Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 39
MINNINGAR
Það er eiginlega hálffurðulegt að
vera að skrifa minningarorð um hann
Kristján afa minn. Mér fannst ekki
kominn tími til að hann færi frá okk-
ur. En svona er víst lífið. Hann var
alltaf svo hraustur, duglegur og dríf-
andi maður. Hann var yndislegur í
alla staði og tel ég mig vera mjög
heppna að hann skuli hafa verið afi
minn. Afi Kristján var líka mjög
ákveðinn maður og við börnin kom-
umst ekki upp með hvað sem var hjá
honum. Það að klára ekki matinn af
diskinum sínum var nokkuð sem ekki
var vel séð og alltaf þegar ég borðaði
hjá ömmu og afa hlýddi ég honum og
kláraði matinn samviskusamlega. Ég
man líka eftir því sem krakki hversu
flinkur afi var að breyta röddinni. Ég
horfði oft á hann þegar hann var að
tala í símann, t.d. við Lárus bróður
sinn, sem hann gerði oft, og hversu al-
vörugefin röddin hans var í símann.
Um leið og hann hætti í símanum og
fór að tala við okkur börnin breyttist
rómurinn og hann varð svo blíður í
tali. Hann var einstaklega barngóður
maður og oft gaf hann sér tíma og
settist niður að leik við yngstu börnin.
Það var algjör unun að horfa á hann
að leik við Eirík, son minn, og er ég
svo þakklát fyrir þann tíma sem þeir
fengu saman til að kynnast eftir að við
fluttum suður. Alltaf ljómaði hann
þegar barnabörn eða barnabarna-
börnin komu í heimsókn og sýndi
ávallt mikinn áhuga á því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Á sunnudeg-
inum áður en hann féll frá vorum við
öll fjölskyldan hjá honum á sjúkra-
húsinu. Þótt hann væri mjög mikið
veikur, þá ljómaði hann þegar hann
sá barna- og barnabarnabörnin sín,
þannig var afi, ótrúlega sterkur en
blíður maður.
Ég vona svo innilega afi minn að
þér líði vel þar sem þú ert núna og ég
veit að þú horfir á okkur öll og ljómar
eins og þú gerðir alltaf. Guð veri með
þér elsku besta amma mín og styrki
þig í sorg þinni.
Bless, elsku afi minn.
Þín dótturdóttir,
Kristjana Helga.
Með miklum trega í hjarta kveð ég
í dag hann afa minn, Kristján Haga-
línsson, er hann verður borinn til
hinstu hvíldar. Hann afi minn hefur
alltaf verið mér ákaflega kær og á
stóran hlut í hjarta mínu. Alla mína
tíð hef ég sótt ákaflega mikið í að vera
nálægt honum og oftar en ekki fannst
mér það vera gagnkvæmt, reyndar
veit ég að það var þannig. Á mínum
fyrstu árum fór ég ekki á leikskóla,
heldur var ég hjá ömmu minni og afa
á Skólabrautinni þegar foreldrar mín-
ir voru að vinna. Þetta var svona al-
veg þangað til ég fór í grunnskóla 6
ára gamall. Alveg frá því að ég man
eftir mér var ég alltaf að stússast eitt-
hvað með honum afa, alltaf var hann
út í bílskúr að sansa eitthvað þegar
hann var ekki að vinna. Alltaf var
hann tilbúinn að leiðbeina manni ef
maður var eitthvað að gera, smíða
báta eða eitthvað svoleiðis, var það
ekki bara ég sem naut góðs af því
heldur öll hans barnabörn. Svo þegar
maður varð eldri fékk maður að taka
meiri þátt í því sem hann var að gera,
gera klárt fyrir grásleppuvertíðina og
fleira þannig, kom svo fyrir að ég fékk
að fara í róður með honum, hvort sem
var á net eða skak. Þegar ég er í
kringum 11 ára aldurinn er keypt jörð
vestur á Fellsströnd í Dalasýslu,
Langeyjarnes, hófst þá nýr kafli í
mínu lífi. Ég tók strax miklu ástfóstri
við þennan stað og mér leið afskap-
lega vel þarna með ömmu minni og
afa og geri reyndar enn, veit ég að afa
leið eins. Farið var í að rækta upp æð-
arvarp sem þarna var og er árin liðu
var þetta orðið líf og yndi hans afa,
virkan þátt tók ég í þessu og fékk
strax mikinn áhuga á þessu. Allt sem
ég veit um æðarrækt, hvernig tófur
og minkar haga sér sem og vargfugl-
ar hef ég frá honum afa mínum. Alla
tíð var hann afskaplega duglegur að
fræða mig um allt þetta og margt
annað sem og allar þær sögur sem
hann sagði mér frá sínum yngri árum.
