Mánudagsblaðið - 23.04.1956, Blaðsíða 3

Mánudagur 23. apríl 1956
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
3
„Læknishúsið“ eins og það
er kallað, stendur við betri
götu í bænuxn Plymchester,
■umlukt stórum en heldur í-
burðarlausum garði-------en
samt hefui' það nafn, þótt
fáir bráki það nú, því „Gray-
stone“ er höggvið skýrum
stöfum í gra.nítsúluna, sem
Stendur við hliðið. En engum
í Plymchester dettur í hug að
nota þetta nafn, því „Læknis-
Iíúsið“ hefurselt nýjum lækn-
ÍUm í rúmlega tvö hundruð ár,
eða eins og stundum hefur
©rðið gengið í arf til næsta
læknis.
Þegar Weatherby stúlkurn-
ar voru að alast upp bjó Blair
Borset þar en hann hafði
fengið það í arf eftir föður
sinn, og þegar tímar liðu fram
var ráðgert að sonur hans
myndi fá það á sama hátt —
ásamt sjúklingahópnum, sem
veittu honum talsverða vinnu
—- þótt ef til'vill megi segja,
að vinnan hafi verið nokkuð
ineiri en kaupið, sem henni
ifylgdi.
Þegar hinum unga Blair
yar ljóst hvað það þýddi, að
feta í fótspor föður síns og
afa, þá hafði hann ákveðið
að gera svo. Gamli Blair hafði
lag á að blanda einhverri
J-ómantík saman við vinnu
sína svo að hann missti aldrei
áhugann, svo þess vegna á-
kvað hann að sonur sinn ætti
að fylgja í fótspor sín — og
að því leyti sem honum var
mögulegt, reyndi að láta son
sinn líta sömu augum á vinn-
una og hann gerði. Frá sjón-
armiði Blair yngra, sem lærði
íundir stjórn og handleiðslu
föður síns, var það þegar
Ikona ól barn ekki aðeins fæð-
ing, heldur koma leyndar-
Öómsfullrar sálar til mann-
Jieima; venjuleg inflúensa
Ihafði sínar hliðar — fótbrot
yöktu bæði von og ótta. Hinar
yiðburðarlausu daglegu vitj-
pnir þorplæknisins gætu aldrei
l’ænt Blair Dorset þeirri róm-
jaiitík, sem hann skóp kring-
kim vinnuna. Frá sjónarmiði
hans var lífsstaða hans sama
Istórkostlega æfintýrið til
fclauðadags og það hafði verið
iöaginn sem hann tók á móti
jprófskírteini sínu; og hann
gætti þess vel, að Blair sonur
tiáns fetaði í fótspor sín,
í>g sæi hlutina í sama ljósi.
j Blair yngra hafði gengið vel
5 læknaskóla. Kennarar tóku
feftir honum, rituðu um hann
á minnisblöð til að geta grip-
ið'til þeirra í framtíðinni. Þeir
Sögðu að hann kæmist langt í
grein sinni, ætti bjartár og
jnjklar framtíðarvonir og
buðust til að hjálpa honum.
Ef ekki hefði verið gamli
Blair og starfið í Plymchester
þá er mjög sennilegt að þeim
íhefði orðið að spádómum sín-
Itun. Hann var gáfaður, dug-
legur, kjarkmikill, fær um að
bregða, snart við er neyðará-
etánd skapaðist, og óhræddur
íUm að takast ábyrgð á hend-
ur. Ef einhver sjúkdómur
yákti honuni efasemdir, þá.
lét hann ekkert ógert unz
hann hafði sjálfur fengið svar
sem fullnægði. Hann eyddi öll-
um frístundum sínum yfir
smásjánni grafinn milli stórra
bóka, bjástrandi í tilrauna-
stofunni, ákveðinn í að skara
fram úr í atvinnu sinni.
Það var almennt samþykkt
að hann yrði aðal yfirlækn-
irinn í Plymchester. Með til-
liti til slíks starfs var þetta
prýðilegt.
Sjúkrahúsið var nýtízku-
hús og fullkomið að öllu leyti.
Það mátti þakka gamla Blair
sem hafði betlað kinnroða-
laust, kvalið vini sína, fengið
kunningjana á sitt mál til að
afla nógs fjár til að kaupa
öll beztu og nýjustu tæki. —
Starfsliðið var lingt, duglegt
og óhrætt við að gera tilraun-
ir. Þar voru einkasjúkraher-
bergi, sem ríkt fólk úr nær-
liggjandi byggðum leigði, á-
samt ríka fólkinu í þorpinu.
