Morgunblaðið - 27.11.2005, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 2005 55
MINNINGAR
Mér varð hugsað til
æskunnar minnar þeg-
ar faðir minn, Guð-
mundur Stefánsson,
var allur. Betri föður er vart hægt að
hugsa sér og æskuminningarnar eru
margar og stundum undarlegt hvað
smáatriði sitja eftir. Alltaf er ofar-
lega í minningunni fyrsti skóladag-
urinn í Barnaskólanum á Hólum.
Þegar ég var að fara á móts við skóla-
bílinn, laumaði pabbi Malta súkku-
laðikexi í lófann minn til að taka með.
Þótt gjöfin væri í sjálfu sér ekki stór,
reyndist gjörðin stór fyrir lítinn
dreng á leið út í óvissuna. Þetta var
líka að mörgu leyti svo lýsandi fyrir
pabba; bar tilfinningar sínar ekki
alltaf á torg en lét mann vita í verki
hvað honum þótti vænt um mann.
Ég kynntist pabba að mörgu leyti
á annan hátt heldur en hin systkini
mín. Ég er örverpi og ólst að miklu
leyti upp sem einkabarn, þar sem
flest systkini mín voru flutt að heim-
an eða voru að heiman í skólavist
lungann úr árinu. Þar að auki fluttu
foreldrar mínir úr sveitinni á mölina
þegar ég var mjög ungur og við þær
breytingar fékk pabbi mun meiri frí-
tíma. Ég fékk því óskipta athygli
pabba, eflaust mætti segja að hann
og mamma hafi ofdekrað og ofvernd-
að mig.
GUÐMUNDUR
STEFÁNSSON
✝ GuðmundurStefánsson
fæddist í Hjaltadal í
Skagafirði 16. mars
1919. Hann lést
mánudaginn 31.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akureyrar-
kapellu 11. nóvem-
ber.
Pabbi var mikill
lestrarhestur og naut
ég þess sem krakki.
Það voru ófáar bæk-
urnar sem hann nennti
að lesa fyrir mann og í
miklu uppáhaldi voru
Tinnabækurnar, þær
voru lesnar upp til
agna. Maður beið
spenntur eftir því að
pabbi hefði tíma til að
lesa og þegar lesturinn
hófst fór maður um
leið inn í ævintýra-
heima, því lestur
pabba gerði bækurnar ljóslifandi og
átti maður stundum erfitt með að
sætta sig við að lesturinn þyrfti ein-
hvern tímann að stoppa.
Ekki var pabbi síðri sögumaður og
sérstaklega sagði hann manni sögur
úr sveitinni. Þá rifjaði hann upp
skondnar sögur af sveitungum sín-
um, já, og ekki síst af afa sem virðist
hafa verið persónuleiki sem helst má
finna í Íslendingasögunum. Lýsingar
pabba á sögupersónum og staðar-
háttum voru svo líflegar að maður hló
sig máttlausan og varð að hafa sig all-
an við að ná andanum milli hláturs-
gusa.
Ofdekrið kom fram á margan hátt.
Á hverjum morgni beið mín nýsoðinn
hafragrautur og slátur. Það breytti
engu hvort hann færi upp tveimur
tímum áður en ég vaknaði, þá eldaði
hann bara aukalega fyrir mig. Svona
verk metur maður ekki almennilega
fyrr en maður er sjálfur kominn með
börn og reynir að taka upp eftir hon-
um jafngóða siði.
Hann hafði líka þá trú að allur
matur væri góður og ekki skemmdur
fyrr en mygluna væri ekki hægt að
skilja frá. Þetta sýndi hann svo í
verki þegar ég var með ýmsar til-
raunir í eldhúsinu. Ég fékk ungur
áhuga á eldamennsku og þótt pabbi
hefði verið alinn upp við hefðbundinn
íslenskan mat, þá var hann tilbúinn
að smakka á og borða alla mína fram-
andi rétti, jafnvel þótt þeir væru svo
sterkir að það rauk úr eyrunum á
honum. Ekki kvartaði hann þá, frem-
ur en við önnur tækifæri, sagði
kannski í mesta lagi: „Ágætlega
kryddaður þessi réttur,“ og fékk sér
annan skammt. Og ekki nóg með að
pabbi skyldi una við að borða allan
þennan undarlega mat, heldur sá
hann um að vaska upp eftir mat-
reiðsluna. Konan mín minnist þess
oft þegar ég bauð henni fyrst í mat en
þá bjó ég enn í foreldrahúsum. Við
eldamennskuna notaði ég eflaust tíu
potta og pönnur og áhöld í ekki
minna magni. Við þessu tók pabbi ró-
legur eins og endranær og þvoði upp
jafnharðan, henni til mikillar undr-
unar.
