Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sesselja Mar-grét Magnús-
dóttir fæddist í
Reykjavík 28. jan-
úar 1956. Hún lést á
heimili sínu 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Mar-
grétar eru Kristín
Þórðardóttir, f. 7.
feb. 1930, og Magn-
ús Axelsson, f. 11.
nóv. 1927, d. 19. des.
1988. Systkini Mar-
grétar eru Þórður
Kristinn, f. 21. des.
1951, Auður Guðlaug, f. 31. okt.
1959, Magnús Axel, f. 16. júlí 1967,
d. 19. jan. 1992, og Anna Kristín f.
27. júlí 1969, d. 27. júlí 1969.
Hinn 12. ágúst 1978 giftist Mar-
grét Ólafi Jóni Briem skipaverk-
fræðingi, f. 9. mars 1953. Foreldr-
ar hans eru Valgarð Briem, f. 31.
jan. 1925 og Benta Briem, f. 6. maí
1925. Börn Margrétar og Ólafs
Jóns eru: 1) Eiríkur Atli, f. 19.
nóv. 1979. Sonur hans og Ingunn-
ar Guðbrandsdóttur er Benedikt
Kristinn, f. 23. ágúst 2003. Sam-
býliskona Eiríks
Atla er Ásdís Halla
Arnardóttir, f. 12.
okt. 1979, dóttir
hennar er Embla
Sól Logadóttir, f. 6.
sept. 2000. 2) Anna
Margrét f. 15. apríl
1982, sambýlismað-
ur Gunnar Páll Páls-
son, f. 31. júlí. 3)
Benta Magnea, f. 23.
jan. 1986. 4) Þóra
Kristín, f. 29. des.
1993.
Margrét ólst upp í
Keflavík. Að loknu verslunar-
prófi, 1974, hélt hún út til náms
við Lýðháskólann í Ringebu í Nor-
egi, starfaði sem bókari við
sjúkrahúsið í Keflavík, en fluttist
síðar til Þrándheims og starfaði
þar til loka árs 1980. Frá árinu
1999 starfaði Margrét við Mela-
skóla sem stuðningsfulltrúi. Mar-
grét og Ólafur Jón hafa lengst af
búið í Faxaskjóli 18.
Útför Margrétar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan15.
Margrét okkar er látin. Hún
kvaddi þegar tími kertaljósa og
notalegra haustkvölda er að ganga í
garð, á árstíma sem hún kunni svo
vel að njóta.
Magga átti rætur sínar í Keflavík
en Ólafur Jón mágur minn og bróð-
ir lagði snörur sínar fyrir hana þeg-
ar þau voru bæði í námi í Noregi.
Þar stofnuðu þau heimili en að
námi loknu fluttu þau í íbúð við
Birkimel og síðan í Skjólin þar sem
hún naut sín vel við sjávarsíðuna.
Magga var mikil húsmóðir og
hagleikskona og bar heimilið þess
glöggt merki. Hlúði hún að heim-
ilinu af mikilli umhyggju og natni.
Fjölskyldan og heimilið var henni
allt og tók hún virkan þátt í námi
og tómstundaiðju barnanna og var
sífellt vakin og sofin yfir velferð
þeirra. Hún fylgdist vel með högum
skyldmennanna og vina, hvort sem
um var að ræða hagi almennt,
heilsufar þeirra sem eldri voru eða
menntun og uppvöxt ungmennanna.
Magga var einstaklega hlý og ör-
lát á sjálfa sig. Hún gekk örugg og
hiklaus fram þegar henni fannst sín
þörf og dró ekkert af sér. Hún var
næm á tilfinningar annarra og
skynjaði þegar erfiðleikar voru, án
þess að þeir væru bornir á borð.
Hún var mikil félagsvera og naut
sín best í hópi lífsglaðs og hress
fólks. Þá lá hún ekki á skoðunum
sínum um menn og málefni og
veigraði hún sér ekki við að krydda
frásagnir lítilsháttar til að gera sög-
urnar áheyrilegri og skemmtilegri.
