Morgunblaðið - 20.06.2005, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 20. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svava Eggert-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 12.
mars 1952. Hún lést á
Víðivöllum á Kjalar-
nesi hinn 9. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Eggert Gunnarsson-
ar skipasmiður, f. 4.
sept. 1922 í Vest-
mannaeyjum, d. 4.
jan. 1991, og Jóna
Guðrún Ólafsdóttir, f.
17. nóv. 1927 í Vest-
mannaeyjum. Systk-
ini Svövu eru Ólafur
Eggertsson, f. 15. feb. 1948, Gunn-
ar Marel Eggertsson, f. 10. nóv.
1954, Guðfinna Edda Eggertsdótt-
ir, f. 14. des. 1955, Sigurlaug Egg-
ertsdóttir, f. 22. júní 1961, og Ósk-
ar Eggertsson, f. 11. apríl 1966, d.
16. apríl 2000.
Svava giftist Magnúsi Á. Ágústs-
syni líffræðingi 5. apríl 1975. Þau
skildu 1993. Börn þeirra eru: 1)
Eggert Jón, f. 21. október 1975,
tölvunarfræðingur, kvæntur Hildi
Björk Leifsdóttur, f. 29. september
1980, og eiga þau tvö börn, Auði
Emilíu, f. 14. mars 2001, og Mark-
ús Pál Bjarma, f. 4. sept. 2002. 2)
Guðrún Björk, f. 3. júlí 1977, við-
skiptafræðingur, í sambúð með
Kristbirni Gunnarssyni, f. 8. júlí
1974. 3) Sigurður Hjalti, f. 30. apríl
1983, smiður, í sam-
búð með Írisi Aðal-
steinsdóttur, f. 18. júlí
1980. Áður var Sig-
urður í sambúð með
Guðrúnu Jónu
Hreggviðsdóttur, f.
21. mars 1984, og
eiga þau eina dóttur,
Signýju Ylfu, f. 21.
nóv. 2001.
Svava ólst upp á
Viðivöllum í Vest-
mannaeyjum en for-
eldrar hennar bjuggu
þar til 1972 að þau
fluttu að Sóleyjar-
götu 12 þar í bæ. Svava lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum á
Akureyri 1972 og hóf nám í hjúkr-
unarfræði við Háskóla Íslands
1973. Árið 1975 fluttu þau hjónin
til Hveragerðis þar sem hún vann
ýmis störf á Dvalarheimilinu Ási.
Frá árinu 1985 1993 vann hún við
garðyrkjustöðina Lindarbrekku
sem þau hjónin ráku og við skrif-
stofustörf á Hótel Örk. Árið 1994
flutti hún til Vestmannaeyja með
Sigurð Hjalta þar sem hún bjó til
ársins 1999 er hún flutti til Reykja-
víkur. Svava bjó síðast í Hólmgarði
11 í Reykjavík.
Útför Svövu verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13. Jarð-
sett verður í Gufuneskirkjugarði.
Jæja, þá er hún mamma dáin, eftir
margra ára glímu við erfiðan sjúk-
dóm. Eftir því sem sjúkdómurinn
versnaði varð hún erfiðari og erfiðari
í umgengni. Hún vildi þó alltaf allt
fyrir okkur börnin sín gera, oft langt
umfram það sem hún réð sjálf við.
Hún hugsaði mikið um barnabörn-
in sín og lagði sig mikið fram við að
vera þeim góð amma og eyddi oft
stærsta hluta örorkubótanna sinna í
gjafir handa þeim.
Ég er þakklátur fyrir tímann sem
ég átti með mömmu um leið og ég
óska þess að lífið hefði leikið hana
betur.
Elsku mamma, takk fyrir allt.
Eggert Jón Magnússon.
Elsku mamma. Okkur langar í ör-
fáum orðum að kveðja þig og þakka
þér fyrir allt. Það var svo ómetanlegt
fyrir Gunnu að þú skyldir hafa komið
og heimsótt hana og Bjössa til
Brussel um daginn. Þú varst svo
ánægð með hvað þeim leið vel og svo
spennt yfir litla krílinu sem er á leið-
inni. Þú varst líka ánægð með hvað
Sigga leið vel í nýja sambandinu og
hvað hann var sáttur við lífið.
Við vonum að þér líði vel núna,
mamma, og hafir loksins fundið frið-
inn. Núna verður grasið alltaf grænt
hjá þér og blóm í haga enda var sum-
arið þín árstíð.
