Morgunblaðið - 26.08.2005, Síða 32

32 FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svan Magnús-son fæddist á
Bíldudal 7. júní
1930. Hann andaðist
á spítalanum í
Finspång í Svíþjóð
þriðjudaginn 19. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Málfríður Kristjáns-
dóttir húsmóðir og
Magnús Guðmunds-
son sjómaður sem
bæði eru látin.
Systkini Svans voru
þau Rannveig
Magnúsdóttir Brink, Hafsteinn
Magnússon og sammæðra Magnús
Helgason. Þau eru öll látin.
Svan kvæntist 16. júní 1951 Hlíf
Kristinsdóttur frá Ólafsfirði, f. 18.
desember 1933. Foreldrar hennar
voru Aðalheiður Sveinbjörnsdótt-
ir og Kristinn Sæ-
mundsson, bæði lát-
in. Svan og Hlíf
eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Hafdís
Svansdóttir Skarp,
maki Arne Skarp. 2)
Kristinn Svansson,
d. 1994, maki Díana
Vera Jónsdóttir. 3)
Aðalheiður Svans-
dóttir, maki Hilmar
Gunnarsson. Barna-
börn og barna-
barnabörn eru 12.
Svan starfaði sem
málari og síðan sem meistari í
sinni grein allan sinn starfsaldur,
bæði hér heima sem og í Svíþjóð.
Útför Svans fór fram í Svíþjóð.
Minningarathöfn verður í Graf-
arvogskirkju í dag og hefst hún
klukkan 15.
Á langri mannsævi má segja að
hver dagur verði hvunndags og
hverfi í gleymsku þegar frá líður, en
nú er eins og fjall hafi fært sig um set
við fráfall þitt, kæri vin, ljósbrot
minninga leiftra þegar maður rifjar
upp okkar kæru kynni. Það má segja
að þau hafi hafist á flugvellinum á
Alicante þegar þú bauðst mér og
dóttur þinni að taka hús hjá ykkur á
Grand Vista á Spáni. Þú varst svo
sem ekkert að hafa fyrir því að heilsa
mér strax, horfðir íbygginn í fyrstu á
strákinn meðan þú faðmaðir dóttur
þína, augasteininn þinn, að þér og
gekkst síðan til mín og heilsaðir; vel-
kominn til Spánar; Vertu velkominn í
mitt hús. Í hópi félaga og fjölskyldu
áttir þú þínar bestu stundir. Þá gastu
tekið flugið í þinni einstöku frásagn-
arlist þar sem þú varst hafsjór af
fróðleik um menn og málefni og grét
þá oft kórinn allur af hlátri þegar þú
fórst að minnast á einstaka lífs-
kúnstnera sem hefðu orðið á vegi þín-
um. Eins og til dæmis þegar þú
komst einu sinni sem oftar með hóp
af málurum frá Svíaríki og einn
þeirra var svo óheppinn að missa
framtönn í byrjun ferðar, en ekki er
svo með öllu illt að ekki boði nokkuð
gott því á markaðinn hér heima var
komið nokkuð sem kallast tonnatak,
og ráðdeild þín sem var þér í blóð
borin kom sér nú vel. Tonnatakið var
keypt og tönnin fest svo rækilega að
vísifingur og þumall urðu fastir sam-
an sem og tönnin upp í þeim sænska.
En málin leystust farsællega og síð-
ast þegar þú vissir sat tönnin enn á
sínum stað mörgum árum síðar.
Svona sögur og minningabrot milda
hugarþelið þegar hugurinn reikar og
allt verður hverfult á ný. Handverks-
maður varstu góður, hafðir næmt
auga fyrir litum sem og fólki. Margir
sóttust eftir vinnu hjá þér enda hafðir
þú mannaforráð alla þína ævi og tölu-
vert umleikis í Svíþjóð þegar best lét.
