Morgunblaðið - 18.11.2005, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 2005 45
MINNINGAR
okkar yndislegi elsti bróðir Hansi
kynntist þessari ungu fallegu blóma-
rós úr Ólafsvík, og þótt alla tíð síðan
hafi verið hlý og góð samskipti við
þau hjón og þeirra fjölskyldu eru
minningar okkar að mestu leyti
bundnar árunum sem þau bjuggu
heima á Hellissandi.
Veiga var ljúf kona sem hafði hlýja
nærveru. Hún var eldri systrum
Hansa góð vinkona og okkur þeim
yngri eins og önnur móðir, enda leit-
uðum við oft til hennar með hin ýmsu
vandamál æskuáranna og alltaf var
sama hlýjan og góðvildin til staðar.
Það er svo ótalmargt sem leitar á
hugann þegar kemur að kveðjustund,
en okkur systrunum kom öllum það
sama í hug þegar við fórum að líta til
baka og rifja upp minningarnar frá
árunum heima á Sandi. En það var
lítið ljóð eða vers sem Veiga fór oft
með og söng fyrir okkur og við lærð-
um allar. Seinna þegar þau hjónin
höfðu orðið fyrir sárri og þungbærri
reynslu aftur og aftur fannst okkur
sem þetta litla erindi hefði verið búið
til fyrir þau í orðastað litlu barnanna
sem þau misstu, og látum við það
fylgja hér með.
Gráttu ekki, góða mamma,
gráttu ekki pabbi minn.
Englarnir ætla að vernda
augasteininn þinn.
Jesús hann sagði það sjálfur
ég sá hann í draumi í nótt
að liðinni lítilli stundu
líklega verð ég sótt.
(Höf. ók.)
Að leiðarlokum kveðjum við elsku-
lega mágkonu okkar og þökkum sam-
fylgdina gegnum tíðina. Við sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur til
barnanna hennar og fjölskyldna
þeirra og annarra ástvina.
Guð blessi minninguna um góða og
göfuga ættmóður.
Vigfúsína, Guðrún, Erla
og Sjöfn Danelíusardætur.
Amma Veiga var alltaf svo góð
amma. Það er leiðinlegt hvað við
sáumst sjaldan síðustu ár því ég bý
svo langt í burtu en þegar ég kom til
Íslands á sumrin var alltaf gaman að
koma í heimsókn til hennar, hún tók
alltaf svo vel á móti mér og alltaf
hægt að leita til hennar með hvaða
smáræði sem var. Sunnudagsmatur-
inn hennar ömmu Veigu var sá besti í
heimi, en hún eldaði alltaf annað
hvort hrygg eða læri á sunnudögum.
Mér finnst leitt að geta ekki hitt
hana núna um jólin þegar ég fer til Ís-
lands og á ég eftir að sakna hennar
mikið en ég hugsa til hennar og ég
veit að hún verður samt með okkur
um jólin og alla aðra daga líka.
Andri Ingi, Hamborg.
Elsku Veiga (eins og Sólveig var
ávallt kölluð), ég kveð þig með mikl-
um söknuði en þökk í hjarta fyrir að
hafa mátt kynnast þér og átt góðar
stundir með þér. Ég kom til Íslands í
lok september og kom í heimsókn
eins og ég gerði yfirleitt. Ég stóð
fastur á þeirri trú minni að ég myndi
koma til þín í heimsókn aftur, sem nú
verður að bíða betri tíma. Við rædd-
um væntanlega aðgerð og þær hætt-
ur sem voru til staðar og þann mögu-
leika að þú myndir ekki vakna frá
þessari miklu aðgerð. Veiga, þú sagð-
ir mér að þú héldir að þú myndir ekki
vakna frá þessari aðgerð, hafðir ein-
hverja tilfinningu fyrir því. En þó svo
að þú stæðir frammi fyrir þessari
stóru og áhættumiklu stund var þinn
styrkur sem aldrei fyrr. Þú áttaðir
þig á möguleiknum en samt að ef
ekkert yrði að gert yrði tíminn hugs-
anlega skammur og erfiður yfirferð-
ar. Þú komst fram af þínum eina
sanna styrk til að takast á við málin.
Ég man ávallt eftir því hvað mér
fannst gott að koma í heimsókn til
ykkar hjóna á Sunnubrautina frá því
að ég var lítill drengur. Þú sýndir
mér ávallt kærleika og ómælda hlýju.
