Morgunblaðið - 09.06.2005, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
því að Mundi er fallinn frá. Stór hluti
af þeim heimi sem ég ólst upp við og
hef lifað við, hefur breyst.
Jósý og Mundi voru vinir foreldra
minna en ekki síður vinir mínir. Þau
tóku okkur systkinunum eins og við
værum þeirra eigin. Spjölluðu, léku
við, gáfu gjafir og gott í gogginn.
Jósý og Mundi koma við sögu í
mörgum dýrmætustu æskuminning-
um mínun.
Árin liðu og ekki bar skugga á vin-
áttu þeirra hjóna við fjölskyldu
mína. Mundi alltaf jafn skrafhreifinn
og hafði lag á að leiða umræðuna yfir
í það, sem hann fann að viðmæland-
anum fannst áhugavert. Traustur
eins og klettur og var alltaf boðinn
og búinn til að aðstoða alla sem til
hans leituðu. Leitun var að fallegra
heimili en hjá þeim hjónum og and-
rúmsloftið ávallt jafn gott. Mundi
veitti af örlæti allt það sem hann
hafði best, gaf góð ráð og mátti ekk-
ert aumt sjá.
Í veikindum föður míns sem stóðu
yfir í næstum tíu ár sýndi Mundi enn
og aftur sinn innri mann. Sannur
vinur sem aldrei brást þótt mikið á
bjátaði, alveg þar til yfir lauk.
Mikill harmur var kveðinn að Jósý
og Munda þegar Sigurður Hrafn
sonur þeirra lést fyrir tveimur árum.
Það var mér dýrmætt að geta end-
urgoldið eitthvað af öllum þeim vin-
skap og styrk sem þau höfðu sýnt
föður mínum og allri okkar fjöl-
skyldu þegar örlögin kvöddu dyra
hjá okkur.
Elsku Jósý og Helga. Aftur kveð-
ur sorgin að dyrum ykkar. Megi
góður Guð gefa ykkur styrk til að
standa réttar á eftir. Guðs friður sé
með Munda vini mínum.
Valdemar Johnsen.
Árla morguns hinn 30. maí bárust
mér þau sorgartíðindi að vinur minn
til margra ára, Guðmundur Berg-
steinn Jóhannsson, væri látinn. Mér
varð hugsað til okkar fyrstu kynna
en þau áttu sér stað í gegnum Sigurð
heitinn, son þeirra hjóna Guðmund-
ar og Jósefínu Friðriksdóttur.
Við Siggi kynntumst í Mennta-
skólanum á Laugarvatni haustið
1979. Næstu árin lágu leiðir mínar
oft í Laugarás þar sem fjölskyldan
bjó á þeim tíma og Guðmundur
starfaði sem héraðslæknir.
Mér varð það snemma ljóst að
Guðmundur var um margt óvenju-
legur maður. Hann var skarpgreind-
ur og afburða málamaður. Hann var
mjög umburðarlyndur og mátti ekk-
ert aumt sjá. Við strákarnir nutum
þess slag í slag þegar hlutirnir fóru
örlítið úr böndunum og eitthvað inn-
anstokks hafði orðið fyrir hnjaski í
hita leiksins að Guðmundur sýndi
útskýringum okkar fullan skilning
svo fremi sem þær áttu sér hugs-
anlega einhverja stoð í raunveruleik-
anum.
Svo liðu árin og fjölskyldan flutt-
ist til Reykjavíkur, heimili þeirra í
Stuðlaseli var sem mitt annað heim-
ili og kynni okkar Guðmunar efldust
mjög á þessum árum. Guðmundur
gaf sér tíma til þess að ræða við okk-
ur strákana um hin ýmsu mál og
ávallt á jafnréttisgrundvelli, þrátt
fyrir að yfirleitt væri vitneskja okk-
ar frekar döpur í samanburði við
hans. Þá var hann húmoristi góður
og kunni ógrynni af gamansögum.