Bauðst mönnum vinnu hér frá landi
voru í tugatali og eftir því sem ég
best veit veittir þú þeim vel bæði með
ráðdeild og skjól. En það var einmitt
aðalsmerki þitt að hjálpa og styðja og
horfa fram á veginn. Enginn lifir þó
svo mannsævina alla að sorgin knýi
ekki dyra og þið hjónin hafið ekki far-
ið varhluta af þeirri staðreynd. Ekki
verður hjá því komist að minnast á
sundfimi þína en það leið aldrei sá
dagur að þú sóttir ekki laugar hvort
sem var hér heima á Fróni eða ytra,
þann hæfileika að geta flotið og lesið
moggann samtímis, það hef ég ekki
séð hjá nokkrum fyrr né síðar, en þú
sagðir mér einmitt frá því þegar
læknarnir voru einhverju sinni að
krukka í holdið að það hefði verið eins
og að skera í góða eik svo vel værir
þú á þig kominn. Þar er kannski kom-
inn skýringin á því af hverju þú gast
lesið á floti. Ekki má gleyma hlut-
skipti eiginkonu þinnar, hennar Hlíf-
ar, sem staðið hefur með þér vaktina í
rúma hálfa öld og í atgervi hennar
öllu fram á hinstu stund hefur hún
sýnt og sannað hve einstakan lífs-
förunaut þú áttir, svo sannarlega þín
stoð og stytta. Lífið sem við höfum
fengið að láni er stutt, en minning um
líf sem vel var til vandað varir að ei-
lífu. Sól mun ætíð skína yfir ævi þína.
Ég votta aðstandendum nær og
fjær hluttekningu mína.
Hilmar Hlíðberg Gunnarsson.
Elsku besti afi. Þegar þú veiktist
var erfitt að meðtaka það því þú hafð-
ir alltaf verið svo heilsuhraustur og
kraftmikill maður. En að þú sért nú
farinn frá okkur er enn erfiðara að
skilja. Ég hef alltaf verið litla afa-
stelpan þín og sakna þess að fá sím-
hringingu frá þér bara til að heyra
þig segja: „I love you!“ Ég veit að það
eru allir sammála mér um að þú varst
einstakur maður. Fyrir mér varstu
besti afi í heimi! Það eru óteljandi
minningar sem koma upp í huga mér
þegar ég hugsa um þig en þá helst
eru minningar um allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman fjölskyld-
an í sumarbústaðnum fræga í Sví-
þjóð. Ég man þegar við sátum saman
í gufunni og hlupum svo út í kaldann
snjóinn og flottu sundlaugina sem þú
byggðir, og þegar þú lagðir golfvöll-
inn í kringum bústaðinn og kenndir
mér að pútta. Allar veiðiferðirnar
niður á bryggju og ekki má gleyma
spíttbátnum fræga sem sökk. Ég
gleymi því heldur aldrei þegar þið
gáfuð mér minn fyrsta hest og þú
gast ekki annað en látið tárin falla af
hrifningu yfir gleði minni. Það var
alltaf mikið stuð og gaman í kringum
þig enda varstu brandarakall mikill
og fólk naut þess að vera í kringum
þig. Þú sagðir alltaf við mig að þú
værir ríkasti maður í heimi að eiga
svona góða fjölskyldu og mig langar
til að segja þér að mér finnst ég rík-
ust í heimi að hafa átt þig sem afa. Ég
mun sakna þín sárlega afi minn en
minningin um þig mun lifa í hjarta
mínu um alla eilífð.
Takk fyrir að hafa verið til.
Megir þú hvíla í friði og ró og engl-
ar himins vaka yfir þér.
Þín dótturdóttir
Hlíf.
Elsku afi, þú varst fyrirmyndin í
lífi mínu. Mig langar til að segja
nokkur minningarorð um þig og okk-
ar samverustundir. Þegar ég sit
hérna og skrifa þá man ég eftir mörg-
um skemmtilegum stundum sem við
höfum átt saman. Ég man til dæmis
eftir því hvað mér fannst gaman að
sjá þig ryksuga og slá blettinn og
hafa allt í röð og reglu, ég man til
dæmis eftir því þegar ég var lítill og
mokaði sandi í nokkrar fötur og hellti
í laugina þegar þú sást ekki til og
þegar þú loksins tókst eftir því hvað
ég smástrákurinn var að gera þá fékk
ég bágt fyrir en það stóð stutt, ég lét
það nú ekki hafa áhrif á mig því á
meðan þú varst að moka upp úr laug-
inni var ég hinum megin við þig og
mokaði sandinum aftur og aftur út í
laugina. Það eru einmitt svona atvik
sem við gátum grátið af hlátri yfir...
