Morgunblaðið - 31.10.2005, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 2005 27
MINNINGAR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Ásgerður Jó-hannsdóttir
fæddist í Hrísey 17.
nóvember 1930. Hún
lést 11. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jóhann
Albert Guðmunds-
son, f. 17.1. 1885, lát-
inn, og Kristín Mar-
grét Sigurðardóttir,
f. 5.5 1892, d. 19.4.
1969. Alsystkini Ásu
eru Jóhanna Jó-
hannsdóttir, f. 1927,
og Sigurður Jóhannsson, f. 1928,
og sammæðra er Guðrún Jónsdótt-
ir, f. 1922, d. 2002. Ásgerður ólst
upp hjá Sigurlaugu Einarsdóttur
og Jóhanni Júníussyni og bjuggu
þau lengst af á Árskógsströnd og í
Arnarneshreppi.
Ásgerður hóf búskap með Gísla
Ingólfssyni, f. 12.9. 1918, d. 5.6.
1998, þá bónda á Laugabóli í
Skagafirði. Þau eignuðust þrjú
börn, þau eru: a) Hreinn Skagfjörð,
f. 2.9. 1951, maki Vigdís Kjartans-
dóttir, sonur þeirra er Fannar
Daði, f. 5.4. 1987, b) Sigurlaug
Guðrún Inga, f. 14.1. 1963, maki
Reynir Sigurður Gunnlaugsson, f.
30.7. 1956, börn þeirra Gunnhildur
Ása, f. 9.11. 1981, maki Heiðar Örn
Stefánsson, sonur þeirra er Reynir
Logi, f. 14.7. 2003, Gunnlaugur
Dan, f. 19.12. 1984, Ingólfur Dan-
íel, f. 13.2. 1991, og
Sigurður Þorri, f.
15.8. 1999, c) Gísli, f.
27.12. 1971, maki
Hafdís Helga Har-
aldsdóttir, f. 7.8.
1966, dætur Gísla úr
fyrra sambandi eru
Margrét Hrönn, f.
26.10. 1991, og Katr-
ín Anna, f. 9.5. 1996.
Synir Gísla Ing-
ólfssonar af fyrra
hjónabandi eru Ing-
ólfur Dan, f. 11.1.
1941, og Axel Hólm, f. 23.7. 1944, d.
2001.
Ásgerður vann ýmis störf um
ævina, lengst af var hún þó bónda-
kona á Laugabóli og síðar í Litladal
í Lýtingsstaðahreppi í Skagafirði.
Um tíma bjuggu þau á Egilsstöðum
og vann hún þá í prjónastofunni
Dyngju sem þá var og hét og líkaði
það alveg sérlega vel, en þaðan
fóru þau til Grenivíkur þar sem
Ása vann við fiskvinnslu. En aftur
tók hún sig upp og flutti á Hvolsvöll
og vann þar hjá SS um tíma. Þegar
aldur færðist yfir og hún hætti
vinnu flutti hún til að byrja með til
dóttur sinnar í Hlíð í Hróarstungu
og var þar í um það bil eitt ár, en
fór þá aftur í Skagafjörðinn sem
varð hennar endastöð.
Ásgerður var jarðsungin frá
Reykjakirkju 22. október.
Mig langar að minnast Ásgerðar
Jóhannesdóttur með nokkrum orð-
um eða Ásu í Litladal eins og ég kall-
aði hana alla tíð. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að vera níu
sumur í sveit hjá Ásu og Gísla Ing-
ólfssyni í Litladal í Lýtingsstaða-
hreppi í Skagafirði, frá fimm ára
aldri þar til ég var þrettán ára. Ása
tók vel á móti mér, var mér ávallt
sérstaklega góð og gerði ekki upp á
milli mín og sinna eigin barna. Hún
var mikil myndarhúsmóðir og ómet-
anlegt að fá að vera hjá henni. Ég
man vel hvernig hún tók á móti mér
þegar að ég kom á vorin, faðmaði
mig og kyssti í bak og fyrir út á hlaði.