Ég koma oft með pabba heitnum í
kaffi og sat í horninu við ofninn. Þú
skammaðir pabba, bróður þinn, fyrir
að reykja of mikið og að hann skyldi
fara að hætta þessu. En þó að þú
værir að skammast í honum var hlýj-
an og kærleikurinn til bróður þíns
ávallt ljós. Þegar pabbi dó í desember
1995 fékk ég mikinn styrk frá þér,
styrk sem bar mig í gegnum þá erfiðu
tíma. Hinn 5. mars 1996 áttum við
sameiginlega stund, stóra stund.
Þetta er sá dagur sem Hansi dó á
Sjúkrahúsinu í Keflavík, mikil eft-
irsjá að þeim góða manni. Þetta var
einnig sá dagur sem ég kom með Les-
lie á Sjúkrahúsið og Pétur Ingi fædd-
ist. Ég mun aldrei gleyma þessum
tíma og hvernig þessa tvo atburði bar
að.
Þegar ég svo kom með mín börn,
Báru Rós, Pétur Inga, og Róbert
Þór, í heimsókn til þín, tókst þú ávallt
á móti þeim eins og þú ættir þau sjálf.
Eftir að við fluttumst til Bandaríkj-
anna spurðir þú ávallt um þau, hvern-
ig gengi, hvort þeir væru orðnir stór-
ir, o.s.frv., og í lokin hvort ég ætlaði
ekki að fara að koma heima aftur.
Kærleikurinn, umhyggjan og hlýjan
voru ávallt til staðar, allt fram á okk-
ar síðustu stund.
Ég sagði þér oft frá því hvað þú
minntir mig á ömmu Rósu. Ég kynnt-
ist ömmu svo vel sem strákur, fór í
búðina fyrir hana og var bara hjá
henni. Ég segi alltaf að hún var besta
amma í heiminum. Hvað mér leið vel
að vera hjá henni, man þær tilfinn-
ingar ennþá. Í litla húsinu hjá ömmu,
sem ég keypti síðar, var alltaf hlýja
og kærleikur. Amma lagði á borð það
sem hún átti, alltaf eitthvað gott. Ég
finn ennþá lyktina af gellunum hjá
henni (minnist hennar alltaf þegar ég
fæ gellur). Þvílík kona hún amma
Rósa! Veiga, þú fékkst þessi góðu
einkenni frá ömmu, mér leið alltaf
svo vel að koma til þín fá gott knús
hjá þér og umhyggju. Ég þakka þér
allt það sem þú gafst mér hér á jörðu,
ég gleymi þér aldrei.
Ég bið góðan Guð að styrkja fjöl-
skyldu Veigu í sinni sorg og votta
mína dýpstu samúð og vona að það sé
einhver styrkur í því að nú er Veiga
komin á góðan stað.
Kveðja.
Ingimar og fjölskylda.
✝ Jóna GuðmundaJakobsdóttir
fæddist á Ísafirði 2.
mars 1923. Hún lést
á heimili sínu í
Skálagerði 3 í
Reykjavík 9. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jakob Einar Einars-
son, sjómaður, f. 13.
ágúst 1894, hann
fórst með vélbátnum
Nirði á Ísafjarðar-
djúpi 12. desember
1924, og Elínbet
Hjálmfríður Jónsdóttir, f. 4. maí
1898 á Brekku í Hnífsdal, d. 25.
apríl 1992. Albróðir Jónu Guð-
mundu var Einar Jakob, pípulagn-
ingamaður, f. 13. júní 1925, d. 30.
nóvember 1988. Hann var kvæntur
Kristínu Sigurjónsdóttur. Hálf-
systkini Jónu Guðmundu, sam-
mæðra, börn Þórólfs Guðjónsson-
ar, bónda í Innri-Fagradal í
Dalasýslu, voru Ingibjörg, ritari, f.
25. júlí 1927, d. 9. nóvember 2005,
var gift Halldóri Þórðarsyni,
Rannveig, hjúkrunarfræðingur, f.
9. september 1929, búsett í Reykja-
vík, var gift Eggerti Einarssyni
sem er látinn, Sigurður, bóndi í
Innri-Fagradal, f. 11. nóvember
1932, kvæntur Erlu Karlsdóttur
frá Kollsá, og Elísabet Þóra, að-
stoðarmaður sjúkraþjálfara, f. 29.
september 1939, gift Gísla Valdi-
marssyni.
Jóna Guðmunda giftist 6. sept-
ember 1953 Rögnvaldi Ólafssyni,
pípulagningamanni, f. á Kleifum í
Skötufirði 17. október 1920, d. 3.
september 1964.
Foreldrar hans voru
Hálfdán Ólafur Hálf-
dánsson, f. á Hvíta-
nesi í Ögurhreppi 4.
ágúst 1891, d. 26.
mars 1973, og Maríu
Rögnvaldsdóttur, f.
