Morgunblaðið - 27.11.2005, Blaðsíða 58
58 SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ég vil í nokkrum
orðum minnast góðrar
konu, Báru Hólm, sem
kvatt hefur fólkið sitt á Eskifirði og
víðar eftir sjúkdómsbaráttu um
nokkurt skeið. Fjölskylda mín kynnt-
ist henni fyrir hartnær 40 árum, þeg-
ar ég hóf störf sem sóknarprestur á
Eskifirði.
Þrjú elstu börnin okkar, sem þá
voru innan við skólaaldur, fundu
fljótt heimili Báru, sem var næsta
hús við prestssetrið á Eskifirði.
Þangað fannst þeim gott að koma
og þar vildu þau gjarnan vera og
njóta samvista við hana og börnin
hennar. En það voru ekki einasta
börnin, sem fundu góðvild og hlýju
hjá Báru. Við, sem eldri vorum áttum
vinum að mæta hjá henni og eigin-
manni hennar, Kristni G. Karlssyni,
skipstjóra, þann tíma, sem við dvöld-
um á Eskifirði.
Bára var sérlega vinaföst mann-
eskja og gleymdi aldrei þeim, sem
kynntust henni og bundu við hana
tryggð. Hún var hispurslaus í fram-
komu og sagði gjarnan meiningu sína
BÁRA
HÓLM
✝ Bára Hólmfæddist á Eski-
firði 13. júní 1935 og
ólst þar upp. Hún
lést á heimili sínu
aðfaranótt miðviku-
dagsins 16. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 22. nóvem-
ber.
um menn og málefni.
Þess vegna eignaðist
hún sína mörgu góðu
vini, sem kunnu vel að
meta hreinskilni henn-
ar og trygglyndi.
Við þau vegamót,
sem orðin eru, kvikna
margar ljúfar minn-
ingar í hugum okkar,
vina hennar, sem feng-
um að kynnast henni
og ganga með henni
um þennan heim um
nokkurt skeið.
Við hefðum óskað
þess, að hún fengi að njóta fjölskyld-
unnar sinnar lengur, en eins og segir
í Predikaranum, þá er öllu afmörkuð
stund og ekkert okkar veit í rauninni,
hversu langt lífsskeiðið verður. „Að
lifa hefur sinn tíma og að deyja hefur
einnig sinn tíma,“ segir í hinni helgu
bók. Og hversu oft þurfum við ekki
að standa frammi fyrir þessari stað-
reynd, mannanna börn.
Við hjónin vorum stödd fyrir aust-
an í október og byrjun nóvember síð-
astliðinn og fórum þá um Fjarða-
byggð. Gafst okkur þá tími til að hitta
Báru, sem dvaldi á Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaupstað. Þegar konan
mín sagði við Báru, að þær mundu
líklega hittast í sumar, þá taldi Bára
það ólíklegt.
Og nú er það fram komið, sem
hana grunaði, að engill dauðans hef-
ur vitjað hennar.
Í látlausri sálmaskrá, sem birt var
við útför Báru, mátti meðal annars
lesa þetta:
„Þótt ég sé látin, harmið mig ekki
með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með
harmi ykkar og ótta.
Ég er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur, þótt látna mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, sál mín lyftist upp í
mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt,
sem lífið gefur, og ég, þótt látin sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“
Þessi fallegu og hughreystandi orð
voru kveðja Báru Hólm til vina sinna.
Hún umvafði fjölskyldu sína og vin-
ina mörgu, og vildi ætíð láta gott af
sér leiða. Þess vegna kveðjum við
hana með þakklæti fyrir tryggðina
og góðvildina, sem voru förunautar
hennar í jarðnesku lífi.
Sérstakar samúðarkveðjur flytj-
um við Kristni, eiginmanninum
hennar, börnunum hennar og
tengdabörnum, barnabörnunum,
barnabarnabörnunum, sem kvatt
hafa góða eiginkonu, móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu.
Já, minningin um Báru Hólm er
sannarlega einlæg og djúp í hugum
þeirra, sem hún elskaði mest, hugum
þeirra, sem elskuðu hana og mátu
fyrir allar góðu og glaðværu sam-
verustundirnar í jarðnesku lífi.
Kæri Kristinn, Guð gefi að sólin
megni að skína á minningarnar þínar
um Báru.
Og þið börnin, tengdabörnin,
barnabörnin og barnabarnabörnin
minnist umfram allt elskulegrar
móður, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu, sem gaf ykkur allt það góða,
sem ein manneskja getur gefið.
Fjölskylda mín kveður hana með
söknuði og í kærleika og vottar ykk-
ur öllum innilegrar samúðar á vega-
mótum.
Bragi Benediktsson.
Leiðir okkar Eddu
lágu saman snemma á
lífsleiðinni. Ég kom
inn í hennar líf á 7. afmælisdaginn.
