Mánudagsblaðið - 25.03.1968, Blaðsíða 6

Mámjdagsblaðið
Mánudagnr 25. marz 1968
MYSTICUS:
Sjoppan í Yatnsmýrinni
Það var eitt góðveðurskvöld
í sumar að mér datt í hug að fá
mér göngutúr í góða veðrinu. Og
um hásumarið leiðist manni að
vera að labba um rykugar göt-
urnar í miðbænum, manni finnst
þá, að þaer séu í einhverri upp-
reisn gegn guðsgrænni náttúr-
unni. Um það leyti árs langar
mann til að sjá grænt gras eða
að minnsta kosti eitthvað annað
'en hús og malbik. Manni getúr
á slikum stundum fundizt að öll
mannanna verk séu eins og kláði
eða skítablettur á ósnortinni nátt
úrunni. Já, vfða hér á jörðu
væri stórum fegurra umhorfs í
dag, ef það úrkynjaða óartar-
kvikindi, sem kaMar sig sjálft
homo sapiens eða hinn vitiborna
mann, hefði aldrei skotið þar upp
kollinum.
Jaeja, það varð úr þettakvöld
að ég ákvað að labba yfir Vatns-
mýrina suður í Skerjafjörð. t>að
er svolítið eftir af gömlu Vatns-
mýrinni, þó það sé ekki nema
brot af þvi sem hún var í gamla
daga. Og eftir nokkur ár verður
liklega engin Vatnsmýri lengur
til. Ég gekk Njarðargötuna vestur
eftir mýrinni. Og sumstaðar
þama norðan við veginn ermýr-
in alveg eins og hún var í gamia
daga. Þarna var stör og elting
og engjarós og mýrarsóley og
keldur með hofsóleyjum og hor-
blöku. íslenzku mýrarnar eiga
sinn sjarma, kannski meiri en
smáralundir, bláberjabrékkur og
birkihlíðar þó skáldin hafi gert
miklu minna af því að yrkja um
þær. Það þykir ekki nærri eins
fínt að yrkja um mýrar og um
birkilautir og bláfjóluhvamma.
Og þegar verið er að gefa bæi-
um nöfn mundi engum detta í
hug að skíra bæinn sinn Vatns-
mýri. Ónei, bærinn yrði skírður
Smáragrund, Birkihlíð, Fagri-
hvammur, Sólhóll, Svanáhlíð og
þar fram eftir götum.
Smekkur íslendinga í nafngift.
um er voðalegri en tárum taki.
Þegar ég var að labba þama
yfir Vatnsmýrina sá ég allt í
einu við veginn fyrir framan
mig mánnvirki, sem ég átti ekki
von á á þessum stað. Það stóð
skúr þarna við vegbrúnina. Þegar
ég kom að honum sá ég að þetta
var sjoppa, sem var komin þama.
„Ja, allstaðar eru þessar sjoppur"
hugsaði ég, með mér. Þær eru
vist famar að skipta hundruðum
í þessari borg. En mér fannst
þetta svo skrítinn staður fyrir
sjoppu, þarna í miðri mýrinni,
og engin byggð þarna á næstu
grösum. En svo fór ég að hugsa
um það. að oft væri mikil um-
ferð þarna um veginn. Og kann-
ske fólkið, sem vinnur í kálgörð-
unum hinum megin við götuna
verzli þarna. Kannske var þetta
ekki svo mjög skrítið. Við af-
greiðslugluggann í sjoppunni var
gömul kona, hrukkótt og skorp-
in í andliti. Þeir voru ekki að
laða fólk að þessari búð með
neinum fegurðardísum. Allt í
einu datt mér í hug, að mig
vantaði sígarettur. Það væri þá
bezt að kaupa þær þarna í miðri
Vatnsmýrinni. Ég .bað gömlu
konuna um einn Camelpakka, og
ég keypti líka smástykki af át-
súkkulaði. Gamla konan sagði
ekki eitt einasta orð. Hún rétti
mér þetta og líka einhverja aura
til baka, það voru 2 krónur og
einhverjir smáaurar. Eg lét aur-
ana í rassvasann, en sígarettumar
og súkkulaðið lét ég í annan
jakkavasann minn. Þegar ég fór
stóð gamla konan hreyfingarlaus
við afgreiðsluborðið og starði’
eitthvað langt út í bláinn með
sinum gömlu, vatnsbláu^augum.
Það var eins og hugur hennar
væri óraiangt f burtu qg húu
hefði lítinn áhuga á því, sem
var að gerast kringum hana.
„Þessi kona er ekki fædd busin-
essmanneskja", hugsaði ég með
mér. Meðan ég var við sjopp-
una óku nokkrir bílar framhjá,
en enginn þeirra staðnæmdist til
að verzla þama. Ég sá ekki, að
neinn í bílunum gerði svo mikið
sem að líta á sjoppuna. Hins
vegar sá ég, að fólk í einum
bílnum leit undrandi á mig þar
sem ég stóð þama, eins og þvi
þætti ég eitthvað skrítinn. Það
er þó ekkert skrítið við það að
kaupa sér eitthvað í sjoppu.