Guðmundur var einn af þeim
mönnum sem jafnan halda hlut sín-
um ekki hátt á lofti, þrátt fyrir að
vita oft á tíðum betur, hann var hæg-
ur og allt að því frekar óframfærinn
þegar því var að skipta. Mér er það
mjög minnisstætt í fyrravetur þegar
ég kom heim frá útlöndum með háan
hita sem ég hafði haft um nokkurra
daga skeið, þegar heim kom hringdi
ég í Guðmund og sagðist vera með
flensu. Ekki var hann trúaður á það
eftir að hafa heyrt alla söguna. Hann
kom strax með þá kenningu að þetta
væri mjög líklega lungnabólga og ég
skyldi láta athuga það hið snarasta.
Ég þráaðist við en á fjórða degi
gafst ég upp og fór upp á sjúkrahús
þar sem Guðmundur tók röntgen-
mynd af lungunum í mér, það stóð
heima ég var með bullandi lungna-
bólgu. Svona var Guðmundur, þrátt
fyrir að vita betur var það ekki til í
honum að láta finna fyrir sér og
sinni þekkingu. Hann hefði verið í
fullum rétti að lesa mér pistillinn
fyrir heimsku sakir.
Við Guðmundur hittumst fyrir
nokkrum vikum úti í Danmörku þar
sem hann var í heimsókn hjá Helgu
dóttur sinni og Sigurði tengdasyni.
Yfir borðhaldinu töluðum við um að
hittast í sumar á Selfossi. Þeim fundi
hafa örlögin nú slegið á frest hvað
sem síðar verður.
Jósefínu, Helgu, Sigga, Hrafn-
katli, Bergsteini og Þórhildi Sif
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Friðrik Helgi Vigfússon.
Það eru ekki til nein falleg orð um
það, er góður maður fellur frá.
Guðmundur læknir eins og hann
var kallaður var einn sá albesti
læknir og vinur sem ég hef kynnst.
Það var afskaplega gott að tala við
hann um það sem manni lá á hjarta
og alltaf var hann reiðubúinn til þess
að gera það sem hann sá sig færan
um.
Mig langar til að biðja guð að vera
með fjölskyldu og vinum Guðmund-
ar heitins á þessum sorgartímum.
Megi aðrir á himnum njóta vin-
áttu þinnar og kærleika eins og sam-
ferðamenn þínir nutu í þessu lífi.
Við vitum hver við erum,
en ekki hvað við verðum.
(William Shakespeare.)
Guð blessi og styrki fjölskyldu
þína.
Þinn vinur,
Sigurður Hálfdánarson.
Á háskólaárum okkar Sigga heit-
ins var ég heimagangur í Stuðlasel-
inu. Gestrisni og umburðarlyndi
ykkar hjóna voru engin takmörk
sett þrátt fyrir að við félagarnir
keyrðum á köflum fullhratt á lífsins
braut.
Í mínum huga eruð þið feðgarnir
sameinaðir á ný enda duldist engum
að mjög sterk tengsl voru ykkar á
milli. Ósjaldan brosti ég innra með
mér þegar við sátum þrír og rök-
ræddum um öll heimsins mál, svo
líkir voru þið, þó að skoðanir færu
ekki alltaf saman enda ég og Siggi á
þeim tíma ungir og óreyndir. Húm-
orinn áttum við allir sameiginlegan
og höfðum lag á því að setja hlutina
upp í spaugilegt samhengi.
Ógleymanlegar eru þær stundir
sem við áttum saman úti í bílskúr í
Stuðlaselinu. Þar ,,djömmuðum“ við
og spiluðum lögin góðu; ,,Take five“,
,,Girl from Ipanema“ o.fl. – þú á
trompett, Siggi á gítarinn og ég á
trommur. Þar náðum við samhljómi
sem við höfðum yndi af. Siggi bar
ómælda virðingu fyrir þér og vitnaði
oft á tíðum í þig þegar hann fór með
vísur, ræddi um tónlist og málfræði
hvort heldur var íslensku, latínu,
ensku, þýsku eða dönsku. Hvergi
var komið að tómum kofanum og oft
fengum við notið þinnar leiðsagnar í
lífsins ólgusjó.
