Tíminn - 04.09.1970, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
FÖSTUDAGUR 4. september 1970.
Franska skáldkonan Anne
Hnré, sem m.a. er kunn fyrir
bækur sínar „Le Péché sans
merci“ og „Les deux Moni-
ales“ kom sér vel fyrir framam
vi?5 sjónvarpsvélarnar og hóf að
segja frá frama sínum sem
skáldkona.
En hver er eiginlega Anne
Huré? Sá, sem við hana ræddi,
dró enga dul á, að hún væri
merkileg og jafnvel leyndar-
dómsfull kona.
Meðan sjónvarpsviðtalið var
sent út, skrúfaði gömul kona
í lúxusvillu sinai í Toulouse,
frá sjónvarpinu til að stytta
sér stundir. Hún rétti sig snögg
lega upp í stólnum og starði
á konuna á skerminum. Eftir
nokkrar mínútur þóttist hún
viss í sinni sök og hringdi til
lögreglunnar í Toulouse, sem
lét undir eins starfsbræður síaa
í París vita.
Þegar svo Anne Huré kom
út úr sjónvarpssalnum, tóku
tveir leynilögreglumenn á móti
henni. Þeir fóru sér að engu
óðslega, en báðu hana kurteis-
lega að koma með sér og ræða
málið. Hún fékk að vita, að
bún væri handtekin, ákærð
fyrir innbrot og að henni yrði
stefnt fyrir rétt í Toulouse.
Þrem mánuðum síðar var
hún dæmd í tveggja ára fang-
elsi. Bölvunin, sem yfir henmi
hafði hvilt öll fullorðinsár henn
ar, hafði ekki sleppt henni.
Flestir munu sennilega álíta,
að i3 örlög séu aðeins keðja
af tilviljunum, eða séu aðeins
hugarburður viðkomandi mann
eskju, en í augum Amne Huré
er þessi bölvun sem hún segir
að fylgi sér, alvarlegur hlutur.
— Ef hún er ekki tíl, segir
Anne, — er ómögulegt að út-
skýra alla þá óheppni, sem hef-
ur fylgt mér, nákvæmlega síð-
an þann dag, sem ég yfirgaf
klaustrið, þegar ég áttí að
sverja hinn heiiaga nunnueið.
Franskur blaðamaður hitti
Anne Huré að máli á kaffi-
húsi í Nice, meðan hún beið
eftir að tvegja ára fangelsis-
dómi yrði áfrýjað. Hún var
látin laus gegn tryggingu.
Fumlaust og rólega sagði hún
þarna frá lffi sfnu, bæði björtu
og dökku hliðunum. Þetta er
líf fconu, sem er viðurkennd,
sem eian fremstí rithöfundur
frönsku þjóðarinnar, en megn-
ar ekki að halda sér réttra
megin við fangelsismúrana.
Óvelkomið barn
— Ég fæddist í París 1919.
Ég var óvelkomið barn, en
samt sem áður hóf móðir mín
að skipuleggja glæsta framtíð
mér til handa, áður en ég var
farin að ganga.
Mamma var ein af fremstu
tónlistarkonum Parísar í þá
daga, húu lagði bókstaflega
allt í söiurnar fyrir frama sinn
á þeirri braut. í tómstuadum
kenndi hún á píanó og hún
ákvað að ég skyldi verða ein
af píanósnillingum heimsins.
Það sem ég vissi ekki um
Bach, þegar ég var sjö ára,
var ekki þess virði að vita
það. Hann var uppáhaldið henn
ar og hún tönnlaðist svo á hon-
um, að stundum hélt ég, að
hún eða ét> væri galin.
Pagar ég var tfu ára, fór
pabbi frá okkur, því mamma
eyddi aldrei einni einustu mín-
útu á hann — tllur tími henn-
ar fór í tónlistina og að verða
fræg. Þá flutti móðuramma
mín til okkar og hún hafði
jafnmikinn áhuga á tóalist.
