Morgunblaðið - 09.06.2005, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2005 39
MINNINGAR
þér fyrir hversu góður afi þú varst
mér, og vona að ég standi mig eins
vel í því einn daginn. Þó ég geti ekki
lengur faðmað þig að mér, kysst þig
á kinnina eða haldið í þínar sterku
hendur, þá þarf ég ekki nema að loka
augunum og þar ertu kominn, bros-
andi til mín.
Við sungum það til ykkar ömmu
fyrir nokkrum árum, ég og Erla, og
ég segi það aftur; ,,Hvað svo sem ég
geri, já og hvert svo sem ég fer, mun
væntumþykja og ást frá ykkur ávallt
fylgja mér.“ Elsku afi minn, ég býð
þér góða nótt, og svo faðma ég og
kyssi þig í kvöld, eftir að ég loka aug-
unum.
Arnar Ingi.
Elsku afi minn, nú hefur þú yfir-
gefið þennan heim. Við sáum öll í
hvað stefndi, og þrátt fyrir sáran
söknuð er ég þakklát fyrir það að þú
fékkst loksins hvíldina þína. Góðar
minningar hafa streymt til mín und-
anfarna daga, ísgöngutúrar, sólböðin
þín, hlýju hendurnar sem voru svo
stórar og traustar og fallegt andlitið
sem ljómaði alltaf þegar börn komu á
svæðið, ein minningin hefur þó verið
hvað sterkust. Það er minning af
stelpuskotti sem horfði dolfallin á afa
sinn raka sig á hverjum morgni á
Víðivöllunum. Mér fannst hann
sannarlega vera að framkvæma
galdra og þegar afinn sá aðdáunina í
augum litla skottsins var hann ekki
lengi að skella svolítilli raksápu á
mig, afhenda mér greiðu og lyfta
mér að speglinum svo ég gæti verið
partur af framkvæmd morgungald-
ursins, rakað mig með afa, og mér
fannst það stórkostlegt. Afi minn, ég
gæti setið endalaust í sólinni og
fylgst með þröstunum með þér, þú
varðst alltaf brúnn við örlitla sól.
Mér fannst það sérstaklega gaman
þar sem ég erfði litarhaftið þitt og
mér fannst það alltaf tengja okkur á
vissan hátt. Elsku afi minn, ég vona
að þú vitir hve mikils virði þú ert mér
og munt vera mér um ókomna tíð og
það er með stórum tárum sem ég
óska þess að þú sért loksins kominn á
betri stað, en jafnframt er ég þess
fullviss að þú hefur ekki yfirgefið
okkur alveg og ég skal aldrei gleyma
þér, góðmennsku þinni, hlýju og fal-
legu brosunum sem þú varst svo
óspar á, sérstaklega þessa síðustu
daga. Vertu sæll afi minn – í hinsta
sinn.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Erla Hlín.
Hann afi minn og nafni kvaddi
þennan heim 1. júní síðastliðinn. Í
sjálfu sér ekki óvænt, sáttur við lífið
og hvíldinni feginn á 96. aldursári.
Kvaddi í upphafi sumars sem var
hans uppáhaldstími því ekkert var
honum kærara en vorið þegar nátt-
úran öll vaknar til lífsins og lömbin
fæðast. Jaðrakaninn syngur honum
og náttúrunni allri til dýrðar þessa
dagana. Jaðrakaninn sem afi hermdi
svo vel eftir og gerði lifandi og
ógleymanlegan fyrir hvert barn með
sögunni um manninn sem fuglinn
gabbaði yfir lækinn með söng sínum
„vadd útí“ „vaddu votu“ „viddu di“.