Í Stuðlaselinu kynntist ég ein-
stakri matargerð Guðmundar. Hann
hafði einstakt lag á því að gæða mat-
inn með framandlegum kryddum án
þess að nota hefðbundin hjálpar-
meðul eins og rjóma og smjör. Sér-
staklega man ég eftir pottréttunum
og folaldakjötinu sem var sérstakt
lostæti eftir meðferð læknisins enda
dafnaði ég vel í Stuðlaselinu og fór
þaðan betri maður en sá sem inn
kom.
Þú varst hlýr og góður maður,
Guðmundur, sem ég, sem betur fer,
fékk aftur notið fyrir nokkrum vik-
um þegar við Ragnheiður borðuðum
og eyddum yndislegu kvöldi með þér
og Jósefínu.
Ég votta fjölskyldu þinni og öðr-
um nákomnum samúð og kveð þig,
Guðmundur, með margar góðar
minningar í huga.
Olaf Forberg.
GUÐMUNDUR BERG-
STEINN JÓHANNSSON
✝ Sigurður IngiSigurðsson
fæddist á Eyrar-
bakka 16. ágúst
1909. Hann lést á
Hrafnistu 1. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ingibjörg
Þorkelsdóttir frá
Óseyrarnesi, f. 1868,
d. 1950 og Sigurður
Þorsteinsson frá
Flóagafli, f. 1867, d.
1950. Þau eignuðust
átta börn og komust
sex þeirra til fullorð-
insára. Systkini Sig-
urðar Inga voru sr. Árni, f. 1893,
d. 1949, Ásgeir skipstjóri, f. 1894,
d. 1961, Sigrún húsfreyja á Rauð-
ará, f. 1896, d. 1979, Þorkell vél-
stjóri, f. 1898, d. 1969, Þorsteinn, f.
1899, d. 1911. Sigríður, f. 1903, d.
1913 og Þóra Steinunn húsfreyja,
f. 1912, d. 1989.
Sigurður Ingi kvæntist 17. jan-
úar 1942 Arnfríði Jónsdóttur frá
Neskaupstað, f. 30. maí 1919. For-
eldrar hennar voru Hróðný Jóns-
dóttir frá Deildartungu, f. 1892, d.
1973 og Jón Rafnsson frá Gili í
Svartárdal, f. 1885, d. 1971.
Sigurður Ingi og Arnfríður
eignuðust fimm börn, þau eru: 1)
Hróðný, f. 17. maí 1942, d. 28. nóv-
ember 1987, gift Jóhanni Halldóri
Pálssyni, f. 7. mars 1936, d. 28.
nóvember 1987. Börn þeirra eru a)
1975, sambýlismaður Guðmundur
Ómar Hafsteinsson og eiga þau
eina dóttur og c) Erla Hlín, f. 1987.
5) Elín María, f. 13. febrúar 1959,
gift Richard Erni Richardssyni, f.
15. ágúst 1955, sonur þeirra er
Arnar Ingi, f. 1981.
