Morgunblaðið - 18.11.2005, Page 48

48 FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðný JóhannaÓskarsdóttir
fæddist í Svefneyj-
um á Breiðafirði 14.
desember 1927. Hún
lést á Spáni 22. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Guðnýjar
voru Óskar Níelsson,
bóndi í Svefneyjum á
Breiðafirði, f. 12.
maí 1895 í Bjarneyj-
um á Breiðafirði, d.
9. september 1985 í
Reykjavík, og Anna
Jóhanna Magnús-
dóttir, f. 16. nóvember 1894 í Flat-
ey á Breiðafirði, d. 5. janúar 1930 í
Flatey. Alsystir Guðnýjar var
Anna Jóhanna, f. 20. desember
1929 í Svefneyjum, d. 3. janúar
2003 í Reykjavík. Hálfsystkini Guð-
nýjar, börn Óskars og síðari konu
hans Guðríðar Sveinbjarnardótt-
ur, f. 8. júní 1912 á Hólmum í Reyð-
arfirði, d. 28. júlí 1988 í Reykjavík,
eru: Jón Sigurður, f. 15. maí 1936 í
Svefneyjum, Þórkatla, f. 21. mars
1939 í Svefneyjum, Ólafur Aðal-
steinn, f. 15. maí 1942 í Flatey á
Breiðafirði, d. 4. september 1953 í
Reykjavík, og Níels Örn, f. 23.
ágúst 1944 í Flatey á Breiðafirði.
Guðný ólst upp á heimili föður
síns í Svefneyjum og
í Flatey á Breiðafirði
frá 1939. Árið 1943
fluttist Guðný til
Reykjavíkur þar
sem hún kynntist
heimili Ingibjargar
og Péturs Eggerz,
síðar sendiherra.
Með þeim hjónum
fluttist hún til Eng-
lands árið 1947 þar
sem hún vann á
heimili þeirra og
stundaði nám í fata-
saumi. Guðný fluttist
síðar til Washington DC ásamt
þeim hjónum og börnum þeirra
Sólveigu og Páli. Í Bandaríkjunum
vann Guðný ýmis þjónustustörf en
fluttist til Íslands 1956. Ári síðar
fluttist hún til Bonn í Þýskalandi
og dvaldi enn á heimili Ingibjargar
Eggerz. Í Þýskalandi vann Guðný
við fatasaum en flutti alkomin til
Íslands 1962.
Eftir heimkomuna starfaði
Guðný við kjólasaum og fatafram-
leiðslu hjá ýmsum fyrirtækjum,
lengst á Saumastofunni Gullfossi
og Gefjuni.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Það er sumar 1943. Falleg, ljós-
hærð fimmtán ára stúlka leggur ný-
fætt barn ofan í barnavagn. Stúlkan
er Guðný. Barnið er ég. Borgin er
full af bandarískum hermönnum. Við
fáum skipun áður en við leggjum af
stað í Hljómskálagarðinn: „Ekki tala
við einn einasta hermann.“ Þannig
hófst vinskapur okkar Guðnýjar.
Samleið okkar í gegnum lífið lauk
ekki fyrr en þessi hjartansvinkona
mín lést á Spáni í síðastliðnum mán-
uði. Guðný hafði annast mig og síðan
Pál bróður minn í ýmsum borgum –
Reykjavík, London, Washington,
Bonn.
Guðný var á heimili foreldra
minna seinni part sjötta áratugarins
í Þýskalandi. Eftir að hún sótti sníða-
skóla í Bonn fluttist hún til Íslands,
þar sem hún sneið og saumaði föt
bæði á litlum saumastofum og í fata-
verksmiðjum. Íslensk fatafram-
leiðsla tók miklum breytingum. Með
auknum fatainnflutningi fóru fyrir-
tækin á hausinn eða drógu saman
seglin, en alltaf var þörf fyrir Guð-
nýju enda bæði listfeng og dugleg.
Þegar Guðný heimsótti okkur
vestur um haf var aldrei að vita hvað
hún tæki upp úr ferðatöskunni. Einu
sinni voru það matrósaföt, sem hún
hafði saumað – blá á strákana og
rauðan matrósakjól á dóttur mína.
En þessi hugulsemi náði yfir ættliði.
Ég á mynd af sjálfri mér, tíu ára, í
matrósakjól, sem Guðný saumaði
löngu áður en hún stundaði sníða-
skólann. Hún kom með buxur og
skyrtur – sýnishorn úr tískunni – og
svo marglit vestin, sem ég geng
ennþá í.
Enginn mátti vera útundan. Eitt
árið kom Guðný með lopapeysu á lít-
inn, geðillan pylsuhund, sem við átt-
um – þrátt fyrir að henni væri alls
ekki vel við hundinn.