Afi var náttúrubarn. Hvergi undi
hann sér betur en úti í náttúrunni við
góða veiðiá, í fjárhúsunum á sauð-
burði eða úti í garðinum sínum á
Víðivöllum. Hann valdi sér landbún-
aðinn sem vinnuvettvang og sótti sér
menntun í búvísindum á Hvanneyri
og við Konunglega Dýralækna- og
Landbúnaðarháskólann í Kaup-
mannahöfn. Það voru ekki margir
sem leituðu sér slíkrar menntunar á
þeim tíma. Það var skemmtileg upp-
lifun fyrir okkur báða er ég fylgdi í
fótspor hans rúmlega fjörutíu árum
síðar með dýralæknanámi mínu við
sama skóla. Hann átti þá enn gömlu
námsbækurnar sínar sem við skoð-
uðum saman og hann gaf mér.
Afi var mjög fróður og áhugasam-
ur um framfarir í búfjárrækt og jarð-
yrkju. Hann átti sjálfur kindur og
hesta framan af sinni starfsævi.
Hann fylgdist náið með af áhuga og
gleði þegar foreldrar mínir byggðu
upp sinn búskap í Dalbæ af miklum
myndarskap. Fréttir úr búskapnum,
af gróðurfari og dýrahaldi voru æv-
inlega ofarlega í hans huga þegar við
hittumst.
Tæp öld er langur mannsaldur og
síðastliðin hundrað ár hafa verið
tímar róttækustu þjóðfélagsbreyt-
inga sem við Íslendingar höfum lifað.
Afi tók virkan þátt í þessum umbylt-
ingum, oftar en ekki í forystu, enda
vandfundinn sá einstaklingur sem
var duglegri og heiðarlegri, yfir-
burðamaður og óragur að taka á sig
ábyrgð og ný verkefni.
Amma og afi voru frumbyggjar á
Selfossi og tók afi virkan þátt í þeirri
gríðarlegu uppbyggingu sem Selfoss
og nágrenni gekk í gegnum um miðja
síðustu öld. Fáa grunaði þá að Sel-
foss, sem var lítið þorp við árbakka
inni í landi, yrði einn af stærstu bæj-
um Íslands og helsti landbúnaðar-
þjónustubærinn. Afi var í framvarða-
sveit bæði hjá Mjólkurbúi Flóa-
manna og Kaupfélagi Árnesinga á
miklum uppbyggingartímum þeirra
fyrirtækja. Að fá að taka þátt í slíkri
uppbyggingu og framþróun var afa
mikilsvert og að fá að nýta þekkingu
sína og reynslu til framfara fyrir
aðra. Lífsskoðun samvinnumannsins
um jöfnuð og samtakamátt fjöldans
nýttist vel í þeirri uppbyggingu.
Enda var hann fljótlega kallaður til
starfa í hinu nýja sveitarfélagi þar
sem hann vann lengi af ósérhlífni og
metnaði fyrir samfélagið m.a. sem
oddviti.
Samvinnuhugsjónin var afa eðlis-
læg, uppvöxtur í ungmennafélags-
anda þar sem ræktun lýðs og lands
var markmiðið og hver einstaklingur
lagði sitt af mörkum til hagsældar
fyrir heildina. Það var lífssýn hans í
hnotskurn. Alltaf skyldi markið sett
hátt og aldrei skyldi maður stefna að
neinu nema því besta. Hann setti
sjálfum sér há markmið og ætlaðist
líka til að allir í kringum hann gerðu
aldrei minna en það besta sem þeir
gætu gert. Fyrir þetta naut hann
virðingar, án efa stundum óttabland-
innar. Við barnabörnin höfum stund-
um rifjað það upp, með bros á vör,
þegar við komum stolt með einkunn-
irnar úr barnaskóla að sýna honum
en þá var viðkvæðið „hvað var gefið
hæst“? ef ekki voru eintómar tíur.
Mér hefur oft verið hugsað til þess
síðastliðna viku, hve mikið lán það er
fyrir barn að fá að alast upp í nánu
samneyti við afa sína og ömmur.
Kynnast fortíðinni í samtölum og
hlusta á sögur um aðstæður sem
mótuðu þau en eru framandi í eyrum
okkar sem yngri erum. Afi var afar
barngóður svo lítil börn hændust að
honum. Samverustundir með honum
voru ígildi margra kennslustunda í
náttúrufræðum, sögu lands og þjóð-
ar, stjórnsýslu og svo mörgu, mörgu
fleiru.