Sigurður Ingi fluttist til Reykja-
víkur rúmlega ársgamall. Tók
gagnfræðapróf frá MR 1927. Bú-
fræðipróf frá Bændaskólanum á
Hvanneyri 1929. Var í íþrótta-
skóla í Ollerup í Danmörku 1929–
1930. Stundaði landbúnaðarstörf
að Rauðará í Reykjavík 1930–
1936. Sigldi þá utan og lauk
kandidatsprófi í búfræðum frá
Landbúnaðarháskólanum í Kaup-
mannahöfn 1939. Kennari við
Garðyrkjuskóla ríkisins í Hvera-
gerði 1939–1943. Skrifstofustjóri
og framkvæmdastjóri Mjólkurbús
Flóamanna 1943–1958. Oddviti og
framkvæmdastjóri Selfosshrepps
1958–1970 og sat á þessum tíma í
fjölda nefnda á vegum bæjar-
félagsins. 1970–1986 vann hann
sem launafulltrúi á skrifstofu
Kaupfélags Árnesinga. Sigurður
Ingi var einn af stofnendum Skóg-
ræktarfélags Árnesinga og sat þar
í stjórn í rúm 30 ár, einnig stofn-
félagi Veiðifélags Árnesinga, Rot-
aryklúbbs Selfoss og Tónlistar-
félags Árnessýslu auk ýmissa ann-
arra félaga.
Hjónin Arnfríður og Sigurður
Ingi bjuggu árin 1943–2004 á Sel-
fossi og þar lengst af á Víðivöllum
4. Þau fluttu að Hrafnistu í
Reykjavík í nóvember 2004.
Sigurður Ingi verður jarðsung-
inn frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sigurður Ingi, f. 1962,
kvæntur Önnu Krist-
jönu Ásmundsdóttur
og eiga þau þrjú börn,
b) Arnfríður, f. 1964,
sambýlismaður Jón
Viðar Finnsson og
eiga þau þrjú börn, c)
Páll, f. 1969, kvæntur
Steinunni Margréti
Larsen og eiga þau
þrjú börn, d) Margrét,
f. 1975 sambýlismað-
ur Hrafnkell Freyr
Magnússon. 2) Sigurð-
ur Gunnar, f. 20. apríl
1944, var giftur Guð-
rúnu Osvaldsdóttur, f. 11. febrúar
1949. Börn þeirra eru Sigurður
Ingi, f. 1968 og Jóhanna Guðrún, f.
1971, gift Guðbjarti Hafsteinssyni
og eiga þau þrjár dætur. 3)
Tryggvi, f. 30. ágúst 1945, kvænt-
ur Kristbjörgu Einarsdóttur, f. 26.
nóvember 1940. Börn þeirra eru a)
Einar, f. 1965, kvæntur Ágústu
Þórisdóttur og eiga þau þrjá syni,
b) Guðfinna, f. 1971, sambýlismað-
ur Trausti Sigurberg Hrafnsson
og eiga þau fjögur börn, c) dreng-
ur, f. 10. nóvember 1972, d. 12.
nóvember 1972, og d) Inga Fríða,
f. 1973 hún á einn son. 4) Ingi-
björg, f. 18. mars 1948, gift Henrý
Þór Gränz, f. 17. desember 1948.
Dætur þeirra eru a) Ásta Huld, f.
1972, gift Jóni Birni Bragasyni og
eiga þau þrjú börn, b) Arnfríður, f.
Elsku pabbi, nú ert þú farinn og
hvíldinni feginn. Síðustu vikurnar
voru þér erfiðar og við erum þakklát
fyrir að þú þurfir ekki að líða lengur.
Þrátt fyrir að þú hafir náð háum
aldri og átt gott líf, er dauðinn alltaf
endanlegur og við þessi kaflaskil
hrannast upp minningarnar. Náttúr-
an og allt sem henni viðkom var þitt
áhugamál. Þú áttir lengi vel kindur á
Selfossi og garðurinn ykkar mömmu
á Víðivöllunum bar vinnu ykkar fag-
urt vitni. Þú stakkst upp kálgarðinn
og þið settuð niður óteljandi græn-
metistegundir löngu á undan ykkar
samtíð. Ég hef þá trú að það eigi þátt
í ykkar góðu heilsu langt fram á full-
orðinsár. Settar niður kartöflur á
Loftstöðum, þú sagðir alltaf að þær
væru bestar úr sandi. Þú að leyfa
mér að keyra (æfa mig), segi ekki
hvað ég var gömul, og þú elskaðir að
fara upp í Dalbæ til Níníjar systur og
Jóa, og fylgjast með búskapnum.