Svo erum við nú ennþá með við-
urnefnin ,,litli og stóri hvalurinn“ og
held ég að þessi nöfn muni vera
kennd við okkur í langan tíma. Ég
man nú hvað þú hafðir gaman af því
þegar við vorum niðri á Hlemmi á
leiðinni heim og vissum ekki hvaða
strætó við áttum að taka og kom þar
að ein vingjarnleg kona og sagði:
„Nei, eru þetta ekki litli og stóri hval-
urinn sem eru alltaf í Breiðholtslaug-
inni!“ og leiðbeindi okkur síðan í
hvaða strætó við áttum að fara... Og
svona gæti ég nú haldið áfram og tal-
ið upp allar okkar skemmtilegu
minningar. Þú kenndir mér líka að
vera alltaf við aðra eins og ég vildi að
aðrir væru við mig, ég mun reyna að
fara eftir öllu því jákvæða og góða
sem þú kenndir mér afi, því lofa ég.
Oft á kvöldin hugsa ég til þín og það
er svo skrítið, ég finn fyrir nærveru
þinni, ég er ekki frá því að ég sofi bet-
ur. Þú veist að ég elska þig af öllu
mínu hjarta og sakna þín „puss och
kram“.
Kær kveðja, þitt barnabarn
Viktor Bjarnason
(litli hvalurinn).
Það er skrýtið til þess að hugsa að
ég skuli sitja hér og rifja upp minn-
ingar um móðurbróður minn þó svo
að ég hafi fyrir nokkru síðan gert
mér grein fyrir að veikindi hans væru
mun alvarlegri en maður vonaði í
fyrstu.
Ég var svo lánsamur að geta
skroppið í heimsókn til hans og Hlíf-
ar út til Svíþjóðar í maí síðastliðnum
og átt þar ógleymanlegar stundir
með honum. Ég veit að við vissum
báðir að þetta væri líklega í síðasta
skipti sem við myndum hittast, alla-
vega í þessu lífi, en um það var ekkert
rætt heldur rifjuðum við upp gamla
tíma og nýja, hlógum, sögðum brand-
ara, spiluðum tónlist og reyndum að
njóta hverrar stundar sem við höfð-
um þessa góðu en þó alltof fáu daga í
vor.
Síðustu mánuði hef ég oft rifjað
upp í huga mér allar þær skemmti-
legu stundir sem ég, Róbert bróðir
og Kiddi frændi áttum á heimili
Svans og Hlífar en heimili þeirra stóð
okkur alltaf opið.
Ekki kynntist ég Svan náið þessi
ár þó að ég dveldi löngum stundum á
heimili þeirra hjóna sem barn og
unglingur heldur meira Hlíf sem allt-
af virtist geta passað okkur bræður
þó svo að eflaust hafi það ekki verið
létt verk á köflum.
Eftir að Svan og Hlíf fluttust til
Svíþjóðar sá ég þau sjaldan en þá
helst í afmælum árin þar á eftir.
En eins og hjá mörgum fjölskyld-
um þá gera slysin ekki boð á undan
sér.
Á fimm árum misstum við nána
ættingja úr fjölskyldum okkar langt
fyrir aldur fram og margir áttu um
sárt að binda lengi vel.
En það styttir alltaf upp um síðir
og það var einmitt eftir eina slíka
raun að sólin skein glatt og ég kynnt-
ist Svan betur en áður.
Ekki man ég nákvæmlega hvar
eða hvenær það gerðist en það var
eins og við hefðum báðir endurheimt
það sem að við höfðum svo sárlega
misst. Lífið varð allt í einu betra og
yndislegt að vera í návist þeirra
hjóna á góðri stund. Eftir þetta töl-
uðum við oft um að við hefðum þurft
að ná saman miklu fyrr.
Því miður ná orð ekki alltaf að lýsa
nákvæmlega tilfinningum okkar.
Þannig var það t.d um samband okk-
ar Svans seinni árin. Við vorum
frændur en eins og faðir og sonur,
bestu vinir eða bræður. Við fundum
eitthvað í návist hvors annars, eitt-
hvað sem við héldum báðir að við
værum fyrir löngu búnir að missa.
Ég ætla að kveðja Svan með uppá-
halds setningu hans sjálfs: „When
the saints go marching in.“ Ef ein-
hver var Saint þá var það hann.
