Morgunblaðið - 30.04.2005, Blaðsíða 46

Morgunblaðið - 30.04.2005, Blaðsíða 46
46 LAUGARDAGUR 30. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Jódís ArnrúnSigurðardóttir fæddist í Reykjavík 18. maí 1949. Hún lést á gjörgæsludeild Landspítala (Borg- arspítala) 23. apríl síðastliðinn. For- eldrar hennar voru hjónin Sigrún Pét- ursdóttir, f. 26. jan- úar 1912, d. 17. okt. 2003, og Sigurður Árnason frá Stóra- Hrauni, f. 15. júní 1904, d. 19. okt. 1978. Alsystir Jódís- ar er Elísabet, f. 1. júlí 1942, og hálfsystir, samfeðra er Hulda, f. 30. sept. 1930. Fyrri maður Jódísar var Jón Kristinn Cortez, f. 6. febrúar 1947. Sonur þeirra er Axel Örn Cortez kennaranemi, kvæntur Arndísi Einarsdóttur. Þau eiga tvær dætur, Védísi Drótt og Ás- laugu Hlökk. Seinni maður Jódísar er Ey- steinn Óskar Jónasson fram- haldsskólakennari, f. 10. júní 1947. Börn þeirra eru Sigurður Jónas, nemi í HÍ, f. 7. maí 1974, sambýlismaður Kristján Hannes- son. Arnrún Ósk, nemi í HÍ, f. 8. júlí 1976, sambýlismaður Halldór Snær Bjarnason og eiga þau son- inn Eystein Aron. Jódís átti öll sín uppvaxtarár heima í Stórholti 32 í Reykjavík. Eftir framhaldsnám starfaði hún um tíma sem skrifstofu- maður og síðar læknaritari á Borg- arspítalanum þar til hún flutti með seinni manni sínum að Reykjum í Hrúta- firði 1973. Frá þeim tíma starfaði hún við kennslu fram til ársins 1980 að þau fluttu í Reyk- holt í Borgarfirði. Þar starfaði hún við bókhald og heimavistar- gæslu. Einnig starfaði hún fyrir skiptinemasamtökin AFS í rúm- an áratug. Sumarið 1985 fluttu þau til Danmerkur í eitt og hálft ár en settust síðan að á Selfossi þar sem Jódís bjó fram í andlátið. Hún starfaði fyrstu árin við sér- deild grunnskólans á Selfossi en síðari árin rak hún mötuneyti kennara við Fjölbrautaskóla Suðurlands ásamt því að vera leiðsögumaður eftir að hún lauk námi á því sviði. Jódís Arnrún verður jarðsung- in frá Selfosskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Elsku mamma. Þar sem við vitum að þú lætur aldrei minningargrein- arnar framhjá þér fara og treystum þar af leiðandi því að þú lesir þínar eigin, viljum við skrifa þessi orð til þín og leyfa öðrum að skrifa um þig. Við söknum þín meira en orð fá lýst og það er svo erfitt að geta ekki leng- ur komið og knúsað þig þegar við viljum eða bara tekið upp tólið og heyrt í þér hljóðið. Þú varst svo ynd- isleg, skemmtileg og hlý og sama hvort það var Jón eða séra Jón, alltaf komstu eins fram við alla og hleyptir þeim djúpt að hjartarótum þannig að við áttum það jafnvel til að hitta vini okkar við útidyrnar sem höfðu skroppið í kaffi til þín. Svona heill- aðir þú alla í kringum þig, enda örugglega fáir sem eiga jafn stóran og breiðan vinahóp og þú. Einhvern veginn kemur matur alltaf upp í hugann þegar við hugs- um til þín. Tilraunaeldhúsið, sela- veislurnar og himnaríkisgrjóna- grauturinn ættu að slá í gegn þarna efra. Já, það er sko engum blöðum um það að fletta hversu mikill snill- ingur þú ert í matargerðinni og ef halda átti stórveislur datt engum í hug að panta einhver veisluborð: „Nei, hún Jódís gerir það miklu bet- ur.