Morgunblaðið - 31.10.2005, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ ValgerðurKristólína Árna-
dóttir fæddist að
Látrum í Aðalvík í
N-Ísafjarðarsýslu
30. júní 1924. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Grund 25. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Arnar Þorkels-
son frá Látrum
Sléttuhreppi, f. 31.8.
1882, d. 26.8. 1963,
og Anna Kristín Eyj-
ólfsdóttir frá
Hvammi í Holtum, f. 17.7. 1886, d.
1.4. 1952. Alsystkini Valgerðar
eru Guðrún Laufey Árnadóttir, f.
13.3. 1909, d. 25.6. 1952; Óskar
Þorkell Árnason, f. 7.4. 1910, d.
19.8. 1979; Egill Axel Árnason, f.
18.6. 1911, d. 9.1. 1976; Eyjólfur
Pálmi Árnason, f. 5.7. 1915; Ingi-
björg Kristgerður Árnadóttir, f.
29.12. 1916, d. 3.12. 1988; og Guð-
rún Friðrika Árnadóttir, f. 26.7.
1920, d. 3.6. 1946.
Árið 1950 giftist Valgerður Vil-
Börn þeirra eru Helga Hrönn, f.
5.6. 1972, Ingibjörg Kolbrún, f.
22.9. 1976, og Hjalti Magnús, f.
4.12. 1979. Dóttir frá seinni sam-
búð Luna Rós Tómasdóttir, f. 17.5.
1993. Þau eru búsett í Danmörku.
3) Laufey Júlíana, f. 17.8. 1954.
Börn hennar eru Vilhjálmur Val-
geir, f. 16.7. 1972, Ingibjörg Guð-
rún, f. 24.12. 1985. Þau eru búsett í
Mosfellsbæ. 4) Guðrún, f. 13.1.
1957, maki Jón Guðmar Hauksson,
f. 11.4. 1953. Börn þeirra eru
Haukur Erlingur, f. 1.10. 1972, bú-
settur í Hafnarfiði, Valgerður, f.
2.11. 1977, búsett í Svíþjóð, og Elv-
ar Ingi, f. 24.5. 1982, búsettur í Sví-
þjóð. 5) Magnús, f. 30.9. 1958, maki
Svava Ragna Hallgrímsdóttir, f.
4.4. 1960. Börn þeirra eru Sigríður
Halla, f. 3.1. 1977, búsett í Garða-
bæ. Þóra Berglind, f. 2.7. 1979, bú-
sett í Danmörku, Anna Kristín, f.
14.7. 1983, Helga Rós, f. 24.10.
1985. Hólmfríður Guðrún, f. 8.5.
1988, Vilhjálmur Sveinn, f. 29.7.
1990, og Margrét Ósk, f. 6.1. 1994.
Þau eru búsett í Reykjavík. 6)
Hólmfríður Árný, f. 28.8. 1960,
maki Ásgeir Jóhannesson, f. 30.8.
1958. Börn þeirra eru Jóhannes
Helgi, f. 15.6. 1977, Margrét Hall-
dóra, f. 8.7. 1979, Anna María, f.
23.4. 1983, og Ásdís Sif, f. 1.8.
1998. Þau eru búsett í Reykjavík.
Valgerður verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
hjálmi Sveinssyni, f.
20.7. 1924, d. 23.8.
1987. Foreldrar hans
voru Svend Aage
Andersen og Ingi-
borg Jörgensen frá
Danmörku. Fyrir átti
Valgerður tvö börn,
Markús Sigurgeir
Kristjánsson, f. 24.2.
1947, kvæntur Báru
Magnúsdóttur, f.
1948, og Þorstein
Ragnarson, f. 1.3.
1948, kvæntur Sigríði
Hannesdóttir, f. 1947.
Börn Valgerðar og Vilhjálms eru:
1) Sveinn, f. 7.2. 1952, var kvæntur
Sigrúnu Ástu Haraldsdóttur. Þau
skildu. Dóttir þeirra er Elín Rós, f.
4.2. 1974. Núverandi maki er Jón-
ína Björk Sveinsdóttir, f. 7.12.
1957. Börn þeirra eru Rebekka
Helga, f. 5.5. 1978, búsett í Garða-
bæ, Vilhjálmur Árni, f. 30.1. 1985,
og Ásta Björk, f. 29.6. 1991. Þau
eru búsett í Hafnarfirði. 2) Kristín,
f. 9.7. 1953, var gift Hjalta Hjalta-
syni, f. 22.11. 1953. Þau skildu.
