Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sævar Tryggva-son fæddist í
Vestmannaeyjum 1.
júní 1947. Hann
andaðist á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 26. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Tryggvi Ólafsson
málarameistari, f.
8.8. 1911, d. 9.4.
1985, og Þórhildur
Stefánsdóttir, f.
19.3. 1921. Bræður
hans eru Ólafur
Tryggvason, f. 5.12. 1939, og
Stefán Þór Tryggvason, f. 21.4.
1944.
Árið 1970 kvæntist Sævar Ástu
Sigríði Sigurðardóttur. Þau
skildu 1996. Dætur þeirra eru: 1)
Anna Lilja, f. 28.12. 1969, gift
Unnsteini Einari Jónssyni. Synir
þeirra eru Tryggvi, Rúnar og
Sindri. 2) Hildur Lind, f. 8.10.
1983, unnusti hennar er Jakob
Már Jónharðsson.
Eftir skyldunám
lauk Sævar íþrótta-
fræðiprófi frá Den
Jyske Idrætsskole í
Danmörku árið
1968. Sveinsprófi í
málaraiðn lauk
hann árið 1972 og
árið 1975 meistara-
prófi í sömu grein.
Hann starfaði sem
málarameistari all-
an sinn starfsaldur.
Á sínum yngri árum
var Sævar einn af
efnilegustu knattspyrnumönnum
Vestmannaeyja, dvaldi m.a. við
æfingar hjá stórliði Arsenal árið
1967 og varð fyrsti landsliðsmað-
ur ÍBV árið 1969. Hann sneri sér
síðan að knattspyrnuþjálfun og
þjálfaði m.a. yngri flokka ÍBV og
Vals.
Útför Sævars verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Mig langar að minnast föður míns
með örfáum orðum.
Það mikilvægasta sem guð getur
gefið manni er góð fjölskylda. Í þess-
um orðum kristallast lífsviðhorf
pabba. Hann dró aldrei dul á að við
dætur hans og barnabörnin værum
það mikilvægasta í hans lífi og að
hann væri stoltur af okkur. Þetta er
eitt besta veganesti út í lífið sem faðir
getur gefið.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
og lagði mikla áherslu á samveru fjöl-
skyldunnar í leik og starfi, enda hafa
áhugamál hans smitast til okkar allra.
Fótboltaáhuginn er stór partur af
okkar lífi, sem og útivist, náttúru-
skoðun og veiði. Þær eru ófáar sam-
verurnar í Skorradalnum, sælureit
pabba, þar sem hann var sonum mín-
um óþrjótandi uppspretta fróðleiks
um náttúruna og dýrin. Einnig voru
fótboltamótin, hvort sem einhver
sona minna var að spila eða pabbi
sjálfur, alltaf tilefni spjalls og fróð-
leiks. Pabbi hafði alltaf tíma til að
spjalla við smáfólkið.
Að missa ástvin fyllir okkur sorg,
en einnig gleði og stolti. Missirinn er
mikill og skarðið verður ekki fyllt. En
gleðin yfir öllum góðu stundum og því
góða sem pabbi kenndi okkur gerir
okkur stolt af honum. Minningarnar
lifa og pabbi og lífsviðhorf hans verða
alltaf órjúfanlegur partur af mínu lífi
og fjölskyldu minnar.
Anna Lilja.
Afi kenndi mér margt um fótbolta
og fugla. Hundurinn Breki er
skemmtilegur hundur. Takk.
Tryggvi.
Afi minn var skemmtilegur. Hann
var uppáhaldsafi minn.
Rúnar.
Afi minn kenndi mér mjög margt.
Hann kenndi mér að heilsa Breka
hundinum sínum. Hann var góður við
okkur alla dagana.
Sindri.
Nú kveðjum við ástkæran frænda
og vin sem eftir hetjulega baráttu við
veikindi sín hefur kvatt þennan heim.
Sævar var fæddur og uppalinn í
Vestmannaeyjum yngstur þriggja
bræðra. Eins og margur Eyjapeyinn
var hann mikill áhugamaður um
íþróttir og stangveiði og er hann af
mörgum þekktur fyrir færni sína á
þessum sviðum. Knattspyrnuferill
hans var farsæll bæði sem leikmanns
og síðar þjálfara með liðum Þórs, ÍBV,
Hugins og Vals. Sævar lék með ung-
lingalandsliði Íslands og lék síðar tvo
A-landsleiki á árunum 1969–1971 og
var með því fyrsti fulltrúi Vestmanna-
eyja í A-landsliði Íslands. Jafnframt
æfði Sævar á tímabili með enska stór-
liðinu Arsenal sem ávallt hefur verið
uppáhalds lið hans í ensku boltanum.
