Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 36
36 FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elín Guðmunds-dóttir fæddist í
Álftártungu á Mýr-
um 4. júní 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness að
morgni föstudaginn
26. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sesselja Þorvalds-
dóttir, f. 4. maí
1888, d. 2. des.
1955, og Guðmund-
ur Árnason, f. 21.
sept. 1873, d. 9. des.
1954. Systkini Elínar eru tvíbura-
systir hennar, Gróa, Júlía, f. 3.
júlí 1921, Árni, f. 21. febr. 1923,
Valgerður Anna, f. 9. febr. 1925,
og uppeldisbróðir hennar, Magn-
ús Halldórsson, f. 6. nóv. 1933.
Hinn 4. maí 1941 giftist Elín
eftirlifandi eiginmanni sínum
Finni Einarssyni, bónda, f. 6. okt.
1917, frá Háhóli á Mýrum, sem
ættaður er af Kjalarnesi. Foreldr-
ar hans voru Einar Ingvi Finns-
son, f. 27.5. 1888, d. 29.3. 1952, og
Sigríður Guðmundsdóttir, f. 26.9.
1887, d. 21.4. 1919. Fósturmóðir
Finns og seinni kona Einars var
Sólveig Sigurðardóttir, f. 29.9.
1884, d. 23.3. 1962. Börn Elínar
og Finns eru: 1) Sólveig Sigríður,
f. 24.8. 1941, maki Þorsteinn Hlíð-
dal Vilhjálmsson, f. 21.4. 1941,
þeirra börn eru: a) Svanur, f.
26.11. 1963, b) Borgar, f. 13.7.
1968, c) Sigrún, f. 25.4. 1974 og d)
Smári, f. 18.10. 1975. 2) Guð-
mundur, f. 19.7.
1943, maki Jenný
Svana Halldórsdótt-
ir, f. 12.2. 1947,
þeirra börn eru: a)
Halldór, f. 12.2.
1968, b) Finnur, f.
22.9 1971, c) Elín, f.
29.11.1977, og d)
Sigurbjörn Ingi, f.
24.9. 1981. 3) Sess-
elja Valdís, f. 12.10.
1944, maki Kristján
Björnsson, f. 8.11.
1943, þeirra börn
eru: a) Herdís
Birna, f. 8.2. 1964, b) Elín, f. 3.12.
1966, c) Eygló, f. 5.9. 1974, og d)
Guðmundur, f. 3.5. 1978. 4) Gróa,
f. 12.8. 1951, maki Ólafur Ingi
Jónsson, f. 11.5. 1957, þeirra börn
eru: a) Daði Jörgensson, f. 24.10.
1980, b) Sigríður, f. 18.1. 1991, og
c) Finnur, f. 12.8. 1992. Barna-
barnabörn Elínar eru 12. Uppeld-
issonur Elínar og Finns er Einar
Ingvi Einarsson, f. 9.3. 1951, maki
Ingibjörg Sverrisdóttir, þau eiga
sex börn.
Elín ólst upp í Álftártungu hjá
foreldrum sínum og systkinum en
fluttist ásamt manni sínum að
Gufuá í Borgarhreppi árið 1948
þar sem þau bjuggu til ársins
1963 er þau fluttust að Stað sem
er næsti bær við Gufuá. Þaðan
fluttu þau svo í Borgarnes árið
1967 og bjó Elín þar til æviloka.
Útför Elínar verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Langt af fjöllum hríslast lækirnir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn
velur þig, hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson.)
Það er hverjum manni blessun að
kynnast góðu fólki og þannig var þeg-
ar ég kynntist tengdaforeldrum mín-
um og þeirra afkomendum. Þegar
kynni okkar Elínar hófust voru þau
hjónin komin á efri ár og komin í sér-
húsnæði fyrir aldraða við dvalar-
heimilið í Borgarnesi en ég brokk-
gengt borgarbarn með mjög
takmarkaða þekkingu á lífinu til
sveita. Ég var nokkuð kvíðinn okkar
fyrsta fundi eins og gjarnan er við
slíkar uppákomur en Gróa, konan
mín, hafði áður upplýst mig um upp-
runa þeirra, búskap og veikindi móð-
ur sinnar. Strax þá tóku þau hjón vel
á móti mér eins og öllum öðrum og
ræktuðum við einstakan vinskap
saman hátt á annan áratug og þannig
fékk ég að kynnast öllum þeim góðu
kostum sem Elínu voru gefnir.
