Fréttablaðið - 15.02.2003, Qupperneq 20
Tugir geisladiska lenda í hönd-unum á Ingiberg Þór Þor-
steinssyni, ritstjóra tónlistar-
tímaritsins Sánds, í hverjum
mánuði. Fæstir þeirra enda þó í
plötusafni hans.
„Ég held að blaðið fái um það
bil 10 plötur á viku,“ segir hann.
„Þeir sem gagnrýna fá þó allaf að
eiga diskana þannig að þeir enda
fæstir inni á borði hjá mér. Ég er
svo latur við að skrifa. Þeir disk-
ar sem svo enda í mínu safni eru
ekkert endilega þeir sem mig
langar mest að eiga. Ég hætti að
kaupa diska fyrir tveimur árum
eftir að ég byrjaði hér. Ég taldi
mig ekki þurfa þess.“
Í plötusafni Ingibergs er að
finna á bilinu 100 til 200 diska.
Mikið er þar af íslenskri tónlist,
rokki og elektróník.
„Ég á alla diskana með
Prodigy og byrjaði að safna þeim
þegar ég var 11 eða 12 ára. Ég
hef ekki keypt einn einasta disk
með þeim eftir það, aðallega út af
því að þeir hafa ekki gefið neitt
út. Það er eina sveitin sem ég hef
safnað diskum með af einhverju
ráði. Ég er líka mikill aðdáandi
íslenskrar tónlistar og vil mikið
fyrir hana gera. Ég hef svo verið
að reyna að kynna mér meira af
eldri og nýrri íslenskri tónlist
síðustu mánuði. Það eru langar
nætur sem fylgja vinnslu á þessu
blaði og þær fyllir maður upp í
með tónlist.“
Pabbi Ingibergs er mikill
áhugamaður um klassík og segist
hann því bera mikla virðingu fyr-
ir tónlistarstefnunni þrátt fyrir
að hann eigi enn eftir að sökkva
sér ofan í þann djúpa brunn. Í
Sándi er öllum stefnum tónlistar
gefið jafnt vægi. Það gefur þó
engar vísbendingar um tónlist-
arsmekk kappans. „Það er aðeins
ein tónlistartegund sem mér er
ekki að skapi, og það er hiphop,“
segir hann án þess að greina
megi hjá honum vanvirðingartón.
„Ég get ekki hlustað á nema ein-
staka lög. Ég er samt mjög
ánægður að sjá hversu stór
hiphop-senan á Íslandi er að
verða. Ég tek hatt minn ofan fyr-
ir henni.“
Næsta tölublað Sánds er nú á
lokavinnslustigi og er væntan-
legt á næstu dögum.
biggi@frettabladid.is
20 15. febrúar 2003 LAUGARDAGUR
Mig langaði til að fara út ágötu og æpa: „ég er félags-
vera!“ Ég varð að tala við ein-
hvern. En málið var að ég komst
ekki út á götu, því að ég var ekki
einu sinni komin á fætur.
Fyrst varð ég að klæða mig.
Ég varð að klæða mig strax.
Ég varð að komast út.
Ég var alein í íbúðinni. Eigin-
maðurinn floginn burt.
Fyrst fór ég í síðar nærbuxur
og aðrar buxur yfir þær. Svo fór
ég í ullarsokka og stígvél. Þá í
nærbol og blússu og þar yfir
peysu með löngum ermum, sein-
ast í úlpu með hettu. En fyrst
þurfti ég auðvitað að setja á mig
húfu og vefja trefli fyrir vitin. Þá
átti ég bara eftir að fara í vett-
lingana.
Þetta tók mig allt fjórtán mín-
útur. Mér var svo heitt, þegar ég
var loksins komin í, að ég varð að
setjast og hugsa málið upp á nýtt.
Langaði mig enn virkilega til
að fara út?
Já, ég varð að sjá fólk.
En beinin mín voru þegar far-
in að kvarta. Þau vildu vera inni í
hlýjunni. Ég skeytti því engu.
Ég læsti á eftir mér, hljóp nið-
ur stigann og út á götu. Það var
auðvitað enginn þar. Tuttugu og
fimm stiga gaddur. Hvað átti fólk
svo sem að gera út í svona veðri?
Vindurinn stóð beint í fangið á
mér, það rann viðstöðulaust úr
nefinu og augunum. Ég strauk
með vettlingnum yfir andlitið.
