Tíminn - 22.10.1970, Blaðsíða 5
FIMMTUÐAGUR 22. október 1970.
TIMINN
5
MEÐ MORGUN
KAFFBNU
Mamma og litla systir höfðu
verið að rífast. Skömmu seinna
sá móðirin, að sú litla var að
fara út um aðaldyrnar með
ferðatösku í hendinni.
— Hvert ertu að fara?
spurði_ hún undrandi.
— Ég er farin heim til
storksins míns-
Landkönnuðir á Afríku óku
bílnum sínum alveg að ljóni,
sem stóð og beit gras.
— Þetta er undarlegt ljón,
sem bítur gras-
— Já, svaraði ljónið, — ég
var að enda við að gleypa anti-
lópu og ég vil ekki láta hana
svelta.
— Geturðu líka talað?
— Já, ég gleypti nefnilega
páfagauk líka.
Frú Magga ætlaði rétt að
skreppa út í bakarí til að
kaupa tertu með sunnudags-
kaffinu. í búðinni hitti hún
gamla skólasystur sína og þær
þurftu aúðvitað að tala svolít-
ið saman, eftir öll þessi ár.
Hálftími leið, án þess, að þær
hugsuðu nokkuð um það, þar
til eitt barnanna í húsinu kom
með miða frá manninum henn
ar Möggu. Þar stóð: — Eslkan,
því skrifai'ðu aldrei?
—Kanntu að synda? spurði
sundlaugarvörðurinn lítinn
peyja, sem kom trítlandi út að
sundlauginni.
— Nei!
— Áttu engin systki’ni, sera
geta komið með þér?
— Nei.
— Þá geturðu ekkí fengið
að fara í laugina. Það er allt
of hættulegt.
— En ef ég kem með miða.
sem stendur á, að það geri
ekkert til, þó ég drukkni?
minnir mig svolítið á hann.
— Þér hafið eignast son — og
hann hefur eignast þrjú syst-
kyni.
— Ertu ekki hrædd að
fljúga, amma? spurði litla
stúlkan, sem var að fara með
ömmu sinni í Sunnuferð til
Mallorea.
— Nei, ég bið bara guð að
halda verndarhendi sinni vfir
okkur, og þá er allt í lagi.
— Væri ekki betra að biðja
hann að halda henni undir
otokur?
DENNI
DÆMALAUSI
Þeim er alveg sama, hvaS er
í matinn hjá þér, þú verSur bara
aö hafa það riflegt.
wWMM
■
mm
I
;
.r.S
Wwmm
:ÍI1IP:
í I MÉ
%mBm
:
' j
1
!
mmm
I SPEGLI* Y0IM1M0
í fyrradag birtum við hér á
síðunni mynd af Jillian Jessup,
annan-i tveggja stúlkna, sem
taka þátt í alheims fegurðar-
samkeppni fyrir hönd Suður-
4fríku. Til þess að enginn væni
okkur um þynþáttahatur, ætlum
við að kynna ykkur blökkustúlk
una Pearl Jansen, sem ekki er
síður fönguleg en sú hvíta.
Pearl er tuttugu ára, fædd
og uppaiin í Jóhannesarborg
og stundar nám við háskóla þar
í borg. Sinn glæsilega vöxt sagð
ist hún eiga lyftingaiþróttinni
að þakka, en hana hefur hún
stundað af brennandi áhuga um
árabil.
Sú stund rennur upp í lífi
flestra kvenna, að þær fái
brennandi löngun til að eignast
börn. Leikkonan Ursula Andr-
ess, sem orðin er þrjátíu og
þriggja ára og aldrei hefur gef-
ið sér tíma til að standa í
bameignnm, hefur nú lýst því
yfir, að hún hyggist taka sér
fri frá störfum í þeim tilgangi
að ala barn, jafnvel mörg, ef
henni líkar vel í mömmustand-
nu.
Fa@ir þessara væntanlegu
barna hefur verið valinn Jean-
Paul Belmondo, sem ”110' hafa
heyrt minnzt á, en þau Ursu’
hafa haldið náinn kunningssk. p
um alllangt skeið.
Eitthvað var ka?t á milli
þeirra siðastliðið sumar, eða
eftir að frökenin lýsti því yfir
í blaðaviðtali, að þessi franski
leikai'i væri montnasti, geð
vondasti og á allan hátt leiðin-
legasti náungi, sem hún hefði
nokkurn tírna komizt í kynni
við. En nú er víst allt fallið í
ljúfa löð þeirri í milli, og þess
líklega ekki langt að bíða, að
þau venði umkiúngd litlum
Belmondoum.
Hér kemur ein dagsönn, sem
gerðist á Hótel Borg fyrir
skömmu: Maður nokkur ætlaði
eins og svo margir aðrir. að
bregða sé þar á barinn, að
kvöldi til og að sjálfsögðu for
hann þeim megin inn í húsið.
Þegar inn er komið, segir kon
an í fatage.vtnslunni. að ekki
komi til nokkurra mála. xð
maðurinn fari svona til fara
inn á barinn, en hann var
klæddur peysu. Maðurinn
skildi þetta og ætlaði aftur út.
sn þá vatt miðasöludama sér
að bonum oa sagði: — Það er
allt í lági. Farðu bara inn um
hinar dyi’nar!
Eins og við sögðum frá ekki
alls fyrir löngu, er brezki lei'.:-
arinn Peter Sellers nýkvæntur
og hamingjusamur með henni
Miröndu sinni Quai'ry, dóttur
Mancroft lávarðax-.
Brúðkaupið var Lv'svert frá-
brugðið því, sem venja er um
slíkar athafnir. Til dæmis var
brúðurin ekki klædd hinum
sígilda, hvíta brúðai-kjól held-
ur stórkostlegum lillabláum
maxikjól og mtí bai’ðastóran
hatt. Brúðarmieyjar voru að
vísu viðstaddar, en það ekki
litlar stúlkui í falíegum kjól-
um, heldur kjölturakkar brúðar-
innar, sem spangcluðu hástöf-
um, meðan á athöfninni stóð.
Og þegar að þvi kom, að allir
brúðkaupsgestirnir fengju
kampavín til að skála fy&’ir
brúðhjónunum, tóku vikindin
ekki anuað í mál en að þau
fengju siun skei’f.