Morgunblaðið - 07.10.2005, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 41
MINNINGAR
Þú varst svo hress, afi minn, og ég
hafði orð á því við þig í gamni að þú
litir alls ekki út eins og sjúklingur í
helgarleyfi. Þegar ég var lítil stelpa
upplifði ég þig sem „ekta“ afa, í mín-
um huga hefur þú alltaf verið eins og
afar eiga að vera. Þú hafðir þá eig-
inleika að vera barngóður, þolinmóð-
ur, gjafmildur, ljúfur persónuleiki og
kunna fullt af sögum. Ég var alltaf
velkomin á heimili ykkar ömmu og
þið tókuð mig með í ferðalög innan-
lands og til framandi landa. Þessi
ferðalög voru fyrir mig mikið æv-
intýri og tækifæri til að vera sam-
vistum við ykkur ömmu. Ég eyddi
mörgum helgum í sumarbústaðnum
sem var þér svo kær. Nú þegar ég er
orðin fullorðin og sjálf búin að eign-
ast börn hefur mér þótt vænt um að
þau hafa náð að njóta góðs af nær-
veru þinni. Fanney, elsta dóttir mín,
skemmti sér vel í sumarbústaðnum
með ykkur ömmu. Anna Elísabet
hafði mjög gaman af hvað þú varst
alltaf óþreytandi við að leika við
hana, meira að segja þegar þú varst
kominn á spítalann. Stefán Orri náði
ekki að vera samvistum við þig nema
rúma tvo mánuði. Við segjum honum
frá þér þegar hann verður eldri.
Hin seinni ár þegar sjónin fór að
daprast var varla að finna á þér að
þú hefðir ekki fulla sjón, þú kvart-
aðir ekki og talaðir ævinlega eins og
þú „sæir“ allt í kringum þig. Þú hef-
ur sýnt af þér einstakt æðruleysi
hvað það varðar sem er lýsandi fyrir
þinn persónuleika. Reyndar má
segja að það að missa sjónina hafi
verið lán í óláni þar sem þið amma
kynntust starfsemi blindrafélagsins
og hefur sá félagsskapur verið ykkur
mikils virði og stytt ykkur stundir.
Við eigum öll eftir að sakna þín,
hvert okkar á sinn hátt. Ég sendi
þér kveðju frá fjölskyldu minni,
þeim Hákoni, Fanneyju, Önnu El-
ísabetu og Stefáni Orra. Minningin
um þig mun fylgja okkur um ókomin
ár. Hvíl í friði, afi minn, sál þín á ef-
laust eftir að leita austur í Grafning
þar sem sumarbústaðurinn ykkar
ömmu er. Þar leið þér alltaf best.
Þín
María.
Minn kæri frændi er fallinn frá.
Mummi frændi, móðurbróðir minn,
dó 28. sept. sl. og verður jarðsettur í
dag. Það leita svo margar minningar
á hugann þegar fólk sem er manni
kært og hefur verið samferða okkur
alla ævi, fer allt í einu burt. Hann
var einn af þremur bræðrum móður
minnar en þau voru fimm systkinin
sem upp komust af sjö systkina hópi.
Elst var Valgerður, síðan komu
Ragnar, Magnea (móðir mín), Guð-
mundur (Mummi) og yngstur var
Magnús. Nú er aðeins Magnea eft-
irlifandi. Þeir bræðurnir voru enn í
heimahúsum þegar ég, þá á öðru ári,
var um tíma í pössun hjá ömmu
minni. Frændur mínir höfðu gaman
af litlu frænku sinni og þeir kenndu
mér líka ýmislegt sem hefur nýst
mér á lífsleiðinni. Ekki liðu mörg ár
þar til María varð konan hans. Þau
hjón byrjuðu búskap heima hjá for-
eldrum mínum en fluttu síðan á
Baldursgötu 17, æskuheimili Maju
sem varð þeirra heimili ásamt fjöl-
skyldu hennar og sonanna Jóns og
Stefáns. Þó systkini móður minnar
byggju á mismunandi stöðum í borg-
inni voru fjölskyldutengslin sterk og
náið samband á milli systkinanna
allra og okkar frændsystkinanna.