Við sátum oft saman löngum
stundum þar sem hún sagði mér sög-
ur úr lífi sínu og sinnar samheldnu
fjölskyldu og smám saman fékk ég
ljóslifandi mynd af ævi hennar. Ég sé
hana fyrir mér sem unga stúlku,
skynuga og tápmikla, þar sem hún
ærslast um í túninu í Álftártungu
ásamt tvíburasystur sinni Gróu, og
yngri systkinum í leik og vinnu með
mönnum og dýrum. Hún hafði reynd-
ar ótrúlega máttugan hæfileika til að
umgangast öll dýr og varla held ég að
geti verið til meiri dýravinur. Ég sé
hana líka fyrir mér þar sem hún
stendur ung kona, liðlega tvítug, ný-
lega heimkomna í faðm fjölskyldunn-
ar eftir langa sjúkrahúsvist fyrir
sunnan þar sem hún barðist fyrir lífi
sínu. Í augum hennar má greina
skæran lífsglampa og þrá eftir ham-
ingjuríku lífi. Ég sé hana líka fyrir
mér í eldhúsinu á Gufuá með börn-
unum sínum fjórum ásamt uppeldis-
syni, eiginmanni og foreldrum sínum
og aðkomna gesti sitjandi umhverfis
matborðið eftir erilsaman dag við bú-
störfin. Börnin hlusta með athygli á
kröftugar umræður fullorðinna um
þjóðmálin eða önnur dægurmál. El-
ínu líður vel enda mjög hamingjusöm
með hlutskipti sitt og þakklát guði og
mönnum. Ég sé hana líka fyrir mér
samgleðjast börnum sínum og
tengdabörnum þegar barnabörnin,
og síðan barnabarnabörnin, koma í
heiminn eitt af öðru.
Þegar okkar kynni hófust tók ég
strax eftir eðlislægum eiginleikum
Elínar, hennar mildu skapgerð og já-
kvæðu hugarfari. Margir aðrir góðir
eiginleikar birtust manni með árun-
um sem margir fengu að njóta bæði í
gleði og sorg. Mér er efst í huga natni
hennar í umgengni við dýr og nátt-
úru, stálminni t.d. um menn, málefni,
staðhætti og ljóð, en mér er minn-
isstætt er hún þuldi bæði Fjallið
Skjaldbreið og Gunnarshólma eftir
Jónas sem hún hafði síðast farið með
fyrir langa löngu en mundi samt.
