Morgunblaðið - 07.10.2005, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 47
MINNINGAR
framandi stöðum. Núna síðast í apríl
2005 vorum við amma saman í Dan-
mörku ásamt fleira fólki úr fjöl-
skyldunni og fórum m.a. í Tívolí.
Amma fylgdist alla tíð vel með því
sem var nýjast og flottast í tækjum
og tólum og hún var óþreytandi að
segja mér frá nýjustu græjunni frá
B&O t.d. Hún eignaðist nú aldrei I-
pod eða sambærilega græju, en hún
var fljót að fá sér CD-spilara í bílinn
sinn þegar þeir komu á markaðinn,
hún átti fartölvu og vafraði um Net-
ið eins og herforingi og síðasta al-
mennilega græjan sem hún festi
kaup á núna fyrr á þessu ári var 52"
sjónvarp sem hún var afskaplega
ánægð með. Hún hefði eflaust getað
orðið góður tæknimaður og hún er
eina manneskjan sem ég hef þekkt
sem hefur nennt að lesa leiðarvísana
sem fylgja með öllum raftækjum í
dag.
Amma var mikill tónlistarunnandi
og keypti geisladiska alveg fram
undir það síðasta. Hún hafði gaman
af léttri klassískri tónlist, þjóðlaga-
tónlist, kántrítónlist og öllu mögu-
legu. Við fórum stundum saman á
tónleika og síðast fórum við og sáum
Kris Kristofferson í Laugardalshöll-
inni í fyrra.
Við vorum ekki alltaf sammála ég
og amma, en með tímanum held ég
að ég hafi lært að skilja hana betur.
Hún vildi öllum vel en var ekki galla-
laus frekar en við hin.
Hún amma mín var dama, hún var
prinsessa, hún var afskiptasöm og
stundum kröfuhörð á fólkið sitt, en
mér þótti afskaplega vænt um hana,
hún skipti mig miklu máli og ég á
eftir að sakna hennar lengi.
Ég talaði síðast almennilega við
ömmu í farsímann hennar þar sem
hún lá á sjúkrahúsinu nokkrum dög-
um áður en hún dó, og það síðasta
sem hún sagði við mig var: „Ég
elska þig ennþá!“
Amma. Ég elska þig líka ennþá.
Þinn
Ólafur Páll.
„Elsku amma Rannveig er núna
orðin engill,“ var það fyrsta sem
kom upp í hugann hjá börnunum
mínum þegar ég sagði þeim að
amma Rannveig væri dáin og það er
falleg mynd sem ég mun hjálpa þeim
að varðveita. Þú eignaðist stórt
pláss í hjarta Elvars Más og Hörpu
Kristnýjar þegar við bjuggum í hús-
inu fyrir aftan þig. Þau voru fljót að
komast upp á lag með að hlaupa yfir
til ömmu þegar þau vantaði eitthvað
eða þegar þau langaði að sýna vinum
sínum ömmuna sína með stóra garð-
inn og stóra húsið og hjá þér var
þeim alltaf vel tekið.
Elsku amma Rannveig, þú áttir
fallegt hjarta og hlýjan faðm og þín-
ar dyr stóðu ávallt opnar, við eigum
um þig margar góðar minningar
sem munu lifa í hjörtum okkar. Með
þessum orðum langar okkur að
kveðja þig.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem)
Jóhanna, Elvar Már
og Harpa Kristný.
Mig langar að segja nokkur orð
um þá merku konu Rannveigu Böðv-
arsson.
Mín fyrstu kynni af Rannveigu
voru seint á árinu 2000, en þá má
segja að ég hafi „gengið“ í fjölskyld-
una. Á jólunum 2000 fékk ég jólagjöf
frá Rannveigu þó svo ég hafi ekki
hitt hana nema einu sinni eða tvisv-
ar. Jólagjöfin var fjólublá prjóna-
peysa af dýrustu gerð. En þannig
var Rannveig gjafmild, engum mátti
gleyma.
Um mitt ár 2001 eignuðumst við
Ísólfur svo Róbertu Lilju og þá fór
ég að kynnast Rannveigu betur.
Litlu fjölskylduna vantaði húsnæði
og fór það þannig að við fluttum í
kjallarann til Rannveigar. Okkur
voru nú lagðar reglurnar þegar við
fluttum inn, passa að kveikja ekki í,
ekki hafa sóðalegt, en Rannveig var
með afbrigðum snyrtileg kona, eng-
in partíhöld og fleira í þeim dúr. Ég
held svona í byrjun hafi henni ekki
staðið á sama þegar ungdómurinn
flutti fyrir neðan hana.
