Tíminn - 22.07.1970, Blaðsíða 8

TÍMINN
MIÐYIKUDAGUR 22. JÚLÍ 1970.
,Ég verö kannski búin að yrkja jafn
nikið og Jónas Svafár áður en lýkur“
— í heimsókn hjá Margréti og Guðmundi í Dalsmynni, Eyjahreppi.
Að Dalsmynni í Eyjahreppi,
Hnappadalssýslu, búa hjónin,
Margrét Guðjónsdóttir og Guð-
mundur Guðmundsson, ásamt
börnuim sínum. Margrét er
mikil áhugakona um skógrækt
og hefur komið sér upp falleg-
um gróðurreit skammt frá baen
um, þótt við örðugan sé að etja
um trjárækt á Snæfellsnesinu.
Gróðursetur hún venjufega um
400 p.'öntur á ári- — Ég hef allt
af verið svo veik fyrir mold,
sagði Margrét, þegar ég heim-
sótti þau hjón fyrir skömmu,
— og læt þá allt annað sitja á
hakanum eins og þú sérð, en
farðu nú með honum Guðmundi
upp í brekku og líttu á ræktun-
ina mína og matjurtagarðinn.
Guðmundar áhugamál er
reyndar hestamennska eins og
fleiri bænda á þessum slóðum.
Hann sýnir mér líka stoltur raf
virkjun, sem hann íét gera fyrir
hálfum öðrum áratug og var
dýr. En aldrei sá hann eftir
þeirri framkvæmd. — Ljósið er
svo mikils virði, sagði Guð-
mundur. En nú er komið raf-
magn í sveitina og heimavirkj-
unin í Dalsmynni er notuð með
fram í hlöðu og peningshúsum.
En hreyknastur er Guðmundur
af konu sinni.
Ég var búin að frétta að
Margrét væri skáld gott og eft-
ir hana væru flutt kvæði á flest
um samkomum í sveitinni. Hýn
vildi ekkert gera úr því og sagð
ist ekki vera ská'.'d írekar en
aðrir íslendingar, þeir gætu ali-
ir gert vísu ef þeir vildu. — En
við erum fátæk sveit og kaup-
um ekki að skemmtikrafta á
samkomur okkar, svo allir
verða að leggja sitt að mörk-
um, sagði Margrét. — Konura-
ar eru allar svo dug.'egar að
baka, en það er erfiðara að fá
einhvern til að yrkja, svo ég
varð að taka það að mér. Ég
yrki venjulega kvæði fyrir
hjónaballið, sem hér er haldið
á hverjum vetri. Sá kveðskap-
ur frá því í vetur birtist raunar
í Morgunblaðinu, en þeir
slepptu úr því sem var pó'i-
tískt þegar það kom í blaðinu.
Svo var ég fengin til að yrkja
fyrir bændahátíðina núna, en
hún er alltaf á Jónsmessunni.
Fari ég að yrkja kvæði fyrir
hana líka árlega þá verð ég
búin með 37 kvæði áður en ég
dey svona í hjáverkum, en það
hefur Jónas Svafár lýst yfir að
væri hei.'t ævistarf.
Og að endingu birtist hér
með leyfi Margrétar bragurinn,
sem einn bændanna í Eyja-
hreppi söng á samkomunni á
síðustu Jónsmessu undir laginu
„Komdu og skoðaðu í kistuna
mína“:
Fyrirtæki í vexti
Vírnet h.f. getur annað allri þörf landsmanna
fyrir nagla. Útflutningur á önglum a8 hefjast.
í Borgarnesi eru framleiddir
nær allir naglar, sam notaðir
eru hér á landi. Það er verk-
smiðjan Vírnet h.f., sem annast
þessa framleiðslu. Fyrirtækið
var stofnað 1956, og er rekstur
þess gekk vel var óðara stofn-
uð önnur-'tthgláýferíkáiiiiðja og
þá auðvitað í Borgarnesi. Þetta
fyrirtæki fór á höfuðið, en í
húsnæði þess er nú annað
myndarlegt fyrirtæki í eigu
Borgnesings, Neshúsgögn. Því
miður á áðurnefnt dæmi sér
hliðstæður hér á landi.
