Mánudagsblaðið - 14.12.1981, Blaðsíða 3
-Hann er enginn dans á
rósum, þessi hótelbransi, þó
einhverjir kunni að halda það.
Þetta er bara vinna og aftur
vinna, sagði Einar Olgeirsson,
hótelstjóri á Hótel Esju fyrir
nokkrum dögum. Og hann
hélt áfram: - En vinnan getur
verið skemmtileg, og hér á Esju
hef ég tekið að mér óskaplega
spennandi viðfangsefni. Hér er
uppgangur og mikið á döfinni,
og það er einmitt það, sem
maður kýs helst.
Einar hefur lengi fengist við
stjómunarstörf á hótelum. - Já, ég
byrjaði 1965 sem veitingastjóri á
Hótel Sögu og varð síðar aðstoðar-
hótelstjóri þar.. Þarna starfaði ég í 10
ár og þá bauðst mér hótelstjórastarf-
ið á Húsavík.
- Mig langaði að breyta til og vildi
líka kanna hvort ég gæti valdið slíku
verkefni, svo ég sló til. Við fluttum
til Húsavíkur og vorum þar í fimm
ár. Þar lagði maður nótt við dag yfír
sumartímann meðan gestagangur-
inn var mestur. „Blessaður, þú
getur bara hvílt þig í vetur, þegar
ekkert er að gera”, sögðu kunningj-
arnir,ef maður tautaði eitthvað um
að vera slæptur. En á veturna hafa
hótel úti á landi ekki efni á að greiða
mörgu starfsfólki, og þá getur
kvöldverður fyrir tvo klukkan tíu að
kvöldi orðið talsvert mál fyrir hótel-
stjórann, sem þarf þá að taka á móti
gestunum, elda matinn, bera hann
fram og ganga frá á eftir.
Sé ekki eftir
- En ég sé ekki eftir einum degi á
Húsavík. Eftir fimm ára dvöl þar var
hins vegar svo komið hjá okkur, að
ákveða þurfti hvort við ætluðum að
ílendast nyrðra það sem eftir væri,
eða taka enn einu sinni á honum
stóra okkar og flytjá búferlum suður
aftur. Við völdum það síðarnefnda
og ég fór að vinna sem starfsmanna-
stjóri á Sögu þar til mér bauðst þetta
starf hér á Esju.
Færist f aukana
- Ég færist allur í aukana, þegar ég
fæ mikil viðfangsefni að glíma við.
Hér er alltaf verið að áætla og spá
fram í tímann. Alltaf verið að hugsa
upp eitthvað nýtt og það á mjög vel
við mig. Þetta er annaðstærstahótel
landsins, næst á eftir Loftleiðahótel-
inu, og hér er jú opið veitingahús
alla daga ársins, nefnilega Esjuberg,
VEITINGABRANSINN ENGINN DANS A RÖSUM
hvílir þig
bara í vetur”
RÆTT
VIÐ
EINAR
OLGEIRS-
SON,
HÓTEL-
STJÓRA
Á ESJU
svo að það er í ýmsu að snúast.
-Annars er það nú svo með þá,
sem hafna í veitinga- og gistihúsa-
starfmu, að þeir verða að vera
áhugasamir, annars verða þeir ekki
langlífir í starfi. Það er hætt við að
frístundir verði fáar - þú uppgötvar
eftir 20 ár að þú hefur ekkert gert
nema vinna og sofa og ekki átt frí um
helgar eða á stórhátíðum svo heitið
geti áratugum saman. Þá þarf að
gera eitthvað í málinu. Maður
verður að lifa lífinu líka.
Unaðsstundir
- Ég var svo heppinn að álpast til
að kaupa mér lóð undir sumarbú-
stað fyrir 13 eða 14 árum. Ég segi
álpast, því mig grunaði í rauninni
aldrei að ég myndi reisa mér sumar-
- Líklega hefur mér vegnað
nokkuð vel - hef líka
verið heppinn
■
it ’• ' ' '■ UlS
Einar er brosmildur að vanda við skrifborðið, en á stóru myndinni fyrir
ofan sjáum við yfir hinn vistlega veitingasal Esjuberg, sem vissulega
hefur á sér alþjóðlegan blæ.
bústað, og enn síður að mér yrðu
sumarbústaðaferðir hreinasta yndi.