Svo hélt ég áfram suður i
Skerjafjörð, og þaðan tók ég
strætisvag'n niður í bæ. Þegarég
kom heim ætlaði ég að fá mér
sígarettu og fór í vasann til að
ná í Gamelpakkann. En hann
var þar alls ekki. Og súkkuJaði-
stykkið var líka horfið. Þó var
ekkert gat á vasanum. Ég fann
enga skýringu aðra á þessu, en
þá, að þetta hefði hvorttveggja
oltið upp úr vasanum, þó að
sHkt hefði aldrei komið íyriv
mig áður. Vasinn var djúpurog
Skrifstofumaður
óskast
Ungur maður óskiast strax til framtíðarstarfs við
bókhaldsdeild félagsins. Reynsla við skrifstofu-
störf nauðsynleg svo og enskukunnáttá.
Umsóknareyðublöðum, sem fást á skrifstofum
vorum, skal skilað til skrifstofu starfemanna-
halds fyrir 27. marz n.k.
«•
'/f.F
MCELANDAJR
rem
hafði alltaf reynzt öruggur. Allt
einu datt mér nokkuð í hug.
Ég fór í rassvasann minn og
þreifaði eftir skiptipeningunum,
sem gamla konan hafði iátið
mig fá til baka. En það var
sama sagan. Þeir voru þar ekki
lengur. En lyklarnir mínir, sem
voru í sama vasa voru þar kyrr-
ir. Og ekki var neitt gat á þess-
um vasa heldur. Þetta var allt
saman hálf skrítið, að ég skyldi
gílata svona öllu því, sem ég
hafði fengið i viðskiptum mín-
um við gömlu konuna í sjopp-
unhi.
Það var eitthvað viku seinna,
sem ég rakst hérna í húsi á
leigubílstjóra, sem ég þekkti vel.
Hann býr suður í Skerjafirði, og
ég vissi að hann ók oft Njarðar-
götuna inn í bæinn. Ég sagði við
hann: „Það er hálfskrítið að vera
að setja upp sjoppu í miðri
Vatnsmýrinni". Hann glápti á
mig. ,,Hvar í Vatnsmýrinni -r
sjoppa?" spurði hann. „Nú, þú
hlýtur að hafa séð hana oft“,
sagði ég. „Hún er við Njarðar-
götuna í miðri mýrinni". „Þar er
ekki nokkur sjoppa“, sagði hann.
„Jú, víst“ sagði ég. „Eg keyptiþar
sígarettur um daginn". „Ég held
bara að þú sért eitthvað klikk-
aður“, sagði bílstjórinn. „Það
hefur aldrei verið nein sjoppa
þar. Ég keyri þama um á hverj-
um degi, svo að ég ætti að vita
það“. Ég hðjt áfram að þræta
við hann, en hann bara hló að
mér. „Þú hefur kannski haldið
að kartöflugarðamir fyrir sunn-
an götuna væm sjoppur. En þú
hefur áreiðanlega ekki fengið
neinar sfgarettur keyptar þar“.
,,Nei, sjoppan er að norðanverðu
við götuna í miðri mýrinni",
sagði ég. „Nú, gott og vel, sagði
bílstjórinn. „Það er fljótlegt að
skera úr þessu. Eg skal keyra
þig þangað núna, og þá skal ég
hundur heita, ef þú finnur þar
nokkra sjoppu". Auðvitað tók
ég þessu boði. Ég var sannfærð-
ur um að sjoppan væri á sínum
stað. Það em sumir bílstjórar
svona, hugsaði ég. Þeir takaekki
eftir neinu, sem ekki kemur at-
vinnu þeirra við. Svo ókum við
suður í Vatnsmýri. Ég renndi
augunum eftir Njarðargötunni.
Og svei mér þá, ég gat ekki
komið auga á neinn skúr þama.
Ég mundi alveg hvar sjoppan
hafði staðið. Rétt alveg hjáhenni
var þúfa, sérkennilega löguð og
vafin engjarósum. Og þama var
þúfan. Bn sjoppan var horfin
með öllu, og engin merki sáust
þess, að þama hefði nokkru
sinni verið neinn skúr. „Héma
var hún“, sagði ég. „Skúrinn
hlýtur að hafa verið fluttur f
burtu“. Héma hefur aldrei verið
neinn skúr, sagði bílstjórinn og
skellihló, „þig hlýtur að hafa
dreymt þetta allt sarnan". „Nei,
ég var eins glaðvakandi og ég
er núna,“ sagði ég. Ég ætlaði að
fara að segja eitfhvað fleira, en
þá varð mér litið niður í brúar-
skurðinn alveg hjá þeim stað, þar
sem sjoppan hafði staðið. Niðri í
vatninu, fastir í sefi og hálf-
grotnaðir sundur, lágu fjórir tíu
króna seðlar. — Mystieus.