Við erum sannfærð um að þú átt
eftir að fylgjast með okkur og passa
okkur og við eigum eftir að leita til
þín ef við þörfnumst styrks.
Elsku mamma, takk fyrir allt. Við
elskum þig. Hvíl þú í friði, friður
Guðs þig blessi.
Þín
Guðrún Björk og Sigurður Hjalti.
Elsku Svava mín. Það var sárt að
fregna af andláti þínu og nú þegar þú
hefur kvatt þennan heim streyma
minningarnar fram.
Ég hugsa til æskuáranna okkar
heima í Eyjum sem voru yndisleg, þú
varst þremur árum eldri en ég og þar
af leiðandi mín fyrirmynd.
Í minningunni var oftast sól og
blíða og við lékum okkur í áhyggju-
leysi þeirra daga. Oft vorum við eins
klæddar, fengum nýja sumarkjóla
sem mamma saumaði á okkur fyrir
Þjóðhátíðina á hverju ári.
Mörg sumur fórum við saman í
Vindáshlíð ásamt vinkonum okkar,
þetta voru skemmtilegar ferðir og þú
passaðir upp á mig og leyfðir mér að
fylgja þér eftir.
Samviskusemi var þér í blóð borin
enda gekk þér vel í skóla eins og í
flestu öðru, landsprófið var klárað og
leiðin lá í Menntaskólann á Akureyri.
Þar eignaðist þú margar af þínum
bestu vinkonum.
Á sumrin komstu heim og við unn-
um í Ísfélaginu eins og flestir jafn-
aldrarnir gerðu, lagðir fyrir launin
þín og áttir alltaf góðan sjóð í vasa-
pening fyrir næsta skólaár. Ég man
hvað pabbi og mamma voru stolt af
þér, man þegar mamma var að taka
til í sendingar til þín norður í land.
Við skrifuðumst á, þú varst svo langt
í burtu.
Eftir stúdentspróf árið 1972 sett-
ist þú að í Reykjavík og hófst nám í
hjúkrunarfræði. Gosnóttina í janúar
1973 tókstu á móti okkur í Reykjavík
með faðminn útbreiddan, svo fegin
að sjá okkur öll heil á húfi.
Við fluttum aftur heim í Eyjar í
október sama ár en þú varst áfram í
Reykjavík, giftir þig og settist að í
Hveragerði. Þar eignaðist þú börnin
þín þrjú, þau Eggert Jón, Guðrúnu
Björk og Sigurð Hjalta sem voru þér
allt.
Árin liðu og veikindin fóru að gera
vart við sig, þessi vondi sjúkdómur
sem þú varst búin að berjast svo
lengi við hefur nú tekið þig frá okkur.
Ég bið Guð að varðveita þig, elsku
Svava, við huggum okkur við að nú
líður þér betur og ert laus við sjúk-
dóminn sem hefur tekið svo mikið frá
okkar fjölskyldu.
Elsku mamma, Eddi, Gunna, Siggi
og fjölskyldur, Guð gefi ykkur og
okkur öllum styrk í sorginni.
Góðu minningarnar um Svövu
geymi ég í hjarta mínu að eilífu.
Guð geymi þig, elsku Svava mín.
Þín systir,
Guðfinna.
Mig langar til að minnast Svövu
mágkonu minnar. Ég kynntist henni
þegar við Gunnar Marel bróðir henn-
ar fórum að vera saman. Ég man að
hún hringdi í mig í vinnuna og kynnti
sig sem systur hans Gunnsa og
spurði hvort hún mætti prjóna á mig
norska ullarpeysu. Ég fór dálítið hjá
mér við þetta símtal enda voru þetta
okkar fyrstu kynni. Fljótlega lágu
leiðir okkar saman eftir þetta og var
ég þá með garn í peysuna, mig hafði
alltaf langað í svona peysu. Ég fór
reglulega til hennar til að sjá hvernig
gengi og var ég mjög spennt að sjá
útkomuna. Peysan var tilbúin fyrir
þjóðhátíðina, hvað annað, þarna var
sko hörku dugleg og myndarleg kona
á ferð. Við bjuggum nálægt hvor
annarri á þessum tíma. Kíkti ég í
kaffi til hennar og við spjölluðum
mikið saman, hún hafði svo skemmti-
legan húmor og gott að vera í návist
hennar. Svava á þrjú yndisleg börn
sem hún var svo stolt af. Hún talaði
svo fallega um þau og var svo ánægð
hvað gengi vel hjá þeim. Eitt sinn
þegar ég hélt upp á afmælið mitt
bauð ég til veislu um borð í Íslend-
ingi og bauð eingöngu konum. Þang-
að mætti Svava að sjálfsögðu og var
mikil gleði hjá okkur. Henni var falið
að kaupa afmælisgjöfina frá systk-
inunum og mömmu þeirra og þar
hitti hún sko í mark hjá mér. Hún
keypti mjög fallegt gullúr sem ég var
svo ánægð með. Mamma mín og
Svava hittust þarna í afmælinu í
fyrsta skipti og það var eins og þær
hefðu alltaf þekkst, það var svo gam-
an að sjá hvað þær kunnu vel hvor
við aðra.