13. janúar 1891, d.
19. október 1989.
Börn Jónu Guð-
mundu og Rögn-
valds eru: 1) María,
sjúkraliði og Ma-Uri
nuddari, f. 5. júlí
1956, gift Grétari
Guðmundssyni, framkvæmda-
stjóra, f. 21.júní 1953. Þau eiga tvö
börn Jónmund, f. 12. nóvember
1985, og Ragnhildi, f. 25. maí 1989.
2) Elínbet, bókari, var gift Magnúsi
Ólafs Hanssyni, húsgagnasmiði, f.
20. október 1956. Þau eiga þrjú
börn. Steinunni, f. 22. nóvember
1980. Rögnvald, f. 11. ágúst 1984,
sambýliskona hans er Birna Páls-
dóttir. Hólmfríði, f. 24. september
1989.
Jóna Guðmunda tók húsmæðra-
skólapróf frá Staðarfelli í Dölum.
Eftir það fluttist hún til Reykjavík-
ur og vann ýmis störf þar til hún
giftist Rögnvaldi. Hún var heima-
vinnandi næstu tíu árin. Eftir lát
eiginmanns síns starfaði hún að
mestu leyti sem matráðskona,
meðal annars á Sjúkrahóteli Rauða
krossins og í mötuneyti Íslands-
banka.
Útför Jónu Guðmundu og Ingi-
bjargar systur hennar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Með örfáum orðum langar mig til
að minnast Mummu mágkonu minn-
ar.
Hún hefur nú fengið hvíld frá jarð-
lífinu í friðsemd, án þess að þurfa að
líða langvarandi þjáningar. Guði sé lof
fyrir það.
Hún Mumma var ein af þessum
margumtöluðu hversdagshetjum,
sem vinna verk sín af alúð án þess að
láta mikið á sér bera. Henni var mikill
vandi á höndum þegar hún missti
Rögnvald eiginmann sinn eftir langt
sjúkdómsstríð og stóð ein eftir með
dæturnar tvær ungar að aldri.
Þann vanda stóðst hún með prýði.
Það var aðdáunarvert að koma á litla
snyrtilega heimilið hennar og sjá hve
vel hún sá fyrir þörfum dætra sinna.
Þar voru góðu gömlu gildin nýtni og
nægjusemi í heiðri höfð. Mumma
hafði ekki í gilda sjóði að sækja, en ég
veit að hún átti góða að, sem réttu
henni hjálparhönd eftir mætti.
Hún fékk að njóta ávaxtanna af erf-
iði sínu, því dæturnar hafa reynst
henni með afbrigðum vel og ömmu-
börnin veitt henni ómælda gleði.
Mumma var fínleg kona, alltaf vel
klædd og vel til höfð. Hún fékk að
halda reisn sinni til hinstu stundar.
Blessuð sé minning hennar.
Innilegar samúðarkveðjur til Mar-
íu og Elínbetar og fjölskyldna þeirra.
Helga Svana.
Elsku amma mín, mér var svo
brugðið þegar pabbi hringdi í mig til
Flórída og sagði mér að þú værir dá-
in. Ég grét eins og lítið barn og bað
Guð um að fá þig aftur, því enginn
annar mun gefa mér það sem þú gafst
mér, ég lærði svo margt af þér. En,
elsku amma, ég veit að núna er sálin
þín komin á góðan stað og þú ert hjá
Guði. Það á allt eftir að verða skrítið
og öðruvísi en þú munt alltaf vera hjá
mér, ég veit það, sama hvar ég er, þú
munt alltaf vera í hjarta mínu.
Elsku amma mín, þú varst ótrúleg
og ég á ekkert nema góðar minningar
frá okkur tveim saman. Elsta minn-
ingin er alveg frá því ég var pínulítill
og mamma og pabbi voru úti á Ind-
landi að ættleiða hana Röggu systur,
ég man eftir því hve óþekkur ég var
þegar þú varst að reyna að svæfa mig
og þú sagðir við mig að ef ég myndi
ekki vera þægur þá myndirðu hringja
í lögregluna og það var meira en nóg
að segja það við mig enda varð ég
skíthræddur og fór að sofa. En þú
leyfðir mér nú samt að sofa uppí hjá
þér og ég man hvað mér fannst það nú
gott. Svo eru nú margar minningarn-
ar um það þegar Rögnvaldur kom í
bæinn frá Bolungarvík. Þá var sko
skemmtilegast að fara til ömmu og
gista þar og fara út á blett og sparka í
bolta eins og þú orðaðir það. Svo
gafstu okkur alltaf sinn tvöhundruð-
kallinn hvorum og við hlupum út í
sjoppu og keyptum okkur bland í
poka.
