Tíminn - 14.10.1970, Blaðsíða 5

3OTViKUD5*GUR 14. október 1970
TÍMINN
MEÐ MORGUN
KAFFINU
— Ef þú segir ekki já, fer ég
og kasta mér fyrir tíu-lestina.
— Bíddu svolíti'ð, ég þarf að
hugsa mig um. Þao kemi. lest
aftur klukkan tólf.
Gleyptu þáð, þegar þú hefur
lesið þáð.
Þennan heyrðum við í hléi á
óperusýnÍTigu:
— Ég hef alltaf sagt það,
Bandaríkjamenn eru beztu
söngvarar í heimi.
— Ekki segja það, elskan.
Hugsaðu bara um Rússana, þeir
taka öflum fram.
— Rússar geta ekki sungið.
— Geta ekki. Hvað finnst þér
þá um Dostojevski?
— Jæja þá, en hann er líka
sá eini.
—- Eruð þér alveg viss um, að
hafa verið í þeim, þegar þér
komuð.
— Daginn, gamli íur. Ég
heyri, að þú eigir bíf.
— Já, stu"’um.
— Hvað meinarðu með því?
— Jú, þegar hann er r.ý’ ón-
aður, á konan mín hann. Þegar
hann er óhreinn, á sor.ur nr
hann, og þegar svo þarf að gera
við hann, á ég hann allt í einu.
— Því í ósköpunum ertu að
fara með ryksuguna út í bíl-
skúr, spurði Mikkelsen konuna
sina.
— u, sjáðu til. Bíllinn varð
fyrir smáóhap; g ég æt,’a bara
að fjarlægja leifarnar af hon-
um.
— Maimi fer bara aö þykja
vaait um kcrlinguriá sína
heima.
Nýlega hitti ég ungt par, sem
var að hugsa um, að gifta sig.
— Eruð þið alveg viss um,
að þið elskið hvort annað nógu
mikið?
— Ekki kannski alveg, en
þetta er ekki svo mikil áhætta,
svaraði pilturinn. — Við fáum
giftinguna ókeypis, því faðir
minn er prestur.
— Já, bætti dama. við. — Og
skL’naðinn líka, því pabbi er lög
fræðingur.
DENNI
DÆMALAUBI
— Haldið áfram piltar. Annar
hvor ykkar verður hvort sem
cr að klippa hann!
ISPÉGLI
Þessar fögru og frjósömu
konur komust í úrslit brezku
keppninnar um glæsilegustu
verðandi mömmu þar í landi.
Þátttakendur flykktust í keppn-
ina, alls staðar að af landinu, Oo
dómarar .’entu í hreinustu vand-
ræðum, því að stúlkurnar voru
★
Það á ekki sjö dagana sæ,'a,
sumt kóngafólkið. Tökum til
dæmis Margréti drottningarsyst
ur, hina brezku, og eiginmann
hennar, Snowdon lávarð. Þegar
þau sjást saman við virðuleg,
opinber tækifæri, líta þau út
eins og hamingjusöm hjón eiga
að gera, en fari þau í eihkasam-
kvæmi, þar sem ljósmyndarar
og fréttasnápar eru víðs fjarri,
kemur oft annað hljóið í strokk-
inn.
Þá virðast oft engin takmörk
fyrir því, hve orðljót og i’l-
skeytt þau geta verið hvort í
annars garð. Sérstaklega á lá-
varðurinn bágt með að stilla
sig.
í bandaríska kvennablaðinu
,,Ladies Home Journal“ birtist
fyrir skömmu viðtal við kven-
mann, sem ekkí vii’di láta nafns
síns getið, en sagðist vel kunn-
ug þeim hjónum. Þar var með
al annars vitnað í nokkur orða-
skipti hinna konunglegu há-
tigna, og dylst engum eftir þann
lestur, að þau eru orðin dauð-
leið hvort á öðru, jafnvel þótt
reiknað sé með, að eitthvað sé
þetta orðum aukið. Eða hvaða
eiginkona gæti misskilið setn-
ingu eins og „Þú ferð í taug-
arnar á mér, ferðu ekki bráðum
áð fara heim?“, eða „Þú hefur
nú ekki hundsvit á fist“.
Það þarf ekki að taka það
fram, að sala á þessu eintaki
blaðsins var bönnu'ð í Bretlandi.
Slíkt vandræðaástand getur
auðvitað skapazt í hvaða hjóna-
bandi sem er, en þá er líka end-
irinn yfirleitt skilnaður — enda
flestum óbæri.'egt að búa með
þeim, sem þeir þola ekki í ná-
vist sinni — en því er ekki að
heilsa í þessu tilviki. Drottn-
ingin, systir Margrétar, er nefni
íega ekki aldeilis á því að leyfa
ski.'nað — og það er hún, sem
ræður.
Bandaríski eldflaugasérfræð-
ingurinn Werner von Braun,
tók sér ferð á hendur til Noregs
í síðasta mánuði, ásamt nokkr-
um vinum sínum, og erindið
var að komast á hreindýraveið-
ar.
Þeir félagar urðu sér úti um
hver annarri myndarlegri.
Sú í miðið, Mary Johnson,
varð hlutskörpust, og varð
henni svo mikið um tíðindin,
a® minnstu munaði, að hún
missti fóstrið.
Það er óneitanlega tilbreyting
ing í' fegurðarsamkeppni, þar
leiðsögumann, og héldu síðan
á veiðar, með leyfi til að at-
hafna sig á ákveðnu svæði.
Þegar ti.’ kom, var ekkert að
hafa á því svæði, sem leiðsögu-
rrjiaðurinn hafiði útvegað, svo að
hann leigði í snatri flugvél og
hplt lengra iijp ,.,.á þ4ieij,dið\ í
þeirri von, að þar fyridúst veiði-
dýr. Með þessu braut hann gróf
lega gerðan samning um tak-
mörkun veiðisvæðis, og mun að
ö.'lum líkindum verða sóttur til
saka fyrir óleyfi'.egar veiðar.
Bandaríkjamennirnir verða
heimsmeistarakeppni í te-
drykkju, og engum kom á
óvart, að titillinn féll i skaut
Englendingi — og auðvitað
konu.
Frú Tinda.l, sem er fjörutíu
og fimm ára og býr í Southam-
ton, sigraöi glæsilega með því
a'ð innbyrða hvorki meira né
minna en sjötíu og átta bolla af
sem sverleikinn reiknast sem
fegurðarauki, og getur jafnvel
verið plús fyrir þátttakanda,
því að venju.'ega hefur grannt
mitti mikið að segja, og því
grennra því betra.
ekki ákærðir fyrir brot á samn-
ingnum, þar sem ljóst er, að
þeir höfðu ekki hugmynd um,
að leiðsögumaðurinn fór með
þá út fyrir takmörk veiðisvæð-
isins.
Leiðsögumaðurinn lét nefni-
lega í veðri vaka, .við viðskipta-
vini sína, að þeir vær’u 1 sínum
fu.Ta rétti, en reiknaði ekki
með því að rekast á skógar-
vörð, þegar veiðarnar gengju
sem bezt. Sú varð samt raunin
á, og því komust upp svik, þótt
um síðir væri.
sem næst henni komst, gafst
upp eftir aðeins sjötíu og fimm
bolla, svo að frú Tind:' tald-
ist hafa sigrað með miklum yf-
irburðum.
Á myndinni er sigurvegarinn
að skenkja i bolla skæðasta
keppinautarins, en við fætur
þeirra gelur að líta alla boll-
ana, sem þeim tókst a'ð tæma.