Elsku Svava, ég veit að það verður
tekið vel á móti þér og ég bið að
heilsa henni mömmu minni.
Megi góður guð gefa börnunum
þínum og öðrum aðstandendum
styrk í sorginni.
Meðan veðrið er stætt, berðu höfuð hátt
og hræðst eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él glitrar lævirkjans ljóð
yfir ljóshvolfin björt og heið.
Þótt steypist í gegn, þér stormur og regn
og þótt byrðin sé þung sem þú berð,
þá stattu fast og vit fyrir víst
þú ert aldrei einn á ferð.
(Höf. ók.)
Guð geymi þig.
Þín mágkona,
Þóra Guðný.
Við erum á Akureyri árið 1972.
Glaður hópur ungs fólks með hvítar
stúdentshúfur gengur út í vorið, allir
þess fullvissir að ekkert gæti sigrað
þrek þeirra og baráttugleði. Við átt-
um heiminn. En við erum gestir á
þessari jörð, það vitum við í dag, er
við fylgjum Svövu Eggertsdóttur til
grafar. Henni Svövu sem hljóp með
okkur hinum og glettnin skein úr
augunum, hin ríka kímnigáfa hennar
naut sín vel í góðra vina hópi og hlát-
urinn dillaði. Nú er hún farin og við
stöndum eftir hnípnar, höfum engin
ráð á lífi og dauða og eigum erfitt
með að sætta okkur við það.
Hópurinn var glaður en líka rót-
tækur, vindar frelsis blésu og bylt-
ingarhugsjónin blómstraði. Við vild-
um segja kapphlaupinu um lífsgæðin
stríð á hendur. Svava tilheyrði vissu-
lega þessum hópi, systurnar réttlæti
og róttækni fylgdu henni, hún var
rammpólitísk ævina á enda. Hún tók
alltaf afstöðu, hafði skoðanir og vissi
hvernig samfélag hún vildi, samfélag
jafnra réttinda þar sem lítilmagninn
væri ekki til og allir ættu sama tilkall
til lífsins gæða.
Svava var vel gefin, fjölhæf og átti
létt með að læra. Fjölhæfnin kom sér
vel þegar kom að því að stofna heim-
ili og bardúsa við brauðstritið.
Blómakonan Svava ræktaði garðinn
sinn betur en margur. Hún naut þess
að hafa fallegt í kringum sig og var
snillingur í höndum, hvort sem um
var að ræða flíkur á börnin eða aðra
handavinnu.
Samvera okkar á Akureyri mótaði
okkur til framtíðar. Þar bundumst
við vinaböndum sem aldrei slitnuðu
og oft hafa verið rifjaðar upp minn-
ingar sem ylja. Kannski hefur það
verið okkur öllum styrkur þegar á
móti blés að hugsa til gömlu daganna
þegar Sjallinn var aðaláhugamálið og
kirkjutröppurnar helsta þolraunin.
Með lífi sínu kenndi Svava okkur
og áminnti. Við sem höfum gleymt
okkur í hlaupum eftir ímynduðum
gæðum gátum fundið rétta stefnu
hjá henni og skilið að hlaupin eru
bara sókn eftir vindi. Það er mann-
gildið sem máli skiptir.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Við óskum vinkonu okkar farar-
heilla og þökkum samfylgdina.
Eftirlifendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Dóra Antonsdóttir,
Ásdís Hafstað,
Jóhanna Hermannsdóttir,
Kristjana Guðmundsdóttir.
SVAVA
EGGERTSDÓTTIR
✝ Fanney Gísladóttirfæddist í Vest-
mannaeyjum 16. desem-
ber 1914. Hún lést á LSH
í Fossvogi 10. júní síðast-
liðinn. Foreldrar hennar
voru Guðleif Kristjáns-
dóttir, f. 15. okt. 1886, d.