Aldrei þurfti heldur að eiga vekj-
araklukku á meðan ég bjó í foreldra-
húsum. Pabbi sá um að vekja mann,
þrátt fyrir að það væri nú oft ekki
auðvelt, sérstaklega ekki á unglings-
árunum, sem entust nú eitthvað um-
fram tvítugt. Ekki vílaði hann það
heldur fyrir sér að aka manni og vin-
um manns út um allt, í skólann, á æf-
ingar, í búðir o.s.frv. og ná svo í mann
aftur. Aldrei kvartaði hann yfir því,
jafnvel þótt stundum kæmi fyrir að
maður tefðist og hann þyrfti að bíða
lengi.
Hann studdi mig líka ákaft við
skólagöngu mína og hvatti mig til að
mennta mig vel. Fylgdist vel með
einkunnum mínum og studdi mann
fjárhagslega þegar uppá vantaði. Það
líkaði honum líka vel ef maður kom
heim úr skólanum og talaði um eitt-
hvað sem maður hafði lært og gat
skipst á skoðunum við hann, sérstak-
lega ef það tengdist íslensku, ljóða-
gerð eða stjórnmálum. Hann var víð-
lesinn og mjög fróður um ótrúlegustu
hluti og því gaman að ræða og rök-
ræða við hann um það sem maður
lærði hverju sinni.
Ekki var ég síst þakklátur pabba
fyrir það hversu vel hann tók á móti
konu minni og börnum. Hafdísi
kynntist ég fyrir tíu árum og pabbi
tók henni strax sem „týndu“ dóttur-
inni. Ekki var síður gaman þegar við
fluttumst aftur til Akureyrar fyrir
rúmum tveimur árum, eftir dvöl í
Danmörku og vorum með í fartesk-
inu eldri dóttur okkar, Telmu Björk,
þá sjö mánaða. Pabbi var þá orðinn
nokkuð veikburða en lét það ekki
aftra sér við leik, því hann gleymdi
alveg stað og stund þegar barna-
börnin voru komin. Undir það síð-
asta, þegar pabbi var kominn á Hlíð
og orðinn vel út úr heiminum sökum
sjúkdóma, þá sá maður hvernig hann
allur lifnaði við og glampinn kom í
augun á honum þegar maður tók
dæturnar, Telmu og Lenu, með í
heimsókn.
Já, pabbi var svo sannarlega góður
faðir og ekki síður góð fyrirmynd.
Blessuð sé minning hans.
Auðjón Guðmundsson.
Hjartans pabbi minn. Ég ætlaði að
skrifa minningargrein um þig en
gafst upp, það var af svo mörgu að
taka, allt frábærar minningar, um
endalausa þolinmæði, jafnlyndi,
glettni, frásagnargleði, hlýju, traust
(og svo mætti lengi telja) sem við öll
fjölskyldan og vinir nutum hjá þér.
Takk fyrir það. Ég er svo óendanlega
þakklát fyrir þig. Og fyrir að fá að
alast upp undir verndarvæng svona
ástríkra foreldra.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Ef til er líf eftir þetta líf, þá ert þú
núna umkringdur ástvinum þínum.
Knús og kveðjur til þeirra.
Þín pabbastelpa,
Sæunn.
Guðmundur Stefánsson, eiginmað-
ur, faðir en fyrir okkur fyrst og
fremst stórkostlegur afi.
Eins og við erum orðin mörg, þá
eru minningarnar fleiri en öll sand-
kornin í Sahara, einstakar og hver
annarri kærari. Hjá ömmu og afa lá
okkar griðastaður.
Hann afi var hinn mesti rólyndis-
maður sem aldrei skipti skapi, og þol-
inmæðin ávallt næg fyrir öll brallandi
barnabörnin, og aldrei var langt í
húmorinn. Hin mikla stríðni náði
lengra en lífið og glottu margir þegar
allir gallabuxnaþrælarnir sem báru
kistuna þurftu að bera slaufu að hans
ósk. Afi var einstök fyrirmynd, hafði
alltaf tíma fyrir okkur og sýndi vel að
hvert barn var sérstakt og mikil-
vægt. Hann naut sín vel í þessum
stóra barnaskara, hvort sem hann
þaut í fótbolta eða sat og spjallaði.