Þegar mamma var ekki að
kenna mér, gerði amma það og
það var ekki óalgengt, að ég
sæti 13—15 tíma á dag við
píanóið.
Þótt þetta væri svo sem
meira en nóg, átti ég auk þess
Hún hefur tvær
doktorsgráður, er
lærð tónlistarkona
og þar að auki ein
af fremstu skáld-
konum Frakka.
Sjálf segir hún, að
sér fylgi bölvun.
Líf Anne Huré hefur
einkennzt af áföllum
og þungum örlög-
um. Fimm ár var
hún lokuð inni í
klaustri, en þegar
hún átti að sverja
eiðinn, yfirgaf hún
klaustrið. Samt sem
áður átti fyrir henni
að liggja, að lifa
mörg ár af lífi sínu
innan múra.
frænda, Jean Huré, sem var
kirkjuorganisti við stærstra
kirkju bæjarins og þar að arjki
tónskáld. Mér líkaði vel við
hann, og þegar hann kenndi
mér að spila á orgel, tílbað
&s haan. Hann skildi mig raun
verulega.
Þvl miður dó hann, þegar ég
var 12 ára og ég held því fram,
að ef hann hefði lifað lengur,
væri líf mitt talsvert öðru
visi. Ég spilaði prelúdíur sjö
ára, stóru meistarana árið eftir,
og tíu ára samdi ég og spilaði
konserta. Ég vissi allt um tón-
list, en beldur ekkert annað.
Yfirgaf klaustriS
— Snemma ákvað ég að gifta
mig, þegar ég yrði 18 ára, ég
vildi losna undan ofurvaldi
mömmu. En þegar ég var 17
ára, ákvað hún, að ég skyldi
fara til Englands á háskóla
og læra sögu, tóalist og bók-
menntir.
í Englandi var ég til 1940,
en þá fór ég heim aftur. Fljót-
lega komst ég að því, að eina
leiðin til að flýja mömmu. var
að ganga í klaustur. Ég valdi
Bemediktsregluna, em haustið
1945, nokkram vikum áður en
ég átti að vinna lokaeiðinn,
ákvað ég að yfirgefa klaustrið.
Príórinnaa varð mér ofsa-
reið fyrir þetta: „Þú komst
hingað og lagðir líf þitt í guðs
hendur", sagði ( hún. „Ef þú
gerir alvöru úr þessari hótun
þinni að fara, skal ég lofa bér,
að bölvun min man fylgja þér
til daaðadags. Ég hef eytt
miklum tíma til að þú gæcír
orðið góð nunna og þú hefur
engan rétt til að yfirgefa okk-
ur“.
Ég sagði henni. að ég væri
26 ára og hefði enn ekki lofað
neinu, ég ætlaði að gifta mig
og eignast fjölskyldu. Það ergði
hana meira en nokkuð annað.
Það síðasta, sem hún sagði var
þetta: „Þú mátt fara, ég get
ekki stöðvað þig, en þú munt
aldrei finna hamingjuna. Þú
verður alltaf einmana og bit-
ur“.
Mér stóð á sama um þessa
ógn heanar. Ég gat ekki hugs-
að mér að vinna eiðinn, af
þeirri einföldu ástæðu, að ég
treysti mér ekki til að standa
við hann. Það eina, sem mig
langaði til var að giftast og
eignast börn og ég áltt ekki
mögulegt fyrir nokkra konu
með slíkar óskir í huga að
verða góð nunna.
Upp á kant við lögin
Anne yfirgaf Frakkland og
hóf nám við Louvain í Belgiu.