Það þótti hefð fyrir ung hjón,
að barnið þeirra fæddist þar;
og þau töluðu af hrifningu
um Blair yngri og hversu vel
hann byggi að þeim. Hann var
stór vexti, rauðhærður, en
hann hafði augu sem hrukk-
uðust þegar hann hló, og það
eimdi aðeins af skozkum fram
burði, þegar hann æsti sig
upp, og hafði ákaflega góða
framkomu. Konur, sem von-
uðust til að gera hann að
trúnaðarmanni sínum, sem
vonuðust eftir smávægilegum
og hljóðum ástaratlotum með
an á batatímanum stóð, urðu
fyrir vonbrigðum, e!n þeim
þótti samt vænt um hann. —
Hjúkrunarkonurnar þekktu
hann sem mann, sem ekki
þoldi neina vitleysu, en kom
mannlega f ram við þær. Fræg
ir skurðlæknar sáu að þar var
maður, sem vel mátti treysta
til að hlaupa í skarðið ef Svo
bæri undir. Bæði í Plymchest-
er og í London voru frægir
læknar, sem stunduðu aðeins
frægustu spítala, sem spáðu
því að hann myndi ná langt,
verða frægur í starfi því, sem
hann hafði valið sér.
Veitingin fyrir embættinu í
Plymchester var fyrir þrjú ár,
og það voru liðnir fimm mán-
uðir þegar hann tók eftir Ju-
dith Wetherby, — tilfinning-
arlega. Hann hafði þekkt
hana dálítið alla æfi sína. Á
barnsaldri hafði þeim verið
boðið í sömu boðin, þó hann
væri sjö árum eldri en hún.
Þegar hamr kom seinna í heim
sókn, meðan hann var í fríi
frá háskólanum, þá hafði
hann séð hana á dansleikjum
og f annst hún aðeins vera ung
heilsuhraust stúlka, en ekki
annað. Hún talaði um tennis,
golf og allskyns íþróttir og
þar sem hann var ekki þátt-
takandi 1 neinni þeirra þá
varð samtalið slitrótt og mis-
heppnað. Hann hafði verið
feginn að skila henni að lokn-
um dansinn og jafnframt
tekið eftir, að hún var lítil-
lega fegin að losna líka vegna
algjörlega óskyldra áhuga-
mála. Hann dansaði jafn mik-
ið við systur hennar Bunty
og og Barböru, en fann í
hvorugri þeirra nokkur á-
hugamál, sem leitt gæti til
nánari kynna — kinkaði kolli
er hann hitti þær á götu og
lét þar við sitja. Sem aðal-
læknir Plymchester spítalans,
þá hætti hann samkvæmislífi
og bar þá oft fyrir sig atvinnu
sína er hann af þakkaði veizlu-
boð, sem honum hafði aldrei
getizt að. Föður hans hafði
aldrei getizt að samkvæmum,
og var feginn að sjá soninn
eyða tímanum á dýrmætari
hátt en vera dansfífl fjölda
bjánalegra stúlkna, sem enga
ábirgðartilfinningu höfðu. —
Hann vissi hvað hann vildi
til handa syni sínum, og var
ánægður yfir að pilturinn
vissi af því. Hann vonaði auð-
vitað að hann myndi kvong-
ast seinna. Eiginkona — rétt
eiginkona — garfi orðið hin
mesta hjálp. Hann minntist
klökkur móður Blairs og alls
sem hún haf ði gert fyrir hann
fyrir löngu síðan. Það var
ekkei’t unnið við það að Blair
kvongaðist í bráð, og enn var
hann undir þrítugsaldri.
Og þá, þegar hai?.n hafði
verið fimm mánuði við spítal
ann, þá höguðu örlögin því
þannig að hann var staddur
á skrifstofu Lady Almoners
og Judith Wetherby var þar
líka. Hann var dauðþreyttur
og vonsvikinn. í nær fimm
vikur hafði hann barizt ör-
væntingarfullri baráttu við
blóðeitrun, sem komið hafði
eftir hitasótt og verið viss um
sigur og allt í einu, daginn
áður, hafði komið í ljós bilun
fyrir hjarta og barnið dáið,
aðeins klukkustund áður. •—
Hann hafði sagt við foreldr-
ana, er hann stóð við rúmið
hjá þeim:
„Að segja að ég samhrygg j-
ist ykkur er ófullkomið og
gagnslaust, en ég sver, að við
höfum gert allt, sem mögu-
legt var“, og faðir barnsins
hafði rétt honum titrandi
höndina og sagt:
„Við vitum það vel læknir,
það var á engan hátt þér að
kenna að barnið dó“. En von-
brigðin, þessi hjálparvana til-
finning, elti Blair eins og vofa
— líkt og skuggi við hlið
hans.
Klukkan var hálf fimm er
hann kom inn í herbergi Lady
Almoners. IJti var bylur og
bitur kuldi, en innii litla her-
berginu var heitt og þægilegt
— og lítilsháttar ilmur af
steiktu bi’auði. Judith var ein
og drakk te. Það stóð á borð-
inu við hliðina á ritvélinni, á
bakka, sem prýddur var
hvítum dúk, og nú varð hon-
um hugsað um hve girnilegt
það væri. Hve mikill munur
væri á þessu litla hlýja her-
bergi og brauðlyktinni og her-
berginu ■ sem hann var að
koma úr. Hánn sagði, eins og
hálf utan við sig, því hugur
hans var enn hjá foreldrum
látna barnsins:
„Mig langaði að tala við
ungfrú Brennan — nú ert það
þú, Judith?“
„Já“, sagði hún. „Vissirðu
ekki að ég vann hér? Ungfrú
Brennan verður ekki við í dag.