Stöðug fróðleiksfíkn fram í andlátið,
góðvild, hjálpsemi og vinarhugur til
samferðamanna sinna voru aðrir eig-
inleikar. En innsæið og staðfestan
um tilgang og gæði lífsins var sá
hæfileiki sem ég naut mest. Eflaust
hefur reynsla hennar, oftsinnis á
mörkum lífs og dauða, og bágt heilsu-
far, sem hún þó aldrei kveinkaði sér
yfir, mótað hana mest en ég hef held-
ur aldrei efast um að fjölskylda henn-
ar hafi í uppvextinum umvafið hana
umhyggju og ást. Elín var alltaf fyrir
mér svolítið undur því mér finnst hún
snemma hafa gert sér grein fyrir því
að með ákveðnu hugarfari og lifnað-
arháttum gæti hún ráðið mestu um
gæði lífsins sér til handa. Þegar litið
er til baka veit ég að margir eru sam-
mála um að Elín hafi lifað innihalds-
ríku og góðu lífi sem hún naut og
vaknaði til á hverjum degi með eft-
irvæntingu og þakklæti. Hún fylgdist
vel með þjóðmálum, var einlægur
náttúruverndarsinni, hafði róttækar
skoðanir og hafði gaman af að ræða
pólitík. Hún lét sig varða náungann
og sagði jafnan að það væri sitt hvað
að tala um fólk og tala illa um fólk,
sem var nokkuð sem ég heyrði hana
aldrei gera, því hún fann alltaf eitt-
hvað gott við allar manneskjur –
nema kannski helst misvitra pólitík-
usa og hún fyrirleit heimsku gráðugs
auðvalds. Sem mikill ættjarðarvinur
bauð hún þó af hjarta velkomna er-
lenda innflytjendur sem hingað hafa
ratað og fannst þeir auðga íslenskt
samfélag með framandi menningu og
hugsun. Stöðnun og uppgjöf voru
hugtök sem hún fyrirleit, enda hafði
hún sjálf lifað einhverja mestu fram-
faratíma þjóðarinnar, allt frá hingað-
komu símans, útvarpsins og bílsins,
til farsíma og háþróaðrar tölvutækni
dagsins í dag. Hún fylgdist spennt
með öllum fréttum, innlendum sem
erlendum, og fylgdist með heimsvið-
burðunum á risastóru atlaskorti sem
jafnan stóð opið í stofunni hjá henni.
Fólk sem þorði að bjóða hvers kyns
óréttlæti birginn var hennar fólk.
Með þessu hélt hún sjálf sinni frjóu
hugsun kristaltærri fram í andlátið –
réð til dæmis flókna krossgátu um
sólarhring áður en hún lést, þá sár-
þjáð, og spurði um líðan síns fólks og
minnti á afmælisdaga frændfólksins
nú seinni partinn í ágúst. Þótt líkami
hennar hafi verið búinn að margsegja
henni að nú gæti hann ekki meira
dreif hún hann áfram af ólýsanlegum
viljastyrk einum saman hin síðustu
ár. Þegar slíks ósamræmis gætir
milli veiks líkama og heilbrigðrar sál-
ar hjá einum og sama einstaklingi er
ekki laust við að maður verði pínulítið
„spældur“ út í læknavísindin og í aug-
um hennar mátti greina að hún var
sama sinnis. Við það góða hjúkrunar-
fólk, sem annaðist hana á Akranes-
spítala, er þó ekki að sakast, því þar
var henni sýnd einstök umhyggja og
elskusemi.
Að leiðarlokum er mér efst í huga
djúp virðing og þakklæti fyrir að hafa
auðnast að kynnast þessari tignar-
konu íslenskrar alþýðu og bænda-
stéttar, sem þó aldrei gekk á neinn
skóla nema farskólann í sveitinni, en
var þó hámenntuð. Hún hefur auðgað
mig og gert okkur öll að betri mann-
eskjum.
Tengdaföður mínum, sem missir-
inn er mestur, votta ég mína dýpstu
samúð og bið Guð um að lýsa leiðina
okkar allra.
Ólafur Ingi Jónsson.
Elsku Ella mín. Ég vil bara kveðja
þig með nokkrum orðum. Þú varst
yndisleg og góð kona, alltaf svo já-
kvæð og hjartahlý. Það var gott að
leita til þín hvort heldur sem eitthvað
bjátaði á eða ef eitthvað þurfti að
fræðast um.
Ég kom í fjölskyldu þína fyrir
fjörutíu og tveimur árum þegar ég
kynntist honum Munda þínum, og frá
fyrsta degi tókuð þið Finnur mér
opnum örmum, með ykkar einstöku
hlýju og góðvild. Það er margs að
minnast frá þessum árum sem við
áttum samleið, ekki síst áranna á
Kjartansgötunni þegar þið Finnur
bjugguð í kjallaranum hjá okkur. Það
voru góð fimmtán ár fyrir okkur öll
og ekki síst fyrir börnin okkar að hafa
afa og ömmu í sama húsi.
Eitt það leiðir annað af sér.
Þó við óskum og vonum
fer sem fer.
En við öllum spurnum er eitthvert svar.
Heitur eldur endar sem kulnað skar.