Þessari ástríðu deildi ég með þér, og
ég er þakklát fyrir hversu óeigin-
gjörn þið voruð að leyfa mér að vera
svo mikið í sveitinni, þrátt fyrir að ég
væri „örverpið“ á heimilinu. Þú
kenndir mér að veiða, það voru ófá
skiptin sem við fórum öll á Snæfoks-
staði, ég er reyndar ekki eins fiskin
og þú, en þú varst ansi lunkinn við að
koma með lax í soðið. Gróðursetning
óteljandi trjáplantna í landið ykkar á
Snæfoksstöðum. Elsku mamma, árin
ykkar pabba saman eru orðin 63, svo
þetta verður mikil breyting fyrir þig.
Þú hefur staðið þig svo ótrúlega vel
síðustu árin, þrátt fyrir háan aldur,
enda sagðir þú alltaf að þið mynduð
standa saman þar til yfir lyki.
Elsku pabbi, ég kveð þig í þökk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig
og mína.
Þín dóttir,
Elín María.
Mér varð það fljótlega ljóst og hef-
ur verið æ síðan að tengdafaðir minn
sem ég kveð í dag var mörgum kost-
um búinn, hann var ekki venjulegur
maður, hvorki að þekkingu né að
andlegu atgervi. Þegar „ungur“
maður eignast kærustu og er í föstu
sambandi kemur fljótt að því að hann
þarf að hitta foreldra hennar. Ég
kveið á vissan hátt fyrir fyrstu heim-
sókn minni á Víðivelli, því ég vissi að
væntanlegir tengdaforeldrar mínir
voru mikils virtir í sínu samfélagi og
gerðu kröfur til sín og annarra og
þau báru hag barna sinna, þ. á m.
dóttur sinnar Ingibjargar, mjög fyrir
brjósti. Fyrsta heimsóknin til
tengdaforeldra minna fyrir 35 árum
var ekki létt fyrir ungan mann sem
fannst á þeim tíma nóg að fjalla um
heims- og landsmálin í aðalatriðum.
Ég fann að á Víðivöllum voru hlut-
irnir ekki léttvægt teknir, ábyrgt tal
og nákvæmni var það sem gilti þar
og var ætlast til þess sama af öðrum
og ekkert annað. Þetta var góður
skóli, ég skildi fljótlega vel hvers
vegna ætíð var til hans leitað með
trúnaðarstörf og að vera í forystu á
þeim vettvangi sem hann starfaði.
Mér fannst hann oft geta verið býsna
fastur fyrir með sínar skoðanir, en
hann hallaði aldrei réttu máli og virti
jafnan skoðanir annarra. Hann gekk
heill að því sem hann trúði á, hann
studdi sinn flokk og vann fyrir hann
af heilindum alla tíð og var þar mikils
metinn. Hann var alltaf ótvíræður
talsmaður þess sem til framfara
horfði, hvort sem það var í Árnes-
sýslu eða á landinu öllu. Hann var
alla tíð mikill Samvinnumaður og það
sem ekki fékkst í Kaupfélaginu var
ekki nauðsynlegt að hans mati.
Sigurður Ingi tengdafaðir minn
var óvenju traustur maður, flug-
greindur og stálminnugur, heiðar-
legri manni hef ég ekki kynnst. Þetta
voru allt gríðarlegir eðliskostir sem
vógu því meir sem samferð okkar
varð lengri. Tengdafaðir minn sem
nú er kært kvaddur var eins í minni
fyrstu heimsókn og allar götur síðan.