“ Og ef Jesús er enn að metta fólkið á fiski og brauði vitum við að þú verður ekki lengi að taka við elda- mennskunni og skipta matseðlinum út fyrir eitthvað fjölbreyttara og meira framandi. Við vorum svo stolt af þér þegar þú kláraðir leiðsögumannanámið því við vissum að það ætti sko vel við þig. Það var líka stríðnisglott á þér þegar þú sagðir okkur að loksins fengirðu borgað fyrir að tala. Auðvitað náðir þú að heilla alla þar eins og annars staðar og komst heim eftir hverja ferðina með úttroðna dagbókina af heimilisföngum ferðalanganna og eiga örugglega fáir leiðsögumenn jafn mörg heimboð úti um allan heim. Þegar þú greindist með krabba- meinið vorum við harmi slegin og vorum svo reið yfir óréttlætinu, en þú varst svo hugrökk og jákvæð að það smitaði út frá sér. Töffarinn þú fórst bara að leiðsögumannast í fyrrasumar og þegar það fannst svo enginn krabbi lengur trúðum við á kraftaverkið. En það blossaði upp aftur og þú barðist svo vel og varst alltaf svo jákvæð en það sigraði þig að lokum. Elsku besta mamma. Þeir hljóta að hafa ætlað þér stórt og veigamikið hlutverk þarna hinum megin fyrst þú varst svona fljótt tekin frá okkur og ef hlutirnir eru eitthvað svipaðir þar og hér vitum við að þú ert með fullt hús af gestum sem þarf að sinna, svo við ætlum ekkert að hafa þetta lengra. Sendum kossa og knús til allra og hlökkum til að sjá þig aftur. Við elskum þig af öllu hjarta. Þín, Sigurður Jónas, Arnrún Ó. og Axel Örn. Það var eitthvað sérstakt með Jó- dísi og eldhús. Í eldhúsinu gerast öll aðalstörf heimilisins, mikilvægar ákvarðanir eru teknar og síðla kvölds er það staðurinn þar sem mjög áhugaverðar umræður eiga sér stað. Og það var í eldhúsinu (ekki endilega alltaf hennar eigin) sem maður fann Jódísi, í essinu sínu þar sem hún matreiddi hreindýr og rjúpu, bauð upp á kaffi, heimabakað, góðar sögur, hlátur og gleði. Hún var alltaf að færa okkur útlenda tengda- fólkinu, þessum fáu heppnu, eitthvað sérstakt, villibráð, dýr sem hún lokk- aði úr flæðarmálinu eða móanum. Jódís var í nánu sambandi við landið, fjöll, ár, jarðfræðina, umhverfið og söguna og gat haldið fyrirlestra áreynslulaust um eitt þessara efna eða öll. Spyrjið einhvern sem hefur verið með henni í rútuferð um óbyggðir. Ástríða hennar var smit- andi og gestrisnin rómuð af öllum. Hún var einstaklega óeigingjörn í af- stöðu sinni til allra sem hún kynntist, þar með talið bros til ókunnra, hug- rekki í hjarta sínu sem mun verða mjög saknað. Jódís tók alveg sérstaklega vel á móti okkur enskumælandi tengda- sonunum inn í fjölskylduna. Hún elskaði að tala ensku við okkur, tungumál sem hún hafði frábær tök á. Umræðuefnið var breitt: heim- speki, dulspeki, bókmenntir, saga og óendanlenga margt fleira. Jódís drakk í sig alla þekkingu. Við mun- um sakna þessara einstöku stunda með Jódísi í eldhúsum um allan heim. Andy Visser og Adrian Brown. Lítil stúlka dansar tindilfætt um- hverfis styttuna af Jóni Sigurðssyni á Austurvelli. Hún er þriggja ára, í nýjum sumarkjól og sólin skín á ljós- an hárþyrilinn. Lífsgleði og einlægni litlu stúlkunnar draga að sér athygli viðstaddra. Hún kyssir litskrúðug sumarblómin, spjallar við vegfar- endur og gamall maður sem situr á bekk strýkur tár af hvarmi þegar hún faðmar hann að sér. Litla stúlkan er orðin fimm ára og þarf að dvelja á sjúkrahúsi í nokkra daga. Er svolítið til vandræða af því hún tollir aldrei í rúminu sínu. Það var svo miklu notalegra að kúra upp í hjá gamalli konu sem kunni sögur og spjallaði. Unglingsárin tóku við. Bítlatón- list, stuttpils og litla systir hreifst með í hópi jafnaldra og vina. Alltaf glöð, jákvæð og trúði á réttlætið í