Magga var dugleg og kraftmikil
og tókst á við veikindi sín af mikl-
um kjarki og æðruleysi. Var það
okkur mikils virði að hún skyldi
taka þátt í ferðalögum fjölskyld-
unnar í sumar og lét þar engan bil-
bug á sér finna þótt eflaust hafi hún
oft þurft að harka af sér.
Við kveðjum með söknuð í huga
og sorg í hjarta en erum þakklát
fyrir óteljandi góðar stundir og vin-
áttuna sem við fengum að njóta og
biðjum fjölskyldunni blessunar á
erfiðum tímum.
Elín og Garðar.
Hún Margrét mágkona mín er
látin. Alltof snemma, alltof fljótt.
Ekki er nema rúmur mánuður síð-
an fjölskyldan var samankomin á
Egilsstöðum, Magga glöð í bragði
eins og venjulega, leit vel út og allt
virtist á réttri leið í baráttunni við
hinn illvíga sjúkdóm.
Minningarnar eru margar frá
nærri 30 árum og renna nú fyrir
hugskotssjónum. Ein elsta minning-
in er þegar hún kemur hlaupandi
heim í Skot og kallar „Halló amma
og afi“ og tilkynnti þar með um
fæðingu fyrsta barnabarns foreldra
minna, en sjálf var hún þá langt
gengin með frumburðinn sinn, Ei-
rík Atla. Önnur minning er úr
Birkimelsíbúðinni, þar sem við
Þórður bróðir hennar erum boðnir í
hina frægu föstudagspitsu, og tók-
um heldur betur vel á því, ís á eftir.
Minningar frá Austurríki og úr
Skotinu, fullar af lífi og gleði. Og
heimsóknir í Faxaskjól. Þó er það
þannig að þær minningar sem hæst
ber hjá mér snúast um vel valin orð
hennar í minn garð eða annarra,
svipbrigði eða snertingu, þegar vel
átti við eða á þurfti að halda. Og
það lýsir henni ef til vill best, gef-
andi af sér.
Magga var ein af þessum ein-
staklingum sem maður kynnist í líf-
inu og ber sérstaka virðingu fyrir.
Magga bar ríka umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni og vinum, var sér-
staklega nærgætin og næm á per-
sónuleika hvers og eins, og ávallt
reiðubúin að liðsinna í hverju sem
væri. Hygg ég að mörgum hafi hún
veitt stuðning og liðsinni á marg-
víslegan hátt, þótt það færi ekki
hátt. Þannig varð hún ósjálfrátt að
þessum fasta punkti í sinni fjöl-
skyldu og vinahópi, þessari mann-
eskju sem svo gott er að vita af og
gott að leita til. Og gott að bera
virðingu fyrir. Heimilið í Faxaskjóli
og mannvænleg börnin fjögur bera
persónuleika hennar ríkulegt vitni.
Á fjölskyldumótum var ávallt til-
hlökkun að hitta Möggu. Þar var
hún hrókur alls fagnaðar og naut
sín vel í samræðum, með sitt glað-
væra bros og með sínum smitandi
hlátri, allt samt á sinn látlausa hátt,
alltaf jákvæð og gefandi af sér. Hún
auðgaði umhverfi sitt, ef svo má að
orði komast. Já, manni leið alltaf
vel í návist Möggu.
Og það er einmitt það sem við
sem eftir stöndum nú tökum með
okkur til móts við framtíðina, þess-
ar góðu minningar sem við eigum
um Möggu. Mikill er harmur ykkar
kæri bróðir og fjölskylda, og stórt
er skarðið sem eftir stendur. En
sjóður minninganna er ríkulegur og
hann hjálpar okkur hægt en örugg-
lega á rétta leið á ný.
