Morgunblaðið - 19.11.2005, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 2005 55
MINNINGAR
Fyrir um þrjátíu
árum lágu saman leið-
ir okkar Dóra, eins og
hann var oftast nefnd-
ur, er hann flutti til Þorlákshafnar
til að setjast að til frambúðar, en
við höfðum sest hér að ári fyrr.
Hvað aðallega dró okkur að hvor
öðrum, umfram það hvað það var
auðvelt að laðast að þeim Dóra og
Rán, hefur sjálfsagt verið að við
vorum ekki úr svo ólíkum jarðvegi.
Báðir höfðum við hætt skólagöngu
mjög snemma og farið að vinna fyr-
ir okkur til sjós fljótlega eftir ferm-
ingu, þetta starf var jafnframt okk-
ar áhugamál á þeim tíma og
ræddum þar af leiðandi helst ekkert
annað, (við misjafnar undirtektir
betri helminganna), dætur okkar
fæddar á sama árinu, konurnar áttu
fljótlega samleið í saumaklúbbi (og
eiga raunar enn), auk þess unnum
við síðar saman í Kiwanisklúbbnum
Ölveri þegar hann kom þar inn og
þar starfaði hann enn þegar hann
féll frá.
Dóri var óhemju traustur félagi
og mikill vinur vina sinna. Hann var
glaðsinna þó það ætti til að þykkna
í honum því skaplaus var hann ekki
en fór mjög vel með það og gat ver-
ið skemmtilega stríðinn þegar sá
gállinn var á honum. Ég man aðeins
eftir einu máli sem við ekki vorum
sammála um en það var fótbolti.
Dóri var mikill aðdáandi Liverpool
en ég Manchester United. Dóri var
sjálfstæðismaður í bestu merkingu
þess orðs og þar áttum við lengst af
samleið líka, en einhvern veginn
gerðust hlutirnir þannig að ef við
fundum að við vorum ekki sammála
þar þá ræddum við það ekki því
hann fékk lítið út úr því að rífast,
nema þá þar væri undirliggjandi
stríðni.
Það kom vel í ljós þegar Dóri fór
til náms í Stýrimannaskólanum
hversu skarpgreindur hann var en
þar fór hann inn kominn undir þrí-
tugt til að ná sér í réttindi sem ég
hafði sótt mér tíu árum fyrr. Ég
„önglaði“ úr geymslunni gömlu
námsbókunum og hann réðst til at-
lögu með það sem hann gat notað
úr því og það þarf ekki að orðlengja
það; honum gekk afbragðs vel í
náminu og útskrifaðist með góðar
einkunnir.
Dugnaður og vinnuharka voru
honum í blóð borin og var hann af
þeim sökum eftirsóttur til sjós og
fékk ég að kynnast því þegar hann
kom um borð til mín til að leysa af
eitt vorið á trollinu. Hittir þannig á
að það er mokfiskirí undir Jökli og
við fáum nánast í bátinn á fáum
dögum og lítið um svefn. Komum
heim og löndum í gámana, sem ekki
var léttasti hlutinn af túrnum, og
fórum nánast strax út aftur eftir
löndun og fengum ágætan túr fram
að sjómannadegi. Dóri lék við hvurn
sinn fingur en aldrei var svo mikið
sem rætt okkar í millum að hann
kæmi fast um borð til okkar, þó án
vafa hefði hann verið þar á réttri
hillu því hann var í æsku á togurum
frá Reykjavík. Ástæðan var að sjálf-
sögðu hans eðlislæga tryggð en
vinnuveitendur hans fram að því,
Glettingur hf., höfðu stutt hann til
námsins.