Við urðum góðir félagar og vinir,
og vorum í miklum samvistum í lax-
veiði, ferðum eða á heimili hvor ann-
ars. Tengdaforeldrar mínir hafa ver-
ið gestir á okkar heimili á flestum
stórhátíðum mörg undanfarin ár og
það var náið og gott samfélag. Þau
höfðu yndi af börnum sínum og
barnabörnum og dætur okkar Ingu
minnast þessarrar samveru með
ömmu sinni og afa sem hins dýmæt-
asta fjársjóðs. Að leiðarlokum vil ég
nú þakka þér, kæri tengdapabbi,
þína heilsteyptu vináttu og velvild
alla tíð. Það eru menn eins og þú sem
lifa lífinu til hinstu stundar af ein-
stökum heilindum, sem minna okkur
hin á til hvers er ætlast og hvers virði
lífið er. Að lokum bið ég góðan guð að
styrkja kæra tengdamóður mína
sem nú sér á eftir ástríkum eigin-
manni eftir 63 ára farsælt hjóna-
band.
Henrý Þór.
Nú hefur hann afi minn kvatt
þessa jarðvist eftir tæplega 96 ára
veru. Þreyttur líkaminn þráði orðið
hvíld og hann var sáttur er hann
kvaddi eftir farsælt ævistarf.
Á kveðjustundu streyma fram
minningar og þar á meðal eru minn-
ingar frá fjölmörgum heimsóknum
ömmu og afa upp í Dalbæ. Afi hafði
gaman af öllu sem viðkom búskap og
ræktun og naut sín vel í sveitinni að
fylgjast með og taka þátt í daglegu
amstri. Ég sé hann fyrir mér sitjandi
úti á tröppum er degi var tekið að
halla, að nýta síðustu geisla sólarinn-
ar, brúnan og sællegan og jafnvel að
kíkja í dönsku blöðin hennar
mömmu.
Eftir að ég gerðist bóndi sjálf hef-
ur afi fylgst vel með öllu og hef ég oft
dáðst að áhuganum hjá svo öldruðum
manni. Hann hafði sérstakan áhuga
á að fylgjast með kornræktinni hjá
okkur og þar sem honum var gefið
einstakt minni, sem hann hélt fram á
síðustu stundu, þá var hægt að
spyrja hann um uppskerutölur síð-
ustu ára ef maður var eitthvað að
gleyma sér sjálfur. Hjá honum voru
þær á hreinu. Nýjungar og aðrar
breytingar sem við vorum að gera,
ekki var hann með úrtölutón, heldur
gladdist yfir því sem vel gekk.
Allt ungviði heillaði afa og alltaf
reyndi hann að komast í sauðburð að
líta á lömbin. Mér er minnisstæð síð-
asta ferðin hans í sauðburð fyrir
rúmu ári síðan. Hann treysti sér ekki
út úr bílnum en honum var fært lamb
út í bíl til að klappa og finna ilminn
af. Það var þó betra en ekkert.
Börnin löðuðust að honum enda
brosið hans blítt og hendurnar hlýjar
og svo gat enginn leikið betur eftir
fuglasöng sem heillaði litlar sálir.
Elsku afi minn. Ég er full þakk-
lætis og stolt af að hafa átt þig að og
fyrir það góða veganesti sem þú
gafst okkur öllum.
Að endingu þakka ég þér alla þá
umhyggju og hlýju sem þú hefur
veitt börnunum mínum.
Guð geymi þig, afi minn.
Elsku amma mín. Góður guð veri
með þér og styðji.
Arnfríður Jóhannsdóttir.
Elsku afi.
Mikið er nú sárt að sjá á eftir þér,
þó ég geti ekki annað en verið sáttur
við það líf sem að þér var gefið. Þú
náðir háum aldri og fékkst að hafa
ástina í lífi þínu með þér alla leið.
Fjölskyldan sem óx í kringum ykkur
ömmu er stór og má því segja að þú
lifir áfram í þeim öllum, og þar á
meðal mér. Svo hef ég frá þér annað
nafnið mitt og líkar mér það afar vel.
Ég kynntist þér sem afa, og þakka ég
SIGURÐUR INGI
SIGURÐSSON