Elsku Magga. Ég er afar þakk-
látur fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og ganga mér þér á lífsleið-
inni. Þó að nú virðist sem leiðir
skilji veit ég að þú fylgir okkur í
huga. Bestu þakkir fyrir þá um-
hyggju og nærgætni sem þú sýndir
ávallt Hönnu, strákunum og for-
eldrum mínum. Blessuð sé minning
þín.
Gunnlaugur Briem.
Forréttindi og þakklæti eru
fyrstu orðin sem koma í huga minn
þegar ég minnist elskulegrar vin-
konu sem ég kveð nú með sárum
söknuði. Það eru sönn forréttindi að
hafa átt vináttu Sesselju Margrétar
Magnúsdóttur í rúman aldarfjórð-
ung. Geislandi persónuleiki hennar
lét engan ósnortinn sem átti ein-
hver samskipti við hana. Hún var
líka svo skemmtileg með sinn hár-
beitta húmor, greind, víðlesin og vel
að sér, falleg og flink manneskja að
unun var að fylgjast með öllu sem
hún tók sér fyrir hendur – hún virt-
ist geta allt, hvort sem það var að
sauma dýrindisflíkur, gera við
þvottavélina eða blanda einhver
efni ætluð til bílaviðgerða sem hún
skellti á illa farna gluggakistu og
gerði sem nýja. Allt varð fallegt í
höndunum á henni og nánasta um-
hverfi hennar bar merki þess.
Við Magga í Faxa, eins og hún
var oftast kölluð af mínu fólki til að-
greiningar frá öðrum Margrétum í
lífi mínu, tengdumst upphaflega
fjölskylduböndum þegar hún giftist
Ólafi frænda mínum en síðar óx og
dafnaði vinátta sem ég mat mikils.
Sú vinátta byggðist ekki síst á líku
verðmætamati en við vorum einnig
óvenju samstiga í barneignum og
hefði varla tekist betur til þó að
lögð hefðu verið á ráðin. Magga
gerði sér grein fyrir því að nauð-
synlegt var að forgangsraða og ekki
vafðist fyrir henni hvert hún vildi
beina kröftum sínum. Fjölskyldan
átti hug hennar allan og uppskar
hún svo sannarlega eins og hún sáði
– fjögur yndisleg og mannvænleg
börn og sonarsonur eru til vitnis
um það. Þegar hún svo tók að sér
starf sem stuðningsfulltrúi í Mela-
skóla fengu fleiri að njóta hæfileika
hennar. Hún naut virðingar og vin-
semdar barnanna, því þannig kom
hún fram við þau. Ég hef það frá
fyrstu hendi að þar var afbragðs-
starfskraftur á ferð.
Yndisleg manneskja í blóma lífs-
ins er skyndilega farin og eftir sitja
margir sorgmæddir. Ótímabær
dauðdagi er alltaf óásættanlegur og
óréttlátur. Söknuðurinn og sorgin
er yfirþyrmandi. Ég bið Guð að
gefa fjölskyldunni styrk og finna
gleðina á ný í góðum minningum.
Ásta G. Briem.
Fyrir 25 árum sagði Eiríkur mér
að skólabróðir hans ætlaði að koma
í heimsókn og var það í fyrsta
skipti sem ég hitti Óla og Möggu.
Mér er minnisstætt hve þau höfðu
einstaklega góða nærveru og
Magga hlý og gaf mikið af sér.
Hlýja, ósérhlífni og umfram allt
manngæska er veganesti sem dug-
ar vel. Alla þessa kosti hafði Magga
og marga fleiri sem gerðu hana að
traustum og skemmtilegum vini.
Örlögin höguðu því þannig til að
samskipti okkar hafa aukist mikið
sl.ár. Ég þakka þér fyrir þann tíma
sem við áttum saman á spítalanum
þegar lífið hafði tekið óvænta
stefnu og við að takast á við stóru
spurningarnar lífsins.