Já, það koma margar fallegar
minningar upp í hugann sem tengj-
ast Dóra og Rán og ekki verð ég
svo gamall að ég gleymi ferð sem
við fórum saman fjögur á bát sem
við leigðum á Norfolk Broads á SA-
Englandi, hvar við sigldum um
áhyggjulaus í vikutíma og þurftum
ekki að flækja hugann með neinu
stærra en við hvaða sveitakrá ætti
HALLDÓR RAFN
OTTÓSSON
✝ Halldór RafnOttósson, skip-
stjóri, fæddist í
Reykjavík 20. maí
1953. Hann lést á
blóðlækningadeild
Landspítalans 29.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Þorláks-
kirkju 5. nóvember.
að leggja í hádeginu
eða hvar ætti að eyða
nóttinni. Stórkostlega
eftirminnilegt var síð-
asta kvöldið okkar, á
sveitakrá sem við
þurftum að leggja á
okkur smálabb til að
finna. Eyddum við
kvöldinu við söng og
dans meðal annars
með hópi Íra sem
voru að enda viku
rútuferð um England
og sögðu kvöldið með
okkur hafa verið topp-
urinn í ferðinni hjá sér og Dóri var
potturinn og pannan eins og svo oft.
Eða dagarnir í Aðaldalnum þegar
tjaldvagninn var reistur í véla-
geymslunni og dólað við veiði og
skemmtilegheit af ýmsu tagi með
fjölskyldu Ránar svo dögum skipti.
Oft höfðum við á orði að fara í píla-
grímsferð saman til Englands og
rifja upp dagana okkar á bátnum
forðum daga þó báðum væri vel
ljóst að þá væri ekki hægt að end-
urtaka. Alltaf ber maður við tíma-
skorti þangað til það er orðið um
seinan, svo það verður að bíða um
sinn, kæri vinur.
Það er þyngra en tárum taki að
horfa á bak manni á besta aldri sem
hefur jafn mikið að lifa fyrir og á
jafn miklu ólokið í lífinu og hann
Dóri átti, en Almættið hlýtur að
hafa einhvern tilgang með þessu
öllu eða því verðum við að trúa að
minnsta kosti.
Eins og allir sem til þekkja vita
var fjölskyldan og ekki síst barna-
börnin honum eitt og allt og það var
ekkert sem var á hans valdi sem
hann gerði ekki fyrir þau og það
verður einhver annar að hengja upp
allar jólaseríurnar í ár en þar sló
hann flestum við. Þá fer sjálfsagt
eitthvað minna af flugeldum og
sprengjum á loft frá Þorlákshöfn
um næstu áramót en við það var
Dóri afkastamikill eins og fleira.
Kæri vinur, hér enda ég þessar
fátæklegu línur um þig. Heimurinn
og ég tali ekki um þetta litla sam-
félag okkar hér er fátækara við frá-
fall þitt. Við verðum að bíta á jaxl-
inn eins og þú hefðir gert og með
Guðs hjálp og góðra manna, taka
við ágjöfinni og þar munu minning-
arnar og myndirnar um þig reynast
okkur dýrmætur sjóður.
Ég, fyrir hönd fjölskyldu minnar
nær og fjær, bið Guð og allar góðar
vættir að styrkja Rán, börnin,
barnabörnin og alla fjölskylduna í
sorginni og blessa minninguna um
Dóra.
Hafsteinn Ásgeirsson.
Vinur og félagi, Halldór Rafn eða
Dóri eins og hann var alltaf kall-
aður er látinn langt um aldur fram.
Þegar við Ester settumst að hér í
Þorlákshöfn árið 1989 kynntumst
við þeim Rán og Dóra en Rán réð
sig við Grunnskólann í Þorlákshöfn
og höfum við unnið saman síðan og
tengst ágætum vináttuböndum.
Ætíð þegar starfsmenn skólans
hafa komið saman eru makar vel-
komnir og Dóri var duglegur að
mæta. Hann var einnig félagi í
makakór Söngfélagsins og fór í ófá-
ar ferðirnar með okkur um landið
þvert og endilangt. Dóri var einnig
mjög duglegur að sækja ýmsa
menningarviðburði og það voru ekki
margir tónleikarnir sem haldnir
voru hér í Þorlákshöfn sem hann
sleppti.
