Morgunblaðið - 07.10.2005, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 33
UMRÆÐAN
Ármúla 10 • Sími: 5689950
Með hverri DUX 12:12 + dýnu 90cm eða stærri
fylgir DUXIANA Royal luxsus gæsadúnsæng að
verðmæti kr 34.980 (160x200cm = 2 sængur)
Sérfræðingur frá DUX í Svíþjóð
verður í versluninni 7og 8 okt.w
w
w
.is
ak
w
in
th
er
.c
om
Kr 252.350 90x200cm
Dúnmjúkt hausttilboð
Aðeins dagana 6-7 og 8 okt
HVERJUM skyldi það vera mest
að þakka að þeir þurfa ekki að gera
það? Ekki Guði þessu sinni heldur
þeirra eigin dugnaði, framtaki og
sjálfsbjargarviðleitni. Með lögum
hafa þeir búið svo vel um hnútana
að enginn þeirra þarf að kvíða elli-
árunum eins og ýmsir aðrir lands-
menn annars gera. Í beinu fram-
haldi af þessu væri ef til vill ekki úr
vegi að spyrja hvort hæstvirtum
þingmönnum sé jafn umhugað um
kjör meðbræðra sinna eins og t.d.
eldri borgara og sín eigin eða væri
það kannski of mikil frekja og til-
ætlunarsemi?
Þegar menn eru vistaðir á op-
inberum stofnunum hvaða nafni
sem þær kunna að nefnast er þeim
ekki beinlínis tekið með virktum.
Öðru nær, þeir eru í einu orði sagt
lítillækkaðir og auðmýktir. Það er
semsé komið fram við þá eins og
skynlausar skepnur svo ögn sterk-
ara sér að orði kveðið. Og í hverju
lýsir það sér einna helst, kynni ein-
hver að spyrja. Því er fljótsvarað. Í
svívirðilegri sviptingu sjálfsagðra
mannréttinda. Og í hverju er sú
svipting fólgin? Því er einnig fljót-
svarað. Nú í því að taka af þeim öll
auraráð. Ellilífeyrir þeirra skal allur
renna óskertur til reksturs fyrr-
greindra stofnana. Áður en meira er
sagt er rétt að taka það fram að fyr-
ir einstaka náð og miskunn er vist-
mönnum heimilt að sækja um vasa-
peninga til Tryggingastofnunar
ríkisins. Allt er þetta löglegt, en
siðlaust, mér liggur við að segja
kolsiðlaust.
Mér er alls ókunnugt um á hvaða
ári þessi lög eða lagaákvæði varð-
andi þessa heimild voru samþykkt,
en mig býður einhvern veginn í
grun að það hafi verið gert fyrir
þingsetu flestra en þó ekki allra
þeirra sem þar eiga sæti nú.
Ekki dettur þeim sem hér heldur
á penna eitt einasta andartak í hug
að það hvarfli að þessum háu herr-
um að gera bragarbót og breyta
nokkrum lagabókstaf til þess að af-
nema þessa svívirðu gagnvart öldr-
uðum, til þess skortir þá flesta
nægilega sterka réttlætiskennd.
Nú væri ef til vill ekki úr vegi að
minnast örfáum orðum á eftirlauna-
frumvarpið umdeilda, enda er ekki
ofmælt að með því hafi vitringar
vorir á Alþingi Íslendinga reist sér
óbrotgjarnan minnisvarða. Und-
irritaður lét þess getið í grein í
Morgunblaðinu að þá hefðu jafnvel
brugðist menn, sem hann hélt að í
væri einhver siðferðislegur töggur
án þess þó að nafngreina þá, en nú
skal það gert. Það voru þeir Guð-
mundur Árni Stefánsson og Stein-
grímur Sigfússon. Sá fyrrnefndi
hefur nú verið skipaður sendiherra í
Svíþjóð af utanríkisráðherranum,
Davíð Oddssyni. Var það gert til að
launa honum liðveisluna eða stuðn-
inginn við frumvarpið? Því verður
látið ósvarað hér. Sá síðarnefndi var
ekki kominn af fjöllum. Ætla mætti
að hann hafi verið þar að þvo hend-
ur sínar í tærum fjallalæk.