Sævar sótti ófáa knattspyrnuleiki hjá
bæði Val og ÍBV í gegnum tíðina og
eins og sönnum íþróttamanni sæmir
hafði hann sterkar skoðanir á fram-
gangi mála innan vallar sem utan. Var
fátt eitt skemmtilegra en að horfa á
knattspyrnuleiki með Sævari og eig-
um við margar góðar minningar um þá
kappleiki sem við fylgdumst með sam-
an. Í frítímanum dvaldi Sævar oftar en
ekki í Skorradalnum þar sem hann
byggði sumarhús við hlið sumarbú-
staðar foreldra sinna. Þar stundaði
hann stangveiði með árangri sem eftir
var tekið og var auðséð að hann unni
sér vel í fallegri náttúru Skorradals.
Sævar var traustur maður sem
reyndist sínum nánustu vel og var
umhugað um velferð fjölskyldu sinn-
ar. Fyrir eins barngóðan mann og
Sævar voru afastrákarnir þrír honum
miklir gleðigjafar og var greinilegt að
samverustundir þeirra voru jafnt
honum sem þeim mikils virði. Börn
okkar systkinanna nutu einnig þeirra
forréttinda að upplifa þessa einstöku
gleði og vináttu sem einkenndu Sæv-
ar og verður þessara gleðistunda
lengi minnst í hugum smáfólksins
sem og okkar sem eldri erum.
Elsku frændi og vinur, þú skilur
eftir þig stórt skarð í fjölskyldunni og
er þín sárt saknað. Við trúum að þú
munir fylgja okkur áfram og hver veit
nema að þú eigir eftir að vísa okkur á
bestu veiðimiðin í Skorradalsvatni.
Guð geymi þig.
Tryggvi Þór, Sigurður Ómar,
Linda Björk og fjölskyldur.
Í fornri sögu, frá 11. öld, „Fundur
fuglanna“, segir frá eitt þúsund fugl-
um á tímum mikilla breytinga og
myrkurs. Fuglarnir fá skyndilega
leiftursýn – mynd af heildarsýn, upp-
ljómaðri fjöður. Af þeim sökum finnst
þeim þeir örvaðir til að fara í langt og
erfitt ferðalag til að gá af hvaða
undraverða fugli þessi fjöður er.
Þegar uppljómaða fjöðrin svífur
niður úr himninum opinberar einn af
vitrustu fuglunum að í reynd sé fjöðr-
in forskynjun, sýn á Hinn Mikla. Hin-
ir fuglarnir verða upprifnir og glaðir.
Þeir eru margs konar, stórir og litlir,
langir og stuttir, einlitir og marglitir.
En burt frá stærð, lögun og litbrigð-
um ákveða þeir eftir þessa skyndilegu
og skammvinnu sýn að finna fjöðrina.
Það verða þrumuhljóð er fuglarnir
hefja sig til lofts, bara vegna þess að
þeir ætla að finna þessa geislandi
uppsprettu. Þeir trúa að þessi æðsta
vera sé svo stórkostleg að hún geti
aftur lýst upp þeirra dimma heim. Og
fuglarnir byrja sína yfirmáta þreyt-
andi leit.
Sumir fuglarnir villast af leið, aðrir
hætta. Í upphafi ákváðu fuglarnir að
heimsækja sjö dali, sem hver og einn
hafði mismunandi hindranir og
áskoranir. Fuglarnir lentu í mjög
flóknum aðstæðum, þjáningu, hrika-
legum sýnum, tærandi efa og nagandi
eftirsjá. Enginn friður né hvíld og
engin uppskera í langan tíma.
Þess vegna gáfust fleiri og fleiri
fuglar upp. Aðeins þrjátíu fuglar
héldu áfram úr hópnum sem var svo
ákveðinn og einlægur í byrjun – allir í
von um að finna rót Sannleikans og
Heildar. Og auðvitað það sem gat lýst
upp myrkrið aftur.