Kiwanishreyfingin naut góðs af
starfi Dóra en hann var félagi í
Kiwanisklúbbnum Ölver hér í Þor-
lákshöfn. Sat hann í stjórn félagsins
á síðasta starfsári sem ritari. Hann
var sérstakur áhugamaður um flug-
elda og sat í þeirri nefnd sem sá um
sölu og sýningar í mörg ár en sala á
flugeldum er forsenda styrkveitinga
klúbbsins og bar Dóri alltaf hag
þessa málaflokks fyrir brjósti. Ekki
lá hann heldur á liði sínu við kaup á
flugeldum fyrir fjölskyldu sína og
styrkti þar með sjálfur styrktarsjóð
klúbbsins með miklum myndarbrag,
en hann hélt sína eigin flugeldasýn-
ingu heima á Reykjabrautinni um
miðnætti á gamlársdag ár hvert.
Dóri var mikið jólabarn og er það
þekkt hve hann naut þess að
skreyta heima hjá sér með ótal jóla-
seríum um allan garð og húsið var
skreytt í bak og fyrir. Það var alltaf
spennandi að ganga fram hjá
Reykjabraut 20 á aðventunni og sjá
skreytingarnar og spá í hvort ný
sería væri komin.
Fyrir tveimur árum vorum við
fjölskyldan ásamt vinafólki í sum-
arleyfi í Danmörku og erum að
keyra inn í Kaupmannahöfn þegar
síminn hringir og Dóri spyr hvar
við séum. Við skildum ekkert í
þessu, vissum þá ekki af því að þau
hjónin væru í borginni. Þetta urðu
ógleymanlegir dagar sem við eydd-
um saman og yljum við okkur við
minningarnar.
Dóri stundaði sjóinn mestallt sitt
líf en hafði nýlega stofnað sitt eigið
fyrirtæki í Reykjavík er sá um ör-
yggisþjónustu. Hann var einstak-
lega fróður og snjall um allt er
varðaði tölvur og hin ýmsu tölvu-
mál, en hann fékk ekki þann tíma í
nýju fyrirtæki sem hann hafði
vænst né heldur hjá fjölskyldu
sinni, nú kominn í land.
Í vor veiktist Dóri af þeim sjúk-
dómi sem aðeins á nokkrum mán-
uðum lagði hann að velli. Það er
alltaf erfitt þegar stórt skarð er
höggvið í vinahópinn en erfiðastur
og sárastur er missirinn fyrir fjöl-
skylduna. Elsku Rán og fjölskylda,
við á Hjallabraut 12 hugsum til
ykkar á þessum þungbæra tíma og
biðjum góðan Guð að styðja ykkur.
Halldór, Ester og fjölskylda.
Hún Þorbjörg er
farin í sitt síðasta
ferðalag. Þetta ferða-
lag hafði staðið til í nokkurn tíma
og Þorbjörgu var ekkert að van-
búnaði. Hún var reyndar alltaf
fljót að taka sig til ef ferðalag var í
boði. Hún hafði yndi af ferðalög-
um, ekki síst um íslensk öræfi.
Eftir að hún kom í Helgavatn
komst sá siður á að fara í bíltúr á
helgidögum ef hægt var að komast
frá búinu. Þá voru verkin drifin af,
bakaður góður slatti af heimsins
bestu pönnukökum í nesti og svo
lagt af stað í bíltúr. Fyrst á gamla
Willys og síðan á öðrum bílum eft-
ir því sem tímarnir breyttust.
Þessi góði siður fluttist áfram til
næstu kynslóðar og ég naut góðs
af því.
Við Þorbjörg bjuggum undir
sama þaki í 11 ár, eða þar til hún
og Hallgrímur fluttu út í Hnit-
björg. Sambýlið var náið þó að
heimilin væru að nafninu til að-
skilin. Það var alltaf athvarf hjá
afa og ömmu fyrir börnin okkar
Jónasar og þau sóttu þangað mik-
ið.