Get ég tekið skilaboð, eða
eitthvað annað?“ En er hún
sá hve tekinn hann var og
fölur, bætti hún við: „Þú virð-
ist alveg uppgefinn —• fáðu
þér tesopa, það er alveg ný-
lagað“.
,,Te?“ hváði Blair. Hann
sneri hugsun sinni f rá herberg
inu þar sem menntun hans
haf ði reynst að engu gagni —
og einbeitti sér að herberginu
sem stúlkan sat í. „Það væri
ekki sem verst — ef ég ekki
ónáða------“
„Alls ekki“ sagði Judith.
Hún stóð upp og gekk að bolla
skápnum, tók bolla og undir-
skál, fyllti tekönnuna af heitu
vatni úr katli sem hékk yfir
eldinum, hellti í bollann hans
og færði honum hann: „Fáðu
þér sæti, gjörðu svo vel •—
hefur eitthvað reynst erfitt
núna?“
Hann sagði henni um barn-
ið, sem hafði látizt. Það varð
einhvernveginn léttara að
deila byrðinni með öðrum. —
Síðan sagði hann og bi’osti
dauflega:
„Ég tek svona atvik mjög
nærri mér. Eg var tH dæmis
svo viss um að ég hefði bjarg-
að henni — svo að þetta var
áfall fyrir stolt mitt. Ef til
vill kennir þetta mér að skilja
hve hjálparvana ég er, þegar
öllu er á botninn hvolft. Hve
ófullkominn maður ér þegar
stærri öfl koma á vettvang“.
„Þeir segja á spítalanum“,
sagði Judith „að ef þú getir
ekki bjai’gað sjúklingi, þa geti
það enginn. Það ætti að
hjálpa þér“. Hún teygði sig
yfir til hans og tók tóma boll-
ann og fyllti hann. Hann tók
eftir að héndur hennar vom
mjög aðlaðandi, sterklegar eu
vel gerðar og vel hirtar, fing-
urnir langir, skínandi, ljós-
rauðar neglur. „Þú brúkar
sykur, er ekki svo? Dragðu
jxennan stól að eldinum og
láttu þér líða vel. Eg er búin
að öllu sem ég átti að gera í
dag — svo hafðu ekki áhygg j-
ur áf-þvi að þú sért að tefja
mig eða neitt svoleiðis. Og'
auðvitað hef ég mikinn áhuga.
á að tala við þig. Spítalinri.
heillar mig — mig langar ao
vita hvað um er að vera, og ég
býst við, þar sem ég hefi, ef
svo má að orði komast, alizt
upp með þér, þá langar okkui*
ölíum að vita betur um þig.
Allir segja, að þín bíði mikil
framtíð — það hlýtur að vera
dásamlegt fyrir þig Blair að
hafa komizt svona vel áfram..
Það eru tugir af miðlungs-
mönnum — ánægðir með að
hafa sitt og ekkert annað.
. . “. Hun þagnaði og hann sá.
leiftra í augum hennar. „Haga
ég mér afskaplega bjánalega ?
Og þér auðvitað hundleiðis?“
„Hvers vegna það“ spurði
Blair. Honum skildist að sér
liði betur, væri ekki eins nið-
urdreginn, dálítið — pínulítið:
spenntur, og hugsaði minna:
um baráttuna, sem hann hafðf
nýlega tapað, en um stúlkuna„
sem nú sat á móti honum —
honum líkaði rödd hennar —
málhreimurinn gaf til kynna
að geta byggi inni fyrir og
hlýlegu tindrandi augun:i
„Mér skilst þá, að þú viljir;
koma þér áfram”.
„Auðvitað", sagði Judith,
Hún tók sígasettuna, sem
hann bauð henni, og kveiktj
í henni tilburðalaust. „Maður
verður að vera það. Án metn-
aðar------kemst maður ekk-
ert áfram, ekki satt? —•
Það er það, sem ég ætlaði
að fara að segja áðan, en það
er víst dónaskapur, þegar ég
þekki þig svona lítið. En ef
ég hefði tækifærin þín — þá
gæti ekkei’t í heiminum stað-
ið í vegi fyrir mér. Eg myndí
aldrei vera ánægð fyrr en ég
væri komin upp á toppinn.
Eg myndi ekki vera ánægð
með neitt' fyrr en ég væri
komin þangað sem ég vildí
komast. Hefur þú þessa sömu
tilfinningu?“
„Ekki sérstaklega", svar-
aði Blair, Hann hallaði sér
aftur á.bak í stólnum og teigði
langa fæturna í hlýju eldsins,.
„Eg geri ráð fyrir að ég sé
raunverulega smáborgari ogj
hugsi sem slíkur". j