Á Ítalíu vildi Guðný skoða móðins-
húsin í Mílanó. Við gengum framhjá
ýmsum undarlegum flíkum hjá Dior,
Armani og Calvin Klein. Það var ekki
fyrr en við komum til Dolce & Gabb-
ana að Guðný sýndi áhuga. Hún dró
fram hvíta dragt og sagði: „Hún er
fallega sniðin.“ Maður í svörtum
jakkafötum birtist skyndilega, talaði
mikið um gæði flíkurinnar. Guðný
horfði stutta stund á dragtina,
hengdi hana svo aftur upp. Ég var
ekki í neinum vafa um að Guðný gæti
sniðið og saumað jafnvel fallegri
dragt.
Þegar ég fór í menntaskóla á Ís-
landi bjó ég um tíma hjá Guðnýju í
lítilli íbúð á Framnesveginum. Næsti
ættliður naut sama atlætis því fjór-
um áratugum seinna, þegar sonur
minn, Burke Sigurður, ákvað að vera
einn vetur í Háskóla Íslands að læra
íslensku, bjó hann heima hjá Guð-
nýju á Birkimel.
Hún opnaði hjarta sitt og heimili
ekki einungis fyrir Burke en líka fyr-
ir vinum hans. Þegar dóttir mín, Alí,
ferðaðist ásamt vinum til Evrópu yfir
Ísland tók Guðný vel á móti þeim.
Gestrisin og elskuleg kynntist Guðný
stórum hópi af ungu fólki. Enda hafa
margir hér í Bandaríkjunum sent
samúðarkveðjur og minnst hennar
með söknuði.
Þar sem Guðný var fæddur kenn-
ari, leyfði hún Burke aldrei að tala
nema íslensku við sig á meðan hann
gekk í HÍ. Henni tókst jafnvel að
kenna manninum mínum að elda
fisk. Guðný gat einnig kennt það sem
hún kunni ekki sjálf eins og þegar
hún dreif sig í að kenna krökkunum
að hjóla. Það var sumar við strönd í
Delaware fylki. Hún hélt í sætið og
hljóp á eftir í steikjandi hita, þar til
hjólandinn gat loksins hjólað einn.
Að lokinni kennslu sagði Guðný:
„Mig langar svo til að prófa að hjóla.“
Guðný missti móður sína þegar
hún var mjög ung. Hún var að mörgu
leyti sjálfmenntuð, en sú menntun
tókst henni vel. Hún kunni þrjú
tungumál og var vel að sér í mörgu,
sérstaklega í leiklist og óperu.
Heimsborgari; Guðný ferðaðist til
Rússlands, Kína, Grikklands, Kúbu,
og hún hafði marga fleiri staði í huga.
Ein mynd úr ferð Guðnýjar fyrir
20 árum kemur upp í huga minn.
Hún er með okkur í Brooklyn að
heimsækja tengdaforeldra mína.
Ben, tengdafaðir minn, sem var
kaupmaður, tyggur stóran vindil.
Hann býður Guðnýju arminn og seg-
ir stoltur: „Núna skal ég sýna þér
heiminn, Guðný.“ Þau svífa eftir göt-
unni, stíga í kringum ruslið. Og
Guðný, ljóshærð og dásamleg, virkar
eins og gott afl úr öðrum heimi.
Sambland af vinkonu og nánasta
ættingja, Guðný skapaði fyrir mig og
börnin mín órjúfanleg tengsl við Ís-
land. Okkur þótti dýrmætt þegar
hún mætti í útskriftir krakkanna úr
menntaskóla og háskóla. Í fyrrasum-
ar spásseraði hún með okkur í Pavíu
á Ítalíu, þegar Pétur sonur minn
kvæntist ítalskri stúlku, Idu Gari-
baldi.
Guðný tengdist okkar fjölskyldu á
svo margan hátt. Samband hennar
við Ernu föðursystur mína var mjög
innilegt. Þegar Erna fór á dvalar-
heimilið Grund 1994, þá var það
Guðný sem leit inn hjá henni og
fylgdist með líðan hennar. Hlýjan
sem Guðný sýndi Ernu á þessu tíma-
bili var einnig mikil blessun fyrir mig
og bróður minn, þar sem við vorum
fjarri.
Við Guðný töluðum saman viku-
lega um allt sem skipti máli í lífinu. –
„Það er best að ferðast á meðan mað-
ur getur.“ Þetta voru næstum síð-
ustu orð hennar til mín. Enda hafði
hún heimsótt mig í Washington í vor
og Þórkötlu systur sína í Edinborg í
sumar Að vissu leyti kvaddi Guðný
þennan heim þegar leikurinn stóð
sem hæst. Í Spánarferðinni var hún í
fylgd með vinum, fólki sem henni
þótti vænt um og gaman að vera
með.