Að lokum gerðu þessir þrjátíu fugl-
ar sér grein fyrir, að þrautseigja
þeirra, fórnir og tryggð við leiðina er
hin uppljómaða fjöður, að þessi upp-
ljómaða fjöður lifir í ákvörðunum,
hvers og eins athöfnum gagnvart
hinu guðlega.
Elsku Sævar, fljúgðu áfram eins og
alltaf.
Guðmundur K. Sigurgeirsson.
Kveðja frá
Knattspyrnufélaginu Val
Fallinn er frá góður drengur og fé-
lagi í Val, Sævar Tryggvason málara-
meistari, langt um aldur fram. Sævar
kom til starfa sem þjálfari yngri
flokka Vals í knattspyrnu árið 1978 og
var hann alla tíð síðan virkur félagi í
Val við þjálfun, sjálfboðaliðastarf eða
við æfingar og keppni með eldri leik-
mönnum félagsins. Sævar var þjálfari
þriðja flokks Vals í knattspyrnu, sem
fór í frækna keppnisferð til Brasilíu
árið 1984 og þótti mikið ævintýri. Síð-
ustu ár tók Sævar virkan þátt í starfi
Valskórsins og hafði af því mikla
ánægju. Sævar var Eyjamaður að
uppruna. Hann var knattspyrnumað-
ur í fremstu röð á sínum tíma í Eyjum
og var meðal leikmanna í fyrsta ung-
lingalandsliði Íslands í knattspyrnu.
Hann varð einnig fyrstur Vestmanna-
eyinga til að leika með íslenska lands-
liðinu í knattspyrnu. Við Valsmenn
kveðjum þennan prúða félaga okkar
um leið og við sendum fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Grímur Sæmundsen, formaður
Knattspyrnufélagsins Vals.
Kveðja frá Valskórnum
Okkur langar með fáum orðum að
kveðja góðan vin, Sævar Tryggvason.
Sævar var félagi í Valskórnum
nánast frá stofnun hans og lét sig
helst ekki vanta á æfingu. Í kaffi-
hléum var mikið spjallað og það fór
ekki framhjá okkur að hann var mikil
náttúruunnandi og dvaldist löngum í
Skorradal þar sem hann átti sum-
arbústað. Eitt af áhugamálum hans
var fuglaskoðun og var gaman að
heyra hann tala um fuglana. Í lok
hverrar æfingu var Sævar kominn
með töskuna á öxlina á leið í boltann,
en hann var mikill íþróttamaður.
Á laugardagskvöldi í nóvember síð-
astliðnum áttum við frábært
skemmtikvöld saman og Sævar lék á
als oddi.
Samverustundirnar urðu ekki
fleiri, því skömmu síðar greindist
hann með illvígan sjúkdóm sem hann
barðist við af einstöku æðruleysi uns
yfir lauk hinn 26. ágúst.
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna á himinvegi.
Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð er lúður gjallar.
(Séra Friðrik Friðriksson.)
Valskórinn þakkar Sævari sam-
fylgdina. Minning um góðan vin lifir.
Guð blessi minningu Sævars
Tryggvasonar.
F.h. Valskórsins
Þórarinn G. Valgeirsson.
Sævar Tryggvason, góður vinur og
félagi okkar í Knattspyrnufélaginu
Val, er fallinn frá. Þessi glaðlyndi og
kappsami drengur gerði garðinn
frægan í ÍBV á árum áður, en keppti
undir merkjum Vals þegar hann flutti
upp á land eins og öll hans fjölskylda í
kjölfar gossins árið 1973. Hann hafði
komið nálægt þjálfun yngri flokka í
knattspyrnu í Vestmannaeyjum og
tókst nú á við það sama hjá Val við
góðan orðstír.
Hann þjálfaði yngri flokka Vals í
knattspyrnu, m.a. 4. flokk drengja
sem hann fór með til Danmerkur árið
1983 á árlegt knattspyrnumót sem
þar var haldið og árið eftir eða 1984
með sömu drengi nú í 3. flokki alla leið
til Brasilíu. Sævari og hópnum hafði
verið boðið af forsvarsmönnum bras-
ilísks liðs sem þeir kepptu við í Dan-
mörku, að koma á svipað mót í Bras-
ilíu og metnaður Sævars fyrir hönd
drengjanna var mikill, flokkurinn var
geysigóður, þeim skyldi sýndur besti
fótbolti í heimi og því var farið sem
leið lá alla leið til Brasilíu. Drengirnir
hans munu örugglega muna þessa
ferð eins lengi og þeir lifa. Margir af
þessum drengjum sem voru undir
handleiðslu Sævars, skiluðu sér alla
leið upp í meistaraflokk Vals sem góð-
ir leikmenn. Minnst er á þetta hér því
enn í dag láta menn sér ekki detta í
hug að fara í svona mikla æfinga- og
keppnisferð með íþróttaflokka, látið
er nægja að fara til næstu landa.
