Morgunblaðið - 30.04.2005, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. APRÍL 2005 47
MINNINGAR
Miðvikudagskvöld voru ,,kvöldin
okkar“. Þú, komin í bæinn til að fara
í lyfjameðferð að morgni. Ég,
heppna frænkan, sem fékk að hafa
þig hjá mér, elsku frænka mín. Guði
sé lof fyrir hversu oft ég gat sagt þér
hve dýrmætar þessar stundir voru
mér. Við fórum á bænastundir –
halelúja samkomurnar eins og þú
kallaðir þær stundum – eins oft og
þú treystir þér til á þessum 18 mán-
uðum. Þar hittum við yndislegt fólk
og eftir hverja bænasamkomu feng-
um við sterkari von og meiri bjart-
sýni. Þótt við elskuðum báðar að
syngja fannst okkur við ekki hafa
neitt í þann fallega kór sem þarna
söng, en þegar kom að ,,sálminum
okkar“ hófum við upp raust okkar og
sungum hástöfum eins og við værum
þaulvanar söngkonur: ,,Drottinn er
minn hirðir, mig mun ekkert
bresta“.
Á næturnar sváfum við lítið. Við
sátum saman í stofunni við kertaljós,
grétum og hlógum. Við rifjuðum upp
æskuárin og þú fræddir mig um ætt-
ina okkar aftur í aldir. Við gátum tal-
að um allt og fyrir hvor annarri
geymdum við engin leyndarmál.
Sorgir og sigrar, vonir og væntingar
– óvissan og óttinn, en ekki síst sam-
tal um dauðann. Við vorum sann-
færðar um að okkar biði eilíft líf og
þegar við kæmum þangað, væri tek-
ið á móti okkur af ættingjum og ást-
vinum sem farið höfðu á undan okk-
ur. Við gátum meira að segja hlegið
að því hvað það yrði mikið að gera
hjá mömmu þinni og pabba og systk-
inunum öllum frá Stóra-Hrauni þeg-
ar þú kæmir til þeirra.
Kertaljósin blöktu í myrkrinu og
gáfu mér þá mynd af þér sem skýr-
ust er í huga mér nú: Þú, í ljósa
sloppnum sem varð þinn á heimili
mínu. Þú, sífellt grennri, hárið farið
en glampinn í augunum á sínum stað.
Í herberginu var litla ,,bjútíboxið“
þitt með öllu því sem gerði þig svo
,,gala fína“. Miðvikudagskvöldin og
-næturnar urðu fleiri og fleiri og
samtölum fjölgaði að sama skapi,
enda seint sagt um okkur að við vær-
um lítið fyrir að tala ...
Svo kom kraftaverkið. Æxlið
hvarf og þú varðst sífellt styrkari. Sú
Jódís sem hafði alltaf verið stoð og
styrkur allra var komin aftur. Falleg
og lífleg Jódís með fallegt, nýtt hár.
Bauð í mat, hélt veislur. Útbjó dýr-
indis rétti fyrir aðra á hátíðisstund-
um þeirra. Eins og sú Jódís, sem allt-
af hafði tekið á móti erlendum vinum
mínum aftur og aftur og töfrað fram
íslenskt veisluborð eins og hendi
væri veifað: Selur úr Skógarnesi,
svartfuglsegg, hákarl. Hvaðan komu
allar þessar veitingar? Enginn, eng-
inn komst í hálfkvisti við þig í gest-
gjafahlutverkinu, elskan mín. Enda
lýstu vinir mínir Gullna hringnum
svona: ,,Gullfoss, Geysir, Jódís
frænka“ og þar varst þú skærasta
gullið. Engan þekki ég sem var jafn
frændrækin og þú og ræktaðir vin-
áttu á jafn sterkan og einlægan hátt
og þú.