Minningar um ferðina sem foreldrar
mínir og Maja, Mummi og strák-
arnir ásamt tengdaföður hans, fór-
um austur um Suðurlandsundirlend-
ið var ævintýri út af fyrir sig en
þessa ferð fórum við á vatnajeppa
sem þeir faðir minn skiptust á að
keyra. Slíkt farartæki hafði ég ekki
séð fyrr. Gamlárskvöld bernskunnar
eru líka skemmtilegar minningar
þegar farið var út á Valhúsahæð til
að skjóta upp rakettum og svifblys-
um og njóta útsýnisins þaðan yfir
borgina um miðnættið og seinna á
lífsleiðinni komum við, ég og mín
fjölskylda, við á Háaleitisbrautinni á
gamlárskvöld eftir að hafa farið á
áramótabrennur með börnunum og
nutum ásamt fleirum gestrisni
þeirra þar. Þetta er mér og mínum
börnum ógleymanlegt. Seinna bætt-
ust svo samverustundir í Danmörku,
þegar þau hjónin voru á leið til Hong
Kong með sonardæturnar, í sjóð
minninganna.
Mummi lærði járnsmíði í Vél-
smiðjunni Héðni og áfram var haldið
í vélstjóraskólann og það varð hans
ævistarf og sem slíkur sigldi hann
vítt um heimsins höf og var gaman
að heyra hann segja frá þessum æv-
intýralegu ferðum á mjög svo fram-
andi slóðir. Síðar kom hann svo í
land og hóf störf hjá álverinu í
Straumsvík, jafnframt því að vera
virkur og virtur í félagsstarfi vél-
stjóra. Ég og mín fjölskylda vorum
svo heppin að búa á Baldursgötunni
um tíma með Maju og Mumma og
nutu börnin mín góðs af því nábýli
og það voru margar gjafir sem mín
börn fengu bæði þá og eins síðar,
þegar frændi kom frá útlöndum.
Þegar tengdamóðir hans lést var
húsið á Baldursgötunni selt og þau
Maja fluttu í Stóragerði. Þaðan
fluttu þau svo á Háaleitisbrautina
þar sem þau hafa búið sl. 40 ár. Þá
var kominn sá tími að synirnir giftu
sig og það er ekki bara mér ógleym-
anleg giftingarveislan á Háaleitis-
brautinni þegar hinar kæru tengda-
dætur Svana og Heddy komu í
fjölskylduna. Sonardæturnar þrjár
og barnabarnabörnin urðu Mumma
mikill gleðigjafi. Þau Maja ólu upp
Larizu dóttur Jóns sonar síns en hún
missti móður sína, Heddy, aðeins
þriggja ára gömul.
Nú er komið að kveðjustund og ég
er mjög þakklát fyrir það lán að hafa
fengið að eiga Mumma sem frænda
minn og sama er að segja um mín
börn. Guð blessi minningu míns góða
frænda.
Guðrún Valdemarsdóttir.
Vinur, skólabróðir og síðar sam-
starfsmaður til margra ára, Guð-
mundur Bjarnason, lést á Landspít-
ala hinn 28. september eftir stutta
legu. Guðmundur var einn af þessum
mönnum sem þurftu að fara snemma
að vinna en hann fór ungur að árum
til sjós á togara sem kyndari. Var
hann við það í nokkur ár áður en
hann hóf nám í vélsmiðjunni Héðni.
Hann lauk námi í vélvirkjun og fór
síðan í Vélskólann í Reykjavík, lauk
prófi þaðan 1956. Guðmundur fór á
sjóinn eftir nám og var á togurum og
millilandasiglingum í nokkur ár. Það
má segja að við Guðmundur höfum
hist af tilviljun haustið 1968 en við
höfðum ekki hist frá því að við út-
skrifuðumst úr Vélskólanum. Við
vorum ráðnir til Íslenska Álfélagsins
við uppsetningu á vélbúnaði í ál-
verinu. Síðar vorum við ráðnir á
vélaverkstæði Ísal sem verkstjórar
og unnum þar saman allar götur til
starfsloka.