Til þess að gæta fyllsta réttlætis
er rétt að geta þess að ekki sam-
þykktu allir þingmenn frumvarpið,
þótt það væri gert með miklum
meirihluta, sem bendir ótvírætt til
þess að til eru menn og konur á
þessum vinnustað sem hafa sam-
viskuna í þokkalegu lagi.
Vel á minnst, hefur valdamesti
maður þjóðarinnar, Davíð Oddsson,
sem nú hefur ákveðið að skipta um
vinnustað, samviskuna í lagi? Nú af
hverju skyldi hann ekki hafa hana í
lagi, kynnu stuðningsmenn hans að
spyrja. Einfaldlega vegna þess að
honum hefur svo oft orðið á í mess-
unni m.a. sökum þess að hann þolir
illa gagnrýni, hefur litla sem enga
stjórn á skapi sínu og tvínónar ekki
við að hefna sín grimmilega. Fram-
koma hans gagnvart öldruðum og
öryrkjum er sláandi dæmi um slíkt.
Ef forráðamaður
makkar ekki rétt er
stofnun hans tafarlaust
lögð niður.
Davíð Oddsson hefur
gert sig sekan um alls-
kyns frumhlaup eins
og t.a.m. í fjölmiðla-
málinu víðfræga svo og
um óábyrgt tal um
menn og málefni, þar
sem orðbragðið sver
sig í ætt við það sem
viðhaft er meðal götu-
stráka, en það sem
kórónar mest afglöp hans er stuðn-
ingur hans og hins tindátans, Hall-
dórs Ágrímssonar, við innrásina í
Írak. Embættisveit-
ingar hans eru svo
kapítuli úf af fyrir sig,
en hér skal látið staðar
numið. Í stuttri blaða-
grein er ógjörningur
að rekja allt hans fjöl-
skrúðuga syndaregist-
ur.
Nú mun hann setj-
ast í helgan stein í
Seðlabankanum, þótt
helgi þess staðar liggi
ekki beinlínis í augum
uppi. Eftir stöðuskipt-
in telur hann að sér gefist meira
tóm til ritstarfa, enda hefur hann
látið að sér kveða á þeim vettvangi.
Launin hafa verið hækkuð á nýja
vinnustaðnum og ofan á þau bætast
vitaskuld eftirlaun og svo vel hefur
hann komið ár sinni fyrir borð að
hann er eini íslenski rithöfundurinn
sem er undanþeginn sköttum vegna
ritlauna og það er samkvæmt litlu
og lævísu ákvæði í eftirlaunalög-
unum.
Hann mun þannig ekki vanhaga
um vasapeninga. Tryggður i bak og
fyrir.
En hvað gerðist eiginlega í pen-
ingamálum hér á landi eftir að öll
viðskipti voru orðin frjáls og hafta-
laus? Nú peningarnir runnu i kolvit-
lausa vasa, en ekki í þá gömlu góðu
þar sem þeir áttu auðvitað heima og
voru best geymdir og allt varð snar-
vitlaust, m.a. málaferli sem ekki er
enn séð fyrir endann á.
Að lokum vil ég óska íslensku
þjóðinni til hamingju með að vera
endanlega lausa við þennan van-
stillta valdamann.
Alþingismenn okkar munu aldrei
þurfa að sækja um vasapeninga
Halldór Þorsteinsson
fjallar um aðbúnað aldraðra ’Þegar menn eru vist-aðir á opinberum stofn-
unum hvaða nafni sem
þær kunna að nefnast er
þeim ekki beinlínis tekið
með virktum. Öðru nær,
þeir eru í einu orði sagt
lítillækkaðir og auð-
mýktir.‘
Halldór Þorsteinsson
Höfundur er skólastjóri
Málaskóla Halldórs.