Þú fæddist á björtum vordegi. Þú
kvaddir á einu af fallegustu vor-
kvöldum sem ég hef upplifað. Sjálf
varst þú eins og íslenskt vorkvöld:
björt, yndisleg og einstök. Þegar ég
kvaddi þig að kvöldi sumardagsins
fyrsta vissi ég að við værum að
kveðjast í síðasta sinn. Ég náði að
kyssa þig, elskan mín, náði að segja
þér hvað ég elskaði þig mikið og
hvað ég bæði Guð að gefa þér æðru-
leysi og styrk á þeirri stundu sem í
vændum var. Ég var bænheyrð og
yfir þér látinni hvíldi fegurð og frið-
ur.
Elsku besti Eysteinn minn. Þín
sorg er djúp. Minningarnar munu
hjálpa þér eins og sú vissa að þú
gerðir allt sem í þínu valdi stóð til að
auðvelda elsku Jódísi lífið í veikind-
um hennar. Þú varst henni góður
eiginmaður á langri samleið.
Elsku Axel, Siggi Jónas, Arnrún
og barnabörn. Ég get ekki sett mig í
þau spor að sjá á eftir yndislegri
mömmu og ömmu á besta aldri og
það eina sem ég get gert er að biðja
fyrir ykkur öllum. Þið eruð ljóslif-
andi dæmi um allt það góða sem
mamma ykkar og pabbi færðu í
þennan heim. Gædd öllum þeim
bestu eiginleikum sem prýða góðar
manneskjur. Og elsku Beta frænka.
Guð gefi þér styrk að halda áfram líf-
inu án litlu systur þinnar sem þú
elskaðir svo heitt og var þér svo náin.
Þessar bænir og óskir eru líka flutt-
ar hér frá mömmu og Lízellu, sem
syrgja Jódísi sárt.
Hjartans Jódís. Við eigum eftir að
hittast aftur, um það vorum við sann-
færðar. Þangað til kveð ég þig með
orðunum sem þú sagðir alltaf við mig
þessar dýrmætu nætur sem ég fékk
að hafa þig hjá mér: ,,Góða nótt,
hjartað mitt.“
Þín frænka,
Anna Kristine Magnúsdóttir.
Jódís bjó að þannig persónuleika
að maður tók eftir henni, þar fór
glaðleg og glæsileg kona. Hún fylgd-
ist alltaf mjög vel með öllu sem fram
fór í þjóðfélaginu og var gaman að
ræða þau mál við hana. Ég kynntist
Jódísi þegar hún giftist Eysteini
frænda mínum, en við erum systra-
synir og var mikill samgangur á milli
heimila mæðra okkar, sem leiddi til
ævarandi vináttu barna þeirra.
Undanfarin misseri höfum við
mátt fylgjast með hetjulegri baráttu
Jódísar við þann sjúkdóm sem á end-
anum hafði betur. Hún barðist allan
tímann hetjulega og jafnframt af
aðdáunarverðri reisn. Ég hitti Jódísi
síðast á ættarmóti í náttúruperlu
rafiðnaðarmanna við Apavatn síðast-
liðið sumar. Mikil veðurblíða var
þessa helgi og kvöldfegurðin greip
mann föstum tökum og umvafði. Það
var gaman að sjá hvernig Jódís nýtti
hvert augnablik og naut útgeislunar
náttúrunnar til fullnustu og svelgdi í
sig orkuna sem stafaði frá fallegum
gróðrinum. Hún lét sannarlega ekki
sitt eftir liggja í fjörugum umræðum
og kröftugri þátttöku í söngnum.
Með Jódísi er gengin eftirtektar-
verður mannvinur. Hún var fjöl-
skyldu sinni mikill vinur og félagi og
fylgdist jafnframt vel með sínum hóp
og naut þar greinilega mikilla vin-
sælda en ekki síður virðingar. Ég vil
fyrir hönd minnar fjölskyldu þakka
Jódísi góða samfylgd og við sendum
Eysteini og fjölskyldu hugheilar
samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson.
Þegar við lítum yfir þá þrjá ára-
tugi sem liðnir eru frá fyrstu fundum
okkar hjónanna og Jódísar er okkur
efst í huga ræktarsemi hennar við
vini og samferðafólk.
Það var snemma hausts og við að
hefja störf og eignast okkar fyrsta
heimili í Reykjaskóla í Hrútafirði.