Elsku amma Mumma, þegar þú
fórst til útlanda í gamla daga með vin-
konum þínum þá sendirðu mér alltaf
kort með mynd af hótelinu sem þú
varst á og skrifaðir til mín hvað þú
værir búin að vera að gera. Þessi kort
á ég ennþá heima og ég var svo stað-
ráðinn í því núna þar sem að ég yrði
úti í tvo mánuði hérna í Flórída að
senda þér kort en nú er það of seint.
Ég á eftir að sakna þess að fara
ekki í mat til ömmu um helgar og fá
hrygg og ís í eftirrétt, við hittumst nú
oftast um helgar annaðhvort í mat hjá
okkur eða hjá þér. Ef ég mætti óska
mér hvers sem er í afmælisgjöf núna
þá myndi ég vilja fá að faðma þig einu
sinni enn, elsku amma mín. Það er
stutt til jólanna, þau verða sko ekki
þau sömu án þín. Við vorum nú dug-
leg að gefa hvort öðru skartgripi í
jólagjöf. Manstu, við vorum alltaf svo
hrifin af skartgripum. Það verður
skrýtið að hafa þig ekki hjá okkur og
líka loksins þar sem Beta og krakk-
arnir eru flutt í bæinn og við yrðum í
fyrsta skipti öll saman um jólin. Ég á
eftir að sakna þín svo mikið þá.
En elsku amma mín, nú ertu farin,
en við áttum nú gott spjall áður en ég
fór út og töluðum um allt milli himins
og jarðar. Þú varst svo spennt að fá
mig heim aftur til að geta boðið mér
og Soffíu í fiskibollur, ég á nú eftir að
sakna þeirra, þær voru svo góðar. Ég
vil bara þakka þér fyrir allt, amma
mín, ég þakka fyrir margar af bestu
stundum lífs míns, ég þakka fyrir öll
matarboðin, allar bænirnar sem þú
kenndir mér, allt sem þú hefur gefið
mér. Ég gæti haldið endalaust áfram,
amma mín, ég vil bara að þú vitir að
ég elska þig svo mikið og mun alltaf
gera og þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu. En lífið þarf einhvern
tímann að enda. Þú ert núna hjá Guði
og Rögnvaldi afa. Ég bið til Guðs að
við hittumst á himnum, amma mín.
Takk. Þinn
Jónmundur.
JÓNA GUÐMUNDA
JAKOBSDÓTTIR
lega léttbærir, þrátt fyrir að vera sí-
fellt að skipta um skóla og eignast
nýja vini. Auðvitað var þetta nokkurt
rót, en mamma var alltaf svo jákvæð
og var svo einstaklega vel lagið að líta
á björtu hliðar allra hluta að minn-
ingin um gleðiríka æsku og ástkæra
og hvetjandi móður er öllu öðru yf-
irsterkari. Auk gleðinnar var hjálp-
semi afar ríkur eiginleiki í fari
mömmu. Hún mátti ekkert aumt sjá
án þess að reyna að rétta hjálpar-
hönd. Hverjum nema mömmu hefði
dottið í hug að draga með sér heim er-
lendan puttaling sem hún rakst á á
götu, þvo af honum fataræflana og
gefa honum að borða, bara si svona af
því að hann átti greinilega bágt?
Mamma fór að vinna úti á ný árið
1970, og vann við verslunarstörf í
Kjörgarði, gólfteppaverslun Álafoss
og hjá Hermanni úrsmiði á Ingólfs-
torgi uns hún réðst sem ritari á
mæðradeild Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur þar sem hún lauk sínum
starfsferli árið 1993.
Mamma hafði einstakt lag á að
gera mikið úr litlu. Þegar við systk-
inin vorum að alast upp upplifðum við
það hvernig henni tókst að gera nýjar
flíkur úr gömlum, hún saumaði á okk-
ur fötin, prjónaði á okkur peysurnar
og húfurnar og vettlingana og við vor-
um alltaf svo fín og þannig leið okkur.
Ég get að vísu viðurkennt það að þeg-
ar mamma saumaði á mig skólabuxur
upp úr gömlu pilsi af sér, þegar ég var
að byrja í tímakennslunni þótti mér
það heldur súrt í brotið, og ímyndaði
mér að allir hlytu að sjá að ég gengi
raunverulega í konupilsi, þrátt fyrir
að vera í þessum fínu buxum.
Mamma miskunnaði sig yfir mig með
þetta.
Mamma var líka listakokkur, hún
eldaði og bakaði eins og færustu
meistarar, og hún nýtti alla afganga,
sem urðu jafnan að dýrindisréttum.