Enginn getur fyllt hans skarð.
Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H. J. H.)
Við viljum þakka þér, afi, fyrir alla
ástina sem þú gafst okkur, allan tím-
ann, umhyggjuna og hláturinn. Við
viljum þakka þér, afi, fyrir lífið sem
þú gafst okkur.
Nú vex söknuður og grátur.
Við elskum þig og söknum þín.
Anný, Guðmundur,
Íris og Tómas.
Elsku afi, nú er þér batnað og ert
orðinn engill, ég veit að þú hoppar í
skýjunum og horfir á mig og Adam.
Þú faðmaðir mig oft, varst bæði
skemmtilegur og góður og gerðir
margt skemmtilegt og þú átt svo
mörg börn og þú átt mig og Adam.
Ég elska þig svo mikið, besti afi í
heimi.
Bless.
Þín prinsessa frá Uppsölum,
Sandra Dögg.
Elsku frænka, ég veit ekki hvern-
ig ég á að koma orðum að þessu.
Það voru mikil sorgartíðindi sem
bárust til okkar hinn 12. október
um að þú værir á förum. Ég hélt að
ég ætti ekki eftir að upplifa svoleið-
is tíðindi, þú sem ert svo ung og átt-
ir svo margt eftir að gera. Átt tvo
yndislega syni. Ég hefði viljað
skipta við þig, elsku Sigrún mín, en
við ráðum ekki öllu í þessu lífi.
Minningarnar um þig hrannast
upp og ætla ég að koma með eina
minningu af mörgum um léttleika
þinn og glaðværð. Þú gafst aldrei
upp, trúðir og treystir fólki. Ég var
bílstjóri hjá föður þínum fyrir
mörgum árum í Kothúsum í Garði
og var sendur eitt sinn að vetri til
til Þorlákshafnar að ná í fisk og á
leiðinni heyrði ég í útvarpinu að
Hellisheiðin væri orðin ófær og þá
var klukkan um fjögur um daginn.
Báturinn átti að lenda um klukkan
fimm en tafðist og kom ekki að
landi fyrr en klukkan níu um kvöld-
ið og þá voru svokölluð Þrengsli
orðin erfið yfirferðar. Ég ákvað að
reyna en varð að snúa við á miðri
leið vegna smábíla sem voru stopp.
Ég fór til Hveragerðis og þá var
Laugarvatnsrútan nýkomin þangað
og ætlaði um Þrengslin. Ég sagði
bílstjóranum að það væri ófært og
spurði hann hvort hann væri ekki
til í að hafa samflot yfir Hellisheið-
SIGRÚN
GUNNARSDÓTTIR
✝ Sigrún Gunn-arsdóttir, frá
Krókvöllum í Garði í
Gerðahreppi, síðast
til heimilis á Austur-
götu 26 í Keflavík,
fæddist í Keflavík 1.
júní 1959. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 12.
október síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 21. október.
ina og var hann til í
það. En þegar ég var
að tala við bílstjórann
komst þú út úr rút-
unni og varst á leið-
inni út í Garð. Mig
minnir að þú hafir
verið í skóla á Laug-
arvatni. Það urðu ald-
eilis fagnaðarfundir,
ég gleymi þessu aldr-
ei, Sigrún mín. Og þú
varst ekki lengi að
ákveða þig og varst
óhrædd að koma með
mér þegar ég spurði
þig hvort þú vildir verða samferða
mér. Ég keðjaði bílinn vel og hafði
góða von um að komast yfir heiðina
vegna þess að ég var með um 12
tonn af fiski á pallinum sem urðu að
vera komin fyrir næsta dag svo
vinnslan stoppaði ekki.
Svo lögðum við af stað, ég tek
það fram að nýi vegurinn var ekki
kominn þá, og þegar við vorum
komin upp fór skyggni að versna og
mikil ófærð og urðum við bæði að
vera á útkikki. Ég tók það ráð að
læsa drifinu á bílnum og þá var
hann alveg eins og jarðýta. Við
sáum bara bungur þar sem fólks-
bílar voru undir. Þá tók ég eftir því
hvers konar kjarnakona þú varst og
tókst fullan þátt í þessu með mér að
komast yfir. Ég hefði ekki viljað
fara einn yfir heiðina án þín, Sigrún
mín. Þetta var leikur einn með þér
og þú varst ekki á því að gefast upp,
það var ekki til í þinni orðabók og
ég gleymi ekki hvað þú hafðir gam-
an af að sjá undrunarsvipinn á lög-
reglumönnunum fyrir neðan skíða-
skálann. Þú skellihlóst að þeim
þegar þeir klóruðu sér í hausnum
og horfðu á eftir okkur. Þetta var
ekta þú, þú hafðir svo gaman af líf-
inu og öllu.