Nemendurnir ekki enn komnir til
sinna starfa og síðdegis fyrsta dag-
inn, sem í minningunni er bjartur og
hlýr, hittum við mann nokkuð við
aldur á stéttinni fyrir framan skóla-
húsið. Við heilsumst og eftir að hann
hafði kynnt sig tekur hann til við að
rekja úr okkur garnirnar um ættir
og uppruna sem við reyndum að
svara eins skilmerkilega og okkur
var unnt. Þarna var kominn Sigurð-
ur Árnason faðir Jódísar. Síðar um
kvöldið þegar við hittum þau Jódísi
og Eystein hafði Sigurður gert þeim
grein fyrir því sem skipti máli að vita
um okkar hagi og ættfært okkur ná-
kvæmar en við sjálf kunnum skil á.
Þótt ekki hafi það spillt fyrir að við
vorum ættuð af Snæfellsnesinu og
Árnessýslunni, af „vondu“ og „góðu“
fólki, þá hefur það ekki ráðið úrslit-
um um hve vel okkur var tekið af
þeim strax á fyrsta degi.
Samvistirnar á Reykjaskóla urðu
ekki langar, aðeins eitt ár, en þar
hnýttust þau vináttubönd sem aldrei
hafa rofnað. Við áttum alltaf vísar
höfðinglegar móttökur hvort sem við
heimsóttum þau í Laugargerði,
Reykholt eða á Selfoss. Og það var
fyrst og fremst Jódísi að þakka sem
sjálf, ásamt Eysteini, var óþreytandi
að leggja land undir fót og rækta
með þeim hætti vinskapinn. Aldrei
minnumst við þess að hún hafi gert
boð á undan sér, enda ætlaðist hún
ekki til þess af öðrum. Þau bara birt-
ust, höfðu kannski þurft að skjótast í
Skógarnes til þess að athuga með
hross eða ná sér í sel eða aðrar bráð-
nauðsynlegar afurðir eftir árstíðinni.
Fyrst komið var vestur á annað borð
þá var rétt að kíkja í Hólminn og
eiga kannski kvöldstund þar í góðra
vina hópi og þar höfðu þau úr nokkr-
um að velja.
Sérlega minnisstæð er ein heim-
sókn þeirra á Danska daga fyrir
nokkrum árum sem lýsir Jódísi vel.
Unnur var upptekin í vinnu fram á
kvöld, unga fólkið á heimilinu hafði
fengið til sín fjölda gesta og heimilis-
faðirinn stóð frammi fyrir ábyrgð
sem hann átti erfitt með að axla: að
undirbúa matarveislu fyrir fjölda
manns. Þá birtust Jódís og Eysteinn
inni á eldhúsgólfi og eftir að skipst
hafði verið á kveðjum og skálað í
gammeldansk tók Jódís við stjórn-
inni. Hér var hún á heimavelli, hafði í
kringum sig herskara af ungu, glað-
væru fólki og næg veisluföng. Úr
eldhúsinu stjórnaði hún og setti öll-
um fyrir verkefni þannig að þegar
húsmóðirin kom heim úr vinnu hófst
einhver flottasta veisla sem haldin
hefur verið á Tangagötunni í seinni
tíð. Og sjaldan hafa verið kvaddir
hamingjusamari gestir en unga fólk-
ið sem þessa kvöldstund kynntist Jó-
dísi þar sem hún naut sín best: við
matargerð með hóp af lífsglöðu fólki.
Jódís var björt yfirlitum, glaðvær,
fjörug og hlý manneskja. Hún átti
létt um mál og hafði gaman af því að
tala við fólk, gat verið ákveðin og
staðið fast á sínu ef því var að skipta.
Eitt af því sem einkenndi hana var
hvað hún lagði sig alla fram við það
sem hún tók sér fyrir hendur, hvort
sem það voru störf á vinnumarkaði
eða áhugamál og félagsstörf. Við-
fangsefnin áttu hug hennar allan og
sama má segja um samband hennar
við það fólk sem hún kynntist á lífs-
leiðinni, henni fannst eðlilegt að
rækta þau tengsl og það gerði hún á
eðlilegan og áreynslulausan hátt.