heiminum. Minningarnar um Jódísi, litlu systur mína, streyma að, fullar af þeim lífsþrótti, einlægni og trúnað- artrausti sem einkenndi hana alla tíð. Þar kom, að hún eignaðist börn og buru. Góðan mann og þrjú efnileg börn. Varð fullorðin. En hún varð- veitti barnið í hjarta sínu: Skildi ekki ranglæti og vonsku heimsins. Trúði bara á hið góða. Hún var svo lánsöm að eignast góðan lífsförunaut. Þau leiddust saman gegnum lífið, vin- mörg, vinsæl, gestrisin og ávallt til staðar fyrir þá sem þörfnuðust upp- örvunar og hlýju. Elsku systir mín, með stóra hjart- að. Svona man ég þig um alla fram- tíð. Vertu sæl og Guði falin. Elísabet systir. Elsku Jódís. Við Siggi sitjum sam- an og erum að rifja upp samveru- stundirnar með þér. Okkur finnst það eiginlega óhugsandi að þú verðir ekki heima í Spóarimanum þegar við komum næst í heimsókn. Nærvera þín, óendanleg væntumþykja og hjartahlýja faðmar okkur á þessari stund, sem er í senn svo sorgleg og gefandi. Þú ert gjöfin sem við feng- um og mikið erum við lánsöm að hafa fengið að kynnast þér, gullið mitt. Sorgin minnir á hverfulleikann og um leið á það að njóta líðandi stund- ar og meta sérhvert augnablik lífs- ins. Ég veit að þú ert ekki farin neitt langt því ég finn svo sterkt fyrir nærveru þinni. Þótt þú sért móður- systir mín, litla systir mömmu minn- ar, hefurðu alltaf verið stóra systir mín. Þú varst unglingur þegar ég fæddist og fékkst fljótt það hlutverk að passa mig. Þú tókst mig með til vina þinna og þannig urðu vinir þínir vinir mínir, eins og Stína Ólafs (uppi á lofti) á æskuheimili okkar í Stór- holti 32, svo og Helga Þorvarðar- dóttir sem einnig var tíður gestur þar. Svona ertu og varst alltaf. Þú gafst allt sem þú áttir. Mikið leit ég upp til þín, stóra frænka. Eins og þú passaðir mig fékk ég að vera með og passa börnin þín. Ég man þegar ég fékk fyrst að halda á Axel Erni ný- fæddum þegar þið Diddi bjugguð í Skaftahlíðinni. Seinna þegar þið Ey- steinn voruð gift og bjugguð í Reykjaskóla í Hrútafirði fæddist Siggi Jónas og svo Arnrún Ósk tveimur árum síðar. Tengslin urðu þannig innan fjölskyldu okkar að all- ir áttu hlutdeild í lífi hver annars. Ég er ekki að tala um skyldurækni eða fjölskyldurækni heldur um ástina sjálfa, sem á svo eðlilegan hátt leiðir af sér órjúfanleg tilfinningatengsl sem aldrei fyrnast, jafnvel þótt kast- ist í kekki og sársaukafullar aðstæð- ur syndi upp á yfirborðið öðru hvoru. Fyrirgefningin er þinn sterkasti kostur og hún er gjöf sem ekki öllum er gefin. Mér þykir mest vænt um þig vegna þess. Núna á þessu augna- bliki finn ég hvernig ástin og dauð- inn, ástin og lífið haldast þétt í hend- ur. Ég þakka þér fyrir að minna mig á hjartslátt lífsins, flóð og fjöru, vor og haust, storm og logn. Þakka þér fyrir að minna mig á það sem aldrei fer, því ástin deyr ekki þótt dauðinn komi til að sækja ástvini. Mér verður hugsað til þeirrar stundar þegar þú í október 2003 fékkst þær fréttir að þú værir með ólæknandi sjúkdóm. Þú ert þeim eiginleikum gædd að geta tekið á móti þægilegum og óþægilegum gjöfum, þess vegna tókst þú á móti með æðruleysi. Þú sagðir það ekki vera þitt hlutverk að taka fram fyrir hendurnar á almætt- inu og sagðist mundu fara þegar þinn tími væri kominn. Jafnframt því sagðist þú ekki ætla að fara neitt langt og lofaðir því með prakkara- svip og glampanum í fallegu augun- um þínum að þú ætlaðir í jarðarför- inni