Elsku mamma mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt og hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín dóttir,
Guðrún (Dúna).
Með söknuð í hjarta minnist ég
ömmu minnar sem lést hinn 25.10.
sl.
Minningarnar eru margar og góð-
ar en það sem stendur þó sérstak-
lega upp úr er hversu góð hún
amma mín var við okkur barnabörn-
in.
Þó ég hafi engan veginn verið
nægilega dugleg að heimsækja hana
í gegnum árin þá eru minningarnar
frá því hún og afi bjuggu í Jórufell-
inu sterkar í huga mér.
Amma átti alltaf nýjar kökur þeg-
ar við komum í heimsókn og man ég
sérstaklega vel eftir röndóttu kök-
unum sem amma gerði fyrir jólin og
mér fannst einstaklega skemmtileg-
ar. Ég man líka þegar ég var lítil
hvað mér fannst skrítið hvað amma
væri í skrítnum skóm og átti ég erf-
itt með að skilja að annar fóturinn
hennar væri styttri en hinn.
Þegar ég sest niður og hugsa aft-
ur í tímann þá get ég ekki annað en
minnst á hann afa minn sem mér
var einnig svo kær en hann lést
1987. Afi var mjög mikill dundari og
bar heimili þeirra ömmu þess sterk-
lega merki. Mér fannst spegillinn
með myndunum af fjölskyldunni
alltaf svo fallegur og fannst mér
mjög vænt um að amma skyldi hafa
hann hjá sér þegar hún flutti fyrst á
Norðurbrún og svo á Grund.
Það voru mikil viðbrigði fyrir
ömmu að flytja úr íbúðinni sinni í
Jórufellinu í litla einstaklingsíbúð
við Norðurbrún. Ég man eftir einu
tilviki þar sem pabbi var að reyna
að hringja í ömmu en hún svaraði
ekki og þá talaði hann um að hún
væri aldrei inni hjá sér, væri alltaf
frammi að spila við karlana. Á þess-
um tíma voru þau Hörður að kynn-
ast og það var svo gaman að sjá
hversu glöð og hamingjusöm amma
var. Einnig fannst mér sérstaklega
gaman að því þegar amma og Hörð-
ur trúlofuðu sig rétt fyrir jólin 1998,
gaman að sjá að fólk getur líka
fundið ástina á eldri árum.
Í dag kveð ég ömmu mína með
trega þó, en ég veit að henni líður
betur núna og hún er komin til afa
sem eflaust hefur saknað hennar
sárt.
Elsku amma, guð geymi þig.
Þín
Rebekka Helga Sveinsdóttir.
Mér er efst í huga nú er ég minn-
ist tengdamóður minnar, Valgerðar
Kristólínu Árnadóttur eða Línu
eins og hún var ætíð kölluð, hversu
kraftmikil kona hún var og hvað
hún hafði einstaklega létta lund.
Alla tíð frá því að ég kynnist Línu
hef ég dáðst að því hversu auðvelt
það var henni að vera þátttakandi í
glensi og hafa stuð í kringum sig.
Hún vakti ávallt kátínu og eftirtekt
þar sem mannfagnaður var og gat
farið á kostum. Hún var hreinskilin
og talaði á sinn hátt tæpitungulaust
um menn og málefni, sérstaklega ef
henni misbauð eitthvað, og þá gat
hún sko látið menn heyra það. En
hún var líka einlæg og hjartnæm og
samgladdist öðrum þegar vel gekk.
Lína kynntist eiginmanni sínum
Vilhjálmi Sveinssyni á Ísafirði og
giftu þau sig árið 1950. Saman eign-
uðust þau sex börn. Tvö börn átti
Valgerður þá fyrir. Þau bjuggu
lengst af í Reykjavík ef frá eru talin
fyrstu hjúskaparárin þeirra á á
Suðurlandi, á Ljósafossi og á
Stokkseyri þar sem Vilhjálmur
vann við hin ýmsu störf. Einnig
bjuggu þau síðar meir nokkur ár á
Vallá á Kjalarnesi.
Þau urðu fyrir því óláni snemma í
búskapartíð sinni að missa hús sitt,
sem þau höfðu byggt sér við Suður-
landsbrautina, í eldsvoða og þar
með allar eigur sínar.
Það var erfitt að byrja upp á nýtt,
allslaus með sex börn á framfæri.