Þótt vinir og samferðafólk Jódísar
hafi notið góðs af ræktarsemi hennar
þá var þó fjölskyldan alltaf í fyrir-
rúmi hjá henni. Hún var frændrækin
og stolt af sínu fólki og uppruna.
Orðið Snæfellingur hafði sérstak-
an hljóm í hennar munni og í því
fólgin merking sem var víðtækari en
það eitt að vera ættaður af Snæfells-
nesi.
Jódís tókst á við sjúkdóm þann
sem að lokum lagði hana að velli með
sama æðruleysi og bjartsýni og ein-
kenndi hana alla tíð. Við sem eftir lif-
um geymum með okkur minninguna
um glaðværð hennar og hlátur, mun-
um bjartar vornætur í góðra vina
hópi þegar veröldin var enn ung og
brosti við okkur. Slíkar minningar
hjálpa okkur að brosa áfram þrátt
fyrir ótímabæran dauða góðrar vin-
konu.
Um leið og við sendum Eysteini,
Axel, Sigga Jónasi, Arnrúnu og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur óskum við þess að
góðar minningar um eiginkonu og
móður styrki þau og huggi í sorg
þeirra.
Eyþór Benediktsson,
Unnur Valdimarsdóttir.
Fjörkálfurinn Jódís er samofin öll-
um mínum bernskuminningum.
Ígildi systur. Hún leyfði mér að eiga
Betu stóru systur pínulítið með sér
og hún mátti líta á bræður mína fjóra
ögn sem sína eigin. Foreldrar okkar
áttu svo helling í okkur öllum.
Jódís var hetja frá því ég man
hana fyrst og fram á síðasta dag.
Hún kjassaði stóra hundinn hennar
Hildegard sem stundum kom í heim-
sókn þegar við vorum litlar. Hjálpaði
mér, dauðskelkaðri að klappa hon-
um. Hún þorði að atast í og mæta
strákunum, stríðnispúkum götunn-
ar.
Á unglingsárum fléttuðust vina-
hópar okkar saman. Áttum meyja-
skemmur í kjallaranum, hlið við hlið.
Partí eða vinkvennafundur hjá ann-
arri og hin þar. Bítlar og Stones á
fónum. Báðar orðnar mömmur og
farnar að búa fyrir tvítugt. Fljótlega
komnar með reynslu einstæðu móð-
urinnar. Stendur þó stutt. Gott að
bera saman bækur.
Búum hér og hvar á landsbyggð-
inni eða í útlöndum. Gefum skýrslur
af börnum og síðar barnabörnum,
gleðiefnum, áhyggjum og vonum.
Frásagnir Jódísar alltaf litríkar.
Hefur húmor fyrir karakterum og
aðstæðum. Svo minnug að ég hringi
þegar ég þarf að rifja upp frá æsku-
og unglingsárum og fletti upp í vin-
konu minni. Fordómalaus með af-
brigðum, hrein og bein. Tilgerðar-
laus manneskja. Athafnasamur
dugnaðarforkur.
Jódís var kát og hlý með stóran
faðm. Þótt af henni væri dregið hló
hún og gantaðist þegar við ornuðum
okkur við minningar Stórholtsár-
anna. Barátta hennar við sjúkdóm-
inn bar hetjunni vitni. Hún leyfði sér
að halda í vonina og styrktist af trú
sinni en var þó alltaf raunsæ. Þegar
verulega var farið að syrta í álinn og
undirrituð beygði af við sjúkrabeð-
inn, brosti Jódís, strauk vanga vin-
konu sinnar og sagði: „En þú veist að
ég er viss um að fara í ljósið.“
Jódís skilur líka eftir sig skæra
birtu í minningum okkar sem áttum
hana að vini og kveðjum hana með
þökk í hjarta. Við systkinin og okkar
fjölskyldur vottum Eysteini, börn-
unum, Betu, Huldu og öðrum ástvin-
um Jódísar dýpstu samúð.
Kristín Á. Ólafsdóttir.