Mark Brink.
Við minnumst vinar okkar Svans
Magnússonar, sem lést í Svíþjóð 19.
SVAN
MAGNÚSSON
✝ Jenný Odds-dóttir fæddist á
Heiði á Langanesi
23. júlí 1935. Hún
lést á kvensjúk-
dómadeild Land-
spítalans við
Hringbraut 18.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna Lárus-
dóttir frá Heiði á
Langanesi, f. 22.2.
1913, d. 20.10.
1983, og Oddur
Ingólfur Einarsson,
f. 31.3. 1915, d. 17.7. 1990. Jenný
var elst fjögurra systkina. Eft-
irlifandi eru Lárus Arnþór
Brown, Hjalti Már Hjaltason og
Guðni Pálmi Odds-
son.
Jenný giftist
10.11. 1960 Þor-
steini Ægi Kristins-
syni frá Möðrufelli
í Eyjafirði, f. 8.3.
1927, d. 29.4. 1982.
Þau stunduðu bú-
skap í Möðrufelli
þar til þau fluttust
til Akureyrar og
þaðan til Reykja-
víkur. Síðustu 20
árin starfaði Jenný
á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför Jennýjar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Elsku systir. Fáa hef ég þekkt
jafn gáfaða og göfuglynda sem þig,
umhyggja þín fyrir lítilmagnanum
var einstök, bæði fyrir mönnum og
dýrum, alltaf tókst þú málstað þeirra
sem minnst máttu sín. Man ég það er
ég lítill snáði beið spenntur eftir af-
mælis– og jólagjöfum frá Jenný syst-
ur, en þær taldi ég mestar og bestar í
heimi og alltaf voru þar hlutir sem ég
hafði sérstakt dálæti á, og þá var nú
kátt í höllinni og hlýjar hugsanir
sendar til stóru systur sem ég var
svo stoltur af. Einnig man ég þegar
ég kom fyrst í sveitina til ykkar
Didda en þið höfðuð þá nýhafið bú-
skap á Möðrufelli. Þá var ég tíu ára,
og fannst mikið til um að fá að fara í
sveit og fá að taka þátt í sveitastörf-
unum með ykkur, heyskap og um-
gangast dýrin, kýr og kindur, en þar
naust þú þín vel. Það var og mikið
happ fyrir mig sem ungan mann að
eiga vináttu þína og umhyggju, sú
umhyggja var alla tíð sterk og
fölskvalaus. Alltaf gat ég leitað til
þín ef eitthvað bjátaði á, og ekki
reyndist þú okkur síður vel þegar við
Hjördís vildum hefja búskap, en þú
tókst henni strax sem systur, við
höfðum um það leyti talað við þig um
að okkur langaði til að fá okkur íbúð
á leigu og byrja að búa. Það stóð ekki
á þér, þú komst til okkar daginn eftir
og sagðist vera búin að finna þessa
líka fínu íbúð á Vitastígnum, hún
væri laus og við þyrftum bara að
flytja inn, ekkert mál. Ekki reyndist
þú síðri dætrum okkar, þú dekraðir
við þær og þeim fannst mikið til um
Jenný frænku, þær fengu að fara í
fataskápana og snyrtidótið, síðan
héldu þær ásamt þér heilmiklar
tískusýningar, þá var nú mikið hleg-
ið og þú hlóst manna mest, og enn er
kom ný kynslóð, barnabörnin, og
sagan endurtók sig, ennþá var Jenný
uppáhaldsfrænkan.
Já, glæsileika þínum var við
brugðið, persónuleiki þinn og gjörvi-
leiki var með þeim hætti að menn og
dýr löðuðust að þér, þú varst alltaf
hrókur alls fagnaðar, en þrátt fyrir
allt þetta sannast stundum að það fer
ekki alltaf saman gæfa og gjörvileiki,
þú háðir harða baráttu við áunninn
sjúkdóm og hafði sá oftar en ekki
sigur og ágerðust völd hans eftir því
sem árin liðu, en aldrei tókst honum
að buga þig eða taka frá þér um-
hyggjuna fyrir öðrum. Já, mikið
kemur það manni á óvart þegar kall-
ið kemur, þótt svo að annar og enn
illvígari sjúkdómur hafi leikið þig
svo grimmilega síðustu tvö árin. Við
vissum öll hvert stefndi, þessi sjúk-
dómur lét ekki að sér hæða, hann
sigrar oftast að lokum.
