Mánudagsblaðið - 26.05.1980, Blaðsíða 12
Erum enn tveim tröllaskrefum á eftir mestu
sjóræningjaþjóöinni:
VIÐ KOSTUM HUNDRUÐUM
lVylTT T A T>I\ A T TT A TTTTV tn að Þóknast ”möppudýrum
lYll-L/J /VIYL/r\ T XJ-rTJ; IXJ • sjávarútvegsráðuneytisins
Þau skipta nú líklegast fremur þús-
undum en hundruðum, tonnin, sem
íslensku togararnir hafa orðið að
kasta fyrir borð að undanförnu, til
þess eins að þóknast „möppudýrum”
Sjávarútvegsráðuneytisins. Er bæði
um karfa og gráiúðu að ræða, enda
eru togararnir nú í svonefndu þorsk-
veiðibanni og því á skrapi, þ.e. að
veiðum á öðrum miðum enþorsks er
að vænta á.
Þorskveiðibannið á að heita frið-
unaraðgerð, en það hrindir togurun-
um útí að stunda rányrkju undir
„sjóræningjafána” Sjávarútvegs-
ráðuneytisins, þar sem „möppudýr-
in” þar bera ekki skynbragð á eðli
þeirra veiðihátta, sem skrapið býður
uppá.
í stuttu máli er málið þannig vaxið
að meirihluti togaraflotans, eða að
jafnaði 40 til 60 skip í senn, eru nú að
veiðum djúpt út af Vestfjörðum, svo-
sem 15 tíma stím frá Reykjavík. Þar
er nú mokveiði af gráiúðu og á stund-
um gefst þar drjúgt af karfa líka.
Öll útgerðarfélög reikna með að
hver veiðiferð geti staðið í allt að
ákveðnum dagafjölda, mismunandi
eftir gjöfulum veiðisvæðum og
nálægð við þau á hverjum tima.
Grálúðuuppgripin nú þýða að
skipin eru í langflestum tilvikum nán-
ast fullfermd nokkur fyrr en áætlað
er. Enginn góður skipstjóri lætur sér
detta í hug að hætta veiðum þótt ekki
vanti nema tvö til fimm tonn í lest,
svo dæmi sé tekið. Þar sem tog geta
rokkað allt frá nokkur hundruð kíló-
um upp i 20 til 30 tonn, þótt verið sé á
sama svæði, reyna þeir ávallt að taka
eitt i viðbót til að fylla skipin.
Jafnoft og þeir fá lítil köst, fá þeir
stór köst upp á jafnvel tugi tonna,
þegar ekki vantar í skipið nema eftil-
vill eitt til fimm tonn.
Nú skyldi maður halda að þar sem
um síðasta tog er að ræða og heim-
stím hafið þegar í stað, að óhætt væri
að geyma á millidekki (þ.e. undir þil-
farinu en ofaná lestinni) það magn,
sem ekki kemst í lestina.
En hið háa ráðuneyti hefur tekið
það upp hjá sér að banna togurunum
að koma með nokkurn fisk á milli-
dekki, jafnvel þótt þar kunni að vera
sama aðstaða og nægur ís fyrir hendi
til að ganga frá honum, sem í lest
væri.
Þykir kunnáttumönnum vandséð
hversvegna þeir mega ekki færa að
landi glænýjan fisk, jafnvel þótt
hann hafi ekki verið geymdur kaldari
í lestinni í t.d. tíu daga, en ísaður þó á
millidekki sé í t.d. 15 klukkutima.
Talsmenn kunnáttumannanna
hafa enn einusinni orðið undir i rök-
ræðum við „möppudýrin” og því er
það algeng iðja togaraháseta þessa
dagana að moka fiski fyrir borð á
heimastiminu upp á hundruðir
milljóna króna, til að forðast sektir
auk aflaupptekningar „möppudýr-
anna.” Því eins og þeir segja: „Það
er betra að henda þessu i sjóinn held-
ur en að vera að gera að því, búa
umþað, fá svo ekkert fyrir það og
lenda að auki i sektum og rýrðum
hlut.”
Danir hafa fyrir löngu áttað sig á
að jafn heimskulegar reglugerðir
bjóða aðeins dubúinni rányrkju heim
og leyfa sjómönnum sínum að landa
hverju sem er, líka undirmálsfiski,
enda er hann hvort eð er dauður ef
hann er kominn um borð og getur
auk þess verið skaðlegur lifinu fyrir
neðan ef honum er þannig hent aftur.
Semsagt: Um leið og við erum að
kalla okkur leiðandi þjóð í fiskvernd-
armálum á alþjóðavettvangi á
„diplómatískum” pappírum, erum
við a.m.k. tveim tröllauknum skref-
um á eftir dönum, sem aldrei hafa
verið kallaðir penir á því sviði.
* * *
Er það satt að Ólafur Ragnar Grimsson
hafi aðeins verið framlenging af
Moskvulínunni, Þegar hann tók þátt í
ciðræðum íslendinga og Norðmanna
um Jan Mayen. Gæfu Norðmenn eftir
harðlínu stefnu hans þar, ættu þeir að
slaka ámóta á Barentshafinu fyrir
Rússum.
INDRIÐI STOPPAÐUR
Það stóð mikið til í haust þegar Indriði G.
Þorsteinsson byrjaði á þáttum sínum í sjón-
varpinu oghafði viðtöl við menn, sem eitt-
hvað höfðu að segja og þorðu að segja það.