En húsfreyjan í kjallaranum
reyndist sem betur fer í þrifnari
kantinum og fór það svo að sú gamla
fór að hrósa mér fyrir vel unnin
heimilisstörf. Það besta var einmitt
að fá hrós frá Rannveigu og var hún
ekki spör á það ef henni líkaði eitt-
hvað en lét einnig heyra í sér ef
henni mislíkaði eitthvað. Ef Róberta
Litla var t.d. með marblett eða sár
þá lét hún okkur heyra það, við ætt-
um að passa barnið betur.
Við fjölskyldan bjuggum í kjall-
aranum þar til enda árs 2004 og í
þessi þrjú ár kenndi Rannveig mér
margt, af nokkru má nefna að
hengja sængurver út á snúru þannig
að vindurinn blási úr þeim alla
krumpu, að hengja fötin alltaf eftir
litum út á snúru og að elda ljúffeng-
ar kjúklingabringur og margt margt
fleira.
En elsku Rannveig mín, ég þakka
fyrir allar þær stundir sem ég átti
með þér og allt það sem þú gerðir
fyrir mig, það hefði nú ekki hver
sem er hleypt „ókunnugum“ inn fyr-
ir sínar dyr. Ég kveð þig með sökn-
uð í hjarta.
Aldís Birna Róbertsdóttir.
Við, börn og tengdabörn Sveins
Björnssonar, minnumst Rannveigar
með einlægu þakklæti fyrir þá ástúð
og umhyggju er hún veitti ástvini
sínum frá fyrstu kynnum þeirra til
hinstu stundar hans. Einnig viljum
við þakka öllu hennar góða fólki sem
tók honum opnum örmum inn í fjöl-
skylduna, þannig ganga ekki alltaf
hlutirnir, að allir séu sáttir.
Þau voru heppin að hittast á lífs-
leiðinni þau Rannveig og Sveinn.
Þau ferðuðust mikið, fóru í leikhús
og nutu samverustundanna bæði í
Reykjavík á heimili Sveins og ekki
síður á heimili hennar á Akranesi,
þar sem stórfjölskyldan bjó og
reyndist föður okkar sérstaklega
vel, einkum í veikindum hans hin
síðari árin, en hann lést á Sjúkrahúsi
Akraness hinn 7. apríl 1996.
Fyrstu kynni okkar Hönnu af
Rannveigu voru árið 1979. Þá vorum
við saman í Stokkhólmi í nokkra
daga. Það var auðvelt að láta sér líka
vel við Rannveigu. Hún var falleg,
einlæg og hlý manneskja, sem talaði
beint frá hjartanu. Hún var líka
skemmtileg og ákveðin eins og þessi
litla saga segir:
Við vorum í kvöldverði á hótelinu
þegar inn gekk merkur maður með
mikið föruneyti með sér. Þær kon-
urnar sáu fljótt að þarna var kominn
hinn þá heimsfrægi og dáði leikari
Danny Kaye. Hanna og Rannveig
litu skjótt hvor á aðra, stóðu upp,
sögðu ekki orð en gengu beint að
borði leikarans, sögðust vera frá Ís-
landi komnar og hefðu ekki mörg
tækifæri til að hitta svo frægan og
vænan mann og Danny Kay, sem
þekktur var einnig fyrir barnahjálp
sína. Leikarinn vissi nú ekki mikið
um Ísland en þótti konurnar fallegar
og vildi með ánægju gefa þeim eig-
inhandaráritun sem Hanna fékk
merkta XXX frá Danny Kaye í
handtösku sína. Erindi leikarans var
að stjórna Sinfóníutónleikum í
Stokkhólmi til ágóða fyrir barna-
hjálpina. Við pabbi vorum áhorfend-
ur og sigri hrósandi með bros á vör
komu þær til baka.
Oft höfum við spjallað og hlegið að
þessu skemmtilega atviki, lítil stund
sem kryddar tilveruna.
Við hittum Rannveigu síðast í 80
ára afmæli hennar á fögrum sum-
ardegi í fyrra og áttum með henni,
fjölskyldu hennar og vinum góðan
og skemmtilegan dag í anda Rann-
veigar. Veikindi höfðu sett svip á
hana en hún var hamingjusöm og
ánægð með sínu fólki. Ekki fór á
milli mála að fjölskylda Rannveigar
var henni afar kær og bar hún hag
þeirra fyrir brjósti og mörg eru þau
jólakortin með myndum sem hún
sendi og þar situr hún stolt með
sinni fjölskyldu. Rannveig og Sveinn
höfðu góðan húmor saman. En á al-
varlegri stundum minnumst við þess
er hún sagði: „Það er tvennt sem
skiptir máli í lífinu: góð heilsa og
samhent traust fjölskylda.“ Þetta
eru vissulega orð að sönnu og allir
ættu að hafa það að leiðarljósi lífsins
að gæta þess verðmætis sem fólgið
er í þessu tvennu.
