hans Unnþór,
maki Helena Mjöll Jóhannsdóttir,
börn þeirra eru Lovísa Dröfn, Óli
Hreiðar, Bjartur Ari og Veiga Dís.
b) Þorgeir, maki Ingigerður Guð-
mundsdóttir, dóttir þeirra er
Helga Björk. c) Ólaf-
ur Þór, maki Andrea
Magnúsdóttir, sonur
þeirra er Magnús
Andri. 2) Þórunn,
maki Gunnleifur
Kjartansson. Börn
hennar eru a) Krist-
ín María; maki Stein-
arr Bragason, sonur
hennar er Ingi Þór,
b) Atli, maki Ásta
Hallgrímsdóttir,
börn þeirra eru
Andrea og Júlíana,
c) Hrafn, maki
Hrönn Hinriksdótt-
ir, d) Halla, maki Kjartan Pálma-
son, og e) Helga, maki Ingi Þór
Grétarsson. 3) Ásgeir, maki
Oddný Arthúrsdóttir. Dætur
þeirra eru Sigríður Rósa, sonur
hennar er Ásgeir, og Lára Sif.
Útför Kristínar fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
Amma hélt því ávallt fram að
daglega sérrístaupið, sem hún byrj-
aði á að fá sér eftir fimmtugt, héldi
í henni lífi og það skilaði henni
næstum 100 árum. Of mörg ár að
hennar mati, fengum við oft að
heyra á síðustu árum. Okkar minn-
ingar um ömmu eru margar og all-
ar góðar. Það má segja að á okkar
uppvaxtarárum höfum við verið
daglega hjá henni í fallega rauða
húsinu hennar sem kallaðist Ás-
berg, enda vorum við svo heppnar
að búa við hliðina á henni og afa
meðan hann lifði. Stærra hjarta
hefði afi ekki getað haft og í minn-
ingunni situr hann í brúna stóra
stólnum og við tvær sín hvorum
megin við hann með hárgreiðu, til-
búnar að greiða yfir skallann. Hjá
ömmu sátum við oft og átum Ritz
kex með rækjusmurosti á meðan
við spjölluðum saman eða horfðum
á sápuóperuna Santa Barbara.
Amma hélt til Danmerkur að
nema húsmæðrafræði á yngri árum
og afrakstursins af þeim lærdómi
fengum við öll í fjölskyldunni að
njóta meðan hún hafði heilsu til.
Oftar en ekki voru á boðstólum
heimabökuð kanelbrauð, gamaldags
kleinur, mjúk sandkaka, gómsæt
eplakaka og að sjálfsögðu danski
jólaísinn (sem orðinn er ómissandi á
öllum hátíðum) sem við systurnar
fengum að aðstoða ömmu við að út-
búa.
Amma lagði greinilega mikið upp
úr útlitinu og heimilinu enda var
hvort tveggja alltaf til fyrirmyndar.
Hún var ávallt klædd snyrtilegum
kjólum og með fallega hárið sitt ný-
lagt. Jogginggalli var ekki til í fata-
skápnum hennar. Hún fékk ósjald-
an hrós fyrir hrukkulitla húð sem
hún þakkaði kraftaverkakremi frá
Elizabeth Arden og réttum aðferð-
um við að bera kremið á húðina en
vonandi okkar afkomendanna vegna
höfðu genin eitthvað að segja líka.
Þrátt fyrir að vera lítil og grönn
hafði amma tignarlegt yfirbragð og
hún fylgdist vel með málefnum
skandinavísku konungsfjölskyldn-
anna með því að lesa öll tölublöð af
Norsk Ukeblad og danska Söndag.
Amma hafði framan af ákaflega
gott minni og við höfðum alltaf
gaman af því að heyra um gamla
tímann. Hún hafði góðan húmor og
það var ekki langt í hláturinn.
Amma er loksins komin til afa
þar sem hún vildi vera en hún er
ekki farin frá okkur. Minningarnar
lifa áfram um dásamlega ömmu
sem gaf okkur eins gott veganesti í
lífinu og mögulegt var.
Halla og Helga.
Með fáeinum orðum langar mig
að kveðja elskulega ömmu mína,
Londu, eins og hún var svo oft köll-
uð. Þó svo vitað væri í hvað stefndi
síðustu daga hennar og ég í raun
búin að kveðja hana marg oft var sú
stund erfið þegar hún kvaddi þenn-
an heim. Hún var stór hluti af til-
veru minni og á ég henni margt í
uppeldi mínu að þakka. Ég var svo
lánsöm að alast upp nánast í garð-
inum hennar og þurfti ég ekki ann-
að en að hlaupa í gegnum skóginn
til að heimsækja hana á Ásberg
sem ég og systkini mín gerðum
ekki svo sjaldan. Alltaf var gott að
koma til hennar og afa sem kvaddi
þetta líf töluvert á undan ömmu.