Guðmundur var mjög hæfur
starfsmaður og útsjónarsamur við
vinnu. Hann var hvers manns hug-
ljúfi og alltaf stutt í húmorinn.
Kringum 1970 byggðum við sum-
arhús í nálægð hvor við annan. Átt-
um við margar ánægjustundir með
Guðmundi og Maríu í Grafningnum
við Þingvallavatn, þá var oft gleði og
gaman og frá mörgu að segja.
Guðmundur hafði alla tíð áhuga á
flugi, var hann á yngri árum mjög
virkur í Svifflugfélagi Íslands og
hafði alla tíð taugar til þess félags.
Það var gaman að heyra hann segja
frá fyrstu dögum flugsins á Sand-
skeiði í þá daga. Fljótlega eftir
starfslok okkar skólabræðra úr Vél-
skólanum fórum við að koma saman
einu sinni í mánuði ásamt konum
okkar. Varð þetta að fastri venju hjá
okkur og er ennþá. Það ríkir mikil
ánægja með þetta hjá hópnum en nú
er komið skarð í hópinn við fráfall
Guðmundar. Ég vil fyrir hönd okkar
skólabræðra votta Maríu og fjöl-
skyldu innilega samúð okkar.
Ég á mér margar góðar minning-
ar um Guðmund og er þakklátur fyr-
ir að hafa fengið að kynnast honum.
Far í friði, góði drengur.
Aðstandendum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Sigurður Þorsteinsson
vélfræðingur.
Góður maður er genginn. Mér er
bæði ljúft og skylt að minnast Guð-
mundar Bjarnasonar vélstjóra.
Fyrstu kynni okkar voru árið 1982,
þegar hann fór þess á leit við mig,
fyrir hönd stjórnar Lífeyrissjóðsins
Hlífar, að ég tæki við framkvæmda-
stjórn hans af föður mínum. Það
tækifæri greip ég og hef aldrei séð
eftir því.
Samstarf okkar varði nefnilega í
nærfellt 20 ár og aldrei bar skugga
þar á. Það var gagnkvæm virðing og
traust okkar á milli. Lífeyrissjóður-
inn Hlíf var stofnaður 1963, en árið
1974 var Guðmundur fyrst kosinn í
stjórn.
Hann varð formaður stjórnar
1982. Sjóðurinn endaði svo starfsemi
sína í árslok 2001, er hann samein-
aðist Sameinaða lífeyrissjóðnum.
Árið 2001 hafði fimm manna
stjórn setið í samtals 100 ár, en þar
hafði Guðmundur hvað lengstan
starfsferil.
Í fyrstu var fjármálastarfsemin
einföld, lán til sjóðfélaga og keypt
skuldabréf af ríkinu.
Með tilkomu íslensks fjármála-
markaðar, sem segja má að hafi
byrjað að blómgast á síðustu árum
níunda áratugarins, hlutabréfa-
markaðurinn byrjaði á fyrstu árum
tíunda áratugarins og erlendar fjár-
festingar byrjuðu árið 1994.
Þar kom sér vel að hafa svo víð-
sýnan mann sem Guðmund sér við
hlið til þess að geta sem best nýtt sér
tækifæri markaðarins. Árangurinn
var líka góður og var Lífeyrissjóð-
urinn Hlíf með hæstu ávöxtun að
meðaltali allan tíunda áratuginn eða
frá því að mælingar hófust á árangri
lífeyrissjóða.
Við Guðmundur fórum tvisvar til
Bandaríkjanna til þess að kanna
fjárfestingartækifæri og var hann
góður og skemmtilegur ferðafélagi.
Ég veit að Guðmundur var ham-
ingjumaður í sínu einkalífi, með
hana Maju sér við hlið.
Þau voru mjög samtaka í því að
njóta daganna saman þó sjóndepra
og aðrir kvillar gerðu vart við sig
undir lokin.