Blessuð sé minning hennar.
Við vottum fjölskyldu Rannveigar
okkar dýpstu samúð.
F. h. barna og tengdabarna
Sveins Björnssonar,
Ingvar Sveinsson.
Látin er elskuleg frænka mín,
Rannveig Pálmadóttir Böðvarsson.
Móðir hennar, Matthea Kristín
Pálsdóttir, og móðir mín, Herdís Ás-
geirsdóttir, voru sammæðra systur,
dætur Rannveigar Sigurðardóttur.
Fyrri maður hennar, afi minn, var
Ásgeir Þorsteinsson skipstjóri.
Hann andaðist ungur og Rannveig
giftist síðar föður Mattheu, Páli
Matthíassyni, skipstjóra.
Maður Mattheu Kristínar var
Evald Torp, yfirþjónn á Hótel Borg,
og er sonur þeirra Páll, skipstjóri.
Kona hans, Lilja Auðunsdóttir, er
látin.
Þegar ég varð fimmtug, haustið
1976, var ég einstæð með fimm börn.
Það er til marks um stórhug Rann-
veigar frænku minnar og velvilja í
minn garð að hún bauð mér og börn-
unum á heimili sitt á Akranesi og
hélt mér þar afmælisveislu. Tveimur
nóttum eftir veisluna, þegar ég var
farin, sprakk kyndiketill í húsinu og
olli verulegu tjóni, meðal annars
tættist sundur gólf svo opnaðist nið-
ur í kjallarann, þar sem kyndingin
var og sprengingin. Þegar Rannveig
vaknaði og hugðist huga að Helgu
dóttur sinni, féll hún alla leið niður í
kjallara. Hún slasaðist illa af fallinu,
glerbrotum og af sjóðheitu vatni og
gufu frá katlinum. Hún var í ein-
angrun á sjúkrahúsi í hálfan mánuð
svo ekki kæmist sýking að bruna-
sárunum sem hún hlaut.
Þegar dró að áttræðisafmæli
Rannveigar í júlí í fyrra, ætluðu
börn hennar að skipuleggja fyrir
hana utanlandsför, þar sem hún
gæti notið þessara tímamóta í lífi
sínu áhyggjulaus. En Rannveig var
á öðru máli. Hún tók ekki annað í
mál en að vera heima og verja af-
mælisdeginum með fjölmörgum vin-
um og vandamönnum og bauð til
veglegrar veislu á fögrum stað við
Hvalfjörðinn, þar sem hún var hrók-
ur alls fagnaðar. Man ég að eina
skilyrðið sem fylgdi boðinu, var að
afmælisgjafir væru forboðnar. Er sú
veisla mér minnisstæð, og mun svo
vera um flesta sem þar nutu í blíð-
viðri gestrisni afmælisbarnsins og
fjölskyldu hennar.
SJÁ SÍÐU 48
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
BIRGIR DAVÍÐSSON,
Skipasundi 61,
Reykjavík,
er lést laugardaginn 1. október, verður jarðsung-
inn frá Langholtskirkju mánudaginn 10. október
kl. 15:00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Barnaspítala
Hringsins.
Inga Jónsdóttir,
Selma - Gunnar Heimir,
Sigurjón - Sigríður María,
María - Ásmundur
og litlu afabörnin.
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR JÓHANNA BJARNADÓTTIR
frá Ögurnesi við Ísafjarðardjúp,
fyrrum húsfreyja
á Hvilft í Önundarfirði,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti þriðju-
daginn 4. október.
Einar Þór, Birna, Bergljót,
Finnur Magnús, María,
Halldóra Valgerður
og Sigurlaug Gunnlaugsbörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
VALGERÐUR SVEINSDÓTTIR,
Eyrarbakka,
lést á sjúkrahúsinu á Selfossi þriðjudaginn
4. október.
Útför hennar verður gerð frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 15. október kl. 14.00
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hennar, er bent á dvalarheimilið Sólvelli, Eyrarbakka.
Svanhildur, Sveinn, Manús Karel, Sigríður
og fjölskyldur
Frændi okkar,
GUÐMUNDUR SIGMUNDSSON
fyrrum sjómaður,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Skjaldarvík fimmtudaginn 6.
október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rut, Sigmundur, Soffía
og Ófeigur Ófeigsbörn
Ástvinur og elskulegur eiginmaður,
prófessor FRIÐRIK ÞÓRÐARSON,
fæddur 7. mars 1928,
lést sunnudaginn 2. október 2005.
Útförin verður gerð frá „Vestre krematorium, gamle kapell” í Ósló þriðju-
daginn 11. október kl. 11.30.
Kirsten, Anne og Katrín María.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN HALLDÓRSSON,
Nesvegi 49,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðvikudaginn
5. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóna Björnsdóttir.