Amma var mikil húsmóðir og eru
mínar sterkustu minningar úr æsku
þær að fá að hjálpa og læra af
henni. Hvort sem var í kleinu- eða
tvíbökugerð, út í garði við að tína
berin og sulta eða bara fá að vera í
kringum hana spjalla og jafnvel
skoða í skápana og loftið hjá henni
þar sem kenndi ýmissa grasa. Hún
hélt mikið í hefðir og er þá helst að
nefna pönnukökukaffið 1. desember
ár hvert, kaffiboð á sunnudögum
með helstu frænkum og frændum,
þorrablót þar sem var mikið fjör,
afi spilaði á píanóið og allir sungu
með.
Það var endalaust hægt að
spjalla við hana og afa, sem var
perla af manni að vera, um allt milli
himins og jarðar og þó svo amma
hafi verið orðin gömul og heilsulítil
síðustu árin þá var ekki síður gam-
an að rifja upp gamla tíma svo sem
þegar hún var á skautum sem barn,
hænsnin og svínin í gamla kofanum.
Endalaust var hægt að hlusta á
söguna um þann tíma þegar pabbi
hennar „kom með“ rafmagnið til
Hafnarfjarðar eins og við orðuðum
það. Amma hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum en blíðari manneskju
var ekki hægt að kjósa sér sem
ömmu. Hún var undirstaða okkar
allra og fyrirmynd mín.
Eftir að amma var orðin heilsu-
lítil dvaldi hún á Sólvangi þar sem
hún fékk yndislega umönnun það
KRISTÍN REYKDAL
CHRISTIANSEN
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og út-
för okkar ástkærru eiginkonu og móður,
EYGERÐAR INGIMUNDARDÓTTUR
frá Hrísbrú,
Reykjabyggð 28,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki á
líknardeild Landspítalans í Kópavogi og krabba-
meinsdeildar Landspítala Fossvogi.
Henning Kristjánsson,
Inga Elín Kristinsdóttir, Jóna Margrét Kristinsdóttir,
Bóel Kristjánsdóttir, Steinunn Kristjánsdóttir.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur vin-
áttu og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, dóttur okkar og systur,
ÓLÍNU BEN KJARTANSDÓTTUR,
Langholtsvegi 196.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11E
LSH og Karítas. Þökkum einnig ættingjum og
vinum fyrir alla hjálpina.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Guðjón Ben Sigurðsson,
Kjartan Helgason, Ingibjörg Einarsdóttir,
Kristín, Björg og Einar Helgi.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegrar móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
SÓLVEIGAR EYJÓLFSDÓTTUR,
Brekkugötu 5,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki 4. hæð-
ar Sólvangs í Hafnarfirði.
Kristín V. Haraldsdóttir,
Eyjólfur Þ. Haraldsson, Guðbjörg Edda Eggertsdóttir,
Eggert Eyjólfsson,
Haraldur Sveinn Eyjólfsson.
Hugheilar þakkir fyrir vináttu og hlýhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
ÞORSTEINS BJARNAR,
Álfheimum 58,
Reykjavík.
Elfa Thoroddsen.
Þá kveður þú,
Gamli minn, þótt í
raun hafir þú ekki
verið gamall og eig-
inlega kvatt fyrir nokkrum miss-
erum. Rétt á fertugsaldri byrjaði
ARI
SIGURBJÖRNSSON
✝ Ari Sigurbjörns-son fæddist á
Brekku í Fljótsdal
13. nóvember 1936
og ólst upp í Gilsár-
teigi í Suður-Múla-
sýslu. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 11. júní
2004 og fór útför
hans fram frá Egils-
staðakirkju 22. júní.
ég að kalla þig gælu-
nafninu „Gamli“. Ég
kynntist þér fyrir um
það bil 20 árum á
Hallormsstað á falleg-
um vordegi í nágrenni
þess staðar sem þú
fæddist á, einum fal-
legasta stað landsins.
Ég giftist dóttur þinni
stuttu síðar og varð
þá að sjálfsögðu
tengdasonur þinn,
þótt ég kannski væri
ekki óska tengdason-
urinn. Þér leist ekki
allt of vel í byrjun á
þennan „villta tryllta Villa“ eins og
þú sjálfur sagðir mér. Við urðum
þó fljótlega bestu mátar og góðir
vinir þótt þú aldrei segðir nokkuð
extra né heldur notaðir mörg orð
um hlutina nema þegar þú varst í
góðum gír og fórst á kostum í frá-
sögnum sem stundum gátu verið
svæsnar, en þó oftast skemmtileg-
ar. Frásagnarhæfileikar þínir nutu
sín mest og best, fannst mér, í
ferðafrásögnum þínum og stríðs-
sögu landa og þjóða. Þannig nutum
við þess oft hve lesinn þú varst á
þessum sviðum. Það er satt að
þessar frásagnir ylja okkur þegar
hugsað er til baka.