Vil ég að lokum votta Maju, son-
unum Jóni og Stefáni, mökum og
börnum þeirra innilegustu samúð
mína og bið algóðan Guð að veita
þeim styrk í sorg sinni.
Megi minningin um Guðmund
Bjarnason verða ykkur ljós til lífs-
tíðar.
Valdimar Tómasson.
Guðmundur Bjarnason, vinur
okkar og nágranni úr sumarbústaða-
hverfinu í Króki í Grafningi, er lát-
inn. Þegar hann og María settu upp
sitt sumarhús í nágrenni okkar eign-
uðumst við ekki aðeins góða granna
heldur fasta vini um alla lífstíð. Guð-
mundur var einstakur maður. Hann
var lærður vélstjóri og hafði siglt
nánast um öll heimsins höf. Það var
sama hvar borið var niður í veröld-
inni í líflegum umræðum í bústöðum
okkar, alls staðar var hann heima og
kunni skil á þjóðum og lífsháttum
um allan heim. Þessi skemmtilegi og
vandaði maður var ávallt til stuðn-
ings öllum góðum málefnum í sum-
arhúsasamfélagi okkar og gerðum
við hann að vatnsveitustjóra í lítilli
vatnslögn ofan úr Kaldá að sumar-
húsum okkar. Guðmundur hafði
mjög gaman af umhverfi því, sem
þau hjón bjuggu við þarna í ná-
grenni Þingvallavatnsins, og þótti
hann með skemmtilegustu mönnum
sem fengnir voru með í veiðiferðir,
enda silungur oft á borðum.
Við fráfall þessa vandaða og góða
manns sem Guðmundur var sendum
við hjón innilegar samúðarkveðjur
til Maríu eiginkonu hans og fjöl-
skyldu þeirra.
Gylfi Guðjónsson, Elfa S.
Guðmundsdóttir og fjöl-
skylda, Mosfellsbæ.
svo og systkinum Haddýjar, óska ég
gifturíkrar framtíðar.
Blessuð sé minning Halldóru Elías-
dóttur.
Jón P. Ragnarsson.
Dí! Eitt fyrsta orðið sem ég sagði.
Stytting á Haddí, þótt ég notaði það
framan af sem samheiti fyrir hana og
Erlu, hina föðursystur mína.
Mér, dóttur litla bróður þeirra,
fyrsta barninu í fjölskyldunni í 27 ár,
fannst ég vera miðpunktur alheims-
ins. Þessar tvær frænkur mínar
kepptust við að dást að mér og taka af
mér ljósmyndir og stundum held ég
ekkert barn á Íslandi hafi verið eins
dáð eða myndað í bak og fyrir á fyrstu
dögum lífs síns. Nema kannski Sveinn
Andri sonur hennar þegar hún var
sjálf orðin stolt móðir.
Haddí var afar glæsileg kona. „Já,
svo hún er frænka þín,“ sagði tengda-
móðir mín eftir fyrsta fjölskylduboðið
þar sem báðar fjölskyldurnar hittust,
„ég man vel eftir henni frá því þegar
ég vann í Aðalstræti, hún var svo
glæsileg stúlka.“ Mamma hefur líka
stundum talað um það þegar hún
horfði út um glugga í Hafnarstræti
þar sem hún var í sumarvinnu og dáð-
ist að þessari fallegu og frjálslegu, vel
klæddu konu sem oft gekk hjá og átti
seinna eftir að verða mágkona henn-
ar.
Það eru margar minningar og allar
góðar. Haddí sem hafði alltaf tíma
fyrir allar frænkurnar og frændurna
og mundi eftir öllum afmælum. Haddí
frænka að kaupa heimsins ljótasta
bolluvönd – þann eina sem seldist – af
tveimur litlum vinkonum sem gengu
hús úr húsi og ætluðu að verða ríkar á
föndri. Haddí frænka á fyndinni ljós-
mynd þar sem hún stillir sér upp fyrir
framan ufsagrýlurnar á Notre Dame
og grettir sig í stíl. Haddí frænka,
Cordon Bleu-kokkurinn í glæsilegu
jólaboðunum, ráðagóð og áhugasöm,
vitnandi í Larousse Gastronomique.