Ég gerði lengi grín að þeim, sem áttu
ekki fyrr frjálsa stund en þeir voru
horfnir út um hvippinn og
hvappinn í bústaðinn sinn. Nú fer
ég sjálfur á Laugarvatn hvenær sem
tækifæri gefst og nýt þar hvíldar og
unaðsstunda. Það er svo sem
sitthvað af skoðunum unga manns-
ins, sem maður hefur þurft að éta
ofan í sig.
Einar Olgeirsson hótelstjóri
brosir breitt og glettnislega eins og
honum er eðlilegt og heldur áfram:
Vegnað vel
- Jú, það er líklega ekki hægt að
segja annað en mér hafi vegnað
nokkuð vel. Að minnsta kosti þegar
á heildina er litið. Ég hef líka verið
heppinn með vinnustaði og sam-
starfsfólk. Þetta verður allt að fara
saman ef vel á að vera. Nú, og und-
anfarin ár hafa verið tímabil grósku í
veitingarekstri. Fólk hefur nú í
auknum mæli lært að notfæra sér
þjónustu hinna ýmsu veitingastaða,
sem litið hafa dagsins ljós, eins og
t.d. Esjubergs hérna hjá okkur, svo
nefndur sé einn stærsti og
fjölsóttasti staðurinn, og svo ýmissa
nýrra, minni staða, sem mikill
fengur er að í daglega lífinu hér í
höfuðborginni.
Ekki stórmál
- Annars er það merkilegt, að
þegar ég fór yfir reikninga
Esjubergs frá nokkrum undanförn-
um árum núna nýlega, kom í ljós, að
hlutur þess á markaðnum hefur síst
minnkað frá því að það var opnað,
enda þótt fjölmörg ný veitingahús
hafi skotið upp kollinum síðan.
Þetta bendir til þess, að hvert eitt
nýtt veitingahús hafi a.m.k. fram að
þessu fært með sér aukinn fjölda
gesta. Það er nefnilega vel, að
íslendingar tileinki sér nú loksins
einhverja svokallaða veitingahúsa-
menningu. Að það verði ekki lengur
neitt stórmál að skreppa út að borða
með fjölskylduna, og bæði hægt að
kaupa slíka þjónustu sanngjörnu
meðalverði, og svo líka hægt að fá
hana í dýrari klassa ef það á við.
Danska kvöldið
- Úr því að við erum að tala um
þetta langar mig að segja aðeins frá
danska jólakvöldinu á Esjubergi
núna á sunnudaginn, þann 13.
desember. Þá skreytum við salinn,
höfum ostakynningu og hlustum á
barnakór úr Kópaovgi. Líka
skemmta þeir Jónas Þórir og
Graham Smith fiðlari og svo verður
á boðstólum heitur jóladrykkur með
piparkökum, eins og reyndar alla
aðventuna. Og kokkarnir okkar eru
auðvitað í miklu stuði og með ýmsar
matargerðarhugmyndir.
- Aðeins verð ég líka að drepa á
breytingarnar í anddyri hótels Esju,
þar sem innan skamms verða settar
upp ýmsar smærri verslanir,
rakarastofa og fleira, sem stórbætir
aðstöðuna hér við alla gestaþjónustu
og móttöku. Og sem rúsínu í
pylsuenda vil ég geta þess, að við
höfum ákveðið, að brúðhjónum,
sem halda giftingarhófsitt hjáokkur
í Skálafelli, verði eftirleiðis boðin
ókeypis gisting í hinni stóru og
velbúnu svítu hótelsins á áttundu
hæð.
Það leynir sér ekki starfsáhugi
hótelstjórans, þegar hann kveður
okkur með breiðu brosi:
- Viljið þið ekki kíkja inn á
Esjuberg á næstunni og fá ykkur
eitthvað að borða?
- Ég gerði lengi grín að
sumarbústaðaeigendum -
svo fékk ég mér Iðð...