Tíminn - 04.10.1970, Blaðsíða 5

SlflVmJX>AGUR 4. e&tnber 19W
TÍMtNN
5
MEÐMORGUN &
KAFFINU M?
LæknirHm: — Já, þér megi'ð
horða eáas miídð og yðor sýn-
ist, feú. Bara ef þér renui'ð því
eKki toSth".
TJngar maðtir Iá á sjúkrahási
og tmg og falleg hjúfernnar-
kona kom til að taka púlsinn.
— Hvað er hann bár? sparði
maðurhtn, meðan stólkan skrif
aðL
— 901
— Er það ekki fullmiíkifS?
— ®kki þegar ég tek hann.
ÞaS hafði lengi verið mikil
þoka í btarghoi og margir leit
uðn laskrós vegna ihósta.
— AHt í lagi, sagði læiknir- — Auðvitað er það ég, sem er
ian. Sá, sem ekki hóstar í þessu húsbóndinn á heimilinn, en það
veðri, hlýtur að vera eítthvað verður bara okkar á milli.
vmkar.
Afar feit kona og yndislega
faBeg dóttir hennar komu til
befetrisms.
— Manstu, þegar enn var pláss
fyrir okkur bæði á einnm bekk?
— Getið þér ekki hjálpað
okkux, lœknir, sagði unga frú-
in feitnin. — Okkur langar svo
t9 að eignast barn.
— Ég skal athuga, hvað ég
get gert. Viljið þér gjöra svo
vel, að fara ur fötunum.
— Já, en .... ég vildi held-
ur eiganst það með mannmum
mínam.
Á biðstofunni: — GjöríS þér
svo vel frú, þér megið fara inn
fyrst. Ég er hvort sem er ó-
laeknandi.
— Ég sá nefnilega einu sinni
fífl, sem sat hénia megin á grein-
inni, þegar hann sagaði hana af.
— Gjörið svo vel að klæða
yðttr út, sagði læknirine við
dótturina.
— Já, en það er ég, sem er
veik, sagði móðirin.
— Nú, já. Má ég sjá tung-
uma?
— Hvers vegna elskarðu mig
aldrei, eins og mennirnir elska
í bíómyndunum?
— Ertu galin. Þú vcizt ekki,
hvað verður að borga þeim til
að þekr fáist til þess.
— Þú ert a'ð tala om draslið í
herbcrginu minul Hcfurðu nokk
urn tima lltlð hér ofan I?
DÆMALAUSI
í>ví er ekki að neita, að gólf
teppið í dagstofu Grasby-fjöl-
skyldunnar verður fyrir tals-
verðu hnjaski, en sé maður
svo mikill dýravi'nur, að best-
ar og asnar fá að ganga um
íbúðina eias og hverjir aSrir
fjölskyldumeðlimir, verðar auð
vitað að taka afleiðingunum.
— Við þökkum bara okkar
sæla fyrir að þetta er ekki
Það varð uppi fótur og fit
hjá fjölskyldunni Greenfield á
dögunum. Fjölskyldufaðirinn,
sem rekur bilaverkstæði í bil-
sfcúrnum heima hjá sér, var í
þann veginn að fara í bankann
með poka sem í voru 150 þús.
kr., þegar hann var kallaður
í sámann. Þegar hann kom aft-
ur út í bílskiirinu, var pen-
ingapokinn horiiim, honum til
mikillar skelfingar. Hami
hringdi þegar í stað til lög-
rgglunnar, sem kom að vörmu
spori.
Mitt í ötla óðagotinu uppgötv
aði frú Greenfield skyndilega,
að yngsti fjölskyldumeðlimur-
inn, Ian tveggja ára var horf-
inn líka, en hann liafði verið
hjá föður sínum úti í bílskúm-
am.
í því allir viðstaddir ætluðu
að fara út að leita drengsins
og peninganna, kom nágranna-
konan leiðandi Ian sér við hlið
og með pokann dýrmæta undir
hendinni.