þinni að sitja uppi á kistunni, dingla fótunum og glettast við okkur öll. Ég ætla rétt að vona að þú gerir það. Elsku hjartað mitt, ég þakka þér fyrir tímann sem við áttum saman fyrir rúmum tveimur vikum. Þegar við kvöddumst vissum við báðar að við myndum ekki hittast aftur í þessu lífi. Geymi þig Guð og góðar vættir þar sem þú ert núna. Elsku Eysteinn, Axel Örn, Siggi Jónas, Arnrún Ósk, barnabörnin öll og mamma mín, megi lífið og ástin gefa ykkur styrk í sorginni. Sigrún. Styð ég mig að steini, stirðnar tunga, blaktir önd í brjósti. Hnigið er heimsljós, himinstjörnur tindra.- Eina þreyi eg þig. (J. H.) Farðu í friði, elsku frænka mín. Eysteinn, Axel, Siggi, Arnrún og elsku mamma, ég veit að hún verður alltaf með ykkur. Umvefur ykkur og okkur öll í kærleika sínum þangað til við hittum hana aftur. Mikið hlakka ég til. Guðlaug Elísabet. Lítill drengur, á að giska fimm ára gamall, skríður upp í fangið á frænku sinni heima hjá afa og ömmu í Stórholtinu og hún strýkur honum um hár og vanga uns hann hverfur inn í draumalandið. Þetta eru mínar fyrstu minningar um hana Jódísi og sú minning mun fylgja mér alla tíð. Sami drengur situr álútur við dán- arbeð frænku sinnar, heldur í hönd hennar og strýkur henni um vang- ann þar til hún sofnar. Í dag hefur dregið fyrir sólu og hún Jódís mín, hetjan með stóra hjartað sitt, lætur undan í barátt- unni við erfiðan sjúkdóm. En það birtir aftur, það birtir vegna þess að í hugum allra sem hana þekktu er Jódís ekki farin, hún er hérna hjá okkur. Hjartahlýja og væntumþykja hennar vakir yfir okkur svo sterk. Elsku Eysteinn minn, Axel Örn, Siggi Jónas, Arnrún Ósk og barna- börn, falleg minning um góða eig- inkonu, móður og ömmu mun styrkja ykkur í sorginni. Ottó Valur. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Þýð. S. Egilsson.) Ólafur Snorri, Sigrún Aagot og Elísabet Eva. Það er oft erfitt á miðjum vetri, þegar stormar næða og kuldinn sverfur inn að beini, að muna eftir sólríkum sumardögum með blómstr- andi beðum og ilmi trjánna. Nú þeg- ar sumarið er að sýna sinn fyrsta lit, er sem lyfti af okkur byrði vetrarins. Allt í einu virðist það svo augljóst að eftir storm og snjó, stytti upp með logni og betri tíð. Jódís var svo sann- arlega búin að þreyja þorrann sinn, æðrulaus og með mikilli reisn og er gott að vita að nú taki sumarið loks- ins við hjá henni. Við sem eftir sitj- um með söknuðinn huggum okkur við það að tíminn græðir sárin og að undir þunga sorgarinnar lifir vonin um að hennar bíði betra líf annars staðar. Jódís kom inn í fjölskyldu okkar fyrir rúmum þrjátíu árum þegar Ey- steinn bróðir okkar stoltur sem hani og ástfanginn upp fyrir haus kynnti hana sem unnustu sína. Við urðum dolfallnar systurnar fjórar yfir þess- ari glæsilegu ungu konu í þykkbotna leðurstígvélum með 20 cm háum hælum, kjól sem rétt náði niður að lærum, allt tískufatnaði frá London þar sem hún hafði verið við tungu- málnám. Skarpgreind kona, yndisfögur, gestrisin og greiðagóð. Eysteinn náði sér í mannbætandi betri helm- ing. Þær eru óteljandi samverustund- irnar sem koma upp í hugann, veisl- urnar sem Jódís galdraði fram af einstakri lagni og var hún óþreyt- andi í eldhúsinu, jafnt heima sem og að heiman. Alltaf hrókur alls fagn- aðar, sagði einatt sögur þar sem ætt- ir manna og hesta voru raktar þar til allir voru orðnir ruglaðir nema hún. Svo góð var hún heim að sækja