Þetta sýnir stórhug unglingaráðs
Vals, Jónasar Guðmundssonar og
Sævars, sem undirbjuggu þessa ferð
fyrir þennan öfluga drengjahóp
ásamt góðum fararstjórum, enda
tókst þessi fræga ferð mjög vel.
Við allir sem spiluðum með Sævari
í eldri flokki karla í knattspyrnu,
minnumst leikni hans með boltann og
SÆVAR
TRYGGVASON
Mínar fyrstu minn-
ingar tengjast pabba
og samveru með honum. Ég held ég
muni fyrst eftir að við feðgar vorum í
gömlu fjárhúsunum á Haukagili, sem
pabbi byggði upp neðar í túninu
seinna. Það var vetur og blindbylur,
svo varla sást útúr augum. Mínir
stuttu fætur höfðu víst lítið að segja í
skaflana á leiðinni heim til bæjar. Ég
hef sennilega verið á fjórða, kannski
fimmta árinu, en eins og ég svo oft
upplifði á þessari samferð okkar
feðga, voru handtökin snör, örugg og
fumlaus, settur í strigapoka og sveifl-
að á bakið og borinn heim í bæ.
Og minningarnar eru fleiri um lít-
inn strák sem vildi vera með pabba,
hvert sem hann fór. Oftar en ekki
JÓN
INGIMUNDARSON
✝ Jón Ingimund-arson fæddist á
Kaldbak á Eyrar-
bakka 7. júlí 1920.
Hann lést á Kirkju-
hvoli, dvalarheimili
aldraðra á Hvols-
velli, að kvöldi mið-
vikudagsins 10.
ágúst síðastliðins og
fór útför hans fram
frá Reykholtskirkju
18. ágúst.
fékk ég að vera með,
en stundum var sagt
„seinna vinur, þegar
þú ert orðinn stærri“.
Ég held líka að ég hafi
verið eins og aukabún-
aður á Farmall Cub
traktornum, jafnaldra
mínum, því ég man
bæði eftir að hafa
hangið hálfsofandi í
fanginu á pabba við
slátt og eins seinna far-
inn að standa í lappirn-
ar og stýra. Þolinmæð-
in hjá manni sem var
að stækka bú sitt og byggja upp var
endalaus held ég, og aldrei fannst
mér ég vera fyrir.
Ég óx með búinu og vélunum, fékk
að hjálpa til, fékk alltaf góða tilsögn,
góðar útskýringar.
Pabbi var glöggur á allt umhverfi
sitt, hvort sem var landið, skepnur,
menn eða vélar og varnaðarorðin
þegar stráklingurinn var að komast
upp á lag með vélar eða hross voru
gjarnan „farðu varlega, vinur“,
hljóma enn innra með mér og ein-
hvern veginn held ég að ég skili þessu
til næstu kynslóðar.
Dugur og vinnusemi var eitthvað
sem einkenndi þennan mann, og held
ég að öllum ólöstuðum að enginn eigi
jafn mörg handtök á öllum bæjum í
Hvítársíðunni.
Alls staðar fór pabbi til viðgerða á
vélum, hjálpa til við byggingar, smala
og svo binda hey þegar sú tæknin
ruddi sér til rúms. Ég sagði stundum
við hann að enginn væri meiri Hvít-
síðingur en hann, þó aðkomumaður
væri. Þá brosti hann, og sagði að sér
þætti vænt um þessa sveit.
Pabbi var ótrúlegur maður. Hann
kunni held ég til verka á öllum svið-
um. Ég man eftir að hann prjónaði,
hann saumaði, bakaði, eldaði, hjúkr-
aði, smíðaði úr tré, járni og jafnvel
leikföng handa okkur krökkunum, og
þegar sófasettið á heimilinu var orðið
slitið, þá brá hann sér á námskeið í
bólstrun og gerði settið sem nýtt.