Er við heimsóttum Vírnet
h.f. í byrjun júlímánaðar, var
þar nýlokið ýmsum skipulags-
breytingum á fyrirtækinu. Nv
galvaníseringstæki höfðu verið
tekin í notkun og verið var að
kotna á fót öngladeild, sem
mun geta annað allri þörf ís-
lenzkra fiskveiða.
Örlyigur ívarsson. tæknifræð
ingur, tók við stjórn verksmiðj-
unnar um síðustu áramót, en
hann stsrfaði áður í Dan-
Nýju galvaniseringartaekin i Vír-
net H.f. Hilmar Egilsson á mlðri
mynd.
mörku. Kvaðst hann vona að
þær breytingar, sem gerðar
hafa verið á fyrirtækinu yrðu
til batnaðar. Starfsemin væri í
vexti, og rekstrargrundvöllur
fyrirtækisins góður. Starfs-
menn fyrirtækisins eru nú 1S.
Vírnet h.f. framleiðir ,þæði
svartan sautn og • galvaniserað-
an í öllum algengum stærðum.
Einhverjar sérgerðir af nögl
um munu fluttar inn frá öðrum
löndum.
Einnig annast fyrirtækið gal-
vaníseringu á girðingarstaur-
um og fittings. Þá er þar fram
leiddur bindivír og mótavlr.
Öll stærstu fyrirtæki innan
byggingariðnaðarins eiga við-
skipti við Vlrnet h.f. Hráefnið
er flutt inn í rúllucn og er
hagkvæmt í innkaupum.
í öllum áðurnefndum fram-
leiðslugreinum getur Vírnet
h.f. afkastað töluvert meira en
þörf er fvrir hér á landi. Sama
máli gegnir um önglaframleiðsl
una, sem átti að hefjast um
miðjan júlí. Fyrirtækið hefur
staðið í samningagerð við Fær-
eyinga um sölu á önglum þang-
að. S.J.
öilyguc iyí.íssos>, verksmiSiustjóri
Guðmundur Guðmundsson og Margrét Guðjónsdóttir í Dalsmynni
„‘Nfí ér Jónsméssuhátíð og vorið að völdum,
við skulúm fagna og gleðjast I dag,
allt er rómantískt á þessum albjörtu kvöldum,
og annríkið gfeymist við seiðandi lag,
að dansa og syngja mun létta okkar lund,
og lífið er dýrlegt á gleðinnar stund.
Þó hart sé í ári og að okkur þrengi,
öllu við tökum með stóískri ró,
eygjum í hillingum gæfu og gengi,
gagnsemi hjarða um engi og mó,
með þreki og karlmennsku þofum við strið
í þrúgandi verðbólgu og harðindatíð.
Búnaðarfræðslan oft bændurna þreytir,
þeim blöskrar hve einhliða og stirfiin hún er,
þó óþurrkur gangi yfir allmargar sveitir,
og ýmsir svo þoli ekki allt þetta taf
eingöngu um grænfóður, vothey og kal.
Bændurnir kjarnanum keana um kalið
og keyptu hann ekki væri annað að fá,
en í þessu lamdi er ýmislegt galið
og einokun blómstrandi ríkinu hjá,
alfmargir kjarnann nær eingöngu fá,
þó þeir álíti hann drepi hvert lifandi strá.
Votheysgerð bændurnir vilja ekki nýta,
þó víst sé hún bjargráð í harðindatíð,
en áróðursmenn ætíð verða á það að líta,
að ýmsir þeir heyja svo margskonar stríð,
sú sannfæring blífur gegnum þunnt bæði og þykkt,
að það þoli enginn kvenmaður votheyslykt.
Vandamál sveitanna víst eru ærin
en verst þó við stúlkurnar okkar að fást,
þær f.'ykkjast í burtu eins fljótt og blærinn,
en forsmá og hundsa okkar brennandi ást.
Það er verra en allt sem að áður ég veit.
ef ungfrúrnar hætta að tolla í sveit.
Ef búnaðarfélagið breytti um línu
og bændunum léti eitthvað raunhæft I té,
eins og laglegan búning úr léttu efni og fúm,
sem .'yktþéttur kostar ei stórkostlegt fé
kafarabúning á kjarnorkuöld,
sem kæmi í veg fyrir sénsalaus kvöld.“
SJ.