Morgunblaðið - 15.12.2005, Blaðsíða 20

20
HITT OG
ÞETTA
Margir hafa lýst þessum leik sem
Grand Theft Auto villta vestursins og
er sú viðlíking alls ekki fjarri lagi.
Hægt er að fara út um allar trissur í
ævintýraleit, ýmist á hesti eða fót-
gangandi. Leikurinn er gerður af
þeim sömu og stóðu á bak við Tony
Hawk-seríuna sem vakið hefur miklar
vinsældir.
Gun fjallar um byssubrandinn Colton
White sem er hin dæmigerða hetja
vestursins, hugrakkur og rétthugs-
andi einfari. Sagan hefst á því að
White og uppeldisfaðir hans Ned eru
staddir í gufubát sem verður fyrir
árás skæruliðahóps. White kemst að
sjálfsögðu lífs af en það sama gildir
ekki um Ned. Og þarna hefst hin
blóðuga hefndarleit Whites að morð-
ingjum
uppeldis-
föður síns
sem leiðir
hann að
klikk-
uðustu ill-
mennum
vestursins.
Möguleik-
arnir og
dínamíkin
í leiknum
eru að því
virðist óendanleg. Fyrir utan aðal-
verkefni leiksins eru ótal hliðarverk-
efni sem leikmaðurinn getur tekið að
sér og safnað þannig ýmsum auka-
hlutum og stigum. Hægt er að eltast
við eftirlýsta glæpamenn og sankað
þannig að sér verðlaunafé. Einnig er
hægt að bregða sér í spilavíti og
freista gæfunnar. Svo er líka hægt að
taka að sér ýmis minna glæsileg verk-
efni eins og að reka kýr fyrir smá pen-
ing eða veiða dýr. Kannski ekkert
rosalega spennandi en engu að síður
gerir þetta leikinn fjölþættari og auk
þess ágætt að taka smá pásu frá
blóðsúthellingunum.
Það er sömuleiðis nauðsynlegt að
minnast á sérlega góða skottækni
leiksins og þá sérstaklega svokallaða
„quickdraw“-tækni. Þá er þrýst af
ákafa á viðeigandi hnapp sem veldur
því að allt hægist nema byssuglöð
hendi leikmannsins. Þar af leiðandi
getur hann náð niður töluverðum
fjölda óvina áður en þeir fá tækifæri
til að segja „bláberjakaka“.
VILLTA, VILLTA
VESTRIÐ
GUN Á PS2
Ég er ekki hausinn á
mér. Heilinn minn er
ekki ég. Hann lætur
mig samt ekki vera!
Hann er kominn á
fætur á undan mér
á morgnana. Ég er
nokkuð viss um að
hann sofi aldrei og
stundum er hann
svo dónalegur að
restin af líkamanum
roðnar. Oftast er
hann sem verstur þegar ég er að reyna að slökkva á honum. Ég hef
ekki sofið sérlega vel undanfarnar nætur. (Einu sinni var Damon Al-
barn í hljómsveit sem hét „Two is a crowd.“ Ég man þegar fíflið fór í
klippingu með mynd af Damon og bað um eins! Það var nú reyndar
mín hugmynd upphaflega. – innsk. heila) Að vera með heila á heil-
anum er nýjasta nýtt. Að minnsta kosti hérna megin við prentvélina.
(Gutenberg...eitthvað. Guðbrandsbiblía...get ekki meir. –innsk. heila)
Heilinn er eins og myndband með uppáhalds myndinni manns á.
