Tíminn - 19.05.1971, Blaðsíða 7

HÖBVTKUDAGCR 19. maí 1971
TÍMINN

miSað viS þann „aga“ og þá
„sjálfstjóm“, sem við höfum
oft orðið vitni að af hennar
hálfu í demonstrasjónúm.
Unglingur með mikinn, svart
an hárflóka, varðist hvað her-
mannlegast við dyr frú Smith,
og þurfti til tvo lögregluþjóna
og einn hund að koma honum
undir. Um síðir hörfuðu ung-
mennin frá dyrunum en héldu
nppi nokkurri vörn á undan-
haldinu, bæði með orðum og
athöfnum. Að óargadýra hætti
æstust hundarnir um allan
helming við flótta andstæðing
anna, og virtist mér löggumar
ekki hafa á þeim jafn strítt
taumhald og fyrst, enda greini
lega farið að renna í skap. Eitt
dýrið tók tilhlaup í áttina til
mín gapandi gini er ég dokaði
við til að taka mynd. Einn
nngur sveinn greiddi lögreglu-
þjóni mikið högg með kröfu-
spjaldi, og brotnaði það á
hjálmi hans. f einum garðblett
rnum til hliðar við stíginn átt-
nst við lögregluþjónn með
hund sér til fulltingis og stór-
vaxran unglingur með gult
vikingahár á herðar niður.
Hrmdurinn læsti tönnunum
utan um sköflung hans og reif
stærðar gloppu á bláar nankins
buxurnar .Hann hnaut við, reis
upp skjótt og gat illa staðið
f bitna fótinn. Ég hljóp til og
studdi hann. „Pas pá hunden“
hrópaði hann, og vora það orð
í trma töluð, því ófreskjan var
á hælum okkar. Ung stúlka tók
um hinn handlegg hins særða
og við drógum hann á milli
okkar út af stígnnm milli rað-
búsanna. Lengra rak lögreglan
ekii flóttann, og líkaði að
nrámsta kosti hundunum það
stSrlega miður.
Bardagaaðilar stóðu enn um
stund hvor framan í öðrum og
sMptust á orðaleppum. Upplýst
ist þá að lögreglan hefði komið
á staðinn nokkra fyrir auglýst-
an tíroa og fengið frú Smith
á brott með sér mótspyrnu-
íanst. Tvaer Iitlar og sætar
stóQcnr félhist í faðm og grétu
ffigram, ekkalausum gráti. Tár-
in sem hrundu niður útitekna
vangana minntu á pinkulitla
opala.
Hvaða samtökum tilheyrið
þið? spurði ég þær .Slumstorm-
eme, svaraði önnur og leit mig
grænum augum, sem vora í
stíl við hnjásíða úlpuna lienn-
ar. Kannske kemur þetta með
frú Smith okkur ekki beinl. við,
en við skiljum baráttu hennar
og höfum fyllstu samúð með
henni. Barátta okkar beinist
einkum gegn ótréttlætinu í hús
næðismálum, sem er bein af-
leiðing hins kapitaliska þjóð-
félagskerfis. Þekkirðu annars
nokkuð til húsnæðismálanna
í þessu landi? Ekki mikið, við-
urkenndi ég. En þú þekkir
kapítalismann, sagði hún. Ég
kvaðst vona að ég bæri ávalit
gæfu til að bera kennsl á djöful
inn, í hvaða liki sem hann
birtist. En í hverju er barátta
ykkar annars fólgin? spurði ég.
Við flytjum í hús, sem
standa auð, sagði hún. Við
viljum með því mótmæla þeirri
svívirðu, að húsnæði sé látið
standa ónotað meðan til er fólk
í sárri þörf fyrir það. Venju-
lega kemur lögreglan eftir einn
til tvo daga og hendir okkur
út. En þá flytjum við bara í
annað hús. Hún leit hornauga
til lögregluþjónanna, sem
höfðu raðað sér fyrir stígend-
ana og minntu nú einna helzt
á jarðfastar óbifanlegar stytt-
ur. Hundarnir urruðu og froðu
felldu og héngu i ólunum. Fyr-
irtaks táknmynd fyrir velferð-
aríkið, þessa heldur snyrtilegu
og til þess að gera traustlegu
stofnun, sem hefur á fóðrum
og i þjónustu sinni óseðjandi
og blóðþyrsta ófreskju kapítal-
ismans ,en hefur ekki betra
taumhald á henni en svo, að
oft eru áhöld um hvor stjórni
hinu, maðurinn eða dýrið.