Haddí frænka fagnandi öðrum dáðum
frumburði, þegar Elsa dóttir mín, í
sínu fyrsta jólaboði, valdi stofugólfið
hennar og Sveins til að taka fyrstu
skrefin. Haddí frænka á dánarbeðin-
um, gamansöm og með leiftrandi
áhuga á öllu sem sagt var þótt engum
dyldist hve af henni var dregið. Hún
Haddí frænka, falleg, greind og vönd-
uð manneskja sem við gleymum aldr-
ei.
Anna Steinunn.
Ég minnist þess frá fyrstu tíð að
Haddý föðursystir mín var glæsileg
kona á sinn sérstaka og fágaða hátt.
Bjart lunderni hennar og jákvæð af-
staða til tilverunnar fylgdi henni í hví-
vetna og það var aldrei grátið lengi í
návist hennar.
Einkasonur hennar, Sveinn Andri,
var einu ári yngri en ég og því lékum
við okkur oft saman, ýmist hjá afa og
ömmu á Ásvallagötunni eða heima, en
hann bjó á Háaleitisbraut 101, en ég
21. Mér leið alltaf vel að koma í heim-
sókn til Sveins Andra frænda, og var
það helst að þakka hlýlegu viðmóti
Haddýjar frænku. Svo var heimili
þeirra eins og klippt út úr erlendu
glanstímariti.
Þegar ég fór að læra mín fyrstu orð
í enskri tungu fannst mér sem orðið
„smart“ hefði verið búið til til að lýsa
Haddý frænku. Sniðug, flott, ná-
kvæm, fáguð.
Eftir því sem árin liðu, afkomend-
um fjölgaði og afi og amma féllu frá
varð samgangur milli okkar frænd-
systkinanna minni en áður, en alltaf
var hlýhugur á milli okkar og við
minnumst hennar með söknuði.
Elías Halldór Ágústsson.
Það haustaði snemma þetta árið og
þegar laufin féllu sem óðast af trján-
um féll mín yndislega, góða vinkona
Haddí frá eftir löng og ströng veik-
indi. Hún gekk ekki að því gruflandi
hvert stefndi í veikindum hennar, tók
því af ótrúlega mikilli ró og æðruleysi
og bar fullt traust til handleiðslu
Guðs.
Foreldrar okkar voru vinir og lék-
um við okkur saman í frumbernsku.
En þar sem við gengum ekki í sömu
skóla dró úr samveru okkar meðan á
skólagöngu stóð.
Þegar við fórum að vinna fyrstu
störf okkar var það hjá Landssíman-
um. Við lentum hlið við hlið og síðan
hefir samband okkar verið mjög náið.
Eftir fá ár á Stöðinni fór hún að
vinna hjá Bæjarskrifstofunum sem þá
voru í húsi Reykjavíkurapóteks en ég
aftur á móti hjá Landsbankanum við
Austurstræti, svo þar var líka stutt á
milli okkar.
Haddí hafði mjög gaman af að
ferðast og fór ung í sína fyrstu utan-
landssiglingu, sem ekki var altítt á
þeim árum. Þá voru tímar gjaldeyr-
isskömmtunar og alls konar hafta.
Við fórum saman í siglingu – ég í
mína fyrstu, og þá var gott að hafa
hana sér til halds og trausts. Við fór-
um með Gullfossi til Danmerkur og
þaðan með ferðaskrifstofu í vikuferð
til Parísar. Ferðin varð okkur eftir-
minnileg. Þá var ekki boðið upp á
skipulagðar ferðir, en fararstjóri
benti okkur bara á hvað þyrfti að fara
og sjá. Maður mátti hafa sig allan við
að komast yfir herlegheitin.