22. jan. 1917, og Gísli
Þórðarson, f. 5. des.
1877, d. 9. nóv. 1943.
Systkini Fanneyjar sem
öll eru látin voru: Har-
aldur, f. 24.4. 1907, Sig-
ríður Stefanía, f. 11.4.
1908, Guðlaug, 19.9.
1909, Kristján Bello, f.
1.2. 1912, Soffía, f. 031.12. 1915.
Þegar móðir þeirra systkina lést
ásamt yngsta barninu, Ástu, sem
hlaut skemmri skírn, var börnunum
komið fyrir hjá ættingjum og vina-
fólki. Fanney fluttist að Miðkoti í
Fljótshlíð til hjónanna Margrétar
Guðnadóttur, f. 11.6. 1869, og Sveins
Jónssonar, f. 29.8. 1850. Tólf ára
gömul flyst Fanney til hjónanna Júlíu
Jónasdóttur og Guðlaugs Ólafssonar
að Guðnastöðum í A-Landeyjum.
Þegar Fanney var 18 ára fór hún í
vinnumennsku til
Vestmannaeyja en
veiktist af berklum um
23 ára aldur og gat
ekki eftir það unnið
erfiðisvinnu, svo hún
fluttist til elstu systur
sinnar Sigríðar Stef-
aníu og manns hennar
Ólafs Jónssonar og
var þar til heimilis,
meðan þau lifðu. Á
heimili systur sinnar
stundaði Fanney
heimilisstörf og hann-
yrðir. Í nokkur ár
starfaði hún við ræst-
ingar hjá bæjarfógetaembættinu í
Kópavogi. Árið 1997 flutti Fanney
að Vogatungu 95 A, og bjó þar þang-
að til hún fluttist í Gullsmára 11 í
mars s.l.
Útför Fanneyjar verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Að ósk hinnar
látnu verður duftkeri með jarð-
neskum leifum hennar komið fyrir í
Hlíðarendakirkjugarði í grafreit
fósturforeldra hennar Margrétar
og Sveins.
Látin er kær og elskuleg frænka og
vinkona, Fanney Gísladóttir. Það má
nærri geta í byrjun síðustu aldar hve
erfitt hefur verið fyrir Gísla Þórðarson
á Jaðri í Vestmannaeyjum að missa
eiginkonu og barn samtímis úr misl-
ingum og þurfa að leysa upp heimilið
og senda börnin sín sex hingað og
þangað til uppeldis, enda voru börnin
misheppin með dvalarstað. Fanney
taldi sig mjög heppna þegar hún fór í
fóstur, tveggja ára, til hjónanna í Mið-
koti í Fljótshlíð, Margrétar Guðna-
dóttur og Sveins Jónssonar sem þar
bjuggu ásamt uppkomnum börnum
sínum, Hönnu og Ísleifi. Eftir það er
hún fóstursystir hennar mömmu.
Fanney minntist áranna í Miðkoti með
gleði og bast hún fólkinu þar og af-
komendum þeirra ævilöngum
tryggðaböndum. Atvikin höguðu því
þó þannig að 12 ára fór hún að Guðna-
stöðum í Landeyjum til heiðurs-
hjónanna Júlíu og Guðlaugs og þeirra
barna sem alla tíð hafa sýnt Fanneyju
sanna vináttu og tryggð og var kært
með þeim Sigríði Guðlaugsdóttur alla
tíð. Þegar Fanney var 18 ára réði hún
sig til þjónustustarfa í Vestmannaeyj-
um á veturna en á sumrin var hún ým-
ist í Miðkoti eða á Guðnastöðum. Hún
vann á þremur heimilum í Eyjum.
Fyrst hjá Siggu og Guðjóni í Sól-
heimatungu, þá hjá Jóhönnu og Pétri
Andersen á Sólbakka og síðast hjá
Stefaníu og Guðmundi í Holti. Fanney
og Hanna móðir mín og uppeldissystir
Fanneyjar voru kærar vinkonur og oft
var glatt á hjalla í eldhúsinu heima á
Hæli, þegar þær hittust. Fanney
minntist áranna í Eyjum með gleði og
þar eignaðist hún marga vini, enda vel
af guði gerð. En þó dró ský fyrir sólu.
23ja ára veiktist hún af berklum og fór
á „hælið“ eins og margur í þá daga.