Þorbjörg var mikil handavinnu-
kona og skipti ekki máli hvað um
var að ræða. Lopapeysur í tugum
ef ekki hundruðum, allar með
frumsömdu mynstri, vefnaður,
bútasaumur, pennasaumur, úttald-
ar myndir og síðast bucilla perlu-
saumur. Og auðvitað vann hún öll
föt á fjölskylduna meðan börnin
voru heima. Hún átti galdratæki
sem hét hringprjónavél og á hana
prjónaði hún peysur á börnin sín.
Eftir að ég kom í Helgavatn var
þetta tæki tekið fram fyrir göng-
urnar, skrúfað fast á hornið á eld-
húsborðinu og prjónaðir sokkar í
göngurnar og fyrir veturinn.
ÞORBJÖRG
BERGMANN
JÓNASDÓTTIR
✝ Þorbjörg Berg-mann Jónas-
dóttir fæddist á
Marðarnúpi í
Vatnsdal 31. maí
1917. Hún lést á
sjúkrahúsi Blöndu-
óss 11. október síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Þingeyrakirkju 25.
október.
Þegar við vorum
að gera slátur í kjall-
aranum, sem var í
sjálfu sér ekki gam-
an, sagði hún mér frá
æsku sinni á Marð-
arnúpi þar sem hún
var eftirlæti foreldra
sinna og eldri systk-
ina. Sagði hún mér
frá flutningi út í
Stóru Giljá þar sem
var rafmagn frá
heimarafstöð og á
fyrstu árunum á
Helgavatni þegar
lífsbaráttan tók við. Þetta var
skemmtilegur fróðleikur um horfn-
ar kynslóðir og lífshætti.
Þorbjörg var grönn og létt á
fæti. Hún hafi gaman af fallegum
fötum og var alltaf vel til höfð.
Hárið varð að vera í lagi svo hægt
væri að fara á mannamót. Hún
hafði gaman af góðum söng og tón-
list og ef flytjendur voru vel
klæddir og eitthvað fyrir augað
fylgdi með var ekki verra.
Ég minnist sjónvarpsstunda á
nýársdag þegar sjónvarpað var
Vínartónleikum úr glæstum sölum
með síðkjóladansi. Þetta var dá-
semd bæði fyrir augu og eyru.
Hún var fagurkeri á öllum sviðum
og þar var náttúrufegurð ekki
undanskilin.
Það voru erfiðir tímar þegar
Jónas sonur Þorbjargar féll frá.
Þau voru bundin mjög sterkum
böndum. En hún og Hallgrímur
reyndust mér og börnunum mínum
áfram stuðningur þó vegurinn á
milli okkar lengdist. Hjá þeim átti
Þorbjörg Otta athvarf meðan hún
var í grunnskóla á Húnavöllum.
Eftir að Hallgrímur dó flutti
Þorbjörg af Hnitbjörgum út á
öldrunardeild á Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi. Lífið hafði
ekki sama tilgang og áður og
skyldustörfin voru fá eftir. Hún
var tilbúin í síðasta ferðalagið.
Ég þakka tengdamóður minni
fyrir mig og börnin mín í 30 ára
samfylgd.
Ég veit að hún hefur fengið góð-
ar móttökur hjá þeim feðgum á
ströndinni hinum megin við hafið.
Guð blessi minningu Þorbjargar.
Sigurlaug H. Maronsdóttir.
Stapahrauni 5
Sími 565 9775
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800 Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
systur og frænku,
HELGU KARITASAR RÖGNVALDSDÓTTUR,
Sundstræti 25A,
Ísafirði.
Sérstakar þakkir til Þorsteins Jóhannessonar
læknis, hjúkrunar- og starfsfólks öldrunardeildar
Fjórðungssjúkrahússins á Ísafirði, fyrir frábæra umönnun og hlýju.
Jenný Rögnvaldsdóttir og
Jenný Breiðfjörð.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
ELVIRA PAULINE LÝÐSSON,
Droplaugarstöðum,
áður til heimilis á Snorrabraut 67,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Droplaugarstaða.
Viktor Hjaltason, Elín Pálmadóttir,
Erla Lýðsson Hjaltadóttir, Þorvarður Þorvarðarson,
Unnur Hjaltadóttir Schiöth,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.