Þegar pabbi hitti Eddu næst eftir
þennan atburð sagði hann: „Nú er
hún búin að taka afmælisdaginn af
þér.“ Edda var hugsi um stund en
sagði svo: „Getum við ekki átt hann
saman?“
Fyrsta minning mín um Eddu er
frá vorinu 1946, á leiðinni fram í Vill-
ingadal í jeppanum hans pabba. Við
sátum sín á hvorum hjólkassa í
fyrsta en ekki síðasta sinn. Foreldr-
ar mínir voru að flytja þangað bú-
ferlum frá Stokkahlöðum. Guðrún
amma og Kristinn afi fylgdu okkur,
kisa og hundurinn Valur voru einnig
með í för. Edda mundi glöggt þessa
fyrstu ferð sína í Villingadal en þær
áttu eftir að verða fleiri. Hún var
kaupakona hjá okkur í þrjú sumur.
Föðurforeldra mína, er þar bjuggu,
kallaði hún ætíð afa og ömmu.
Seinna lágu leiðir okkar saman á
ný. Þá vorum við skólastjórar við
barnaskólana framan Akureyrar.
EDDA
EIRÍKSDÓTTIR
✝ Edda Eiríks-dóttir fæddist á
Akureyri 25. sept-
ember 1936. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri að morgni
11. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 17.
nóvember.
Hún fyrst í Hrafna-
gilshreppi og síðar í
Öngulsstaðahreppi en
ég í Saurbæjarhreppi.
Á kennaranám-
skeiðum, er haldin
voru hér um slóðir,
stóð Edda jafnan fyrir
ýmsum uppákomum
til fróðleiks og
skemmtunar fyrir
þátttakendur. Hún var
alsæl, ef hún komst
upp á Hólafjall með
vini sína og starfs-
systkini. Ég átti jeppa,
sem dugði vel í slíkar ferðir. Eitt
sinn í Hólafjallsför með Þóreyju Ket-
ilsdóttur fundum við lítið gult blóm,
sem við þekktum ekki. Datt okkur
einna helst steinbrjótur í hug, en lit-
urinn passaði ekki.
Stuttu seinna var haldið kennara-
námskeið og var Örnólfur Thorlacius
þar meðal fræðara.
Edda greip tækifærið og leitaði
álits hans varðandi blómið. Örnólfur
gat litlu svarað, en taldi ekki óhugs-
andi að sýrur í jarðvegi hefðu áhrif á
lit blómsins. Eftir þennan vitnisburð
kallaði Edda blómið „örnólfskan
sýrubrjót“.
Á ferðalögum með Eddu gerðust
einatt óvæntir og skemmtilegir at-
burðir.
Edda mín, hjartans þakkir fyrir
samfylgdina.
Ættingjum og vandamönnum
Eddu sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg.
Það fylgdi Svenna
jafnan nokkur gustur.
Bæði var fyrirferðin
talsverð og eins að jafnan þurfti að
fylgja málum eftir af nokkurri
ástríðu. Það leyndi sér ekki að þar
fór maður sem bar merki þess að
skaphöfn hans hafði mótast af sjálfs-
✝ SigursveinnKristinn Magn-
ússon fæddist í Ási í
Glerárþorpi 1. apríl
1937. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
11. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Gler-
árkirkju 22. nóvem-
ber.
öryggi þess sem kann
sitt fag. Svenni var
ekki bara völundur og
hagleiksmaður í sinni
iðn, heldur fylgdi hon-
um sá kostur í flestu
því er hann tók sér
fyrir hendur að það
var vel gert. Upplag
hans var slíkt að hann
kynnti sér áhugamál
sín og málefni ofan í
kjölinn og oftar en
ekki neytti hann allra
þeirra kosta sem hon-
um voru gefnir fyrir
þann málstað er hann stóð fyrir í
rökræðunni hverju sinni.
Eftir tveggja áratuga kynni varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi fyrir
u.þ.b. fimmtán árum að fá að kynn-
ast mér áður óþekktri hlið á Svenna,
hlið sem átti býsna drjúgan hluta lífs
hans. Þessi hlið var veiðimennska.
Þar átti Svenni sér fáa jafningja því
þeir eru ekki margir sem munu
ganga í sporin hans í hæfni og frum-
leika. Veiðigæfa hans var mikil og
hann skóp sér hana að mestu sjálfur,
með síkvikum huga, eftirtekt og
snerpu. Fátt lýsir betur hjartalagi
hans og hugsun en veiðimennska
hans. Þar var maður sem sífellt var
tilbúinn að skoða viðfangsefni sitt frá
nýju sjónarhorni og reyna eitthvað
nýtt. Hann var óþreytandi leiðbein-
andi, frásagnameistari og frábær fé-
lagsskapur. Hann hafði auga fyrir
því smáa og flókna í hverju máli og
kunni þá list flestum öðrum betur að
þrátta án leiðinda, eða miklu heldur
öðrum til skemmtunar.