Hver borðar hræring í dag?
Þegar mér er hugsað til þeirra
miklu mannkosta og kærleika og gef-
andi gleði sem einkenndu líf mömmu
fer ekki hjá því að maður velti því fyr-
ir sér hvernig það megi vera að öll
þessi hjartagæska sé launuð með jafn
miklu andstreymi og mamma mátti
þola. Hún fór í þrígang í erfiðar
mjaðmaaðgerðir, sem tókust vægast
sagt brösuglega, og það svo að í tví-
gang tókst ekki betur til en svo að fót-
leggirnir urðu mislangir. Fyrir utan
þær þjáningar sem þetta hafði í för
með sér, þótti mömmu alveg óþolandi
að geta ekki gengið í fínum skóm, og
þurfa að ganga í skóm með misþykk-
um botnum, sem særði fegurðarskyn
hennar gríðarlega.
En þetta voru kannski smámunir
miðað við þær hörmungar sem
mamma mátti þola síðustu árin af
völdum hins miskunnarlausa og
ósanngjarna sjúkdóms Alzheimer,
sem hún greindist með árið 1993. Það
getur ekkert verið átakanlegra en að
lokast inni í eigin líkama og geta ekki
tjáð sig við ástvini sína um líðan sína,
langanir og þrár. Það var vissulega
erfitt fyrir okkur fjölskylduna að vita
ekki hvort mamma skildi það sem við
vorum að tala við hana. Það er þó
hjóm eitt í samanburði við hennar
upplifun.
Ég veit að þú ert hvíldinni fegin,
elsku mamma mín, og þú áttir hana
svo löngu skilið.
Þórólfur.
Það er náttúrulega hægt að minn-
ast þvílíkt endalausra gleðistunda
með þér, elsku múttan mín. Það sem
við ekki hlógum! Og sjálfsagt oft að
bröndurum sem enginn skildi nema
Family Flint. Hlutirnir lifnuðu við í
kringum þig og hinir ýmsu hlutir
voru persónugerðir eftir því sem við
átti … hver man t.d. ekki eftir hræri-
vélinni Eyjalín, klukkunni Júlíönu
eða bílnum Litla Sæt?
Þú varst náttúrlega ekkert venju-
leg, mamma! Þú ýttir manni áfram út
í ævintýrin og hvattir okkur til dáða.
„Ef hann getur það, þá getur þú það,“
varstu vön að segja við okkur. Og þá
trúðum við því náttúrlega. Og fórum
og gerðum …
En þó, e.t.v. eftir á að hyggja, snú-
ast bestu minningarnar ekki hvað síst
um einfalda hluti. Helgarnar sem við
áttum saman einar heima, að fá að
kúra uppi í rúmi með þér, lesa góða
bók og vakna saman og fá okkur
morgunkaffið í rólegheitunum. Sitja
úti á svölum í Gnoðarvoginum og
drekka í okkur sólina … þú strax fal-
lega brún … og ég misjafnlega skær-
bleik! Fá að sitja og hlusta á þig og
pabba syngja í góðra vina hópi; festa
á þig hálsmenið fyrir eitthvert ballið;
dást að því hvað þú værir fín og falleg.
Þú ert fyrir löngu búin að vinna þér
inn titilinn „Besta mamma í heimi“.
Kveðja frá Vælu Veinólín!
Þín
Auðbjörg (Aubý).
Elsku amma, okkur langaði til að
setja niður örfáar línur og þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
höfum átt með þér. Á yngri árum
fengum við að njóta þess að vera hjá
ykkur afa heilu og hálfu dagana og oft
var ekki auðvelt að fá okkur af stað
heim. Alltaf áttirðu eitthvað gotterí
handa okkur til að narta í, epla-, rús-
ínu- og cheeriosblandan stendur þó
upp úr. Fatan með tindátunum og
hestunum var alltaf dregin fram og
oftar en ekki fengum við að punta
okkur með fínu höttunum þínum og
hálsfestunum, manni fannst maður
nú ekki lítill þá.
Þú varst yndisleg amma, sú besta
sem maður gat hugsað sér, svo að
sjálfsögðu glæsilegust af öllum, alltaf
svo fín og falleg. Alveg eins og ömmur
eiga að vera.
Það var erfitt að horfa á þig verða
veikari og veikari síðustu árin, elsku
amma. Svo erfitt að vita ekki al-
mennilega hvernig þér leið. Það er
enginn efi í okkar huga um að þú hafir
það betra núna og getur loks farið að
fylgjast almennilega með okkur öll-
um.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Berglind, Þórdís og
Hagalín Viðar.