Einnig var hann alltaf duglegur að
uppfræða mig um stöðu mála ef ég
var ekki á staðnum með honum. Allar
þær umræður og hugleiðingar um
hvað sé hægt að gera, hverju megi
breyta og hvernig sé best að gera hitt
og þetta. Allt þetta mun fylgja mér
alla tíð og gleymast seint. Nú hin
seinni ár hef ég ekki getað verið eins
mikið til staðar og aðstoðar við hann
og ég hefði viljað. Vinna, skóli og
heimili það langt í burtu að ég hef
ekki komist eins mikið á Akranes og
vestur í Langeyjarnes eins og ég
hefði viljað. Síðustu tvö sumur nú á
undan komst ég ekki neitt vestur og
hitti afa ekki nógu oft, fann ég mjög
áþreifanlega fyrir þessu að það vant-
aði stóran hluta í mitt líf. Svo var það
nú í vor að mig dreymdi hann afa
minn þar sem hann bað mig um að
koma. Í kjölfar þess ákvað ég að flytja
á Akranes yfir sumarið og vinna þar.
Ekki grunaði mig í vor að þetta yrði
okkar síðasta sumar saman og áttum
við nokkra góða daga í Langeyjarnesi
þar sem haldið var áfram að plan-
leggja framtíðina og hvernig væri
best að breyta hinu og þessu. Fyrir
tæpum 2 árum eignaðist ég dóttur,
Írisi Antoníu, það snart mig mjög að
sjá að hún var að sjálfsöguðu gim-
steinn þinn eins og öll þín barnabörn
og barnabarnabörn, gaman var að
fylgjast með svipnum þínum þegar þú
sást hana, þú ljómaðir allur og alltaf
varstu að spyrja um hana, hvenær
hún kæmi og annað slíkt. Það sem
stendur upp úr hjá mér á þessari
stundu er þakklæti fyrir að hafa feng-
ið þetta sumar og hafa fengið tæki-
færi til að kveðja þig. Síðasta faðm-
lagi okkar mun ég aldrei gleyma, það
brenndi sig djúpt í hjarta mitt og mun
fylgja mér alla tíð.
Ég elska þig, afi minn, þinn
Ólafur Ólafsson.
Dánardagurinn er betri en fæðing-
ardagurinn, svo segir í Predikara
Salómons.
Nú er það fyrsta fallið, og lagt upp í
langa ferð, en við hin stöndum þögul
og keik, allt hefur sinn tíma, upphaf
og endi. Til moldar er borinn í dag
Kristján bróðir minn Hagalínsson frá
Bræðratungu í Dýrafirði. Á fyrsta ári
var honum ekki hugað lengra líf, allir
voru ráðþrota, það síðasta sem lækn-
irinn sagði við móðir okkar þegar
hann fór úr gamla bænum, ég get
ekkert meira gert Guðmunda, en það
má reyna hið gamla húsráð, að setja
barnið í heitt og kalt vatn til skiptis,
og það var svo sannarlega gert, og
dugði í tæpt áttatíu og eitt ár. Krist-
ján var 4. barn Hagalíns og Guð-
mundu frá Bræðratungu af 13. Upp
komust 11 hann er sá fyrsti af þeim
sem fellur frá á náttúrulegan hátt, áð-
ur fórst Einar af slysförum. En fyrir
þau ár sem við áttum ber að þakka.
Þegar ég nú kafa í hugskot mitt á
kveðjustund leita myndir liðinna ára á
hugann, og það líður að hausti, haust-
ið er árstíð tregans og tára þegar
skuggarnir lengjast, laufblöðin falla,
en þegar sá sterki er farinn þá er auð-
veldara að koma á eftir.