Eftir dvölina þar flutti hún á heimili
Sigríðar systur sinnar, og mágs Ólafs
Jónssonar, og bjó þar í 57 ár. Á því
heimili vann hún allt sem hún gat og
syni þeirra hjóna var hún sem besta
móðir. Sigríður rak um tíma sauma-
stofu, sem framleiddi nærföt, og unnu
þær systur við það ásamt heimilis-
störfum, einnig ráku þær hænsnabú.
Fjölskyldan flutti í Kópavoginn 1945
og var þar meðal frumbyggjanna. Þar
bjó hún lengst af á Kópavogsbraut 45.
Þær systur voru með afbrigðum
listfengnar. Saumuðu, prjónuðu og
máluðu marga fagra muni og hafa ætt-
ingjar, vinir og ekki síst safnið á Skóg-
um notið þess. Fanney hefði orðið fyr-
irtaks handavinnukennari, nóg hafði
hún af þolinmæði og snyrtimennskan
var í fyrirrúmi. Fanney átti marga
góða vini sem höfðu gott samband við
hana. Sumum systkina sinna og systk-
inabörnum kynntist hún á fullorðins-
árum. Nýlátinn er Kristján bróðir
hennar en Vera dóttir hans var henni
einstaklega hjálpleg. Minnið hennar
Fanneyjar var ótrúlegt, alveg fram í
andlátið, enda hafsjór af fróðleik sem
hún miðlaði okkur hinum. Eftir andlát
Sigríðar systur hennar hefur frænka
okkar, Bóel Ísleifsdóttir, verið hennar
hægri hönd og annast hana eins og
besta dóttir. Guð launi henni það.
Við þökkum fyrir ástúð alla.
Indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Elsku Fanney mín, ég þakka þér
samfylgdina og allt sem þú varst mér
og mínum.
Ég veit að vel hefur verið tekið á
móti þér.
Minning þín lifir.
Hrönn V. Hannesdóttir.
Alla tíð vissi ég að ég ætti móður-
systur sem hét Fanney. Þó höguðu að-
stæður því þannig að ég hitti hana
fyrst er hún var orðin 82 ára. Ég minn-
ist hlýjunnar og gleðinnar í röddinni
hennar er við hittumst fyrst og hún
sagði að sig hefði alltaf langað til að
kynnast mér og að hún hefði séð mig
einu sinni en ég hefði ekki vitað af því.
Hún var falleg kona, mjög smekkleg í
klæðaburði og vel til höfð.
Eftir þessi fyrstu kynni hittumst við
oft og mér fannst fljótlega eins og við
hefðum þekkst alla tíð. Það var alltaf
notalegt að koma í fallegu íbúðina
hennar í Vogatungu. Þar var allt var
svo snyrtilegt og hlýlegt. Hún var haf-
sjór af fróðleik og gat sagt mér margt
sem ég hafði aldrei heyrt um fjölskyld-
una mína. Hún sagði mér frá æsku
sinni en hún missti móður sína tveggja
ára, var send í fóstur og hve vænt
henni þótti um það fólk er varð fjöl-
skylda hennar, frændfólkið í Miðkoti
og fjölskyldan á Guðnastöðum.
Hún var stálminnug og fólk sagði í
gríni að hægt væri að fletta upp í henni
eins og alfræðiorðabók.
Í desember sl. varð Fanney 90 ára
og var haldið upp á afmælið hennar
með reisn. Það var gaman að sjá hve
hress hún var og naut þess að taka á
móti gestum á heimili Bóelar frænku
sinnar. Þangað komu vinir og vanda-
menn til að samgleðjast henni.
Við höfðum vonað að við fengjum að
njóta samvista við hana áfram og að
hún fengi sjálf að njóta lengur dval-
arinnar í Gullsmára í Kópavogi. Þang-
að flutti hún í vetur og þar leið henni
mjög vel.
Ég kveð hana frænku mína með
söknuði og með þakklæti fyrir þessi ár
sem ég fékk með henni. Nú get ég ekki
lengur hringt eða farið til hennar til að
heyra sögur um gömlu dagana. Þær
eru horfnar með henni.
Fanney er síðust til að kveðja af
systkinunum ættuðum frá Auraseli
sem öll fóru í fóstur er móðir þeirra
lést. Kristján bróðir hennar lést 31. maí
sl.
Blessuð sé minning þeirra.
Innilegar samúðarkveðjur til Bóel-
ar, Sigríðar og annarra aðstandenda.
Hrefna Jónsdóttir.
FANNEY
GÍSLADÓTTIR