Minningar um þig hrannast upp
og tengjast þínum miklu mannkost-
um og því hvað þú varst öllu þínu
umhverfi og fjölskyldu og vinum
mikilvæg. Í huganum ber mig
gjarnan niður þar sem þú ert með
bros á vör eða hlæjandi að segja
brandara. Í návist þinni ríkti glað-
værð. Við Eiríkur eigum skemmti-
legar minningar frá liðnu sumri
með ykkur Óla og Þóru Kristínu
bæði í Borgarfirði og einnig á
Ásólfsstöðum þar sem við dönsuð-
um saman á pallinum undir harm-
ónikuleik og einnig úr matarboði
sem við vorum í hjá ykkur í þessum
mánuði, þar sem þið voruð eins og
venjulega höfðingjar heim að sækja
og lékuð á als oddi. Þið Óli voruð
einstaklega samhent og samstiga í
ykkar lífsdansi og duldist engum sú
mikla væntumþykja og ástúð sem
ríkti á heimili ykkar. Velferð og
hamingja fjölskyldunnar var þér
ávallt efst í huga.
Þú tókst örlögum þínum af miklu
æðruleysi, en barðist fyrir lífinu
með ótrúlegum dugnaði og megum
við sem fylgdum þér síðasta spölinn
draga lærdóm af því. Eitt af því síð-
asta sem þú sagðir við mig nú um
daginn þegar þú varst að kenna
mér að hekla, og við vissum báðar
að þú áttir ekki marga daga ólifaða,
var: „Náðu nú í kaffi fyrir okkur
Ragnheiður mín og svo fáum við
okkur konfekt með og höfum það
reglulega huggulegt.“
Við Eiríkur þökkum þér ljúfa og
gleðiríka samfylgd og biðjum góðan
guð að gefa þér elsku Óli og börn-
um og öðrum ástvinum styrk til
þess að takast á við þessa miklu
sorg.
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við hana Möggu
frænku. Það er of snemmt, of
óskiljanlegt, of áþreifanlegt. Í
barnabarnahópinn hennar ömmu
Kristínar er enn skarð rofið, stór
persónuleiki skilur eftir sig tóma-
rúm í hjörtum okkar.
Hún var stóra frænkan okkar í
Keflavík sem við litum upp til og
dáðumst að. Hún var okkur fyr-
irmynd í mörgu, því það var fátt
sem hún Magga ekki gat. Hún var
opin og glaðlynd manneskja sem
sagði skemmtisögur, af sjálfri sér
og allri fjölskyldunni ef því var að
skipta. Það sást þegar stríðnispúk-
inn kom upp í Möggu. Glampi kom í
augun og fyrr en varði veltist fólk
um af hlátri eins og þegar hún
hermdi eftir ömmu Kristínu þegar
hún t.d. dásamaði eina soninn, hann
föður okkar, fram úr hófi. Svo var
það líka hinn stórkostlegi Nesrass
sem við gátum nú gert grín að
frænkurnar sem vorum svo heppn-
ar að fá hann í arf frá ömmu Krist-
ínu.
Magga var mikil fjölskyldumann-
eskja og bera henni gott vitni börn-
in hennar fjögur sem hún eignaðist
með manninum í lífi sínu, honum
Óla, en þau hjón voru einstaklega
samhent.
Stórfjölskyldan fór ekki varhluta
af trygglyndi og ræktarsemi
Möggu. Ef við höfðum ekki sést í
ákveðinn tíma var það iðulega
Magga sem átti frumkvæði að
hittingi, bauð fram húsaskjól og
lagði náttúrulega til flottustu
kræsingarnar á veisluborðið.
Þegar við hugsum um Möggu þá
koma orðin hlátur, hlýja og styrkur
upp í hugann. Þessum eiginleikum
hélt hún fram til hinstu stundar og
oft vorum við undrandi og auðmjúk
andspænis þeim styrk sem hún
sýndi í sínum erfiðu veikindum. Það
var alltaf reisn yfir henni Möggu og
henni hélt hún til síðustu stundar.