Ása var glaðleg og hafði gaman af
því að hafa fallegt í kringum sig. Ég
dáðist oft að fallega blómagarðinum
hennar afgirtum með hvítu grind-
verki. Bærinn hennar Ásu ljómar og
í minningunni var alltaf sól í sveit-
inni. Það jafnaðist ekkert á við það
þegar maður kom örþreyttur inn eft-
ir að hamast í heyskap, að setjast við
eldhúsgluggann með útsýni upp í
græna hlíðina fyrir ofan bæinn og
Ása bar á borð nýbakaða kanilsnúða
með nýmjólk sem hún hafði kælt í
bæjarlæknum.
Fyrir mig var dvölin í sveitinni
ekki alltaf auðveld, að vera næstum
þrjá mánuði frá fjölskyldu minni.
Stundum helltist heimþráin yfir mig.
Ása skildi mig og gaf mér það öryggi
sem ég þurfti á að halda og þó hún
hefði ekki mörg orð um það þá hug-
hreysti hún mig, klappaði mér á koll-
inn eða leyfði okkur krökkunum að
gera eitthvað skemmtilegt til að
dreifa huganum eins og að fara á
hestbak eða í berjamó. Ég er for-
sjóninni þakklát fyrir að fá að hafa
verið í sveit hjá henni Ásu, ég átti
margar ómetanlegar stundir í Litla-
dal og minningin um hana Ásu lifir
björt og falleg í huga mér, megi góð-
ur guð blessa hana og afkomendur
hennar.
Elsku Hreinsi, Silla og Gilli, ég
samhryggist ykkur og öðrum að-
standendum innilega
Brynja Sif Skúladóttir.
ÁSGERÐUR
JÓHANNSDÓTTIR
Elsku afi og langafi, takk fyrir all-
ar stundirnar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma, megi Guð vera með
þér.
Lína, Gunnar, Einar Örn,
Unnur María Sigurður Ingi
og Ásbjörg Ýr.
HALLDÓR
JÓNSSON
✝ Halldór Jónsson bóndi fráMannskaðahóli fæddist á
Mannskaðahóli á Höfðaströnd 10.
ágúst 1919. Hann lést á Sjúkrahúsi
Sauðárkróks laugardaginn 1. októ-
ber síðastliðinn og var jarðsunginn
frá Hofsóskirkju 15. október.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
ELVIRA PAULINE LÝÐSSON,
Droplaugarstöðum,
áður til heimilis á Snorrabraut 67,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju þriðju-
daginn 1. nóvember kl. 13.00.
Viktor Hjaltason, Elín Pálmadóttir,
Erla Lýðsson Hjaltadóttir, Þorvarður Þorvarðarson,
Unnur Hjaltadóttir Schiöth,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Látinn er í Ósló,
prófessor Friðrik
Þórðarson, 77 ára að
aldri, og fór bálför
hans fram fram hinn 11. okt. Ég
var svo lánsamur að komast inn á
stúdentagarð í Ósló 1955, en þar
bjó þá Friðrik fyrir, og fékk ég her-
bergi við hlið hans. Hann kom til
Ósló 1951, árinu á undan mér.
Hann hafði siglt til Kaupmanna-
hafnar þá um sumarið og hugðist
lesa þar gríska málfræði. Illa gekk
honum að finna sér vistarveru til
langframa, svo hann bjó á Miss-
ionshóteli um tíma. Kunningi hans
sagði honum þá frá íslenskum stúd-
ent sem væri að flytja úr herbergi
sínu í Ósló og þetta herbergi gæti
hann krækt sér í ef hann hefði
hraðan á. Sté hann því óðara á
skipsfjöl og sigldi til Ósló. Þóttist
vita að fyrsta kastið mætti einu
gilda á hvorum staðnum hann feng-
ist við hluttaksorð sagna í gríska
fornmálinu. Hann hafði heyrt að
landslag væri fagurt og frítt þegar
siglt væri inn Óslóarfjörð. Hann lét
sér það í léttu rúmi liggja og kvaðst
einlægt hafa tekið undir þau orð
Voltaires að náttúran sé ljót. Hann
hreiðraði um sig á þilfarinu með
FRIÐRIK
ÞÓRÐARSON
✝ Friðrik Þórðar-son fæddist í
Reykjavík 7. mars
1928. Hann lést á
heimili sínu í Ósló 2.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Vestre
krematorium,
gamle kapell, í Ósló
11. október.
gríska orðabók undir
höfðinu og breiddi
frakka sinn yfir sig.