Þetta er bara ein af mörgum ynd-
islegum minningum mínum um þig,
Sigrún mín, og þó að við sjáum þig
ekki, þá finnum við fyrir þér. Ég bið
Drottin almáttugan að varðveita
þig og geyma um alla eilífð og
sömuleiðis synina þína tvo, systur
þínar og foreldra. Ég veit að þú ert
komin á dýrlegan stað og við eigum
eftir að hittast aftur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þinn frændi
Guðmundur (Mummi).
✝ Kristín Jónsdótt-ir fæddist á Hofi
á Eyrarbakka 1.
september 1922.
Hún lést á Landakoti
að morgni 16. nóv-
ember síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Hansína Ásta
Jóhannsdóttir, f. 20.
maí 1902, d. 13. mars
1948, og Jón B. Stef-
ánsson, kaupmaður
á Eyrarbakka, f. 10.
febrúar 1889, d. 19.
apríl 1960. Kristín
var eitt sex systkina og eru þrjú
þeirra enn á lífi, Ingibjörg, Stefán
og Margrét, en látnir eru Björgvin
og Jóhann.
Kristín var á Eyrarbakka fram á
tvítugsaldur, réðst þá sem mat-
ráðskona að vistheimilinu á Korp-
úlfsstöðum sem síðar var flutt að
Arnarholti á Kjalar-
nesi. Þar kynntist
hún eftirlifandi eig-
inmanni sínum Guð-
mundi Ólafssyni frá
Bergvík.
Kristín og Guð-
mundur hófu búskap
á Hofi á Kjalarnesi
1955 og gengu síðan
í hjónaband 6. maí
1956. Kristín eignað-
ist fimm börn og eru
fjögur þeirra á lífi,
Ásmundur, Ragn-
hildur, Ólafur og
Guðbjörg. Eftir þriggja ára búskap
á Hofi fluttu þau til Reykjavíkur
þar sem þau bjuggu síðan, lengst
af í Heiðargerði 22. Barnabörn
þeirra hjóna urðu tíu og eru tvö
látin. Barnabarnabörnin eru sex.
Útför Kristínar fór fram í kyrr-
þey.
Fegurðin er frá þér barst,
fullvel þótti sanna,
að yndið okkar allra varst,
engill meðal manna.
Hlutverk þitt í heimi hér,
þú hafðir leyst af hendi.
Af þeim sökum eftir þér,
Guð englahópa sendi
Sú besta gjöf er gafst þú mér,
var gleðisólin bjarta,
sem skína skal til heiðurs þér,
skært í mínu hjarta
(B.H.)
Þín dóttir
Ragnhildur (Ransý).
Við munum alltaf minnast þín
og mesta gæfu þekkja.
Þú varst alltaf ástin mín
okkar móðir besta.
Þinn sonur
Ástmundur (Ásti).
Fyrstu minningar mínar um Krist-
ínu eru frá barnæsku, hún tók mér
opnum örmum þá og gerði alltaf síð-
an. Þótt 20 ár skildu okkur að í aldri
fann ég aldrei fyrir því, því hún var
svo ung í anda. Hún sagði stundum
við mig að sér fyndist ég sem eitt af
börnunum sínum. Það hlýjaði mér
um hjartarætur.
Ég var alltaf velkomin á heimili
Kristínar og Guðmundar og hitti þá
gjarnan fyrir eitthvað af börnum
þeirra eða barnabörnum. Alltaf var
þar glatt á hjalla.
Hver minning dýrmætt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Kæru Guðmundur, Ásti, Ransý,
Óli, Gugga og fjölskyldur, missir ykk-
ar er mikill en minningar um góða
konu lifa. Innilegar samúðarkveðjur.
Halldóra Jónasdóttir (Dóra).
KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
Alúðarþakkir til allra þeirra sem sýndu okkur hlý-
hug og vináttu við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EINARS JÓHANNESSONAR
bónda,
Jarðlangsstöðum
í Borgarbyggð.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki Dvalarheim-
ilis aldraðra Borgarnesi og lyflækningadeildar Sjúkrahúss Akraness.
Sigríður Bárðardóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.