Það var vakað næstum dag og nótt
og gleymist ferðin í Óperuna að sjá
Samson og Delilah aldrei. Við fengum
ekki mjög góða miða og urðum að
standa upp annað slagið til að sjá hvað
fór fram á senunni. Þar að auki fór
þreytan að segja til sín þegar sest var
niður. Við höfðum ekki fundið fyrir
henni meðan við vorum á ferðinni.
Einnig var farið til Versala, en þar var
ekki búið að opna hallirnar. Því var
bara ráfað um garðana, sem var ekki
síður gaman.
Á þessum árum hersátu Bretar
hluta af Þýzkalandi. Þegar til Parísar
kom uppgötvaðist að breska sendi-
ráðið í Reykjavík hafði aðeins gefið
okkur leyfi fyrir ferð frá Kaupmanna-
höfn til Parísar um Þýzkaland, en
ekki til baka svo nú voru góð ráð dýr.
Fararstjórinn í ferðinni var ekki sér-
lega hjálplegur. Hann sagði okkur að
við yrðum að fara í sendiráð Breta í
París til að fá nýja áritun og að við
yrðum bara að bjarga okkur. Við vor-
um sendar frá Heródesi til Pílatusar
út af þessu og það leystist að lokum
og við fengum áritunina. Oft hlógum
við að þessu þó að þarna hafi farið
einn dýrmætur Parísardagur í alla
snúningana. Svo vorum við í Kaup-
mannahöfn og skoðuðum margt og
nutum daganna. Eins og fyrr var get-
ið um var þetta á tímum gjaldeyris-
skömmtunar og mikils skorts í Dan-
mörku, svo ekki freistuðu búðirnar
okkar. Síðar giftumst við og eignuð-
umst afkomendur og samband okkar
hélst óslitið og er margs að minnast
frá okkar löngu samveru.
Ég vil þakka Haddí minni fyrir
langa og trygga vináttu, sem ég tel að
hægt sé að segja að ekki hafi borið
skugga á og er það ekki síst henni að
þakka. Hún var einstaklega trygg og
heilsteypt kona og mátti ekki vamm
sitt vita í einu eða neinu.
Að lokum langar mig til að taka
mér í munn það sem Ameríkumaður
einn í Michigan sagði fyrir löngu:
„The best way to bury somebody, is to
bury them in your heart.“ Og það
mun ég gera. Hún mun ætíð verða
geymd í hjarta mínu.
Ég bið Guð að fylgja henni á nýjum
vegum og að styrkja Svein, Svein
Andra, Þórunni og barnabörnin, sem
henni þótti svo undurvænt um, í
þeirra mikla missi. Guð blessi þau öll.
Ásta Kristjánsdóttir.
Þegar ég var sautján eða átján ára
vann ég á skrifstofu í Hafnarstræti.
Úr glugganum mínum sá ég þá sem
gengu hjá. Ung kona fangaði athygli
mína. Hún birtist alltaf um svipað
leyti á leið til vinnu. Þessi unga kona
var tíguleg og hafði einstaklega fal-
legan limaburð. Ég frétti að hún hefði
lært í frægum erlendum matreiðslu-
skóla, Cordon Bleu í París. Þar kom
skýringin á heimsmannslegu yfir-
bragði hennar. Þannig kom Halldóra
Elíasdóttir, Haddí eins og við kölluð-
um hana, mér fyrir sjónir þegar ég sá
hana fyrst. Ekki löngu seinna kynnt-
umst við því hún var systir fyrri eig-
inmanns míns, Ágústs. Þá skildi ég að
yfirbragð hennar var ekki eingöngu
komið frá París: Þetta sama heims-
borgaralega fas einkenndi foreldra
hennar og systkini.
Persónuleiki Haddíar var jafn fág-
aður og fas hennar. Hún var einstak-
lega vönduð manneskja. Kynni okkar
voru mér mjög dýrmæt. Á vináttu
okkar bar aldrei skugga. Ég þakka
Haddí samfylgdina. Minning hennar
fylgir mér. Ég votta Sveini, Sveini
Andra og fjölskyldu hans, Erlu og
Ágústi mína dýpstu samúð.
Elsa Stefánsdóttir.