Morgunblaðið - 09.06.2005, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ HólmfríðurAndrésdóttir
fæddist í Reykjavík
4. september 1915.
Hún lést á Landspít-
alanum að morgni
30. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Andrés Andr-
ésson, klæðskeri og
kaupmaður í
Reykjavík, ættaður
frá Hemlu í Vestur-
Landeyjum, f. 7.
júní 1887, d. 23.
október 1970, og
kona hans Halldóra
Þórarinsdóttir, ættuð úr V-
Skaftafellssýslu, f. 9. apríl 1888,
d. 5. apríl, 1940. Bróðir Hólmfríð-
ar var Þórarinn, kaupmaður í
Reykjavík, f. 15. október 1911, d.
14. október 1989. Seinni kona
Andrésar var Ingibjörg Stefáns-
dóttir, ættuð frá Stakkahlíð í
Loðmundarfirði, f. 18. nóvember
1915, d. 9. apríl 1987. Börn Andr-
ésar og Ingibjargar eru Sigrún, f.
17. maí 1944, d. 3. ágúst 1978,
Berglind, f. 16. janúar 1946,
Andrés, f. 15. febrúar 1951, og
björn, hagfræðingur, f. 3. septem-
ber 1965, maki Gunnhildur Sveins-
dóttir, börn þeirra eru Ásgeir
Skorri og Tryggvi. B) Gunnar, lög-
fræðingur, f. 30. október 1969,
maki Auður Stefánsdóttir, börn
þeirra eru Gunnar Ágúst, Hildur
Vala og Arna. C) Ásgeir, læknir, f.
18. apríl 1971, maki Þórdís K. Þor-
steinsdóttir, börn þeirra eru Tóm-
as Jökull og Ingibjörg. D) Fríða,
B.A., heimspeki, f. 2. nóvember
1980. 3) Agnar Frímann, trygg-
ingaráðgjafi, f. 18. febrúar 1946,
kvæntur Ástu Sigríði Hrólfsdóttur,
ferðafræðingi, f. 7. júní 1949. Börn
þeirra eru: A) Erna, sálfræðingur,
f. 10. mars 1971, maki Már Másson,
börn þeirra eru Birna María og
Agnar Már. B) Fríða, kennari, f.
23. mars 1974. C) Edda Björk, hag-
fræðingur, f. 28. mars 1978, maki
Sigfús Ragnar Oddsson.
Hólmfríður ólst upp í Reykjavík,
stundaði nám í Landakotsskóla,
Kvennaskólanum, Tónlistarskólan-
um og í húsmæðraskóla í Dan-
mörku. Auk húsmóðurstarfa starf-
aði Hólmfríður að félagsmálum í
kvenfélaginu Hringnum frá 1944,
hún var varaformaður 1963 til
1966, heiðursfélagi Hringsins frá
1994, í kvennadeild Rauðakrossins
og í kvenfélaginu Vinahjálp.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Stefán, f. 6. apríl
1952.
Hómfríður giftist
12. desember 1938
Svanbirni Frímanns-
syni, bankastjóra, f. á
Akureyri 14. júlí
1903, d. 9. júlí 1992.
Foreldrar hans voru
Frímann Jakobsson,
trésmíðameistari á
Akureyri, f. 12.
ágúst, 1868, d. 6. júní
1937, og Sigríður
Björnsdóttir, f. 13.
mars 1874, d. 27. maí
1963. Börn Hólmfríð-
ar og Svanbjörns eru: 1) Andrés,
verkfræðingur, f. 20. október
1939, kvæntur Björk Timmer-
mann, B.A., f. 16. ágúst 1942.
Börn þeirra eru: A) Frímann, út-
fararstjóri, f. 24. október 1972,
maki Sigríður Óðinsdóttir, sonur
þeirra er Breki Þór. B) Markús
Þór, myndlistamaður, f. 11. mars
1975, maki Dorothée Kirch. 2)
Sigríður Halldóra, þroskaþjálfi, f.
26. nóvember 1944, gift Ásgeiri
Thoroddsen, hrl., f. 7. febrúar
1942. Börn þeirra eru: A) Svan-
Við söknum þín, Fríða, en fögnum
samfundum þínum við Svanbjörn.
Ásgeir Thoroddsen.
Ein fyrsta minning mín var í fjöl-
skylduboði uppi hjá ömmu og afa. Þá
hafði ég verið á klósettinu en gat ekki
hneppt smekkbuxunum mínum og
hljóp því fram til að biðja um hjálp.