Afi var gæfumaður í lífinu, var alla
tíð nokkuð heilsuhraustur og hélt
sínu ótrúlega minni og andlegu reisn
fram til hinstu stundar. Hann og
amma voru samrýmdir lífsförunaut-
ar sem stóðu saman að öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur. Á erfiðleika-
tímum, þegar foreldrar mínir létust
af slysförum langt um aldur fram,
þeirra elsta dóttir og tengdasonur,
reyndust þau okkur systkinunum
traustustu haldreipi.
Einn af Íslands bestu sonum er nú
fallinn frá og við sem stóðum honum
næst og þekktum best eigum margar
góðar minningar frá langri ævi hans.
Elsku amma, megi góður guð styrkja
þig og halda verndarhendi sinni yfir
þér.
Blessuð sé minning afa.
Sigurður Ingi Jóhannsson.
Nú ertu sofnaður elsku afi minn!
Margs er að minnast og margt ber að
þakka. Ég tel mig einstaklega lán-
sama að hafa átt þig að alla mína
æsku og alveg þar til nú. Þegar
kveðjustundin er komin leita margar
minningar á hugann og allar eru þær
góðar. Afi minn var einstaklega
virðulegur maður sem maður leit alla
tíð upp til og hann hélt virðingunni
fram á sinn dánardag. Hann var
einnig alveg sérstaklega ljúfur og
notalegur maður. Út á við virkaði
hann ekki allra, en inni fyrir var risa-
stórt og blítt hjarta sem hlýju hend-
urnar hans og augun hans spegluðu
svo vel. Hann kallaði hlutina alltaf
sínum réttu nöfnum og mikið höfum
við nú hlegið saman að því nú í seinni
tíð, við sem þekktum hann svo vel og
vissum að hann meinti ekki neitt illt
með því. Mikið skemmtum við okkur
á Snæfoksstöðum við skógrækt og
alltaf lumaði amma á einhverju hollu
og bragðgóðu nesti handa okkur. Ég
finn enn lykt af raksápunni þinni
þegar ég horfði á þig með aðdáun
breyta sápunni í jólasveinaskegg áð-
ur en þú skófst það vandlega af og
settir svo old spice á kinnarnar á eft-
ir og oftar en ekki fékk maður sápu-
doppu á nefið eða kinnina svona að-
eins til að vera með. Alltaf gastu
hlegið jafnmikið að því þegar amma
var að láta mig syngja ,,hann afi er
furðu ungur enn,“ … sérstaklega
þegar komið var að ,,examexíkana-
hattinum“ í textanum.
Já afi minn listinn er langur, en
það er einmitt það sem gerir þetta
svona ljúfsárt. Ég veit það vel að við
eigum að gleðjast yfir því hvernig þú
fékkst að fara. Það hlýtur að vera
eftirsóknarvert að fá að lifa góðu lífi í
95 ár og halda skýrri hugsun alla leið
til enda. Mér þykir ómetanlegt að
hafa átt þig að og að hafa verið þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að leyfa börnun-
um mínum að kynnast þér. Þau
sakna þín sárt, enda átti afi Ingi stór-
an sess í þeirra hjarta og þér munu
þau aldrei gleyma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Ég kveð þig með söknuði og hlýju
elsku hjartans afi minn og það gera
einnig Jón Björn, Henrý Þór, Ragn-
hildur Katla og Kolbeinn Ingi.
Megi Guð vera með þér elsku
amma mín.
Þín dótturdóttir
Ásta Huld.
Elsku afi minn.
Það er kvöld. Ég sit hér í stofunni
og hugsa til þín. Lífið er svo merki-
legt. Ófyrirsjáanlegt um flest nema
endanleikann. Ég er þakklát forsjón-
inni fyrir að hafa svona lengi fengið
að eiga þig að. Ég er líka þakklát for-
sjóninni fyrir að þú fékkst að sofna
blítt, nú þegar þú varst tilbúinn til
þess. 95 ár eru langur líftími og
reynsluheimur þinn að sama skapi
margbrotinn. Ég naut þess sem barn
að fylgja þér eftir, dást að fallega
hvíta hárinu þínu og greiða það.