Oftar en ekki stóð Svenni fremst-
ur meðal jafningja því honum hug-
kvæmdist að gera og reyna það sem
engum öðrum datt í hug. Fyrir þetta
uppskar hann ríkulega, en eftirlét
jafnframt félögum sínum og vinum
drjúgan sjóð að sækja í um ókomna
tíð.
Jörundur Guðmundsson.
SIGURSVEINN
KRISTINN
MAGNÚSSON
Sirrý mín, þá er
þessu hræðilega stríði
loks lokið. Grimm ör-
lög og miskunnarlaus.
Loksins fékkstu hvíldina eftir fimm
ár á því góða heimili Skógarbæ. Við
komum að heimsækja þig á jöfnu
tímabili í fjögur ár, seinasta árið var
erfiðast og komum við þá æ sjaldnar,
þér fór svo ört hrakandi og varst far-
in að missa tengslin við þennan
margbrotna heim.
Við kynntumst á Bergstaðastræt-
SIGRÍÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Sigríður Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 26. ágúst
1925. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 1. nóvem-
ber síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Fossvogskapellu í
kyrrþey 9. nóvem-
ber.
inu, þegar við systurn-
ar tvær áttum heima á
nr. 19 og vinkonur
okkar úr sauma-
klúbbnum á nr. 78, en
þú á nr. 80. Þá voruð
þið Inga á sama ári,
fæddar 1925, en
Nanna 1924 og Dída
1927 og var ég 11 ára,
en hinar allar eldri og
bundumst við ævar-
andi traustum vina-
böndum. Við erum nú
aðeins þrjár eftir af sjö
úr saumaklúbbnum og
er ekki að vita hvenær okkar endur-
fundir verða næst.
Allir sem þekktu Sirrý eru sam-
mála um að allt sem hún kom nærri
var alveg fullkomið, blómarækt,
handavinna eða matargerð, og var
heimili hennar bæði mjög hlýlegt og
fallegt. Hún lifði fyrir fjölskyldu sína
og vini. Hún var gift Guðmundi Guð-
mundssyni frá Móum á Kjalarnesi
og eignuðust þau fjögur börn, sem
eru öll fjölskyldufólk. Sirrý var sann-
kölluð hefðarkona sem vildi öllum vel
og sýndi það í verki. Hún miklaðist
aldrei af sínum hæfileikum.
Hún var alltaf ,,perfect“ og var
það frá því að hún var í Verslunar-
skólanum – þá fór hún að fá sér-
saumaða kjóla og fékk allt sem hug-
urinn girntist. Hún átti tvo bræður
og var hún elst systkina og eina
stelpan foreldra sinna, Gyðu Gunn-
arsdóttur og Ólafs R. Björnssonar
heildsala. Þau fluttu á Fjölnisveg 3
af Bergstaðastræti 80 þar sem þau
áttu heima í þrjú ár. Þar áttu þau
heimili sitt æ síðan og ólst Sirrý þar
upp.
Sirrý mín, við þökkum þér fyrir
samfylgdina, sem var mjög ljúf. Það
er ómetanlegt að eiga góða vini í
blíðu og stríðu. Við hittumst vonandi
hinum megin og getum þá í gleði
okkar gengið suður Laufásveginn,
eins og Tómas Guðmundsson mælti í
einu kvæða sinna. Við sendum af-
komendum þínum innilegar samúð-
arkveðjur.
Rannveig (Nanna), Inga
og Unnur (Dída).
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR JÓSEFSDÓTTUR,
Hringbraut 50,
áður Tómasarhaga 44,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Alúðarþakkir til allra þeirra sem sýndu okkur hlý-
hug og vináttu við andlát og útför elsku föður
okkar, vinar, afa, langafa og langalangafa,
KJARTANS ÓLAFSSONAR
frá Strandseli,
Ögurhreppi við Ísafjarðardjúp,
Birkihvammi 8,
Kópavogi.
Innilegar þakkir færum við Þorsteini Gíslasyni lækni
og starfsfólki 13d, Landspítala við Hringbraut.
Guð blessi ykkur.
María Erla, Bolli, Einar, Guðríður og Halldór Kjartansbörn,
Sigríður Helgadóttir
og afabörnin.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGURJÓN STEFÁNSSON
skipstjóri,
Austurbrún 33,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 17. nóvember, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík fimmtu-
daginn 1. desember kl. 11.00.
Ragnhildur Jónsdóttir,
Stefanía Vilborg Sigurjónsdóttir, Axel Eiríksson,
Jón Sigurjónsson, Inga Sólnes,
Sigrún Sigurjónsdóttir, Roberto A. Spanó,
Stefán Sigurjónsson, Guðrún Dröfn Marinósdóttir
og barnabörn.