Amma spurði hvort hún mætti hjálpa
mér en ég horfði á hana fýlulega og
sagði: „Nei, mamma“ og fékk um leið
alveg hrikalegt samviskubit. Amma
og afi bjuggu í sama húsi og var ég
stöðugur heimagangur hjá þeim. Í
grunnskóla fór ég alltaf upp til ömmu
að borða þar sem hún átti alltaf besta
matinn, hvort sem það var eplakaka,
brauðsúpa eða fiskur með gulri sósu,
svo var þar einnig lítil skúffa í eld-
húsinu fyllt af litlum sætum súkku-
laðibitum. Amma spilaði á píanó og
var yndislegt að hlusta á hana spila.
Svo gat hún alltaf hjálpað með nót-
urnar þegar ég var að læra. Í
menntaskóla bjó ég á háaloftinu hjá
henni og er ég ekki frá því að ég hafi
fitnað dálítið þar sem hún var enda-
laust að bjóða mér eitthvert góðgæti.
Einhvern tíma fór ég upp til henn-
ar í risastórum og lafandi grænum
buxum. Hún horfði á mig og hló: „Jiii,
í hverju ertu barn? Ekki ferðu svona
í skólann?“ Svo hló hún og hló með
sínum smitandi fallega hlátri og var
svo fljót að bæta við: „Hvad klæder
ikke skönhed.“
Amma var svona önnur mamma,
endalaust ljúf og góð og brosandi. Ef
maður var ekki brosandi og kátur
sagði hún: „Smil og hele verden smil-
er til dig.“ Af hinum mörgu dönsku
slettum ömmu að dæma finnst mér
dálítið skrítið að ég hafi ekki orðið
„flúent“ í dönsku bara á því að kynn-
ast ömmu.
Elsku amma mín, þú varst svo stór
hluti af mínu lífi og því hluti af því
sem ég er í dag. Takk fyrir mig, elsku
þú.
Fríða Thoroddsen.
Þegar við systurnar minnumst
ömmu Fríðu í sameiningu koma
margar góðar minningar upp í huga
okkar. Efst í huga eru þá sérstaklega
allar þær samverustundir sem við
áttum með henni og afa Svanbirni í
sumarbústaðnum þeirra Móakoti við
Þingvallavatn. Þegar við vorum
yngri eyddum við drjúgum hluta
sumranna í Móakotslandi og mætt-
um við alltaf mikilli hlýju og vænt-
umþykju frá ömmu og afa. Þar áttum
við margar góðar stundir með þeim
og var alltaf jafn eftirsóknarvert að
fá að gista í kojunni í litla herberginu
og fara í berjatínslu með ömmu úti í
móa.
Amma fylgdist alltaf vel með því
sem við höfðum fyrir stafni hverju
Hún var alltaf kölluð Fríða. Þau
Svanbjörn höfðu reist sér kofa við
Þingvallavatn á stríðsárunum. Á
unglingsárum mínum eignuðust for-
eldrar mínir bústað við sömu vík.
Þannig hófust kynni mín af þeim
ágætu hjónum og þau áttu eftir að
verða nánari þegar ég krækti í Siggu
Dóru, dóttur þeirra. Seinna leyfðu
Fríða og Svanbjörn börnum sínum
að byggja bústaði í Móakotslandinu
þeirra. Samleið okkar Fríðu var löng
og náin vegna þess að við vorum ekki
bara nágrannar við Þingvallavatn
heldur líka á Flókagötu 19, þar sem
við Sigga Dóra höfum búið flest okk-
ar hjúskaparár. Það staðarval varð
okkur gæfuspor, þótt þau Fríða og
Svanbjörn hafi bent á hætturnar sem
gætu skapast af slíkri nálægð þegar
við ungu hjónin værum að finna okk-
ar sjálfstæðu tilveru. Aldrei bar þó
skugga á og nutum við þess ríkulega
að ala upp börnin okkar með afa og
ömmu uppi á lofti. Samgangur var
alltaf mikill og góður. Amma Fríða
varð aðal barnapían okkar. Hún var
mikil húsmóðir og gestrisin með ein-
dæmum og hélt þétt um frændgarð
sinn. Nutum við þess vel. Alltaf var
Fríða að, ef ekki í eldhúsinu þá við
prjónaskap fyrir barnabörnin eða
Hringinn sem var hennar hjartans
málefni. Oft var hún staðin að því að
læðast ofan í þvottahús og strauja
skyrtur okkar feðga. Við kvörtuðum
ekki.
Fríða var ljúf og hafði góða nánd.
Það voru forréttindi að hafa fengið að
kynnast henni, eiga hana sem
tengdamömmu og vin. Væntumþykja
hennar og umhyggja fyrir velferð
okkar og barnanna var einstök.