Fannst þú svo fallegur maður, úti-
tekinn og hraustlegur, skoðana-
sterkur en svo blíður. Naut reglu-
festunnar sem þér fylgdi. Rakstur
hvern morgun við baðvaskinn, skipu-
lagður og nákvæmur, ilmur af Old
Spice í kjölfarið. Morgunfréttir með
morgunmatnum. Eftirmiðdagslúr
ykkar ömmu, þar sem mitt starf var
að passa síma og útidyr. Það var stolt
lítil skotta sem fylgdi svo afa sínum í
Kaupfélag Árnesinga og fékk súkku-
laðidýr að launum fyrir síma- og
Njóttu lífsins bestu blóma.
Baðaðu í rósum sérhvert spor.
Hlýddu á þíða unaðsóma.
Elskaðu ljós og fagurt vor.
Takk, elsku langafi, fyrir
hvað þú varst alltaf góður við
okkur.
Takk fyrir allar heimsókn-
irnar til okkar. Þær voru alltaf
skemmtilegar. Við söknum þín
mjög mikið.
Hróðný, Björgvin Viðar
og Elís Arnar.
HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma mín, dóttir og systir,
HARPA SKJALDARDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju föstu-
daginn 10. júní klukkan 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
líknarstofnanir.
Drífa Sól Sveinsdóttir,
Skjöldur Tómasson,
Hulda Tómasína Skjaldardóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN HALLGRÍMSSON,
áður til heimils
á Kleppsvegi 28, Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 14. júní kl. 11.00.
Jarðsett verður í Víkurkirkjugarði sama dag.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er vinsamlega bent á Styrktarfélag
krabbameinssjúkra barna, sími 588 7555.
Sigurgrímur Jónsson, Sigrún Scheving,
Erlen Jónsdóttir, Matthías Gíslason,
Elín Jóna Jónsdóttir, Gunnar Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hugheilar þakkir færum við ykkur kæru vinir,
fyrir samúðarkveðjur, blóm og allan hlýhug
sem þið sýnduð okkur vegna andláts og út-
farar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SESSELJU ÓLAFSDÓTTUR,
Kirkjuvegi 6,
Hvammstanga.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss
Hvammstanga.
Baldur Ingvarsson, Guðlaug Sigurðardóttir,
Helga Ingvarsdóttir, Halldór Jóhannesson,
Inga Ingvarsdóttir, Jón Þórðarson,
ömmubörn og langömmubörn.
Elskuleg systir okkar og mágkona,
JÓFRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Staðarhrauni 3,
Grindavík,
verður jarðsungin frá Grindavíkurkirkju laug-
ardaginn 11. júní kl. 11.00.
Jón Ólafsson, Agnes Jónsdóttir,
Pálína Ólafsdóttir, Ísleifur Harðaldsson,
Gísli Örn Ólafsson, Njála Vidalín,
Magnús Ólafsson, Ragnheiður Arngrímsdóttir.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÖNNU MAGNÚSDÓTTUR
frá Selhóli,
Hellissandi.
Erla Laxdal, Ársæll Ársælsson,
Ágústa Rósa Þórisdóttir, Hjörvar Garðasson,
Guðfinna Hjálmarsdóttir, Grímur Ingólfsson,
Guðbjartur Ástþórsson, Sigríður Karlsdóttir,
Jens Sigurbjörnsson,
Þóra Sigurbjörnsdóttir, Jón Garðar Snæland,
Guðbjörg Sigurbjörnsdóttir, Ægir Þórðarson,
Sigurpáll Sigurbjörnsson, Gréta H. Ebenesardóttir,
Hans Bjarni Sigurbjörnsson, Sigríður Fjóla Jóhannsdóttir,
Anna Birna Sigurbjörnsdóttir, Björn Halldórsson,
barnabörn og langömmubörn.