Hún Jódís okkar var óvenju mik-
ilhæf kona sem gaf mikið af sér.
Hennar er því nú sárt saknað hvort
sem er af ástvinum eða samstarfs-
fólki. Jódís kom til starfa í Fjöl-
brautaskóla Suðurlands haustið 1995
og tók þá við rekstri nemendamötu-
neytis skólans en tveimur árum síðar
tók hún við starfi matráðskonu í
starfsmannamötuneytinu. Hún var
sannkallaður listamaður í eldhúsi,
hennar matarlist örvaði okkar mat-
arlyst oftar en ekki.
En Jódís var meira en samstarfs-
maður, hún var fjölskylduvinur og
ferðafélagi. Nú verða útilegurnar
ekki samar, ekki saumaklúbburinn,
jólasíldin né heldur hvers konar
veisluundirbúningur. Hún var nefni-
lega þeirrar gerðar að návist hennar
og nærvera auðgaði líf samferða-
fólksins. Þannig minnumst við henn-
ar, með kærum þökkum fyrir sam-
vistirnar.
Við sendum Eysteini og fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þeim styrks og
blessunar.
Ætíð veri blessuð minning Jódísar
Arnrúnar Sigurðardóttur.
Sigurður Sigursveinsson
skólameistari og fjölskylda.
Í dymbilvikunni heimsóttum við
hjónin Jódísi í hinsta sinn. Hún lá þá
á Landspítalanum við Hringbraut.
Við vorum kvíðin fyrir heimsókn-
inni en frá henni fórum við endur-
nærð á sál og líkama. Æðruleysið,
vonin og trúin sem hún sýndi var
okkur sannkölluð kennslustund. Við
fundum fyrir kærleikanum sem er
hið máttuga afl, sem birtist í hug-
skoti mannsins. Það er tilfinning,
sem lýsir sér í því að gefa hið besta í
sjálfum sér og glæða hið besta hjá
öðrum.
Kynni okkar hófust 1973 er Jódís
og Eysteinn maður hennar hófu bú-
skap í Reykjaskóla í Hrútafirði. Þar
áttum við saman gleðileg ár er leiddu
til vinskapar. Árið 1977 fluttu þau
hjónin síðan að Laugargerðisskóla á
Snæfellsnesi þar sem þeim hafði
boðist starf við skólann.
Jódís Arnrún Sigurðardóttir átti
rætur á sunnanverðu Snæfellsnesi,
en þar hafði afi hennar, sr. Árni Þór-
arinsson prófastur, þjónað Mikla-
holtsprestakalli. Í minningargrein
um sr. Árna sagði Þórbergur Þórð-
arson að fallinn væri síðasti fulltrúi
fornrar frásagnarsnilli.
Jódís erfði frásagnarsnilld og
minni afa síns. Það var unun að
hlusta á Jódísi segja sögur úr Stór-
holtinu í Reykjavík og næsta ná-
grenni æsku- og unglingsáranna. Þá
voru sögurnar af atburðum, mönn-
um og málleysingjum úr Kolbein-
staða-, Eyja- og Miklaholtshreppi
óborganlegar, en í þessum hreppum
dvaldi hún mörg sumur og ætla má
að næstum hvert ár hafi hún heim-
sótt Skógarnes. Enda fór það svo að
við hjónin sáum sögur hennar marg-
ar ljóslifandi, menn og umhverfi, er
við settumst að til búsetu til átján
ára í Laugargerðisskóla.
Í lífsbók minninganna um Jódísi
kemur glaðværðin, móðurástin, mat-
gæðingurinn, atorkan frásagnar-
snilldin, trú von og kærleikur, skýr-
ast fram.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við þakka góða og trygga vin-
áttu. Góðan Guð biðjum við að blessa
minningu Jódísar Arnrúnar Sigurð-
ardóttur.
Kæri Eysteinn, börn og aðrir ást-
vinir, megi trú von og kærleikur
leiða ykkur í sorginni.
Guðný og Höskuldur Goði.