En með Guðs hjálp, góðra vina og
barnanna sem snemma fóru að
vinna fyrir sér og leggja til heimilis-
ins mynduðu þau hjónin fallegt og
notalegt heimili sem skartaði m.a.
húsmunum sem smíðaðir voru og
handskornir af heimilisföðurnum,
en Villi eins og hann var kallaður
var afar handlaginn og gerði mörg
meistaraverkin sem sum hver lifa
enn inni á heimilum barna þeirra.
Mér er það ávallt minnisstætt
hversu ánægjuleg fyrstu kynni mín
voru af þeim hjónum Línu og Villa
er ég kynntist Dúnu dóttur þeirra
og hversu vel þau tóku mér strax á
fyrsta degi. Samband mitt við þau
hjónin var alla tíð mjög gott og vil
ég þakka þeim fyrir það. Þau voru
fjölskyldufólk og vildu hafa börnin
sín og tengdafólk í kringum sig. Oft
var þar kátt á hjalla þegar allur hóp-
urinn, börnin, makarnir og barna-
börnin voru saman komin á heimili
þeirra.
Vilhjámur átti því miður við
heilsuleysi að stríða strax á besta
aldri og lést árið 1987 þá aðeins 63
ára að aldri. Það var mikill missir
fyrir Línu að missa mann sinn svo
snemma en örugglega hefur það
hjálpað henni mikið að hafa Lauf-
eyju dóttur sína og eitt barnabarn
sitt þá búandi á heimili sínu.
Lína var mikið fyrir prjónaskap
og léku prjónar vel í hendi hennar.
Hún var síprjónandi peysur og húf-
ur á börnin og barnabörnin. Hún
var dugleg við matargerð, bjó til
slátur og sultur og var sífellt bak-
andi. Alveg fram undir það síðasta
voru nýbakaðar kökur eða heitar
pönnukökur með rjóma á boðstól-
unum þegar komið var í heimsókn.
Henni fannst hún aldrei vera gömul
og til marks um það er að þegar hún
var orðin 73 ára gömul, voru lögð
drög að því að hún flyttist inn á sam-
býli fyrir aldraða í Norðurbrún 1.
Það fannst henni alls ekki koma til
greina og bar það fyrir sig að þar
byggju bara gamalmenni. Hún flutti
sig þó og sá aldrei eftir því. Þar
kynntist hún seinni sambýlismanni
sínum Herði Steinþórssyni. Þau
náðu vel saman og var það afar
ánægjulegt að sjá hversu hamingju-
söm þau voru á meðan þróttur og
heilsa leyfðu. Vegna heilsutaps hjá
þeim báðum urðu þau að flytja sig
inn á Elli- og hjúkrunarheimilið
Grund þar sem þau nutu þeirrar að-
stoðar og hjálpar sem þurfti, allt
fram í andlát Valgerðar. Starfsfólki
Grundar eru hér færðar sérstakar
þakkir fyrir þau umönnunarstörf
sem fylgdu Línu undir lokin.
Ég votta eftirlifandi sambýlis-
manni hennar Herði Steinþórssyni
innilega samúð.
Línu þakka ég þann tíma sem við
áttum saman.
Jón Guðmar Hauksson.
VALGERÐUR
KRISTÓLÍNA
ÁRNADÓTTIR
Elsku besti afi
minn, þegar ég frétti
að þú værir farinn þá
öskraði ég og brast í grát vegna
þess að ég vildi ekki trúa því og af
því að mér þykir svo vænt um þig.
Ég reyni og reyni að telja mér trú
um að þú sért farinn og að það hafi
verið okkur öllum fyrir bestu að þú
fengir frið og ég reyni einsog ég
get að sætta mig við það, þó að það
virðist óyfirstíganlegt.
Ég á fullt að góðum minningum
og þær munu ávallt lifa í hjartanu
mínu af því að þú varst mér alltaf
til halds og trausts og alltaf tilbú-
inn að taka mig að þér og þú hefur
alltaf reynst mér óútreiknanlega
vel.
Núna líður mér einsog ég hafi
misst part af sjálfri mér og mig
vantar að hafa þig hjá mér ennþá
en ég veit að það mun eigi gerast.
