Mánudagsblaðið - 20.04.1981, Blaðsíða 6
Akademínu-kjósendur undr-
uðust rödd Lindu þegar hún
talaði í gervi djöfulsins. Þeir
flýttu sér að vélja hana til útnefn-
ingar sem bestu leikkonu í
aukahlutverki.
„Rödd hennar skilur eftir ör á
sálinni“, sagði Paris Match.
„Óviðjafnanlegt“, sagði Times í
London.
DÝRDARLJÓMI
Warners sólaði sig í dýrðar-
ljómanum um Lindu Blair. Allir
töldu henni Óskarinn vísan.
En röddin átti eftir að ásækja
Lindu Blair og Warner Brot-
hers. Sökum þess að það var alls
ekki hennar rödd. Það var rödd
Mercedes McCambridge, fyrr-
verandi Óskarsverðlaunahafa,
sem fórnað var í ásókninni eftir
Óskarsgulli. McCambridge var
alls ekki getið í kynningunni.
Það var ekkert á límmyndun-
um um hana, ekkert í auglýsing-
unum né heldur á plötuumslag-
inu, þar sem rödd hennar var þó
meginkjarninn.
Charles Higham, sem skrifar
fyrir New York Times, rakst
þarna á sögu um óhugnanlega en
einkennandi Hollywood-græðgi.
McCambridge lét sögu sína
flakka, bæði særð og reið.
„Ég lagði fram erfiðasta leik v-
ævi minnar. Warners veitti mér
ekki minnstu viðurkenningu í
myndinni né í auglýsingunum“.
(hræðilegur verknaður í borg þar
sem leikari stendur og fellur með
sinni síðustu viðurkenningu).
Higham viðurkennir að frá-
sögn hans hafi að líkindum
kostað Lindu Blair Óskarinn. En
í fláráðri sögu Óskarsins er það
tilefni til að vera stoltur af.
Mánudagur 20. apríl 1981
Er „Oskarinn“ keyptur fyrir
peninga?
Afhending Óskarsverðalun-
anna er meðal frægustu atburða
sem eiga sér stað í Hollywod á
ári hverju - glæsisamkunda þar
sem háaðall kvikmyndaheimsins
heiðrar hina bestu sín á meðal.
En eru verlaunin ætíðverðskuld-
uð? Eða eru þau stundum keypt?
í nýrri bók sinni, “The Real
Oscar“, dregur Peter Brown
eftirminnilega fram í dagsljósið
hvemig verðlaunahafamir eru
raunverulega valdir bak við
tjöldin.
Sum kvikmyndarver leggja sig
niður við næstum hvað sem er til
að hljóta Óskarsverðlaun. Þar af
leiðandi birtist peningavaldið
bak við verðlaunin í óhugnan-
legri mynd.
Myndin “One Flew Over the
Cuckoo’s Nest“ bætti t.d. um43
milljónum dala við gróða
félagsins út á Óskarsverðlaunin
fimm, sem myndin hlaut.
Verðlaun fyrir bestu myndina og
besta leikarann voru örugglega
talin 25 milljón dala virði fyrir
myndina “Kramer vs. Kramer“.
Universal tilkynnti að verð-
launamynd þeirra “The Sting“
hafi aukið 30 milljónum dala við
gróðann.
Af þessu leiðir að mjög hart er
lagt að kvikmyndaverunum að fá
að minnsta kosti einn Óskar út á
myndir sínar. Auglýsingaslag-
orðið „Óskarsverðlaunamynd"
er allsherjarlausn í samkeppn-
inni. „Þetta hefur í för með sér
að sumar myndir verða að fá
Óskar til að standa sig á
markaðinum“, er haft eftir tals-
manni Paramount. „Það er
hættulegt ástand. Þegar mynd
verður að hljóta verðlaun til að
hafa upp í kostnaðinn, verða
sumir okkar að fremja allt nema
morð til að fá þau. Nýtt keppnis-
Spil er hafið á 9. áratugnum.“
BOÐ-NÆTUR-
COCKTELAR
Veturinn 1969-70 voru
franskir matreiðslumeistarar frá
París fengnir til að sjá um
veitingar og veisluborð fyrir
Óskarskjósendur, sem Universal
Pictures-félagið bauð á sýningar.