að það var sjaldgæft að koma þangað og vera einn um hituna, það eru sennilega vandfundin heimili á land- inu þar sem fleiri gestir fara um. Jódís kom svo víða við að það yrði allt of langt mál að telja það upp. En alls staðar eignaðist hún góða vini og ræktaði þá vel, hvort sem það voru gamlir skiptinemar sem höfðu gist hjá þeim hjónum í lengri eða skemmri tíma, vinir sem hún hafði eignast þegar hún bjó erlendis eða á ferðalögum hérlendis sem leiðsögu- maður. Öllum tók hún vel og var ætíð einlæg og hún sjálf. Þegar hún fékk úrskurð um að hún væri komin með krabbamein tók hún því með ótrú- legum krafti og notaði hverja stund til að njóta lífsins og gefa vinum og fjölskyldu af styrk sínum. Við systurnar sitjum eftir með minninguna um einstaka mágkonu og vitum að af henni má margt læra. Við sendum bróður okkar og börnum þeirra innilegar samúðarkveðjur, og einnig systur Jódísar, Betu, sem var einnig besta vinkona hennar og ná- granni. Rósa, Aðalheiður, Erla og Sigrún. Jódís Sigurðardóttir vinkona mín er látin. Okkar kynni hófust fyrir um 20 árum þegar ég og systir hennar, verðandi konan mín, heimsóttum þau hjónin í Reykholt. Milli mín og þeirra heiðurshjóna upphófst góður vinskapur, eins og er með alla þá sem kynnst hafa þeim. Ekki er hægt annað en minnast á höfðinglegar móttökur á þeirra góða heimili, eng- inn fór frá þeim svangur. Að bjóða til stórveislu var ekkert mál hjá Jódísi. Hjálpsemi og heiðarleiki var aðals- merki hennar. Alltaf boðin og búin. Við ferðuðumst líka oft saman, bæði utanlands og innan. Hún var frábær fararstjóri. Ég kynntist því þegar við fórum saman með fjölskyldum okkar í Þórsmörk. Ég var búinn að flækjast þetta margoft á rútum, en í þetta sinn fór- um við saman á nokkrum jeppum. Hún sýndi okkur inn í nýjan heim. Hún sagði okkur frá jarðfræði, nátt- úrufræði og kunni ótal sögur frá fornri tíð sem hún deildi með okkur þar sem við stoppuðum. Ég var ekk- ert hissa á að hún væri vinsæl hjá túristunum sínum. Um jól fylltist alltaf forstofan hjá henni af jóla- kveðjum frá ánægðum farþegum hennar. Góð landkynning. Og þegar þetta fólk kom aftur til Íslands birtist það oftar en ekki á tröppunum hjá henni. Þarna var heiðarleikinn að verki. Jódís var skarpminnug og gat leikið sér með ættfræði fram og til baka. Þar kom enginn að tómum kof- unum. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem.) Kæri Eysteinn og fjölskylda. Guð veri með ykkur. Gunnþór Gíslason. Nóvemberkvöld árið 2003. Við frænkurnar erum rammvilltar í nýju hverfi, þar sem engin götuljós vísa okkur leið. Regnið lemur bílrúðurn- ar og bíllinn kippist til í verstu hvið- unum. Þú hlærð og spyrð út í hvaða vitleysu við séum nú búnar að koma okkur. Við erum á leið á bænastund, til fundar við Guð sem við ætlum að ákalla og biðja um hjálp. Þú hafðir nýverið greinst með krabbamein í brisi. 53 ára yndisleg manneskja, hjartans frænka mín og vinkona. Þér var ekki gefin nein von, en við frænk- urnar vorum staðráðnar í að Drott- inn myndi heyra bænarhróp okkar. Ákall um að taka þig ekki frá ynd- islegum og ástríkum eiginmanni, börnunum og barnabörnunum. Við vorum bænheyrðar að miklu leyti. Þú fékkst eitt og hálft ár til við- bótar. Tíma sem þú gast notað til að undirbúa þig og okkur öll sem elsk- um þig fyrir ferðina til hins eilífa lífs. JÓDÍS ARNRÚN SIGURÐARDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.