Elsku Óli, Eiríkur, Anna Magga,
Benta, Þóra Kristín, Stína frænka,
Þórður, Auður og aðrir aðstand-
endur. Ykkar missir er mikill og
megi góður Guð veita ykkur styrk á
þessum erfiðu stundum.
Hér þegar verður hold
hulið í jarðarmold,
sálin hryggðarlaust hvílir.
Henni Guðs miskunn skýlir.
Ókvíðinn er ég nú,
af því ég hef þá trú,
miskunn Guðs sálu mína
mun taka í vöktun sína.
(Hallgrímur Pétursson.)
Jónína, Kristín, Snorri
og Eyrún Valsbörn.
Í dag kveðjum við elsku vinkonu
okkar, Sesselju Margréti Magnús-
dóttur. Kynni okkar hófust í Þránd-
heimi, þar sem við stunduðum nám
á áttunda áratugnum.
Í Þrándheimi var starfandi öflugt
Íslendingafélag. Meðal félaga var
Ólafur Briem, sem var allra manna
hugljúfi. Þegar það fréttist að Óli
ætti kærustu á Íslandi biðu allir
vinirnir spenntir eftir kvonfanginu.
Síðan kom Magga og féll strax vel
inn í hópinn. Hún vann strax hug
okkar allra með útgeislun sinni og
glaðværð.
Í Íslendingafélaginu gerði fólk
sér margt til gamans. Farið var í
„hyttuferðir“, siglingar, göngur og
skíðaferðir og haldnir alræmdir
sviðadagar. Magga varð strax mikill
drifkraftur í félaginu.
Fjölskylda Óla og Möggu stækk-
aði fljótt. Fyrst kom lítill prins og
eftir heimkomuna til Íslands bætt-
ust við þrjár prinsessur. Magga
valdi að vera heima með börnunum.
Hún var mikil húsmóðir og sinnti
fjölskyldu og vinum af einstakri al-
úð.
Skömmu eftir heimkomuna hafði
Magga frumkvæði að stofnun
„þrándheimska“ saumaklúbbsins.
Magga var leiðtogi af guðs náð.
Hún hélt utan um hópinn sem
smám saman breyttist. Makar
fengu aðgang að saumaklúbbnum
og börnin voru þátttakendur í fjöl-
skylduferðum. Hópurinn hefur átt
margar ánægjustundir saman. Far-
ið er í gönguferðir, á skíði, í leik-
hús, í sumarbústaði og haldnar eru
veglegar árshátíðir.
Magga hafði mikinn og góðan
húmor og var fljót til svars. Hún
var hin besta eftirherma bæði á ís-
lensku og norsku, og náði hinni
þrænsku mállýsku frábærlega. Oft
var hún veislustjóri í stórafmælum
og ætíð var hún hrókur alls fagn-
aðar. Hún var glæsileg, enda krýnd
drottning hópsins á fertugsafmæli
sínu.
Magga var mikil framkvæmda-
manneskja, mjög skapandi og var
margt til lista lagt. Frábær kokkur,
dugleg í höndunum og hinn besti
iðnaðarmaður, eins og sést vel á
heimili þeirra í Faxaskjólinu.
Nú er höggvið stórt skarð í fjöl-
skyldu og vinahóp. Möggu er sárt
saknað og við minnumst hennar
með virðingu og þakklæti fyrir nær
þriggja áratuga vinskap.
Elsku Óli, við sendum þér og
börnunum, móður Möggu og allri
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Okkur finnst við hæfi að kveðja
Möggu með orðum Howard Arnold
Walters:
Ég lít upp –
og hlæ – og elska –
og finn sál mína lyftast mót himninum.
„Þrándheimski“
saumaklúbburinn.
Í dag kveðjum við yndislega sam-
starfskonu og vin, Margréti, sem
barist hefur hetjulega við krabba-
mein í fjögur ár. Leiðir okkar lágu
SESSELJA
MARGRÉT
MAGNÚSDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með minning-
argrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að senda
hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar