Mánudagsblaðið - 23.04.1956, Blaðsíða 5

[BJánudagur 23. apríl 1956
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
5
Hættulegnstu konur heims
Hún seidi föður sinn í hendur rauðliða
Sumar konur eru svo illa
innrættar, að mann hryllir við
að hugs una þær. Ein af slík-
iim konum er Birgitte Murau.
Hún var einn af kvennjósn-
urum kaldastríðsins; Birgitte
sem. er 21 árs gömul, er nú
af tur komin til Austur-Þýzka-
lands, lifandi og frjáls. En í-
búarnír í lítla þorpsbænum
Heubach í Vestur-Þýzkalandi,
Vona að hún eigi eftir að koma
aftur til þeirra. Ef hún gerði
það, þá bíða hennar þau ör-
lög, sem hún verðskuldar. .
Heubach er þorp í nágrenni
fcorgarinnar Darmstadt, og
faðir Birgitte, Sylvester Mur-
m, hafði átt þar heima um
éins árs skeið áður en dóttir
hans kom frá Austur-Þýzka-
Jandi.
Sylvester Murau var fólki
ráðgáta; andlitið gráleitt, ó-
mannbiendinn og raunalegur.
En bæjarstjóri Heubach, hr.
ÍVallard, og þorpsbúarnir,
Voru góðir við hann.
»,Með stórborgarsvip"
. Þeir vissu, að hann hafði
flúið frá Austur-Þýzkalandi.
Dóttirin, Birgitte, kom til
Heubach 15. júlí 1955. Þorps-
búum geðjaðist ekki að henni.
Hún gekk um * bæinn með
„stórhorgar" svip. Hún sveifl-
aði mjöðmunum og gaf kai-1-
mönnunum hýrt auga. Á bjór-
stofunni skemmti hún við-
gkipta’vinunum með óþverra
fsögum, En Sylvester Murau
yar blindur fyrir þessu öllu.
Honurn þótt vænt um að hafa
„Gittu“ sína hjá sér, og x
Jiennar félagsskap drakk hann
jneira vín en hann hafði nokk-
lirn tíma sézt drekka áður.
[Valland bæjarstjóra og þorps-
búum fannst að bæði feðgin-
in drykkju rneira en góðu hófi
gegndli. Þeir létu óánægju
sína í Ijós.
Þá tók Gitta til starfa. Hún
notaði mótmæli þoi'psbúa sem
yfiiskm til að telja föður sinn
á að koma ineð sér til Darm-
stadt á kvöldin.
Læddist át
Eitt kvöldið í Darmstadt
þurfti hún að síma. Sama
kvöldið, eftir *að hún hafði
fylgt föður sínum til hvílu
í Heiabach, læddist hún út.
Fyrir utan beið bíll með
slökktum Ijósum. Tveir menn
stóðu hjá honum. Þegar þeir
sáu Birgitte koma gekk ann-
ar maðurinn á móti henni.
Birgitte hljóp á móti honum.
„Jóakim, elskan!“ hvíslaði
hún. Svo kyssti hún hann
heitt og ákaft. Hinn, sem
beið, varð óþolinóður og greip
framí og heimtaði fréttir.
„Gamlimaðurinn gerir eng-
ium mein, Heinz“, sagði stúlk-
an. „Eg held okkur sé óhætt
að skilja hann, þar sem
liann er“.
Jó'akim Tietze sleppti Birg-
itte úr faðmi sér. „Ef þú lít-
ur svona á málið, Gitta“, byrj-
aði hann reiðilega. Hún reyndi
að faðma 'hann að sér, en
hann ýtti henni burt. Meira
þurfti ekki til að slökkva þann
litla ástarneista, sem Birgitte
bar til föður síns. Heldur en
að missa ástir þessa unga
kommúnistarudda, var hún
reiðubúin að svíkja hvern sem
var, jafnvel föður sinn.
„Jæja þá“, sagði hún,
„hvað á ég að gera ?“
„Við erum bara að gera
skyldu okkar“, sagði Jóakim
og tók hana í faðm sér á ný.
„Og fáum það vel borgað“,
bætti Heinz við.
Fyrir ruddamennið, sem
hún elskaði, var Birgitte til-
búin að gera „skyldu“ sína.
Svikin
Þegar öllu var á botninn
hvolft, sagði hún við sjálfa
sig, þá var faðir hennar svik-
ari við landið. Hann hafði ver-
ið foringi í alþýðulögreglu
kommúnista. Hann þekkti
dulmálskerfið sem austur-
þýzka öryggislögreglan not-
aði í skeytum til flugumanna
sinna. Það var ekki óhætt að
skilja hann eftir hérna megin
járntjalds.
„Eg kem með hann til
Darmstadt á morgun“, sagði
Birgitte. Heinz Wagner varp-
aði öndinni léttar og skildi
þau tvö eftir í bílnum einn,
tvo tíma.
Laugardaginn 23. júlí 1955
fór Sylvester Murau í spari-
fötin sín og lagði af stað til
Darmstadt í fylgd með hinni
heittelskuðu dóttur sinni.
Þegar þau voru komin til
borgarinnar, stakk hún upp á
því, að þau færu á dansleik.
„Ónei, Gitta!“ mótmælti
hann. „Eg er of gamall fyrir
þess háttar“.
En hann lofaði henni hlæj-
andi að leiða sig inn í einn af
þessum björtu, f jölsóttu stöð-
um. Hann var hræddur um,
að hún bæði sig jafnvel um að
dansa við sig, og þess vegna
var hann feginn, þegar há-
vaxinn, ungur maður kom og
bað Birgitte um dans. Hún
hvarf inn í þröngina . . Hún
var aftur í örmum Jóakims.
Jóakim Tietze kom aftur
með henm að borði föður
hennar. Hann settist og fékk
sér glas með þeim. Þá sá
hann einn kunningja sinn
og benti honum að koma til
þeirra. Hann kynnti Heinz
Wagner. fyrir Sylvester Mur-
au. Jóakim Tietze bauðst til
að aka þeim feðginum aftur
til Iieubach í bílnum sínum.
Það var stór og rúmgóður
farþegabíll.
„Fer vel um yður?“ spurði
Jóakim gamla manninn, um
leið og þau lögðu af stað.
„Eg er nú hræddur um það.
Fyrirtaksbíll. Eg hef ekki
skenunt mér jafnvel síðan. .
ja, það er langt síðan“.
„Hvernig væri að fá sér
bíltúr á morgun?“ stakk
Heinz upp á. „Öll saman. Við
skulum taka okkur eins dags
orlof. .. . “.
„Já, pabbi“, sagði Birgitte,
og af því hana langaði svo
bersýnilega til þess, þá féllst
Sylvester gamli Murau á að
vera með.
Fjögur saman lögðu þau af
stað í bíl snemma dags 24.
júlí 1955. Fyrst fóru þau til
Darmstadt og fengu sér að
drekka. En ungu mennirnir
drukku ekki eins mikið og
Sylvester gerði.
Svo byrjaði aksturinn aust-
ur. Þau námu staðar öðru
hverju og fengu sér meira að
drekka. Það var seint um
kvöldið, þegar þau komu til
Kulmbach.
„Hvað þá, — meira að
drekka!“ hrópaði gamli mað-
urinn og lét sem sér ofbyði.
Já, meira að drekka. En
þetta voru síðustu glösin sem
Sylvester Murau átti eftir að
drekka hérna megin járn-
tjaldsins. Og í eitt þeirra
laumaði Heinz Wagner fim-
lega púðri úr litlu umslagi.
Sylvester Murau muldraði
eitthvað um það, að það væri
mál að fara heim — og síð-
an hneig hann meðvitundar-
laus fram á borðið.
Dóttir hans hjálpaði við að
bera hann út í bílinn.
Fyrir miðnætti, sunnudag-
inn 24. júlí, var Sylvester
Murau, fyrrverandi lögreglu-
foringi, aftur kominn til
Austur-Þýzkalands. Hvað af
honum varð þar, er aðeins
ágizkunaratriði.
„Bölvuð merin“
En við vitum dálítið, hvað
af Birgitte Murau varð. Þeg-
ar hlutverki hennar var lokið,
sagði Jóakim Tietze henni
upp. Hún náði sér samt niðri
á honum. Jóakim hefði átt að
vita, hve viðsjál Birgitte Mur-
au gat verið. Þann 8. ágúst
1955, kom bréf á aðalskrif-
stofu lögreglunnar í Vestur-
Berlín. Bréfið, sem bar enga
undirskrift var skrifað með
kvenlegri rithönd. Þar var
upp á því stungið, að lögregl-
an gæfi gaum að Jóakim
nokkrum Tietze, vörubíl-
stjóra, sem finna mætti í
einu eða öðru af alræmdustu
veitingahúsum í Kreuzberg-
hverfinu í Vestur-Berlín.
Tveir af leynilögregluþjón-
um Vestur-Berlínar fóru að
leita hann uppi. Þeir komu
honum á óvart, afvopnuðu
hann og fóru með hann til
yfirheyrslu. Hann þóttist
vita„ hver gefið hefði upp-
lýsingarnar. „Gitta, bolvuð
merin“, hreytti hann út úr
sér. Þarna var skýringin á
máli, sem um hálfs mánaðar
skeið hafði verið vestur-
þýzku lögreglunni ráðgáta.
Þeir vissu, að Sylvester
Murau var horfinn. Þeir gátu
sér til, að honum hefði ver-
ið rænt. En þeir gátu ekki
ímyndað sér, hvernig svo
reyndur maður hefði verið
lokkaður yfir landamærin. —
Þeir höfðu ekki reiknað með
dóttur hans. Tietze lét þeim í
té fulla játningu. Heinz Wagn-
er hafði borgað honum 450
pund til að ná ástum Birgitte
og fá hana í ráð með sér.
Wagner •— undir sínu rétta
nafni Heinz Horeiss — var
tekinn fastur nokkru síðar í
Kreuzberg. Hann hafði feng-
ið 450 pund frá Austur-
Þýzkalandi.
Ekki er vitað, hve mikið
Birgitte Murau fékk borgað
fyrir að koma föður sínum
aftur til Austur-Þýzkalands.
SKRÝTLA
í Bíó
Pétur: Mér er ómögulegt að
sjá hvort það er strákur eða
stelpa, sem áitur fyrir fram-
an mig berhöf ðuð ?
Páll: Það er enginn vandi,
hnakkinn á stelpu er eins og
illa klipptur strákur.
S K R Ý T L Ú R
- ú
Amlóði. I
Hann: Hvað myndirðu gera
ef ég kyssti þig?
Hún: kalla á hjálp.
Hann: Heldurðu að ég sé
sá amlóði að ég geti ekki
kysst þig hjálparlaust?
Hún: Af hverju spurðirðu
þá?
Bænin.
Hún kreisti augun fast
saman og neri hendurnar. —•
Góði guð, það er ekki mín
vegna sem ég bið, en hana
mömmu langar svo ósköp
mikið til að eignast tengda-
son.
i |
Listræn
Er konan yðar listræn?
Hún er svo listræn að henni
er alveg sama hvernig súpan
er á bragðið, bara ef hún er
falleg á litinn.
Elskán, situr hatturinn ekki
beinn ?
Hann, óþolinmóður: Jú, og
flýttu þér nú.
Hún: Ég verð að fara upp
aftur, þessi hattur á að sitja
skakkur.
Liftryggingamaðurinn tal-
ar við vin sinn nýgiftan: —
Heyrðu, fyrst þú ert giftuí*
verður þú að líftryggja þig.
Sá nýgifti: Svo slæm er
hún ekki.
MánudagsbBaSsíns
Krossgáta
SKÝRINGAR:
Lárétt: 1. ís 5. Drykjustaður 8. Rák 9. Eldur 10. Ríki
11. Var kátur 12. Op 14. Hagnað 15. Þroskast 18. Hest 20.
Skógarguð 21. Upphafsstafir 21. Amboð 24. 1 skólastofum
26. Bar^tmeð vindinum 28. Skemmtun 29. Kól 30. Konungur.
Lóðrétt: 1. Er nú á ferð í Englandi 2. Galla 3. Þrædómur
4. Ósamstæðir 5. Rífa 6. Friður 7. Hvíldi 9. Eru ógœtnir
13. Skaði 16. ílát 17. Féll 19. Vitleysa 21. Óskipta 23. Skemmd
25. Kjötmeti 27. Húsdýr.
Ráðning á krossgátu f síðasta blaði:
Láré'tt: 1. Stæla 5. Hóa 8. Torf 9. Snuð 10. Enn 11. Óku
12. Vían 14. Ráp 15. Rótar 19. NN 20. Töf 21. FK 22. Sat
24. Málar 26. Otur 28. Róla 29. Nonni 30. Mar.
Lóðrétt: 1. Stevenson 2. Tóni 3. Ærnar 4. LF 5. Hnúar
6. ON 7. Aða 9. Skrafar 13. Nót 16. Töm 17. Akrar 19. Nat<j»
21. Fala 23. Tún 25. Lóm 27 RN. j