Viðtalið við Verharð Bjarnason, forstjóra,
vakti mikla athygli og umtal og væntu menn
mikils af þessum þáttum. En, fyrirvaralaust,
var Indriði látinn hætta og þættirnir urðu
ekki fleiri. Sagan segir að ástæða fyrir stöðv-
uninni sé sú að Indriði hafi sýnt þeim nafna-
listann yfir væntanlega þátttakendur og þá
hafi kvígurnar í útvarpsráði orðið hræddar,
einkum kommarnir. Þar var nefnilega efstur
á lista Jón Þ. Árnason, hinn skelaggi
skribent Mbl. annálaður fjandmaður
kommúnista og alls óhræddur að láta skoð-
un sína í Ijós.
EKKISVARTAMARKAÐ
Á HEYRNLEYSINGJATÆKJUM
Það er ekki meiningin að vera dónalegir en
ekki getum við staðist það, að endurprenta
smáklausu úr blaðinu FÓLK, sem Óli Tynes
ritar: „Olga Guðrún Árnadóttir er fjölhæf
kona og orðin vinsæl fyrir sönglög sín og
barnatíma. Hún hefur nú tekið að sér að
kenna unglingum samfarir og sjálfsfróun og
gerir það eflaust vel eins og annað.” Þetta
minnir okkur dálítið á kerlingarnar sem voru
að metast um krankleika eiginmanna sinna
og bar ýmislegt á góma. Þó þótti slá öll met
þegar ein kerlinga varð svo uppnumin af öll-
um þessum sjúkdómum að hún sagði: ,,Ég
skal segja ykkur eitt og það er, að maðurinn
minn er svo blóðlaus og þegar honum stend-
ur, líður yfir hann.” Þá urðu hinar orðlaus-
ar.
BORGARSTJÓRN
MEÐ ”LJÁINN” Á FERÐ
Það er altalað, að bráðlega verði einhverj-
ar breytingar á rekstri veitingahússins Óðals.
Eigandi helmings húsnæðisins, Samvinnu-
tryggingar, neitar með öllu að framlengja
leiguna á húsnæðinu og stoða þar hvorki
bænir né hótanir og dregur það vitanlega
mjög úr rekstrinum eða jafnvel eyðileggur
hann a.m.k. á þessum stað. Það er auðséð að
borgin og einstaklingar eru sammála umað
drepa miðborgina.
OLGA KANN Á KYNLÍFIÐ
Það er staðreynd, að heyrnardaufir kvarta
mikið yfir þjónustunni við þá, einkum hvað
„batterí” snertir í heyrnartæki þeirra. Þessi
litlu en mjög svo nauðsynlegu tæki eru ófá-
anleg — nema hjá Heyrnarhjálp, sem ekki er
opin nema þegar þeim þóknast og svo á viss-
um tímum á gömlu Slysavarnarstofunni. Þar
sem heyrnarlausir eru algjörlega hjálparvana
án þessara tækja er þetta mjög bagaleg og
raunar óafsakanlegt. Það ætti að vera skylda
að hafa þessi batterí til sölu í öllum apótek-
um t.d. og víðar á sölustöðum og auðvelda
þannig þessu fólki að komast hjá miklum
óþægindum.
VÍSINDALEGIR SPARKARAR
Það er undarlegt hve mikið vit menn hafa
á bifreiðum, hvort þær séu nothæfar eða
eitthvað mikið sé að þeim. Þetta sést best á
bílasölunum þegar þessir spekingar eru að
skoða notaða bíla. Það bregst ekki að eitt hið
fyrsta sem væntanlegur kaupandi og sér-
fræðingur gerir, er að ganga kringum bílinn
og sparka spekingslega í dekkin á honum.
Þessi frumskoðun á að gera út um hvort bíll-
inn sé nothæfur eða ekki. Ef menn bara at-
huguðu hve asnalegir þeir eru þegar þeir eru
að þessu „vísindalega” sparki sínu myndu
þeirlátaþað vera.
AÐ LÆRA OG LIFA HÁTT
Nóg er nú komið af öllum þeim óhæfu
lúxus, sem námsmenn búa við og eru margar
sögur af því, m.a. um námslán, styrki, eilífa-
skólaveru, fribió etc. En þó tekur út yfir
þegar hinn óbreytti borgari og sá sem raun-
verulega borgar þessum „námsmönnum”
fyrir að ganga í skóla, er hann sér þessa flott-
ræfla koma akandi í sundlaugar á einkakerru
með steróið á fullu, ganga þóttalega i t.d.
sundstaði borgarinnar og sýna frímiða út á
það að hann sé að „læra”!!! Þessi rindil-
mennska fer i taugarnar á fólki eins og
reyndar öll hegðun þessara oföldu gæðinga
þjóðfélagsins.
FÓTBROTNIR STÓLAR
Á BORGINNI
Það er furðulegt að Hótel Borg virðist ekki
hafa efni á því, að sjá gestum sínum fyrir
nægum stólum. Hver gestur sem þangað
kemur eyðir svo og svo miklum tíma í að
finna sér hættulausan stól og vekur þetta
reiði margra gesta. Svo langt hefur gengið að
hótelið hefur orðið að fá lánsstóla fyrir fyrir-
menn eins og Rotary félaga, sem matast þar
vikulega. Loforð um bót og betrun hafa ekki
borið árangur.