Fríða var gæfukona, þau Svan-
björn áttu farsælt, langt og traust
hjónaband. Minningin um Fríðu er
björt.
Síðustu árin bjó Fríða á Skjóli við
góða og einlæga umönnun starfs-
fólksins sem við þökkum af heilum
hug fyrir. Þótt hún væri farin að
heilsu var alltaf notalegt að heim-
sækja hana og sjá brosið fallega sem
fyrr. ,,Takk og kom snart igen,“ sletti
hún gjarnan á dönsku þegar við
kvöddum.
sinni og sýndi því einlægan og sannan
áhuga, sem við systurnar kunnum vel
að meta. Við litum því oft inn hjá
ömmu og afa á Flókagötunni og var
ávallt tekið hlýlega á móti okkur með
opnum örmum og glaðværu brosi. Þar
lékum við okkur ýmist á háaloftinu
eða fengum að æfa okkur á flygilinn
undir tilsögn ömmu, enda var hún frá-
bær píanóleikari. Ekki sakaði heldur
að alltaf gat amma galdrað fram ný-
bakaðar skonsur og eplaköku, þó svo
hún vildi meina að „ekkert væri til í
kotinu“ að bjóða okkur upp á.
Amma Fríða var mikil handa-
vinnukona. Hún saumaði, prjónaði og
heklaði af mikilli list og eru þær ófáar
peysurnar og húfurnar sem hún hef-
ur prjónað á okkur systurnar. Mun-
aði hana þá ekkert um að gera þrjú
eintök í sama mynstrinu.
Amma átti greinilega góðar minn-
ingar frá Kaupmannahöfn, þar sem
hún var í húsmæðraskóla sem ung
kona, eða „grautarskóla“ eins og hún
kallaði hann, því þó svo að minnið
hafi verið farið að gefa sig síðustu ár-
in, þá ljómaði hún alltaf þegar talið
barst að Kaupmannahöfn og því sem
danskt var. Það mátti líka heyra
hana nota einstaka dönsk orð og
orðasambönd, sem okkur barnabörn-
unum fannst stundum hlægilegt, en
sem seinna meir hefur komið sér af-
skaplega vel að hafa lært og margoft
hefur verið gripið til.
Við þökkum þann tíma sem við átt-
um saman með ömmu Fríðu og eig-
um fallegar og hlýjar minningar sem
munu fylgja okkur alla tíð. Það er
líka notalegt að vita til þess að þessar
minningar munu reglulega rifjast
upp þegar við dveljumst í Móakoti í
framtíðinni.
Erna, Fríða og Edda Björk.
Fríða og Svanbjörn eiginmaður
hennar fengu það erfiða hlutverk að
fóstra mig í eitt ár á táningsárum
mínum.
Þau reyndust mér sem bestu for-
eldrar, Svanbjörn áhugasamur um
skólaverkefni, og Fríða spjallandi um
áhugamál og dagleg viðfangsefni.
Hlýja þeirra og áhugi studdu mig,
Alltaf beið matur og spjall, þegar ég
kom heim úr skóla.
Á seinni árum var gott að koma í
heimsókn til Fríðu, hún standandi á
stigapallinum: „Ert þetta þú? – En
gaman – komdu inn.“
Í sumarbústaðnum Móakoti var
tekið á móti með sömu hlýju, með
kaffi og eplaköku, ég keyrð niður í
þægilegan stól, og áhugasamt andlit
Fríðu: „Jæja, elskan, hvað segirðu?“
Eftir stendur eftir öll árin mikil
væntumþykja og söknuður vegna
persónu sem var svo rík af kærleika
og gaf mikið af sér.
Samúðarkveðjur til ættingja.
Dóra Thoroddsen.
HÓLMFRÍÐUR
ANDRÉSDÓTTIR
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐLAUG HALLA JÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis
að Skeljatanga 27,
Mosfellsbæ,
andaðist þriðjudaginn 6. júní á dvalarheimilinu
Lundi, Hellu.
Jón Erling Einarsson, Guðrún Jónsdóttir,
Elín Björk Einarsdóttir, Sigurður G. Marinósson,
Ragnhildur Halla Bjarnadóttir, Sindri Önundarson,
Hjördís Rut Jónsdóttir, Ingi Már Björnsson,
Sigrún Dóra Jónsdóttir, Barði Sigurjónsson,
Bogi Hrafn Guðjónsson,
Einar Örn Guðjónsson,
Einar Sigurður Jónsson
og barnabarnabörn.