Hann sótti sér þekkingu eftir þörf-
um, las helling og kunni mörgu góð
skil, sagði líka skemmtilega og skýrt
frá því sem hann kunni og vissi. Eftir
að sjálfvirki síminn kom til sögunnar
seint á síðustu öld áttum við oft löng
og skemmtileg samtöl. Hann byrjaði
oft er hann hringdi á því að segja „ég
á nú ekkert erindi, langaði bara að
heyra í þér“. Svona var hann, tók sér
ekki mikið pláss og bað sjaldnast um
neitt, en afar þakklátur er maður
lagði honum lið.
Skemmtilegt þótti mér seinni árin
þegar ég kom úr leitum á haustin að
svara spurningum hans um fjallið og
féð. Hann þekkti heiðina vel og
mundi hvern krók og kima þar, var-
aði mig oft við illfærum ef ég færi um
ákveðin svæði, löngu eftir að hann
hætti sjálfur að fara í leitir, og svo
kom sérstakur svipur á hann þegar
hann spurði um þessar ferðir.
Ég á mikla sjóði minninga um
pabba, og í alla staði koma þær minn-
ingar mér vel. Ég held að ef ég ætti
að draga saman í eitt orð umsögn um
hann mundi orðið vera „aðdáun“, svo
vel fannst mér hann ætíð spila úr
sínu. Að endingu vil ég segja: Takk,
pabbi minn, fyrir samfylgdina Takk
fyrir allt sem ég naut með þér.
Vona að þú hafir notið einhvers
líka.
Hvíl þú í friði faðir minn kær.
Farinn úr þessum heimi.
Ég man þig svo vel er varst þú mér nær.
Þá minningu ætíð ég geymi.
Jón Ingimundur.
Elsku afi.
Fyrir mér hefurðu alltaf verið afi
bóndi í sveitinni. Þú sast alltaf í horn-
inu við eldhúsborðið í gamla húsinu á
Haukagili. Eftir matinn fékkstu þér
oft blund á bekknum inni í eldhúsi.
Þú varst rosalega duglegur maður
og hirtir landið þitt vel.
Mér hefur alltaf þótt rosalega vænt
um þig, afi, og var mjög stolt þegar ég
sagði þér að þú værir að verða
langafi. Það var svo gaman að sjá
hvað þú varðst glaður. Bjarti líkaði
voða vel við langafa sinn, hann dáðist
mikið að skegginu þínu. Þegar ég
hugsa til baka man ég ekki eftir þér
öðruvísi en með mikið skegg. Þegar
við heimsóttum þig á Hvolsvöll dag-
inn fyrir andlát þitt varstu með svo
flott skegg, nýklipptur og fínn. Ég
var svo glöð yfir að vera komin til þín,
vissi nokkurn veginn að ég væri að
sjá þig í síðasta skipti á lífi. Ég var
nokkuð viðbúin þessu sjálf, þar sem
Bjartur Elí er orðinn það stór, að
hann man alltaf eftir þér. Hann segir
„þetta er Jón langafi, ekki Jón afi“
þegar ég sýni mynd af þér og segi Jón
afi. Ég vona að þú, afi okkar, hafir
líka verið tilbúinn. Og við Bjartur Elí
erum glöð yfir að þú fékkst að fara
svona. Velkominn til himna, afi, og
takk fyrir allar stundirnar.
Þín
Anna Hildur.
Afi er farinn. Afi með gráa skeggið
og stóru hendurnar. Afi sem kenndi
mér að flétta úr baggaböndum og að
raka hey. Afi sem alltaf var góður og
reiddist mér aldrei. Afi sem súrsaði
slátur og leyfði mér að smakka há-
karl. Afi með uppbrettar ermarnar,
sem ræktaði kartöflur, veiddi bleikju
og gróðursetti tré. Afi sem sagði mér
sögur og leyfði mér að eiga lamb. Afi
sem kunni að binda inn bækur, skera
út í tré og sauma út. Afi sem aldrei
bar öfund í brjósti og mælti aðeins
góð orð um annað fólk. Afi sem gaf og
gaf og bað aldrei um neitt í staðinn.
Takk fyrir allar minningarnar. Takk
fyrir að vera afi minn.
Þórunn.