f þetta sinn báru þó nokkrir
merki tanna þess. Einn piltur-
inn hafði alldjúpan áverka á
læri rétt ofan við hné, sárið
var blásvart og blæddi ekki úr
frekar en því sem Grettir
hlaut í Drangey. Þeim bitnu
var snarlega keyrt á sjúkra-
húsið í Glostrup.
Mér sýnist þeir annars lield-
ur rólegir hér, eftir því sem
slíkir plaga, sagði ég og átti
við svartliðana. Þeir eru það
þegar til þeirra sést. sagði sú
litla græneygða. Þeir eru
hræddir við pressuna. En þeir
era þeim mun ósparari á fanta
tökin þegar þeir ryðjast inn
í húsin til okkar.
Eitthvert fólk var að segja.
að þið nenntuð ekki að vinna.
sagði ég. Það er lygi, sagði
hún. Við vinnúm fyrir því sem
við þurfum, sem að visu er
ekki mikið. En við neitum að
láta hafa okkur að fíflum með
því að taka þátt í neyzluæðinu,
sem kapítalisminn heldur uppi
og er honum lífsnauðsyn og
alltaf verður æðislegra og
æðislegra og er að gera heim-
inn að taugaveikluðu helvíti.
Eruð þið mörg? spurði ég.
Þúsundir, sagði hún. og á morg
un verðum við tugþúsundir.
Ég árnaði henni heilla, og hún
kvaddi mig með blíðu brosi
gegnum dýrlingstárin og
krepptum hnefa, litlum og
brúnum.
Sannleikurinn er sá, að mál
frú Smith og bai'átta Slum-
stormliðsins hefur orðið til að
beina athygli fólks hér í sí-
vaxandi mæli að húsnæðis-
•málunum, sem óneitanlega eru
ekki í nógu góðu lagi í þessu
landi. Mikið er byggt af íbúð-
um og þeim góðum, en leigan
er hrikalega há og getur orðið
að hreinni féflettingu þegar
tekjulítið fólk á í hlut, eins og
til dæmis frú Smith. Megin-
ástæðan til þessa er lóðarverð
ið, sem rokið hefur upp úr öllu
valdi, svo að nú kostar oft
Hér sést lögreglan beita hundunum. Greinarhöfundur sést á miðri myndinni.
meira en kaupa lóð en að
byggja á henni. .Til þess að
stöðva þennan ósóma var ekki
alls fyrir löngu stungið upp á
að allt jarðnæði í landinu yrði
þjóðnýtt. Voru sólíaldemókrat
ar talsmenn þeirrar tillögu. En
íhaldið rak auðvitað upp
ramakvein og hóf tryllta áróð-
ursherferð, þar sem endalaust
voru jörmuð slagorð um fram-
tak og frelsi einstaklingsins og
allt það bla, bla. Sýndi sig þá
að það er víðar en á íslandi,
sem almenningur getur látið
peningavaldið hafa sig að fífli,
því að í þjóðaratkvæðagreiðslu
um málið var það fellt. Og ein
staklingsframtakið fékk frítt
leyfi til að braska með lóðirn-
ar, spana upp á þeim verðið
og það með húsnæðinu.
Á brautarstöðinni á leiðinni
til Kaupmannahafnar rakst ég
aftur á Slumstormerne. Þau
voru sum með heklaða inkaslá
yfir sér og eitt þeirra sló gítar.
Lagið sem þau sungu var ,,The
Rising Sun“.
Dagur Þorlcifsson.
SLAGURISJÁLENZKRISMÁBORG
ER BANDARÍSK BLÖKKUKONA VAR
BORIN ÚT MEO LÖGREGLUHJÁLP