Það var um vorið
1955 að ég hitti Sigurð
Jónsson fyrst. Þá var
hann á reiðhjóli á leið
neðan úr bát og heim til
sín með bilaðan mótor
úr dýptarmæli en verk-
stæðið hans var þá uppi á loftinu á
Birkiteigi 12 í Keflavík. Húsið var þá
í smíðum sem krafðist mikillar vinnu
og auk þess var hann sýningarmaður
á kvöldin í bíóinu. Um þetta leyti hóf
ég útvarpsvirkjanám hjá Friðriki A.
Jónssyni í Simrad-umboðinu í
Garðastræti 11 í Reykjavík. Síðan þá
vorum við Siggi vinir og í býsna góðu
sambandi þó að síðustu 45 árin höf-
um við búið hvor á sínu landshorn-
inu. Næstu árin var Sigurður með
verkstæði í Keflavík og þjónaði Suð-
urnesjaflotanum með viðhaldi á sigl-
inga- og fiskleitartækjum, þá sér-
staklega Simrad- og Decca-tækjum
en Siggi lagði sig mjög fram um að
koma góðum fiskleitartækjum í Suð-
urnesjaflotann og bauð þar Simrad-
tæki. Var hann svo góður sölumaður
að hann var sjaldan kallaður annað
en Siggi Simrad. Hann var sérstak-
lega ósérhlífinn og fylgdi vel eftir
tækjum sem hann hafði séð um sölu
á og var ávallt reiðubúinn að sinna
viðgerðarkalli hvort sem var á nóttu
eða degi.
Í kringum 1960 var mikill upp-
gangur í síldveiðum á sumrin en þá
voru að komu ný og endurbætt són-
artæki á markaðinn og voru Simrad-
tækin talin þar fremst. Á um tveimur
árum voru sett ný sónartæki í næst-
um allan íslenska síldveiðiflotann,
þar af um 100 sónartæki af Simrad-
gerð. Var því mikill samgangur á
milli Sigga og okkar strákanna hjá
Simrad, Kára, Jóns Más, Halldórs,
Jóns Magg og Jóa Helga. Síðar, eftir
að ég fluttist norður, þeirra Árna
Mar, Gumma og Guðna.
Sigurður fylgdist alltaf vel með
tækniþróuninni á skipatækjunum og
sótti m.a. námskeið með okkur bæði
SIGURÐUR
JÓNSSON
✝ Sigurður Jóns-son fæddist í
Reykjavík 21. maí
1930. Hann lést á
heimili sínu 1. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 11.
mars.
hérlendis og erlendis.
Það var létt og kátt á
hjalla hjá okkur þegar
við komum saman og
Siggi með sinn bein-
skeytta húmor féll vel í
hópinn. Um það bil
1965 kom Jóhannes
Helga í samstarf með
Sigga og fyrirtækið
Sónar varð til. Það
styrktist svo enn
frekar við komu
Kristins Daníels tækni-
fræðings nokkru síðar,
en þá voru þeir félagar
farnir að flytja inn sín
eigin tæki.
Ég átti því láni fagna að verða
fljótt eins konar heimagangur á
heimili þeirra Þóru og Sigga og síðar
fórum við hjónin varla um Keflavík
nema að koma við eða jafnvel gista.
Heldur fjölgaði aftur samverustund-
unum er Guðrún dóttir þeirra settist
að í Ólafsfirði því þá komu þau hjónin
og Siggi yngri stundum norður. Þá
voru einnig dýrmætar samveru-
stundirnar í Skorradalnum í Þóru-
koti sem hefðu átt að vera miklu
fleiri.
Sem táknrænt fyrir Sigga nefni ég
atvik er ég gleymdi rafhlöðu úr
myndavél hjá þeim hjónum á Birki-
teignum og var kominn til Finnlands
er ég uppgötvaði það en Siggi fann
einhverja ótrúlaga leið til þess að
koma henni til Helsinki á mettíma og
bjarga málinu. Þannig var það svo
sjálfsagt að hans mati varðandi tæki
og varahluti fyrir bátana. Þá þurfti
þjónustuvilja og kraft og að vera allt-
af á tánum við að standa sig og
bjarga hlutunum ekki seinna en
strax. Þar meðal annars var Siggi í
essinu sínu.
Þetta eru síðbúin þakkarorð, Siggi
minn, til þín fyrir vináttuna, sam-
fylgdina og samstarfið en við hjónin
vorum erlendis er sorgarfréttin um
fráfallið barst okkur. Við minnumst
þín sem góðs vinar og hvað er betra
en eiga slíka. Þakka 50 árin með
hlýjuna, hláturinn og glettnina sem
þér var svo eðlileg.
Þóru, börnum og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að styrkja þau.
Hilmar Jóhannesson
og fjölskylda.