Þar var hún í 7 ár. t,ók próf
bæði í heimspeki og guðfræði
og síðar doktorspróf í gvoru
tveggja. — Þetta var þæg'ieg
tilvera, segir hún og brosir --
Ég hafði alltaf opin augun til
að reyna að finna mann, sem
gæti verið góður eiginmaður
og faðir, en það leit út fyr'r
að því hærra, sem ég kleif
virðingarstigann, væri sífeiit
erfiðara að vekja áhuga karl-
manna á sér. Ég fór frá Lou-
vain til Marokko, þar sem ég
hóf kenaslu. Þá var ég 33 ára.
en eftir eitt ár komst ég að
raun um. að þar var engaa
eiginmann að finna, nema ég
vildi giftast sheik og lifa í
kvennabúri. Þá fór ég aftur til
Frakklands. Ég fékk stöðu sem
forstjóri virðulegs bókasafns
með tilheyrandi listasafni og
þá fyrst hófust vandræðin fyrir
alvöru.
Anae keypti nokkur málverk
af ókunnum seljanda og nofckr
um dögum síðar kom lögreglaa
með handtökuskipun. Málverk-
in voru stolin og hún var
ákærð fyrir að hafa tekið við
þýfi, vitandi vits. Þetta voru
dýrmæt málverk og þjónar
eigandans höfðu verið bundnir
og rotaðir, meðan myndunum
var stolið.
Dómariinn var ekki hlífimn við
Anne og las yfir henni eftir-
farandi: „Ef ekki væri til swna
fólk eins og þér, sem takið við
þýfi, hefðu þjófar engan mark
aS og þar af leiðandi engan
tilgang með slíkum þjófnaði
Að áliti réttarins er kaupand-
inn meiri glæpamaður en þjóf-
urinn“.
Athyglisverð frumraun
Eitt stórræðið á eftir öðru
— nunnutilvera, doktorsgráð-
ur, framúrskarandi tónlistar-
hæfileikar og skyndilega var
Anne brennimerktur fangi í
kvennafangelsinu Montpellier.
Þar skrifaði hún sína fyrstu
bók „Les deux Monales“ sem
er ævisaga hennar í stórum
dráttum, þar tii hún var fange.’s
uð. Hún nafngreinir hvorki
klaustrið né príorinnuna, en
segist vita sjálf, hvað hún tali
um, og það sé nóg!
Anne Huré var látín laus
eftir að hafa afplánað fimm ár
af dómnum, sem var sjö ár
í upphafi. Bókin var gefin út
strax og Aane slapp út. Hún
græddi vel á bókinni, en tveim
áram síðar stóð hún enn fyrir
rétti, í þetta sinn ákærð fyrir
ávísanafals. Útgífandi hennar
greiddi upphæðirnar, en þar
sem Anne var dæmd fyrii’,
bjargaði það henni ekki frá
nýjum sjö ára fangelsisdómi,
og hún slapp við þessi tvö
ár, sem hún átti eftir að af-
plána af fyrri dómnum. í þetta
sinn skrifaði hún tvær bækur
í fangelsinu og var enn heppn-
ari en i fyrra skiptið, þvi fyrir
áfrýjunarrétti var dómurinn
mildaður niður í 3 ár ,en 4ane
slapp eftir hálft þriðja Hún
fékk mikla peninga fyrir þess-
ar bækur líka, en af einhverj-
um ástæðum kunni Annt- ekk-
ert með peninga að fara og
heldur gat hún ekki fundið
það, sem hún leitaði — ham-
ingjuna.
— Lögreglan var alltaf á
eftir mér, segir hún. — Þeir
létu mig í friði, en samt var
ég ekki róleg. Það var eins og
eitthvað tærði mig upp og
gerði mig eirðarlausa
Sjálfsmorðsfilraun
Hún var handtekin í París,
ákærð fyri- að hafa stungið v
frá hótelreikningi. Dómarina
hlustaSi á sannanirnar og fra-
sögn af fyrri afrekum Anae.
Síðan sagði hann: — Þér eigið
Pramhald á bls. 10
Anne Huré er nú 51 árs. Afbrotaferill hennar hefur brennimerkt hana.
brennimerkt hana.