Ég fyllist þakklæti fyrir þá ham-
ingju að Guðný skyldi koma inn í líf
mitt og veita mér svo ríka vináttu.
Sólveig Eggerz, Alexandria, VA.
Guðný frænka var einn af þessum
föstu og óbreytanlegu þáttum í lífi
okkar. Hún hefur verið stór hluti af
lífi fjölskyldu okkar og verið með
okkur á öllum helstu tímamótum
fjölskyldunnar.
Í okkar minningu hefur hún alltaf
verið eins, glæsileg og virðuleg með
sína Grétu Garbó-hárgreiðslu, í fal-
legum og vönduðum fatnaði. Hún
hafði stíl.
Guðný gat verið býsna skorinorð
og hafði skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Staðföst og þrjósk og vildi
litlar breytingar. Fröken í Vestur-
bænum sem vildi hvergi annars stað-
ar búa.
Guðný var alla tíð dugleg að
ferðast og andaðist í þeirri síðustu,
sem var hennar fjórða ferð á árinu.
Hún var búin að ferðast til hinna
ýmsu landa svo sem Kína, Rúss-
lands, farið í siglingu á Karabíska
hafinu o.fl., sannkölluð heimskona,
sem einnig hafði búið í Bandaríkjun-
um, Þýskalandi og Englandi.
Til Bandaríkjanna fór hún nánast
á hverju ári til að hitta Sólveigu Egg-
erz og hennar fólk, sem segja má að
hafi verið hluti af hennar fjölskyldu.
Við hjónin minnumst sérstaklega
skemmtilegrar ferðar með þeim
systrum Guðnýju og Önnu Jóhönnu
til Flateyjar og Svefneyja, þar sem
þær voru fæddar og uppaldar. Við
skoðuðum óðal feðranna undir frá-
bærri leiðsögn þeirra systra og dutt-
um aftur um áratugi.
Við minnumst Guðnýjar sem góðr-
ar frænku, blessuð sé minning henn-
ar.
Anna Björg Elísdóttir
og fjölskylda.
Ég kynntist Guðnýju strax í upp-
hafi ævi minnar þegar við bjuggum í
Washington D.C., þar sem pabbi
minn starfaði við sendiráð Íslands.
Bjó þá Guðný nokkur ár með okkur
og passaði mig sem krakka, tók þátt í
að ala mig upp og var eins og önnur
móðir. Nokkrum árum seinna var
pabbi minn sendur til Bonn og flutt-
um við þá frá Washington til Bonn.
Guðný fylgdi okkur og hélt áfram að
ala mig upp í öðru landi. Við höfum
alltaf verið í góðu sambandi síðan
þótt ég byggi í Þýskalandi og hún
alltaf verið eins og meðlimur í Eg-
gerz-fjölskyldunni. Þegar ég gifti
mig í Þýskalandi kom Guðný alla leið
frá Íslandi til að vera með. Hún hafði
gaman af því að ferðast og einn góð-
an dag hringdi síminn hjá okkur í
München. Guðný var komin í bæinn
með ferðamannahópi frá Íslandi.
Fórum við út saman og skemmtum
okkur konunglega, ég og fyrrverandi
barnapían mín. Guðný var mikil vin-
kona fjölskyldunnar og var hún in-
dæl að hjálpa foreldrum mínum
Pétri og Ingibjörgu Eggerz eftir að
þau urðu gömul og var ein af fáum
traustum vinum sem heimsóttu
Ernu Eggerz föðursystur þegar hún
var á Grund síðustu æviár sín.
Ég hitti Guðnýju síðast í byrjun
júní rétt áður en ég fór út aftur. Hún
var kát og hress, drakk rauðvín með
mér og benti ekkert til þess að þetta
yrði síðasta skipti sem við hittumst.
Ég þakka Guðnýju innilega fyrir 54
ára vináttu.
Páll Ólafur Eggerz og Gabriele,
Arnbjörn, Eiríkur, Níels og
Helgi Eggerz.
Hinsta för Guðnýjar Jóhönnu Ósk-
arsdóttur hér í heimi var farin til
Benidorm í októbermánuði sl.
Kynni okkar Guðnýjar hófust á
sjöunda áratugnum er hún var fata-
hönnuður hjá tískuvöruversluninni
Gullfossi.
Gott var að eiga Guðnýju að er
eitthvað mikið stóð til og sauma
þurfti spariflík, hvort sem það var
fyrir mig eða dóttur mína. Guðný var
einstaklega vandvirk við allt sem hún
tók sér fyrir hendur.