Taldi aurum sínum
betur varið í annað en
káetu. Á stúdenta-
garðinum hófust
kynni okkar Friðriks,
þar bjuggum við hlið
við hlið næstu 3 árin.
Áður hafði hann leigt
herbergi úti í bæ og
búið í einsemd og ein-
att við þröngan kost,
eins og títt var um
fleiri. Við höfðum að-
gang að litlu eldhúsi og hann var
furðu flinkur við eldamennsku, oft
af litlum efnum. Hann kenndi mér
að drekka te „the beverage of the
intellectuals“, og hafði þetta eftir
De Quinsey. Við vorum í raun afar
ólíkir, en urðum góðir vinir og kall-
aði hann mig alltaf Frater sinn. Á
þessum árum hafði hann sterkar
taugar til katólsku kirkjunnar og
sat löngum stundum með Kalottu
sína á höfði og grúskaði í grískum
og latneskum fræðibókum, púandi
grískar sígarettur. Þannig man ég
hann vel. Sérílagi eru mér minn-
isstæð tvö atvik frá þessum árum.
Dag einn snemma morguns birtist
Friðrik á náttfötunum í herbergi
mínu og var illa brugðið. Setti hann
hönd sína að andlitinu og sagði:
sjáðu. Daginn áður hafði hann verið
á ferðalagi í járnbrautarlest, setið
við opinn glugga og látið svalan
vindinn leika um vanga sinn. Þetta
orsakaði lömun á andlitstauginni,
þannig að helmingur andlitsins
lamaðist verulega. Þetta fór nú allt
vel og gekk tilbaka á nokkrum dög-
um. Hitt atvikið var, þegar hattur
hans hvarf. Hann gekk aldrei ber-
höfðaður, og átti forláta hatt. Dag
einn var hatturinn horfinn og varð
Friðrik miður sín. Nokkrum dögum
seinna beið hann mín heima og var
mikið niðri fyrir. Sagðist hafa mætt
hatti sínum á Karl-Johansgötu og
var hann á höfði blökkumanns. Sá
hafði um tíma dvalið í íbúð okkar
og trúlega tekið hattinn trausta-
taki. Var mér nú falið að endur-
heimta hann. Beið ég færis og sveif
á þjófinn og náði hattinum. Mikið
höfðum við gaman af þessu eftirá.
Stöku sinnum urðum við leiðir á
gráum hversdagsleikanum og
brugðum okkur á fínni veitingahús
og drukkum góð vín. Þar naut Frið-
rik sín, og það var unun að hlýða á
frásagnir hans. Fyrir kom að við
fórum út að borða, ef sérstakt til-
efni var til. Var hann sérstaklega
hrifinn af einni deserttegund, sem
nefnd var „tilslörte bondepiker“,
eða hjúpaðar sveitastelpur eins og
hann sneri á íslensku. Hann var
með afbrigðum orðhagur maður.
Jólin 1956 eru mér minnisstæð. Þá
vorum við einu Íslendingarnir á
stúdentagarðinum og nutum lífsins.
Þá fór hann með mér í katólskar
messur. Sumarið eftir skildu leiðir.
Ég lauk mínu námi og fór heim.
Friðrik dreif sig til Grikklands til
lengri dvalar. Leiðir okkar lágu
aldrei saman síðar. Í síðasta bréfi
sínu til mín skrifar hann: „Ég ætl-
aði aldrei að ílendast hér. Og enn
finnst mér einhvern veginn eins og
ég sé á förum á hverri stundu, þó
vitaskuld verði aldrei neitt úr því.
Og hér ber ég beinin úr því sem
komið er“. Og nú er svo komið.
Hugljúfar minningar löngu liðinna
ára um mikinn ljúfling, og um
margt sérstæðan mann, ylja mér
um hjartarætur.
Hvíl í friði, gamli vinur
Ágúst Þorleifsson.
