Morgunblaðið - 21.08.2005, Síða 28

28 SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
á óvart. Hún var af skoskum merkjakolsættum
og fór ótrúlega skynsamlega að kindum enda
þótt hún hefði aldrei fengið neina tilsögn. Hún
sá það á klæðaburði okkar hvort við vorum að
fara lengra burt þegar við fórum út í bílinn, eða
hvort við áttum bara erindi á næstu bæi. Meg-
ingalli hennar var að hún tók fremur óvingjarn-
lega á móti ókunnugum, og fyrir kom að hún
glefsaði ef farið var óvarlega að henni. Hún var
okkur háð og óafvitandi urðum við henni háð.
Ég var sá sem frá upphafi skammaði hana mest
og fóðraði hana næstum aldrei, en mér til mik-
illar undrunar, þá varð hún mér, harðstjóranum,
fylgispakari en öðrum heimilismönnum. Fyrr en
varði var komið á innilegt ástarsamband á milli
okkar, ástarsamband sem kona mín tók ótrú-
lega vel og sýndi engin merki afbrýðisemi.
Einhverjar mestu ánægjustundir Tátu voru
þegar hún fékk að fara með mér út að skokka.
Þegar hún sá að ég var kominn í hlaupagallann
ætlaði hún að tryllast af kæti, skríkti og dillaði
sér af eftirvæntingu. Svo lögðum við af stað
Þegar ég ásamt fjölskyldu minni settistað í sveitinni sagði ég við konunamína að við skyldum ekki vera meðskepnur, því þær binda mann svomikið, maður þarf sífellt að fóðra þær
og kemst ekki að heiman nema biðja einhvern
fyrir þær á meðan. Ég vil vera frjáls maður.
Kona mín hefur hins vegar græna fingur, og var
fyrr en varði komin með stóran garð og gróð-
urhús og auðvitað fullt af pottaplöntum innan-
húss. Það varð mér, plöntulífeðlisfræðingnum,
mikið áfall að uppgötva að plönturnar bundu
okkur jafn mikið og dýrin, þær þarf að vökva og
vernda gegn of miklum hita og sólarljósi. Allar
ræktaðar lífverur binda mann, allar hafa þær
þarfir sem við þurfum að sinna, meira að segja
grösin á blettinum sem maður verður að vökva,
bera á og slá.
Svo eignuðumst við einn hest og elsta dóttir
okkar annan skömmu síðar. Ég hef þóst vera
„andhestamaður“, vegna þess að ég tel að hest-
arnir séu svo oft til trafala, fljótlegra sé oft að
ganga spölinn en eyða tíma í að temja, járna,
sækja reiðtygi og gera við bilanir. Hestarnir
okkar gengu þó að mestu sjálfala og ullu mér
ekki vandræðum nema einu sinni á ári þegar ég
þurfti að færa þá á skattskýrsluna. Hestunum
hef ég ekki bundist tilfinningaböndum. En svo
langaði yngstu dóttur mína að fá hund. Því var
ég andvígur, en varð að láta í minni pokann fyrir
meirihluta fjölskyldunnar.
Af skoskri merkjakolsætt
Við sóttum lítinn hvolp yfir að Fagrabæ hand-
an fjarðarins, og auðvitað tók ég þátt í því þó ég
væri þessu mótfallinn. Ég sýndi hvolpinum frá
upphafi hver væri húsbóndinn á heimilinu, hann
fékk aldrei að koma lengra en inn í forstofuna,
þvottahúsið varð hans heimili. Aðeins á aðfanga-
dag var honum leyft að koma inn í stofu með
rauðan borða um hálsinn til hátíðarbrigða. Þetta
var falleg tík, svört með hvíta sokka og trýni og
ótrúlega falleg brún augu. Hún var nefnd Táta
og reyndist afar gegnin og skynsemin kom mér
saman og hún kannaði fjarlægar slóðir, þefaði
og snuðraði við hverja heimreið og tölti á undan
mér eða eftir. Þetta voru utanlandsferðirnar
hennar eða okkar. Við höfum farið í margar slík-
ar án dagpeninga og risnu fyrir maka eins og nú
tíðkast. Við höfum skokkað saman út í vorið,
notið sumargolunnar eða barist við vetrarnæð-
inginn saman.
Sorgartíðindi
Góðviðrisdag einn að sumri breytti ég til og
tók upp á því að reyna hjól sonar míns, glæsilegt
gírahjól, meiri fararskjóta en Mövehjólið sem ég
átti sem strákur og Þórarinn Eldjárn gerði
ódauðlegt í stuttu ljóði. Auðvitað fylgdi Táta
með, afar spennt, og hún kannaði hundaþúfurn-
ar á leiðinni, snuðraði og þefaði og tölti með mér
upp brekkurnar þegar ég puðaði áfram í fyrsta
gír. En þegar ég var kominn að Ytra-Brekku-
koti hjólaði ég á fullri ferð niður brekkurnar í
fimmta gír og golan kyssti kinn og ég gleymdi
Tátu og hún gleymdi sér við einhverja áhuga-
Bókarkafli | Dýrunum fjölgaði smám saman í sveitinni, en ekkert þeirra náði þó að vinna hug og hjarta Bjarna E. Guðleifs-
sonar líkt og tíkin Táta, sem varð fljótt hluti af fjölskyldunni og náði góðu sambandi við hinn „harða“ húsbónda.
Innilegt ástarsamband hunds og manns
FRÉTTIR
Grænlandsflugi og óháðum sérfræð-
ingum. Á Grænlandi hefur atvinnumála-
nefndin að auki kynnt sér stöðu ferða-
þjónustu og framtíðarhorfur í
greininni, m.a. möguleika á nánari sam-
vinnu ferðaþjónustuaðila á Íslandi og
Grænlandi á þeim stöðum þar sem boð-
ið er upp á beint flug á milli landanna.
Þá hefur nefndin heimsótt bóndabæi og
rætt við fulltrúa landbúnaðarstofnunar
heimastjórnarinnar um stöðu landbún-
aðar á Grænlandi. Í Qaqortoq, stærsta
bæ Suður-Grænlands, átti nefndin fund
með bæjaryfirvöldum og heimsótti fisk-
markað, fiskvinnslu og verslunarskóla
bæjarins auk skinnavinnslu Great
Greenland.
ATVINNUMÁLANEFND Norð-
urlandaráðs er nú á ferð um Suður-
Grænland. Tveir alþingismenn eiga sæti
í nefndinni, þau Drífa Hjartardóttir og
Steingrímur J. Sigfússon, og eru þau
jafnframt formaður og varaformaður
hennar. Undir þeirra forystu hefur
nefndin í auknum mæli beint sjónum
sínum að málefnum Vestur-Norð-
urlanda og er ferðin til Grænlands í
beinu framhaldi af ferð nefndarinnar til
Færeyja og Íslands síðasta sumar.
Samgöngur á milli vestnorrænu land-
anna þriggja hafa einkum verið til
skoðunar og hefur nefndin í því sam-
bandi átt fundi með rekstrarfélagi ferj-
unnar Norrænu, Flugfélagi Íslands,
Skoðar samgöngumál á Grænlandi
Atvinnumálanefnd Norðurlandaráðs á Grænlandi.