En ég reyni að hugga mig við að
þú komir sem ný manneskja í
heiminn og þú munt halda áfram
að gera öll kraftaverkin sem þú
ÁSGEIR JÓN
JÓHANNSSON
✝ Ásgeir Jón Jó-hannsson fædd-
ist á Fossi í Nes-
hreppi 1. september
1925. Hann lést á
líknardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss í Kópa-
vogi 30. september
síðastliðinn og var
kvaddur í kyrrþey
frá Garðaholti 5.
október.
getur gert og þú
munt verða afi ein-
hvers annars í næsta
lífi.
Ég minni mig stöð-
ugt á hversu mörgu
þú hefur fengið áork-
að í lífinu og hversu
mörg afrek og góð-
verk þú hefur náð að
fullkomna.
Og ég vil að þú vit-
ir að ég hef og man
alltaf ljóðið sem þú
ortir fyrir mig í ferm-
ingargjöf, það er dýr-
mætasta gjöf sem ég
hef á ævinni fengið og mun ein-
hverntíma fá.
Ég elska þig afi og ég mun ávallt
geyma þig í hjarta mínu.
Þín einlæga afastelpa,
Hugrún Tanja Rut.
Sumir menn bera sólskinið með
sér inn í tilveru samferðamanna
sinna.
Sumir menn ganga um með op-
inn hug og haga hönd tilbúnir að
bæta og laga það sem aflaga fer í
starfsumhverfi sínu.
Sumir menn eiga heitt hjarta og
ríka réttlætiskennd, sem brýst
fram og segir ranglætinu stríð á
hendur.
Sumir menn eiga líka yfir að
ráða þeirri færni og leikni í hugsun
og íslensku málfari að athygli vek-
ur.
Allir þessir menn fundust í Ás-
geiri Jóni Jóhannssyni, fyrrver-
andi húsverði í Víðistaðaskóla í
Hafnarfirði, sem hér er kvaddur.
Það var sumardagur að hausti í
sögu Víðistaðaskóla, þegar Ásgeir
Jón réðst þangað sem húsvörður.
Hljóðlátur og kíminn vann hann
sér brátt verðskuldaðar vinsældir
nemenda og starfsfólks.
Það er í mörg horn að líta á
stóru heimili, en það var á annað
þúsund nemendur og starfsfólk í
skólanum, þegar Ágeir Jón tók þar
til starfa. Það segir sig sjálft, að
það var kallað úr mörgum hornum
á húsvörðinn á degi hverjum, til að
laga þetta eða hitt, bæði stórt og
smátt. Og alltaf var Ásgeir Jón til-
tækur, boðinn og búinn að bæta
það sem aflaga fór eða skapa eitt-
hvað nýtt sem leysti vandann. Slík-
ir menn eru ómetanleg auðæfi
hverjum skóla.
En svo var það líka maðurinn
Ásgeir Jón, sem setti mark sitt á
umhverfið og samstarfsmennina.
Hugkvæmur og hjartahlýr, hagur
og hæglátur, glaður og geðríkur
ávann hann sér allra hylli og vin-
áttu. Hagmælska hans og skop-
skyn varð oft uppspretta gamans
og gleði, bæði í daglegri önn og á
skemmtunum hjá starfsfólki skól-
ans. Þar átti hann fáa sína líka.
Nú er Ásgeir Jón allur. Hann
kveður eftir að hafa háð hetjulega
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Það
er skarð fyrir skildi, og hans er
sárt saknað. En það er bjart í
huga, því að minningarnar lýsa þar
og verma.
Um leið og ég þakka Ásgeiri
Jóni gefandi og gott samstarf og
dýrmæta samfylgd, sendi ég eft-
irlifandi ekkju hans Sigurbjörgu,
svo og börnum þeirra, barnabörn-
um og langafa- og langömmubörn-
um, vinum og vandamönnum inni-
legar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ásgeirs
Jóns Jóhannssonar.
Hörður Zóphaníasson,
fyrrverandi skólastjóri
Víðistaðaskóla.
Í jökulsins skjóli
skolaði flóinn
skeljum á land.
Léttfættur snáði
las sínar vonir
við ljósan sand.
Handan við flóann
hamingjufæri
í hillingum sást.
Bárunnar gjálfur
og bögunnar seiður
boðuðu ást.
Söngurinn hljómar,
sindur lýsir
smiðjunnar afl.
Þá iðjunnar slög
undan viku,
undi við tafl.
Vináttan hreina,
veitull andinn,
von og traust.
Ljóðadísin
léttstíg kemur,
er líður á haust.
En söngurinn þýði
svaninum fráa
söng um dáð.
Handan við löginn
um loftið bláa
er landi náð.
Birgir Stefánsson.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning