Morgunblaðið - 27.11.2005, Side 16

16 SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
E
r blaðamaður sest niður með
Ingibjörgu liggur beinast við
að spyrja hvernig það kom til
að hún færi í plötuútgáfu á átt-
ræðisaldri?
„Það kom þannig til að
Kristján Hreinsson, skáld í
Skerjafirðinum eins og hann
kallar sig, hafði samband við mig. Þannig er að
við erum í sama félaginu Félag tónskálda og
textahöfunda, FTT sem er ákaflega gott félag,
og hann byrjaði að senda mér eitt og eitt ljóð
sem mér leist vel á. Ég samdi við þau lög og
leyfði honum að hlusta og honum leist svona
ljómandi vel á þetta að hann vildi að ég syngi
þetta inn á band og hann myndi fara með
þetta til útgefanda. Ég spurði hann hvort að
hann væri orðinn galinn og sagði að það kæmi
ekki til mála, en svo komumst við að sam-
komulagi að hann kæmi með undirleikara en
ég treysti mér ekki til að spila. Kristján kom
með Þóri Baldursson til að spila undir og fór
síðan með upptökurnar til 12 tóna sem voru
svo jákvæðir að þeir vildu bara gefa þetta út.
Svo kom bara út plata!“
Hverjir spila með þér á plötunni?
„Flís tríóið, ungir menn, alveg dásamlegir.
Þeir eru Davíð Þór Jónsson, ekki grínisti held-
ur píanisti, Valdimar Kolbeinn Sigurjónsson á
kontrabassa og Helgi Svavar Helgason á
trommur. Þetta gekk svo vel að ég var alveg
undrandi.“
Ég frétti að þið hefðuð tekið þetta upp í ein-
um rykk.
„Já þetta átti að vera prufa og síðan ætlaði
ég að taka þetta upp í öðru stúdíói til dæmis í
Keflavík en svo gekk þetta bara svo vel. En
við tókum þetta upp á tveimur eftirmiðdögum
í Klink og Bank með pitsupásum og kaffipás-
um. Ég vona að útkoman sé góð. Fólk virðist
ánægt með hana og ég vona að það sé satt.
Fólk er alltaf að segja að það eigi að hæla
börnunum núna og ég gat ekki verið meira
sammála en um daginn þegar lítil 3ja ára
nafna mín hætti að dansa við „Brostu þínu blí-
ðasta og sagði: „Ekki tala amma, bara hlusta.
Síðan er ég líka rosalega þakklát Þorvaldi
Þorsteinssyni forseta Bandalags íslenskra
listamanna sem óskaði sér í einhverju blaði að
fá diskinn minn í afmælisgjöf. Ég hef aldrei
hitt hann en er honum mjög þakklát.“
Hvernig kom til að þú fórst í samstarf við
tríóið Flís?
„Kristján talaði við hann Lárus í 12 tónum
sem kom okkur í samband við þá. Þeir komu
síðan heim til mín og fóru yfir þetta og síðan
hittumst við aftur og úr varð platan.“
Nafnið á plötunni, Sólgula húsið, hefur ein-
hverja sögu, hver er hún?
„Áður fyrr lék ég mér í þessu húsi sem er í
Skerjafirðinum og er sólgult, en Kristján
Hreinsson býr þar í dag. Þannig má segja að
húsið hafi tengt okkur saman í byrjun verks-
ins.“
Nútíðin og þátíðin
Hvernig er að gefa út plötu í dag miðað við
fyrir fimmtíu árum síðan þegar þú varst að
taka þín fyrstu skref?
„Tæknin er allt önnur núna þó svo að ég
skilji hana ekki alveg til fulls. Það er ekki
hægt að líkja þessu saman. Þegar ég var að
byrja var sungið inn á eina aðalplötu sem ekki
mátti hrófla við, útkoman var bara ein hvort
sem hún var góð eða slæm. Þetta var í kring-
um 1950.“
Er stemningin við upptökur svipuð þeirri
sem var fyrir rúmum 50 árum?
„Ja, maður var nú mun innilokaðri í gamla
daga. Þá var tekið upp í gamla Landsímahús-
inu og þar voru upptökumennirnir í litlum
klefa.
Maður sá bara grænt ljós og maður þurfti
að passa sig að fara ekki yfir 3 mínútur ef
þetta átti að fara á litla plötu og ekki yfir 4
mínútur ef það átti að fara á stóra plötu. Í dag
vorum við saman í herbergi þó svo að ég hafi
verið stúkuð eilítið af. Það er dálítið fyndið að
heyra á sumum gömlum upptökum taktinn
herðast í lokin svo lagið kæmist fyrir á plöt-
unni.“
Heimsfrægð í nánd
Kristján Hreinsson sagði að þú hefðir daðr-
að við heimsfrægð á sínum tíma, hvað er til í
því?
„Ég segi það nú ekki en mér var boðið til
Ameríku árið 1956. Þannig var að það kom
hingað til landsins bandarískur háskólakór frá
George Washington University sem hélt tón-
leika í Fríkirkjunni. Kórstjórinn minn í Tón-
listarfélagskórnum hafði verið í sambandi við
bandaríska kórinn og bauð þeim eftir tón-
leikana í kaffiboð. Formaður háskólakórsins
og kórstjórinn settust hjá mér, bróður mínum
og móður. Þeir spurðu hvað ég gerði og ég
sagðist hafa sungið inn á plötur og vildu þeir
ólmir fá enska þýðingu á laginu „Á morgun“
og buðu mér til Bandaríkjanna þar sem ég
söng í útvarpi og sjónvarpi. Í New York byrj-
aði mér að bjóðast allt mögulegt. Þar var ég til
dæmis stoppuð úti á götu af konu sem spurði
hvaðan ég væri og hvað ég gerði. Ég var þá að
vinna á tónlistardeild Ríkisútvarpsins og hún
sagði alltaf „dásamlegt, dásamlegt, þú hlýtur
þá að þekkja einhver lög? Ég játti því og hún
sagðist vera að vinna við þáttinn „Name that
Tune“ á CBS sjónvarpsstöðinni og bað mig um
að koma í inntökupróf fyrir þáttinn. Ég sagði
já við því og hún sagðist ætla að senda bíl eftir
mér inntökudaginn.
Þá bjó ég hjá tveimur leikkonum sem voru
vinkonur mínar úr bandaríska kórnum en þær
trúðu mér varla fyrr en þær höfðu hringt til
CBS og fengið þessar upplýsingar staðfestar.
Þær hefðu beðið í biðröðum eftir að komast í
inntökupróf tímunum saman og aldrei neitt
gengið. Það hlyti hreinlega að eiga að selja
mig í gleðikonuhús eða eitthvað álíka,“ segir
Ingibjörg og hlær, „síðan kom bíllinn og ég fór
í prufuna.“
Og hvernig gekk hún?
„Þegar ég kom þá var þar hópur fólks og við
áttum að svara um 70 spurningum. Það var
spiluð byrjun á lagi og ég þekkti ég flestöll. Öll
fyrir utan tvö minnir mig. Eftir það var farið í
kaffihlé en þá kemur konan fram sem hafði
stöðvað mig úti götunni og sagði að ég og ann-
ar maður ættum að hitta framleiðendur þátt-
arins. Ég fer svo inn og þeir spyrja hvort að ég
geti dansað, sungið eða eitthvað álíka. Ég
sagðist hafa sungið inn á plötu og þeir urðu
ofsalega kátir og síðan var ég með nokkrar
nótur í töskunni minni sem þeir spiluðu. En
gleði þeirra hvarf fljótlega eftir að ég tjáði
þeim að ég væri að fara heim til Íslands eftir
tvo daga. Þeir grátbáðu mig um að vera áfram
og sögðu að það væri engin hætta á að ég
myndi falla úr leik strax og ég fengi borgað
fyrir þetta. En ég sagðist vera búin með fríið
mitt og fengi að gista hjá stúlkum sem vildu
ekki fá greitt og ég gæti ekki verið lengur.
„En þú færð borgað!“ sögðu þeir alltaf.
Stelpurnar hvöttu mig til að vera áfram en
ég ákvað að fara heim.“
Sérðu eftir því að hafa farið heim?
„Nei, en ég held að það sé alveg sérstakt að
detta í svona lukkupott en svo byrjar bardag-
inn og ég er engin bardagamanneskja.“
En það er ákveðinn barningur að koma frá
sér plötu
„Já fyrir marga eflaust en ég hef eiginlega
ekkert haft fyrir þessu,“ segir hún hlæjandi.
Þú hefur átt góða að?
„Já til dæmis Tage Ammendrup og Pétur
Pétursson þulur höfðu beðið mig um að syngja
inn á plötu. Tage bað mig um að gera lag við
„Aravísur“ eftir Stefán Jónsson og síðan bað
hann mig um að gera jólalag en það hefðu ekki
verið til nein íslensk jólalög. Kristján frá
Djúpalæk sendi mér í hvelli texta og úr varð
„Hin fyrstu jól“ sem ég hef verið svo þakklát
landsmönnum fyrir að hafa tekið því svona vel,
margir kórar, einsöngvarar, kvartettar og
fleira hafa sungið þetta. Tage Ammendrup á
heiðurinn af þessu.“
Frést hefur af ævintýrum þínum og stór-
sveit bandaríska hersins, segðu okkur frá
þeim.
„Bandaríski kórinn sem ég hafði verið með í
Bandaríkjunum bað mig um að gera enska
texta við lagið „Á morgun“ eins og áður kom
fram. Þeir voru að halda tónleika hér og þar
um Evrópu og hljómsveitarstjóri stórsveitar
hersins heyrði lagið. Hann var svo ánægður
með það að hann lét hljómsveitina spila það.
Ég vissi ekkert af því fyrr en að þeir voru að
spila í Þjóðleikhúsinu með flottum söngvara
og ég var kölluð upp og beðin um að koma og
hneigja mig.“
Áhrifin, framtíðin og heppnin
Þegar þú ert að semja lög, hvað veitir þér
innblástur?
„Það er svo misjafnt. Þegar ég var nýút-
skrifuð úr Tónlistarskólanum þá var ég að
semja í anda Jóns Þórarinssonar. Hann lét
okkur skrifa þetta á borðið svo að innri heyrn-
in þjálfaðist sem var mjög gott. En síðan
breyttist stíllinn. Það sést alveg hvaða lög ég
samdi þegar ég var nýútskrifuð. Svo var ég
líka með gítar og samdi við nokkrar vísur,
punktaði niður lag og hljóma. Síðan samdi ég
nokkur sönglög þegar ég var í söngtímum. Þá
fór ég að semja sönglög með sérstökum undir-
leik.
Ég spila oft hljóma á píanóið og til dæmis
varð lagið „Er leit ég fyrst í augun þín“ til þeg-
ar ég var að spila aðeins á píanóið og Guð-
mundur maðurinn minn kallaði á mig og sagði
mér að punkta þetta niður því að þetta hljóm-
aði svo vel. Ég bað Kristján svo um texta, ann-
að hvort ástar- eða saknaðarljóð og úr varð
lagið. Síðan er ég svo ánægð með textann.“
Hvernig velurðu textana?
„Ég les ljóðin alltaf voða vel áður. Sum
ljóðanna hef ég samið 2 lög við og hent áður en
ég hef komið með lokaútgáfuna.“
Semurðu alltaf á píanó?
„Já núna. Stundum þegar ég er að lesa ljóð
þá heyri ég laglínu sem ég punkta niður. Ég er
ekki í nógu mikilli æfingu núna til að skrifa allt
niður beint.“
Megum við ekki búast við meiru frá þér í
framtíðinni?
„Ég veit það nú ekki, það var nú verið að
tala um það. Strákarnir vildu taka upp aðra
plötu með mér.“
Að lokum, þú ert alveg einstaklega heppin
kona, býðst heimsfrægð og færð að vinna með
útvöldu fólki, hverju þakkarðu þessa lukku?
„Ég er bara svo heppin eins og Björk
sagði,“ segir Ingibjörg og hlær „ég hef alltaf
verið bjartsýn og jákvæð ef það hefur eitthvað
að segja. Maður verður heppinn ef maður trú-
ir því. Það er númer eitt.“
Ekki tala amma, bara hlusta
Ingibjörg Þorbergs hefur síðustu
hálfu öldina fengist við lagasmíðar.
Nú, nálægt áttræðisaldri, er hún að
gefa út plötu fyrir jólaplötuflóðið.
Sigurður Pálmi Sigurbjörnsson hitti
Ingibjörgu yfir tebolla og ræddi við
hana um plötuna, heimsfrægð og
heppnina.
Morgunblaðið/Þorkell
Ég held að það sé alveg
sérstakt að detta í svona
lukkupott en svo byrjar
bardaginn og ég er engin
bardagamanneskja.