Elsku besta amma
mín, nú er komið að
því að kveðja í hinsta
sinn. Það er sorg en
þó sátt því þú varst farin að þrá að
kveðja þennan heim. Guð gaf þér
langt og gott líf og ég veit að þér líð-
ur betur núna. Eins og dóttir mín
hún Sóley Lúsía orðaði það „hún
amma Gunna er hjá englunum hans
Guðs“. Þú ert örugglega búin að
sameinast afa og öðrum ástvinum.
Mér þótti svo dýrmætt þegar þú
komst heim til mín og hittir ný-
fæddu tvíburana sem voru svo
skírðir á sama degi og þú kvaddir
þennan heim og þess vegna fannst
mér merkilegt að ég hafði ekki stað-
ist að segja þér nöfn drengjanna
löngu áður en nokkur annar vissi.
Hlýjar og ilmandi minningar frá
Karfavoginum koma í huga minn,
þar sem þú og afi bjugguð mína
bernsku og ekki var nú amalegt að
fá að vera hjá ykkur, á ég margar
mínar bestu minningar þaðan.
Ég fékk svo oft að sofa á milli þín
og afa undir snjóhvítum dúnsæng-
um og vakna að morgni við hljóðið
frá gömlu gufunni og ilminn úr eld-
húsinu. Man ég mest eftir þér inni í
eldhúsi hummandi einhvern lagstúf,
eldandi og bakandi heimsins besta
bakkelsi og eins og Elli bróðir sagði
fyrir stuttu „hún amma Gunna bak-
aði heimsins bestu marmaraköku og
ég meina það!“ Það var alltaf fullt af
fólki í litla eldhúsinu og þaðan fóru
allir mettir, og reyndar var þetta
alltaf þannig hjá þér. Þú elskaðir að
hafa fólk í kringum þig og gefa því
að borða. Maður fór ekki frá þér án
GUÐRÚN
HJARTARDÓTTIR
✝ Guðrún Hjartar-dóttir fæddist á
Snoppu á Hellis-
sandi hinn 1. sept-
ember 1916. Hún
lést á Hrafnistu hinn
8. október síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 21.
október.
þess að borða eitt-
hvað. Þú skildir ekk-
ert í þessum dillum í
mér að hætta að
borða hitt og þetta og
ég tala ekki um þegar
ég gat neitað súkku-
laðimolanum sem var
þitt uppáhald.
Karfavogurinn var
mér ævintýraland. Ég
fékk að hjálpa til við
flest, rulla þvottinn,
baka, gera sultur úr
alls konar berjum,
taka slátur eða alla
vega orðið vitni af því þegar þú og
systur þínar sátuð á ganginum í
„Karfó“ og tróðuð í keppi.
Svo er ríkt í minni mínu mat-
arbúrið þar sem var allt fullt af
áhugaverðu fyrir barnshugann og
við börnin stálumst oft þangað og
fengum okkur góðgæti og þú vissir
af því en skemmdir ekki stemn-
inguna hjá okkur.
Ég gæti haldið endalaust áfram
þegar ég byrja að rifja upp tíma
minn með þér. Ég finn hve dýrmæt
samferðin með þér hefur verið,
elsku amma. Ég mun hafa í háveg-
um hve mikilvæg fjölskyldan var
þér. Hún var þitt líf og yndi og oft
skildir þú ekkert í því hvernig
hjónabandi ég væri í því eiginmað-
urinn var ekki alltaf í fylgd með
mér. Þú varst af gamla skólanum og
ég var oft í uppreisn gegn gömlum
gildum en í dag, amma mín, skil ég
betur hvað það er sem skiptir máli í
þessum heimi, verandi komin með
stóra fjölskyldu sjálf. Gömlu gildin
lifa.
Ég var alltaf „stúlkan hans afa“
fyrir þér og þótti mér alltaf gott að
heyra þig segja þetta því ég upplifði
hvað ég var dýrmæt í lífi þínu og
afa.
Elsku amma, Guð blessi þig og ég
veit að hann gerir það. Guð blessi
börnin þín, ættingja og vini. Far þú
í friði.
Þín nafna,
Guðrún.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblað-
ið í fliparöndinni – þá birtist valkost-
urinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Minningargreinar