Kunningsskapur okkar þróaðist
með árunum í góða vináttu. Í nokkur
ár áttum við fasta leikhúsmiða, sótt-
um menningarviðburði, listsýningar
og tónleika.
Nokkrar ferðir fórum við saman til
útlanda, ásamt fleiri vinkonum, eins
og í október sl. er Guðný mætti ör-
lögum sínum.
Ætíð var Guðný málefnaleg og við-
ræðugóð, sérstaklega ef umræðurn-
ar snerust um stjórnmál. En fyrst og
fremst var hún sterk kona og kjark-
mikil, – það var ekki hennar stíll að
kvarta.
Góður orðstír deyr aldrei þeim er
góðan sér getur.
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi
þar mig í þinni gæslu geym,
ó, Guð, minn allsvaldandi.
(V. Briem.)
Samúðarkveðjur sendi ég að-
standendum.
Sigr. S. Bergsteinsdóttir.
Ekki óraði okkur fyrir því, elsku
Guðný, þegar þú hélst út fyrir land-
steinana í vinkvennahópi að þetta
yrði þín hinsta ferð. Aldrei aftur
fáum við tækifæri á að njóta sam-
vista við þig, fá að hlýða á ferðasögu
þína og heyra þínar dásamlegu bein-
skeyttu athugasemdir. Því það verð-
ur að segjast alveg eins og er, að þú
varst einstaklega hreinskilin og hélst
ekki aftur af skoðunum þínum, sem
gátu verið alveg með eindæmum
hressandi. Þú fórst víða og fluttir
heim til Íslands mótuð af dvöl þinni í
Ameríku, Ameríku sem þú unnir al-
veg einstaklega mikið og hafðir yndi
af að ræða um. Eftir að vinnuferli
þínum lauk hafðir þú tíma til að sinna
þínu helsta áhugamáli, sem var að
skoða heiminn, kynnast menning-
unni og viða að þér fróðleik á ferðum
þínum. Söknuður okkar er mikill að
fá ekki að heyra fleiri ferðasögur,
upplifanir og að njóta ljúfra sam-
verustunda með þér.
Við höfum verið þeirrar gæfu að-
njótandi síðustu ár að fá að eyða jól-
unum í þínum félagsskap og verður
þín sárt saknað í ár, en þó yljar það
hjörtum okkar að hugsa til þess að
nú ertu komin til ástkærrar systur
þinnar. Heimboð á Birkimelinn fyrir
tæpu ári gaf okkur tækifæri á að
njóta þinnar einstöku gestrisni og
þrátt fyrir nýleg veikindi veigraðir
þú þér ekki við að bjóða heim systk-
inabörnum ásamt fjölskyldum
þeirra. Við það tækifæri gafst okkur
kostur á að skoða þitt fallega heimili
og hversu vel og smekklega þú bjóst
og hugaðir að heimili þínu, myndir á
veggjunum af öllum þeim sem stóðu
þér næst gaf okkur innsýn í þá miklu
umhyggju og þann kærleik sem bjó í
brjósti þínu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Elsku Guðný, hjartans kveðjur og
þakkir fyrir allt saman.
Hlynur, Arndís og Óliver Elís.
Látin er kær vinkona mín Guðný
Óskarsdóttir.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast og kveðja Guðnýju og
þakka fyrir allar samverustundirnar.
Við hittumst reglulega og fórum
stundum tvær eða fleiri saman í
stuttar göngur niður í bæ. Einnig
vorum við þrjár með fastan miða í
Þjóðleikhúsinu.
Guðný var mjög listræn og naut
þess að fara á söfn og í kvikmynda-
hús og fylgdist vel með öllum list-
viðburðum.
Við vorum fimm vinkonur í
skemmtiferð á Benidorm þegar hún
veiktist og lést þar stuttu síðar. And-
lát hennar kom öllum í opna skjöldu,
þó svo hún hefði átt við langvarandi
lungnasjúkdóm að stríða. Hún gerði
lítið úr sínum veikindum og má segja
að hún hafi notið lífsins fram til
hinstu stundar.
Nú mátt þú vina, höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H. J.)
Ég sendi ættingjum Guðnýjar
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Ingunn Þórðardóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna stund.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Guðný, hjartans kveðjur og
þakkir fyrir allt.
Atli Þór.
GUÐNÝ JÓHANNA
ÓSKARSDÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför bróður
okkar og frænda,
PÁLS ÞORVARÐSSONAR
frá Dalshöfða,
Holtsgötu 29,
Njarðvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Garðvangs, Garði,
fyrir frábæra umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnhildur Þorvarðsdóttir.
Okkar kæri bróðir,
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
húsasmiður,
Hraunbæ 176,
Reykjavík,
lést á Landspítala Landakoti þriðjudaginn
15. nóvember.
Systkini hins látna.