í Ijós kom, að Ian hafði ætl-
að að spara föður sínum spor-
in, og fara sjálfur með pen-
ingana fyrir hana í bankann.
Nágrannakonan veitti Ian svo
athygli þar sem hann stóð og
beið eftir strætisvagninum, en
það fannst henni dálitið undar-
legt, þvi að tveggja ára snáðar
skreppa ekki einir í strætis-
vagni ofan í bæ.
En allt er gott, þegar endir-
inn er góður
Lögreglan i Danmörku stend
ur ráðþrota gagnvart því vanda
máli, sem ungur, mállaus pilt-
ur hefur undanfarna þrjá mán
uði valdið henni með tilveru
sinni.
Málavextir era þeir, að pilt-
urinn fannst kvöld nokkurt a
þjóðvegi á Suður-Jótlandi, og
1 stað þess að ganga uppréttar,
augljóst er, að hann er mótfaE
inn öllum tilraunum læknatma
til að leiða huga hans að for-
tiðinni, en hann virðist skilja
felst það, sem við hann er
s*gt.
Hann hefur þó fengizt til að
rissa með blýanti á blað, og af
þvi. sem þar kom fram, var
m.a. barnaleg teiloiing af
vörubfi, svo að gera má ráð
fyrir að hann hafi eitthvað
starfað við akstur. Ennfremar
krotaði hann niður nokkur
sundurlaus orð á dönsku,
ftölsku og sænsku, og þótt ekki
hafi verið mikið á þeim að
græða, er þó talið líklegt, að
hann sé Ítalí, en hafi dvalrzt
undanfarið á Norðurlöndum.
Það eina sem þessi ókucri
piltur virðíst hafa gaman af er
að tefla við stofnbræður síua
á sjúkrahúsinu, en á því sviði
lætur hann líka svo sannarlega
til sín taka, þvi ennþá hefur
enginn þeirra unnið hann 1
skák.
grænt ryateppi, því að þá væri
viðbúið, að blessaðir ferfætl-
ingarnir álitu það gras, segir
frú Grasby hlæjandi. Hún og
dóttir hennar, Lísa, sem við
sjáum á tneðfylgjandi mynd
ásamt sínum heifctelskuðu fer-
fætlingum, þjálfa smáhesta
(pony) og asna til að sýna
listir sínar í sirkus fjölskyld-
unnar.
★
sfereið hann um eins og smá-
baro. Haan var fyrst fluttur á
nærliggjandi lögreglustöð. en
eftir árangurslausar tilraunir
tll að komast að því, hver mað-
urinn væri, og hvar hann ætti
heima, var hann lagður inn í
sjúfcrahús.
Ennþá hefur cnginn heyrt
piltinn mæla orð af vörum, og
læknar og legregla enu eagu
nær. Hann sýnir greinileg
hræðslumerki, þegar einhver
reynir að tala við hann, og
★
*
Það er ekkert undai*legt.
þótt hún Sheridan Litöe frá
Hampshire brosi blStt Þessi
þriggja ára hnáta varð nefni-
lega hlutskörpust þeirra mörg
hundruð rmgmeyja, sem
kepptu um titilinn ungftú
Shirley Temp^ 1970.
Dómaramir vissu vart h<vað
til bragðs skyldi taka, slíkur
var fjöMi undurfríðra meyja,
sem allar höfða bjart hros og
fagra lokka. Þar sem ekki var
mögulegt að flokka þátttakend
ur eftir brjóstmáli, var valið
margfalt erfiðara en ef nm fidl
orðnar stúlkur hefði verið að
ræða. Lc*s var ákveðið, að sú
skyldi hljota titíBnn, sem að
allra dómi hefði fáQegasta hár-
i'ð. Og það vanö sem sagt ung-
frú iLittle.
En fyrir utan lisfílega slöagu
lokka finnst okkur heimí svipa
talsvert tíl bamastjörnuimar
fræga, eins og hún var á fertug
ast áratug aldarionar.