Tjaldið fellur, tíminn er frár,
við þó taka af árum
önnur ár.
Og við brýnum að nýju bit í ljá,
undirbúin leggjum brattann á.
Öll við tæmum glösin
eitt og eitt.
Gildir einu hversu vel er veitt.
Og við endurtökum ekki neitt.
Sólin sekkur hafið í.
En hún skín á morgun
björt og hlý.
Öll við fellum laufin,
eitt og eitt.
Fáum gott sem engu þar um breytt.
Og við endurtökum ekki neitt.
(Stefán Hilmarsson.)
Ég vil þakka þér samfylgdina og
alla þá ást og hlýju sem þú hefur veitt
mér. Ég bið góðan Guð að styrkja
Finn í hans miklu sorg.
Þín tengdadóttir
Jenný.
Við viljum með þessum orðum
kveðja ömmu okkar, Elínu Guð-
mundsdóttur. Við systkinin höfum öll
sína sögu að segja og hvert okkar á
sínar minningar um „ömmu í Borg-
arnesi“, eitthvað sem við geymum hjá
okkur um ókomna tíð. Við erum þó öll
sammála um það að í þessum minn-
ingum eru endurtekin atriði sem gera
ömmu eftirminnilega. Við munum öll
eftir pönnukökunum hennar ömmu,
kleinunum góðu, sumarbústaðarferð-
unum og prjónuðu sokkunum og vett-
ELÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
MATTHILDUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Sandholti 40,
Ólafsvík,
andaðist á St. Franciskuspítalanum í Stykkishólmi
fimmtudaginn 25. ágúst.
Útför fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn
3. september kl. 14.00.
Guðmundur Alfonsson,
Bryndís Guðmundsdóttir, Samúel Valsson,
Finnur Guðmundsson,
Albert Guðmundsson, Samran Sela,
Hjörleifur Guðmundsson, Fríða Sveinsdóttir
og barnabörn.
Elsku frænka okkar,
JÓHANNA SVAVA PROPPÉ,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 30. ágúst.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 7. september kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svava Aradóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ÞORSTEINN LÚÐVÍK ÞORSTEINSSON,
Hagatúni 12,
Höfn, Hornafirði,
lést á hjúkrunardeild Heilbrigðisstofnunar Suð-
Austurlands miðvikudaginn 31. ágúst.
Innilegar þakkir fær starfsfólk HSSA fyrir góða
umönnun og hlýhug.
Útför hans verður gerð frá Kálfafellskirkju þriðjudaginn 6. september
kl. 14.00.
Olga Meckle,
Emil Reynir Þorsteinsson, Lene Brouw Jörgensen,
Ari Þorsteinn Þorsteinsson, María Gísladóttir,
Anna Erla Þorsteinsdóttir, Ólafur Vilhjálmsson
og barnabörn.
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi og vinur,
JÓN SÆVAR JÓHANNSSON,
Kleppsvegi 76,
Reykjavík,
andaðist fimmtudaginn 1. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurrós Sóley Jónsdóttir,
Guðbjörg Anna Jónsdóttir,
Páll Gísli Jónsson,
Aðalheiður Ágústa Jónsdóttir,
Kristbjörg Gunný Jónsdóttir,
tengdabörn og barnabörn,
Ragnheiður Ágústína Pálsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRGVIN EINAR GUÐMUNDSSON,
Faxabraut 27,
Reykjanesbæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi miðviku-
daginn 31. ágúst.
Jóhann Rúnar Björgvinsson, Birna Jónsdóttir,
Guðmundur Björgvinsson, Ásdís Kristjánsdóttir,
Magnús Ingi Björgvinsson, H. Hjördís Guðjónsdóttir,
Eygló Rut Björgvinsdóttir,
Sigurður Björgvinsson, Hildur Þóra Stefánsdóttir,
Jóhanna Björgvinsdóttir, Hannes L. Jóhannsson,
Björgvin Arnar Björgvinsson, Katrín M. Eiríksdóttir,
Gréta Þóra Björgvinsdóttir
og fjölskyldur.