Hann var fjölmörg ár starfsmaður
og lærlingur í vélsmiðjunni á Þing-
eyri, þangað kom ég oft sem krakki til
Kristjáns í steypiríið og allan svarta
skítinn sem þar var óumflýjanlegur,
menn voru sveittir og svartir yfir
haus, eins og kolanámumenn. Þá var
oft farið í vasann á innri buxunum og
rétt að manni krónu eða túkall, þó
launin væru lítil sem engin, í þá daga
var hægt að fá mikið fyrir túkall. Við
Hringur vorum mjólkurpóstar frá
Bræðratungu sum þessi ár yfir sum-
arið, ég var á hjóli hlöðnu brúsum og
flöskum í sokk, oftast var hægt að
hjóla en stundum var það ekki hægt
vegna veðurs, Hringur hljóp á undan
en stoppaði af og til, til að vita hvað
mér liði, ein mjólkurflaskan var til
Kristjáns hún var sett við dyrnar á
herbergi hans og sú tóma sem þar var
tekin. Ein flaska var til aldraðra
hjóna, þar beið mín ávallt brauðsneið
og Hringur fékk líka góðgerðir.
Þegar við systkinin komum öll
saman á síðustu vordögum að ræða
um Bræðratungu, „ættaróðalið,“ var
okkur öllum ljóst að Kristján gekk
ekki heill til skógar, hann ætlaði svo
sannarlega að koma í Bræðratungu á
þessu ári, þó ekki væri til annars en
líta yfir sviðið, og alltaf var það eitt-
hvað sem honum fannst að hann
þyrfti að ljúka við að gera, og æv-
inlega var það efst í huga hans að það
sem gert væri þar, mundi duga sem
lengst, aldrei var of mikið að gert til
að prýða þar utan sem innan dyra. Þó
seint sé, þá ber að þakka fyrir öll þau
verk, sem hann þar vann af natni, al-
úð, og trúmennsku. Það sem við öll
áttum saman og eigum enn er
Bræðratunga, þar eru allar okkar
rætur saman fléttaðar og verða ekki
upp rifnar. Aldrei lauk svo orðræðu
okkar að ekki væri minnst á Bræðra-
tungu, í stuttu eða löngu máli, svo var
hún ævinlega ofarlega í huga hans.
Það er ljúft að minnast þeirra fjöl-
mörgu stunda sem við hjónin áttum
þar með þeim Kristjáni og Helgu, en
það sannast hér eins og svo oft áður
hið fornkveðna, að enginn ræður sín-
um næturstað. Dagurinn í gær er lið-
inn, en við eigum von á morgundeg-
inum, en ekki vissu, því þegar kallið
kemur kaupir sér enginn frí. En hann
pakkaði saman og kvaddi með reisn
og valdi sér að nokkru brottfarardag-
inn.
Kristján var sívinnandi meðan
starfsþrek hans dugði til. Hann var
farsæll í starfi og vel liðinn, hann átti
langan starfsferil sem vélstjóri í Sem-
entsverksmiðjunni á Akranesi og síð-
ar í Landsbankanum. Hann var mikill
gæfumaður í sínu einkalífi, og heim-
ilisfaðir, átti glæsilega konu sem var
og er einstök húsmóðir, og fjögur
mannvænleg börn. Þau hjónin voru
sem eitt í öllu, fjölskyldu sína, börn,
tengdabörn og barnabörn héldu þau
þétt utan um.
Mikil er missir Helgu, barna og
barnabarna, og mikil er missir
Bræðratungu.
Hafðu hjartans þökk fyrir sam-
fylgdina.
Við Dóra og börn okkar sendum
einilægar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans.
Lárus Hagalíns.
Við systkinin frá Heiðarbraut 63
höfum þekkt Kristján og Helgu síðan
við vorum smábörn. Það var mikill
vinskapur á milli foreldra okkar,
Möggu og Alla og Kristjáns og Helgu.
Þau voru Dýrfirðingar mamma og
Kristján, þekktust úr barnæsku þeg-
ar þau síðan bjuggu bæði á Akranesi,
eftir að þau fullorðnuðust.
Vinskapurinn hélst alla tíð. Það var
oft glatt á hjalla í kringum þau, þegar
rifjaðar voru upp sögur úr Dýrafirð-
inum, sem var þeim svo kær.