Elsku systir, mann setur hljóðan,
maður verður svo lítill og vanmátt-
ugur þegar hinn mikli riddari, dauð-
inn, beitir sverði sínu. En hann er
líka mildur og líknandi, hann tekur
blíðlega í fang sér þá sem orðnir eru
máttvana og þreyttir.
Minningin um einstaka mann-
eskju veitir okkur styrk til að halda
áfram í þínum anda eins lengi og
okkur gefst kostur á. Og þegar okk-
ar stund kemur er ég sannfærður
um að þú tekur á móti okkur með
umhyggju og hlýju.
Hvíl í friði systir góð, takk fyrir
allt. Guð veri með þér.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: sofðu rótt.
Þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið,
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr.)
Hinsta kveðja frá okkur Hjördísi.
Hjalti.
Í dag er til moldar borin frænka
mín og vinkona, Jenný Oddsdóttir.
Hún fæddist á Heiði á Langanesi 23.
júlí 1935, einmitt þegar sumarið
skartaði sínum fegurstu litum.
Fyrstu æviárunum eyddi hún í glöð-
um hópi móðursystkina sinna, móð-
ur sinnar og afa og ömmu, þar til
þær mæðgur fluttu til Akureyrar
þar sem Jenný stundaði hefðbundna
skólagöngu. Ung giftist hún Þor-
steini Kristjánssyni frá Möðrufelli í
Eyjafirði. Þar bjuggu þau um árabil
uns þau fluttust til Reykjavíkur.
Þorsteinn lést langt um aldur fram
og var að honum mannskaði. Anna
móðir hennar flutti einnig til Reykja-
víkur ásamt sonum sínum, Lárusi
Arnþóri og Hjalta. Gott og náið sam-
band var með þeim systkinum og
móður þeirra. Um langt árabil vann
Jenný á næturvöktum á dvalarheim-
ili aldraðra sjómanna á Hrafnistu í
Reykjavík og ávann sér vinsældir og
traust vistmanna og starfsfólks.
Jenný var falleg stúlka. Hún var
lífsglöð og listfeng, ljóðelsk og víð-
lesin. Á heimili hennar á Kárastígn-
um mátti glöggt sjá ást hennar á fal-
legum hlutum, málverkum,
listmunum og bókum. Nú, þegar
sumarið er að kveðja, þá kveður
Jenný. Hún laut í lægra haldi fyrir
illvígum sjúkdómi. Með þessum fáu
orðum kveð ég hana með þökkum
fyrir löng og góð kynni. Ég sendi
bræðrum hennar, Lárusi Arnþóri,
Hjalta og Pálma innilegar samúðar-
kveðjur.
Bryndís Guðjónsdóttir.
Elsku Jenný frænka, við kveðjum
þig í dag með mikinn söknuð í hjarta.
Þú varst einstök kona, þú hafðir allt
til að bera, bæði innri og ytri fegurð,
gæsku, þokka og varst ótrúlega list-
ræn. Þú máttir aldrei neitt aumt sjá,
þú varst ótrúlega barngóð og ekki
má gleyma öllum dýrunum sem þú
tókst undir þinn verndarvæng. Lífið
er þó ekki gallalaust og þurftir þú að
glíma við erfiðleika þess eins og
margur annar og voru stundir okkar
nú á seinni árum því ekki eins marg-
ar og við hefðum viljað. Þrátt fyrir
það þá skilur þú eftir þig miklar og
góðar minningar, öll ferðalögin sem
við fórum saman í þegar við vorum
litlar stelpur, sögurnar sem þú sagð-
ir okkur og öll lögin sem þú kenndir
okkur.
Þú varst þessi frænka sem öll börn
myndu vilja eiga. Við gleymum aldr-
ei þeim stundum sem við áttum með
þér, spenningnum þegar þú varst á
leiðinni í heimsókn til okkar, með
rúsínur í poka og varalitinn í vesk-
inu, sem við máttum alltaf punta
okkur með. Það var nánast ekkert
sem við máttum ekki gera þegar þú
varst annars vegar, hvort sem það
JENNÝ
ODDSDÓTTIR