Margar yndislegar minningar
koma upp í hugann á þessari stundu
um þau skipti sem við komum austur
fyrir fjall og fengum kaffi hjá Jódísi
og Eysteini. Það var alltaf notalegt
að koma, tekið vel á móti okkur og
sest niður og spjallað um heima og
geima. Jódísi skorti aldrei skoðanir á
hinum ýmsu málefnum, var einlæg,
hjartahlý og hreint frábær sögu-
manneskja. Við erum þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast henni og
verður hennar sárt saknað.
Elsku Eysteinn, Axel, Siggi, Arn-
rún og fjölskyldur, ykkur vottum við
okkar dýpstu samúð. Megi ykkur
veitast allur styrkur og kærleikur
heimsins til að takast á við þessa
miklu sorg.
Svanfríður og Einar.
Með söknuði og trega kveðjum við
góða vinkonu, Jódísi Arnrúnu Sig-
urðardóttur. Þökk sé Almættinu fyr-
ir liðnar gleðiríkar samverustundir.
Glaðværð, trygglyndi og ættrækni
einkenndu náttúrubarnið Jódísi öðru
fremur. Það er margs að minnast og
margt ber að þakka.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við Eysteini, börnum og fjöl-
skyldum þeirra. Góður Guð styrki
ykkur á erfiðum stundum.
Minningin lifir.
Halldór Páll og Valgerður.
Í dag kveðjum við Jódísi sam-
starfskonu okkar, en hún var okkur
einkar kær enda einstaklega lífsglöð
og hjartahlý kona. Bóngóð var hún
einnig og erum við ófáir starfsmenn
skólans sem höfum notið aðstoðar
hennar og ráðgjafar þegar stórar
veislur hafa verið haldnar. Eitt
stærsta áhugamál Jódísar var mat-
argerð og fengu starfsmenn FSU að
njóta hæfileika hennar og eldmóðs á
meðan hún starfaði sem matráðs-
kona fyrir starfsmenn skólans. Fyrir
Jódísi var maturinn ekki bara nær-
ing, hann var ástríða, og fór hún ekki
auðveldustu leiðina við matargerð
handa starfsfólkinu. Þó Jódís væri
borgarbarn var hún eins og útsjón-
arsöm sveitakona við aðdrætti fyrir
mötuneytið. Hún var út um allt að
afla hráefnis sem hún síðan vann úr í
eldhúsinu heima hjá sér. En hún lét
sér ekki nægja að reiða fram góm-
sætan mat í mötuneyti starfsmann-
anna, heldur gekk hún einnig eftir
því að menn borðuðu hann ef henni
þótti þeir ekki næra sig sem skyldi.
Jódís hafði óskaplega gaman af
því að tala um mat, afla hráefnis og
elda. Það fréttist til að mynda eitt
sinn að hún geymdi sel í baðkerinu
hjá sér, en hann fór síðan í pörtum
ofan í frystikistuna hennar og gott ef
einhverjir bitar lentu ekki á diskun-
um hjá okkur. Það var dæmigert fyr-
ir kynni okkar af Jódísi að síðasta
heimsókn hennar í FSU var einmitt í
þeim tilgangi að halda okkur veislu í
tilefni af afmæli mágkonu hennar.
Þótt kraftarnir væru farnir að
þverra hafði Jódís lagt hönd á plóg
við glæsilegar veitingar sem á borð-
um voru handa okkur.
Við höfum átt fjölmargar gleði-
stundir með Jódísi við ýmis tækifæri
þar sem starfsmenn skólans hafa
komið saman. Hún hafði gaman af
því að tala og elskaði lífið og allt sem
það veitti henni. En eftir hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm var hún
sátt við lífið og undir það búin að
kveðja það.
Við vottum Eysteini, Axel, Sigurði
Jónasi, Arnrúnu og öðrum vanda-
mönnum okkar dýpstu samúð við
fráfall Jódísar. Hennar verður sárt
saknað af starfsmönnum skólans.
F.h. Starfsmannafélags FSU,
Elísabet Valtýsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Jó-
dísi Arnrúnu Sigurðardóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Sigríður
Bjarnadóttir; Hrefna Ósk, Vilborg
og Jóhanna.