(Samkvæmt upplýsingum frá
Universal kostaði aðeins matur-
inn 35 dali á mann). Og 35
sýningar voru haldnar á mynd-
inni - sumar eingöngu fyrir þá
sem atkvæðabærir voru til
útnefningar í kvikmynda-
akademíunni. Sýningarmönn-
um(cinemtographers), seni tald-
ir eru ginkeyptasti hópurinn, var
smalað saman í hanastél og
átveislu hjá Universal á undan
sýningu kl. hálfníu.
Sólbrúnir þjónar í aðskornum
silkibuxum og flauelsjökkum
útdeildu dýrkéyptum áróðurs-
pésum um “Anne of the
Thousand Days“ og vísuðu
mönnum veginn að veisluborð-
inu.
Borðin svignuðu bókstaflega
undir krásunum: Kokkteilum,
sjö heitum forréttum, köldu
steikarbuffi, kaldri skinku,
kjúklingabringum á Hawaaii-
vísu, Stroganoffbuffi,innflutt-
um hrísgrjónum, salati úr
ferskum ávöxtum (þ.á.m. ávöxt-
um utan uppskerutíma sem
kostnuðu 8 dali kílóið), ostum og
frönskum kökum.
Daginn eftir var öllu átkvæða-
bærum sem mættu sent ábyrgð-
arbréf frá Universal þar sem
þeim var þakkað fy rir komuna og
boðinn enn meiri áróður um
Richard Burton, Genevievi
Bujold myndina (bæði voru
tilnefnd).
„Við gerum harða hríð að
sérgreinunum í hópnum“, lét
talsmaður Universal hafa eftir
sér, „og þið megið bóka að það
gerði lukku“. “Anne of the
Thousand Days“ hlaut algjör-
lega óverðskuldaða útnefningar.
Kjósendurnir sem notið höfðu
krásanna í veislu kvikmynda-
versins létu allir myndina fylgja
með á lista sínum yfir fimm
tilnefningar. Engin starfsgrein
kvikmyndmanna sleppti henni.
En Twentieth Century Fox var
þó að leggja sig enn betur fram.
Þeir sátu uppi með 25 milljón
dala höfuðverk, nefnilega
“Hello DoUy!“
LÉLEG
„Við komumst að þeirri
niðurstöðu að auglýsingaflóð
hjálpaði ekki í þessu tilfelli. Öll
borgin var farin að hvískra um
hve légleg hún væri“, sagði tals-
maður Fox.
„Við ákváðum að bjarga
málunum með krásum og
kampavíni. Svo héldum við
sýningarnar. Kjósendurnir sáu
myndina gegnum kampavínslit-
uð glös“.
Kvikmyndaverin vörðu um
7,5 milljón dölum á þremur
mánuðum í Óskarskosningabar-
áttunni 1980. Það eru 2500 dalir
á kjósanda, ef reiknað er með að
það undur gerðist að allir kysu.
Höfuðpaurarnir voru vand-
lega sviðsettir. Tökum sem
dæmi framboð Bette Midler til
útnefningar sem besta leik-
konan.
Húllumhæið hófst í nóvember
- sex mánuðum fyrir lokskosn-
ingu. Fox, sem gerði myndina
„The Rose“ með henni, lét það
berast út að Midler væri
„frábær“ í túlkun sinni á upp-
gangi og falli rokksöngvara.
Síðan byrjuðu forsýningarnar,
sú fyrsta á þriðjudegi. A
þriðjudagsmorguninn voru
Bevery Hills og Hollywood
útbíaðar af límmyndum í svörtu
og rauðu (með Bette Midler
æpandi lag sitt fyrir framan
hárauða rós).
í útvarpstækjum bílanna
glumdu lög með rödd Bette
Mider - kassetta hennar hafði
verið sett á markað um
morguninn, og ekki af neinni
tilvikjun. (Meðlimir tónlistar-
greinarinnar höfðu fengið senda
kassettur í pósti).
Á þriðjudagskvöldið voru
Rolls Royce glæsikerrur látnar
aka inn um einkahlið Twentieth
Century Fox með áberandi
hætti. Ékkert mátti setja taugar
Óskarskjósendanna úr skorðum
á leiðinni á frumsýninguna með
Bette.
Enginn klappaði þegar mynd-
inni lauk. Engu að síður höfðu
kjósendur verið svo rækilega
dáleiddir, að Bette Midler flaug í
gegn til útnefningar.
Og einu sinni eða tvisvar á
áratug verður Óskars-græðgin
ljót og viðbjóðsleg. Þetta gerðist
1973 þegar Wamer Brothers
vom að reyna að fá Óskar fyrir
Lindu Blair, hina 14ára stjömu í
„The Exorcist“.
cx^