Kristján var einstakur maður, hann
hefur reynst okkur fjölskyldunni afar
vel í gegnum tíðina, alltaf boðinn og
búinn til að hjálpa ef með þurfti.
Hann aðstoðaði okkur systkinin
mikið þegar við þurftum hjálpar við
eftir að foreldrar okkar féllu frá, hafi
hann þökk fyrir það.
Kristján var gæddur þeim hæfi-
leikum að vera mjög barngóður og
hjartahlýr, börnin mín hafa fengið að
njóta þess. Sérstaklega tóku þau
hjónin vel á móti okkur Angantý og
börnunum, þegar við gistum hjá þeim
í Langeyjarnesi, eina helgi sumarið
2003, það var yndislegt og svo frið-
sælt og mikil hlýja sem stafaði frá
þeim. Í dag þegar við kveðjum Krist-
ján Hagalínsson hverfur hugurinn til
baka, heim á Akranes, minnist ég þá
með hlýju, glaðværra vinafunda
þeirra hjóna og foreldra minna. Fjöl-
skyldan mín þakkar Kristjáni góða
samfylgd í gegnum tíðina. Minningin
um hann mun lifa.
Ég votta Helgu og börnunum
hennar, Ingu Þóru, Smára, Guðjóni
og Guðrúnu og fjölskyldum þeirra
innilega samúð.
Guð gefi þeim styrk í sorginni.
Edda H. Ársælsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
SIGURÐUR
GUÐMUNDSSON
✝ Sigurður Guð-mundsson fædd-
ist í Sunnuhlíð í
Vatnsdal 23. ágúst
1920. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 25. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 1.
september.
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú
hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð umvefji þig
ljósi friðar og kær-
leika.
Elín.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
DAGBJÖRT SIGURÐARDÓTTIR
frá Stígshúsi, Stokkseyri,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut aðfara-
nótt föstudagsins 26. ágúst, verður jarðsungin frá
Stokkseyrarkirkju laugardaginn 3. september
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Ágúst Guðbrandsson,
Hólmfríður Hlíf Steinþórsdóttir, Einar Páll Bjarnason,
Ragnheiður Drífa Steinþórsdóttir, Logi Hjartarson,
Kristín Steinþórsdóttir,
Jason Steinþórsson, Hrönn Sturlaugsdóttir,
Guðbrandur Stígur Ágústsson, Brynhildur Arthúrsdóttir,
Guðríður Bjarney Ágústsdóttir,
Sigríður Inga Ágústsdóttir,
Dagrún Mjöll Ágústsdóttir, Aron Hauksson,
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
STEINUNN ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Grund á Akranesi,
sem lést á dvalarheimilinu Höfða mánudaginn
29. ágúst, verður jarðsungin frá Akraneskirkju
föstudaginn 2. september kl. 10.30.
Bjarni Ó. Árnason, Áslaug Hjartardóttir,
Sigríður Árnadóttir, Kristján Kristjánsson,
Þórður Árnason, Sesselja Engilbertsdóttir,
Emilía Petrea Árnadóttir, Guttormur Jónsson,
Ingibjörg Árnadóttir, Sigurður Ingimarsson,
Sigrún Árnadóttir,
Elín Árnadóttir,
Steinunn Árnadóttir, Þorkell Einarsson,
Guðmundur Árnason, Sigrún Traustadóttir,
Hrafnhildur Jónsdóttir
og fjölskyldur.
Ástkær eiginmaður minn,
SIGÞÓR HERMANNSSON,
Grænutungu 1,
Kópavogi,
lést miðvikudaginn 31. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ásta S. Karlsdóttir,
foreldrar, systkini
og tengdaforeldrar.
Móðir okkar og tengdamóðir,
STEINUNN MARÍA STEINDÓRSDÓTTIR
píanókennari,
andaðist á líknardeild Landspítala Landakoti
miðvikudaginn 31. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björn Vignir Sigurpálsson, Kristín Ólafsdóttir,
Eybjörg Dóra Sigurpálsdóttir, Ólafur Þ. Guðmundsson,
Jón Sigurpálsson, Margrét Gunnarssdóttir.