Alþýðublaðið - 12.06.1922, Blaðsíða 4

4
A L Þ Y Ð Ú B L A Ð IÐ
H. í. S.
BENZIN
fæst nú eftir viid beint til blfreiða og bifhjóla úr beazfngeymi („Taak")
vorum á afgreiðsluani við Amtmannsstig.
Hið ísl. steinolí uhlntafj elag\
Símar 214 og 737.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði. Alþbl. er blað allrar Aiþýðu
Ritstjóri og ábyrgöarmaSur: Ólajur Fríðríksson.
PrentsmiSjan Gutenberg
Xajnagtií kosiar 1Z
asra á kilovattstnnð.
Rafhitun verður ódýrasta, hrein-
legasta og þægilegasta hitunin.
Strauið með ralbolta, — þ*ð
kostar aðeins 3 aura á klakku-
stund. Spatið ekki ódýra rafmagn
ið í sumar, og kaupið okkar
ágætu rafofna og rafstraujárn.
Hf. Rafmf. Hltl & Lj é®
Laugaveg 20 B. — Simi 830.
Af sérstökura ástæðum er IJós
sllkikjóll til sölu með tækifæris
verði. Upplýsingar á Laugaveg
19 B (uppi)
Rdgmv Rict Burroughs. Tarzan.
Charptier og tveimur öðrum herforingjum, en Esmer-
alda stóð á bak við þá.
Herforingjamir stóðu á fætur og heilsuðu, þegar yfir-
maður þeirra kom, og Clayton lét Jane ettir stól sinn.
»Við vorum einmitt að tala um afdrif veslings Páls“,
mælti skipstjórinn. »Jane heldur því fram, að við höf-
um enga sönnun fyrir aauða hans — og það er satt.
Og á hinn bóginn álitur hún að fjarvera hins ókunna
vinar okkar úr skóginum stafi af því, að d’Arnot þurfi
enn þá hjálpar hans við, annað hvort vegna sára, eða
vegna þess að hann hafi verið fluttur lengra inn i
skóginn*.
„Það hefir verið stungið upp á því“, mælti Charptiér,
,að villimaðurinn hafi verið úr hópnum, sem réðist á
okkur, og að hann hafi skundað ptirn til hjálpar — sin-
um mönnum*.
Jane leit snögt á Clayton.
»Það er mjög liklegt", sagði Porter gamli.
„Eg er yður ekki samþykkur*, mæiti Philander. „Hann
hafði ágætt færi á því að gera okkur mein, eða ráðast
á okkur með sfnum mönnum. En í stað þess hefir hann
verið okkur sannkölluð hjálparhella. Hann hefir bæði
bjargað lífi okkar úr hættum og fætt okkur*.
„Það er satt“, mælti Clayton; „en við megum ekki
ganga fram hjá, að hann væri þá eini maðurinn á
hundruð milna svæði, sem ekki er mannæta. Hann var
vopnaður alveg eins og þeir, en það bendir á, að hann
hafi haft við þá samneyti, en að hann er einn meðal
svo margra, bendir á að samneytið hafi verið vingjarn-
legt“.
„Það virrðist því ósennilegt, að hann hafi ekki verið
i sambandi við þá“, mælti skipstjórinn; „ef til vill einn
úr hópnum".
„Þið dæmið hann eftir ykkur sjálfum, herrar mínir*,
sagði Jane. „Venjulegur hvítur maður. eins og þið —
fyrirgefið, eg átti ekki við það — mikið fremur, hvítur
maður óvenju hraustur bæði andlega og líkarnlega
hefði aldrei, þáð er eg vís um, getað lifað eitt ár nak-
inn f miðjarðarfrumskógi, En þessi maður skarar ekki
að eins fram úr hvítum mönnum í styrkleik og fimleik
heldur skarar hann eins lagt fram úr þeim. eins og afl-
raunamenn vorir og „sterkir menn“. fram úr nýfæddu
barni; og hugrekki hans og grimd 1 bardaga er eins
mikil og hjá villidýri*.
„Hann hefir sannarlega eignast góðan verjanda,
uhgfrú“, mælti Dufranne hlægjandi. „Eg er vís um að
sérhver okkar vildi vinna það til að standa hundrað
sinnum í ógurlegustu lífshættu til þess að öðlast hylli,
Þó ekki væri nema helmingi linari verjanda".
„Yður mundi ekki furða á því að eg var hann", mælti
stúlkan, „ef þér hefðuð séð hann berjast fyrir mig við
hinn loðna óvætt.
Hefðuð þér séð hann renna á ófreskjuna eins og
naut mundi renna á bjarndýr — bókstaflega alveg ó-
hræddan — munduð þér hafa talið hann meira en
mannlegan,
Ef þér hefðuð séð hina geysistæltu vöðva hnyklast
undir dökku skinninu — hefðuð þér séð þá svlbeygja
svfra apans — hefðuð þér Ifka álftið hann óvinnandi.
Og ef þér hefðuð orðið þess ásjáandi, hve kurteis
hann var við gersamlega ókunna stúlku úr ókunnu
landi, sem hann hafði alveg á valdi sfnu, þá munduð
þér treysta honum, engu síður en eg“.
„Þér hafið komið fram yðar ætlun, drengilegi verj-
andi“, hrópaði skipstjórinn. „Þessi kviðdómur sýknar
ákærðan, og herskipið skal bfða f nokkra daga, svo
hann geti komið og þakkað hinum goðum líka kven-
skörungi*.
„I guðs bænum, hjartað raitt", æpti Esmeralda, „þú
ætlar þó ekki að segja mér, að þú ætlir að vera hér
alla æfi, þegar þú getur sloppið burtu á þessu herskipir
Þú segir mér það ekki, hjartað mitt“.
„Hvað er þetta. Esmeraldal Þú ættir að skammast
þín", hrópaði Tane. „Ferðu þannig að því að sýna
manninum þakklæti, sem tvisvar bjargaði lífi þfnu?“
„Jæja, Jane, það er alt eins og þú segir; en hann
bjargaði okkur ekki til þess að við værum hér að eilífu.
Hann hjálpaði okkur svo við gætum komist héðan
burtu. Eg býst við að hann verði ekki frýnilegur að
sjá okkur hér heilu ári eftír, að hann hefir gefið okkur
tækifæri til þess að fara. Eg vona að eg þurfi ekki að
sofa hér margar nætur eftir þetta, til þess að hlusta á
þann hávaða, sem maður heyrir eftir að dimt er orðið*.
„Eg álasa þér ekki hót, Esmeralda", sagði Clayton.
„Þér og Esmeralda ættuð helst að halda til á her-
skipinu", sagði Jane. gremjulega. „Hvað munduð þið
segja, ef þið þyrftuð alla æfi að búa f skóginum, eins
og skógarmaðurinn hefir gert?“
„Eg er smeikur um að eg hefði orðið mesti ræfill
sem villmaður*, mælti Ciayton og hló kuldalega. „Þessi
hávaðí á næturnar reisir hárin á höfði mér. Eg ætla
að skammast mín fyrir að segja það, en það er satt".
„Eg veit ekkert um það“, mælti Charpentier. „Eg
hefi aldrei hugsað um ótta, eða því um líkt — aldrei
reynt að átta mig á því hvort eg væri bleyða eða
hetja; en þegar við óðum í skóginum, eftir að d'Arnot
hvarf, og þessi djöflagangur byrjaði alt í kringum
okkur, datt mér í fyrsta sinn í hug, að' eg væri í raun
og veru bleyða. Það voru hvorki öskrin né urrið í