Maður vill geta haft gaman af (er það kannski gaman að...æi, þetta
er hvort sem er prófarkalesið – innsk. heila) framvindunni og horft
aftur á góðu atriðin en spólað yfir þau vondu. Best væri að eiga
klippigræjur en þetta venjulega vídjótæki verður að duga. Helst vill
maður að myndin klárist aldrei en sú mynd er ekki til (Sérstaklega
ekki The Never Ending Story þvílíkur viðbjóður. Hvítur fljúgandi
hundur og eitthvað...– innsk. Jú nó hú maððafaggaz). Ég er haldinn
þeim veikleika að vilja spóla áfram. (Mér finnst myndin svo fyr-
irsjáanleg og klisjukennd að ég verð eirðarlaus og óþolinmóður og
er byrjaður að spá í næstu atriði og margar útgáfur af endinum –
innsk. heila). Þess vegna á ég erfitt með að vera í núinu. Vandinn er
fólginn í því að: ég hugsa, þess vegna er ég (Descartes...franskur
heimspekingur með stórt nef sem var skorið af þegar hann dó í Sví-
þjóð svo hann kæmist í kistuna. – innsk. heila). En ég er alltaf að
reyna að breytast! Samt heldur hugsunin mér í viðjum sínum og
heldur mér í sama farinu. (...Sööölvi Helgason...veit ekki af hverju! –
innsk. heila) Kannski er best að hleypa einhverjum öðrum að tökk-
unum á vídjóinu. Hann má alveg ýta á STOP mín vegna ef PLAY takk-
ann vantar.
(Ekki hlusta á fíflið! Hann er glataður. Ég get skrifað miklu betri pist-
il...þangað til. Múhahaha. Vera einlægur my ass! Ég er sá eini sem
get verið Heil-agur. Pass me the bong! – Kv., heilinn.)
FFW
KALLANZ
Það er ekki svo langt síðan að það það var algengt
að heyra í fólki undra sig yfir MySpace-fyrirbærinu;
hvað þetta væri eiginlega, hvaðan þetta kæmi og
hvað væri svona sérstakt við það. Núna aftur á móti
heyrast slíkar spurningar sífellt sjaldnar og er það
líklega út af því að allir eru komnir í MySpace-liðið
eða alla vega virðist það vera þannig. Þeir fáu sem
ekki eru komnir í liðið þora ekki að spyrja og líður
kannski svolítið útundan. Þá er líklega ekkert annað
að gera en að ganga í liðið og byrja að safna My-
Space-vinum.
MySpace-síðan birtir svona mjög grófan og einfaldan prófíl þar sem fram
koma helstu upplýsingar um persónu viðkomandi, eins og áhugamál og uppá-
halds hitt og þetta. Mynd fylgir svo notandanum sem er hans andlit á My-
Space-síðunum. Ítarlegri upplýsingum er svo auðvitað hægt að bæta inn, t.d.
bloggi, linkum og öðru. Þetta er mjög félagslegt fyrirbæri eins og svo mörg
vefforrit eru farin að verða en þetta gengur mikið út á það að sanka að sér
„vinum“ til að bæta inn á tengslanetið. „Takk fyrir addið,“ er þá gjarnan skrif-
að inn á síðu þess sem veitti boðið. Neðarlega á síðunni er nefnilega svokallað
vinasvæði þar sem stendur skilmerkilega hvað viðkomandi á marga vini og að
sjálfsögðu er mikið kappsmál að reyna að halda þeirri tölu hárri frekar en hitt.
Vinirnir eru þá líka eigendur MySpace og eiga sér stað heilmikil samskipti á
milli fólks á síðunum.
Það er sérstaklega eftirtektarvert hversu mikið tónlistarfólk er farið að notast
við MySpace. Þetta er nefnilega afar hentugt og aðgengilegt kynningartól fyr-
ir hvern þann sem telur sig hafa eitthvað fram að færa. Það er nánast sama
hversu smá eða stór hljómsveitin er þá er hún að öllum líkindum með My-
Space-síðu þar sem hægt er að nálgast lög og upplýsingar um bandið.
MySpace er mjög virkt fyrirbæri sem er enn í stöðugri mótun, nýir möguleikar
eru stöðugt að bætast við. Það er orðið að enn einu ómissandi netforritinu og
það verður örugglega ekki það síðasta.
„TAKK FYRIR ADDIÐ!“
ALLIR Á MYSPACE
1.
Íslenska Berlínarbandið
Kimono voru fljótir að
koma sér upp MySpace-
síðu á myspace.com/
kimono.
Mynd
Jim Smart