Engum svo hjálpsömum hef ég
kynnst. Þú hikaðir ekki við að
ferðast landshorna og landa á milli
ef þér fannst þú geta veitt aðstoð
af svo einstaklega fúsum og frjáls-
um vilja sem er alveg einstakt. En
satt best að segja var þessi hjálp-
semi ekki alltaf jafn vel þegin hjá
okkur þiggjendum. Oftast vorum
við þó þakklát en um leið vanþakk-
lát í þinn garð. Okkur fannst þú oft
fara á kostum en þó oftast of hratt
og eins og þú sagðir sjálfur þá
„skipta tommur ekki svo miklu
máli í smíðum“. Mér finnst vænst
um þá hugsun og hláturstundir
þegar rifjaðar eru upp vinnu- og
verkefnasögur þar sem þú varst
oftast aðalvinnuþjarkurinn og sá
sem gerðir mest og um leið flest
mistökin líka. Þá tókst mér ekki að
brosa yfir þessu en nú fær tilhugs-
unin ein mig til að brosa og jafnvel
að hlæja upp úr þurru.
Dugnaður þinn og elja er mér
nær óskiljanleg. Lífið virðist ekki
hafa verið ætlað þér létt og langt.
Á þig var lögð meiri byrði en
margan annan, bæði andlega og
ekki minnst líkamlega. Fyrstu ör-
orkuna hlaust þú sem barn þegar
þú misstir annað augað. Þetta var
✝ Bryndís Bolla-dóttir fæddist á
Stóra-Hamri 21.
október 1915. Hún
lést á öldrunarstofn-
un Akureyrar 6.
febrúar síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Bolla Sig-
tryggssonar Jónas-
sonar frá Stóra-
Hamri og Guðrúnar
Jónsdóttur frá Akur-
eyri. Auk Bryndísar
áttu þau tvo syni, Ey-
þór, látinn, var
kvæntur Guðrúnu
Stefánsdóttur, þau eiga tvær dæt-
ur, Auði og Eyrúnu, og Ragnar,
kvæntur Jónínu Þórðardóttur frá
Öngulsstöðum, þau
eiga þrjú börn, Katr-
ínu, Ævar og Bolla.
Árið 1936 giftist
Bryndís Eiríki
Skaptasyni frá
Ljótsstöðum í Háls-
hreppi, d. 20. febr-
úar 1975. Börn
þeirra eru Birgir, d.
23. júní 1990, og
Guðrún Sigríður.
Er Birgir lést
brugðu þær mæðgur
búi en áttu heima í
húsi sínu á Stóra-
Hamri fram á þenn-
an dag.
Bryndís var jarðsungin frá
Munkaþverárkirkju 15. febrúar.
Þú lést þér annt um litla sauðahjörð
þú lagðir rækt við býli þitt og jörð
og blessaðir sem barn þinn græna reit,
þinn blómavöll, hvert strá, sem auga leit.
(Davíð Stefánsson.)
Það var algengt í sveitum lands áð-
ur fyrr að heimasæturnar gengju í
öll verk úti sem inni og þannig var
það með hana Dísu. Hún tók snemma
til hendinni, gerðist ráðskona hjá
Eyþóri bróður sínum á syðra búinu á
Stóra-Hamri þangað til Eiríkur kom
í sveitina og þau giftust og tóku við
búinu af Eyþóri. Vinnudagurinn við
búskapinn var gjarnan langur en það
kom þó ekki í veg fyrir að þau hjón
gætu notið lífsins. Eiríkur var mjólk-
urbílstjóri um árabil og stundaði síð-
ar akstur við ýmsar aðrar aðstæður.
Ég veit frá föður mínum að hann var
t.d. oft fenginn til að sækja ljósmóð-
urina því mörg börn fæddust heima á
þessum árum. Undirrituð er síðasta
barnið sem fæddist á Stóra-Hamri,
Eiríkur sótti að sjálfsögðu ljósuna
eins og hans var von og vísa.
Sambúðin á milli búa var alltaf hin
besta. Mörg kaupstaðarbörn komu
og voru í sveit á sumrin og halda enn
þann dag í dag rækt við sveitaheim-
ilið. Dísa var ekki langskólagengin,
en öll hennar vinna og natni við það
sem hún gerði var á við langan skóla.
Hún lá ekki á liði sínu við að hjálpa
upp á móðurlausa heimilið á ytra býl-
inu fyrir jól árum saman og fær
bestu þakkir fyrir það.
Og þótt þú hvíldist sjálf undir súð
var seint og snemma vel að öðrum hlúð
og aldrei skyggði ský né hríðarél
á skyldur þínar, tryggð og bróðurþel.
(Davíð Stefánsson.)
Mér þótti vænt um að geta séð þig
nokkrum dögum fyrir andlát þitt,
það var sama róin yfir þér eins og
alltaf. Nú veit maður að þú ert kom-
inn til eiginmanns og sonar og þið
getið haldið áfram að rækta garðinn
ykkar, við fjölskyldan þökkum þér
sambúðina gegnum árin.
Ég þakka sérstaklega fyrir kart-
öflurnar og smjörið góða sem ég
dafnaði vel af. Guði veri með þér.
Gunnhildur Þórhallsdóttir.
BRYNDÍS
BOLLADÓTTIR