Það sveið undan. Mér fannst húð-
in ætla að rifna af. Af hverju var
ég að þvælast þetta?
Jú, ég er félagsvera, ég þoli
ekki einveruna, þögnina.
Ég varð að tala við einhvern.
Miður dagur. Samt var hálf-
rökkvað. Skýin héngu yfir borg-
inni, kolsvört og ógnandi. Það sá
hvergi til himins. Sjórinn handan
við götuna var ísi lagður svo
langt sem augað eygði.
Það gat enginn farið héðan og
enginn komið hingað.
Himinn og haf runnu saman í
endalausa hvíta móðu. Jafnvel
bátarnir, liggjandi við festar,
voru gráir fyrir hærum. Íshröngl
hékk eins og illa hirt skegg í reið-
um og rám.
Skyldu þeir nokkurn tíma sigla
á ný?
Skyldi ég nokkurn tíma kom-
ast héðan á ný?
Bílar húktu eins og ólögulegir
hveitipokar við vegkantinn.
Trén teygðu hrímhvíta fingur
til himins. „Sól stattu kyrr.“
Ég hélt áfram að berjast móti
vindinum. Það snjóaði enn. Sá
ekki úr augum.
Hvert ætlaði ég svo sem að
fara? Ég þekkti engan, og ekki
færi ég að setjast ein inn á kaffi-
hús. Kannski væru þau líka lokuð.
Jólahátíðin var ekki enn afstaðin.
Ég var næstum búin að ganga
manneskjuna um koll. Hvort var
þetta karl eða kona? Hvernig átti
maður að vita það? Það er ekki
nokkur leið að greina á milli
kynja í þessu veðri og þessum
fatnaði. Ekkert stendur út af
nema nefbroddurinn.
Manneskjan valt áfram eins og
ísbjörn – nei, hún steig ölduna,
vaggaði.
Hvað var hún að þvælast?
Nú sá ég, að þetta var kona.
Með sígarettu á milli fingranna.
Það glitti á hring, þegar hún bar
höndina upp að munninum.
Reykurinn yljaði henni. Hrísl-
aðist um hana eins og eldur í arni.
Konan sagði ekkert, brosti
ekki einu sinni. Það var næstum
eins og hún sæi mig ekki, eða
þættist ekki sjá mig. Fjandakorn-
ið, við vorum þó bara tvær einar á
götunni. Kannski hafði hún ekk-
ert tekið eftir mér. Ég reyndi að
líta í augun á henni, en hún sýndi
engin viðbrögð. Sogaði að sér
reykinn. Hélt síðan áfram, undan
vindi.
Ég varð ennþá meira einmana.
Af hverju heilsar fólk mér
ekki?
Ég endaði inni á bensístöð. Þar
var þó opið. Hlýtt og gott, og
m.a.s. kaffi á könnunni.
Svo hitti ég mann þarna. Lag-
legan mann á besta aldri með loð-
húfu og yfirvaraskegg.
Ég var svo glöð. Hann talaði
við mig þessi maður. Hann talaði
við mig, eins og hann hefði alltaf
þekkt mig. Já, og hann sagði mér,
að ef ég hefði hugsað mér að þvo
bílinn í þessum kulda, (þ.e.a.s ef
ég ætti bíl) þá yrði ég að gera
ráðstafanir. Það væri hætta á því,
að hurðirnar frysu fastar í fals-
inu. Og þá væri illt í efni. Ég gæti
hugsanlega ekki opnað bílinn að
loknum þvotti.
Þetta var auðvitað alveg rétt
hjá manninum, og ég ákvað að
taka ráði hans og kaupa þennan
vökva, sem hann mælti með. Ég
átti að sprauta vökvanum í falsið.
En hugulsamt af honum að
segja mér frá þessu og vara mig
við.
Svo var svo yndislegt að tala
við einhvern. Vera ekki lengur al-
ein í heiminum.
Ég sneri heim á leið alsæl.
Daginn eftir ætlaði ég að þvo
bílinn.
Ég var lengi að tína utan af
mér allar spjarirnar. Svo sat ég
bara þarna á rúmstokknum á
nærbuxunum og var að horfa út í
loftið. Augun staðnæmdust á
gamla skartgripakassanum mín-
um. Hann stóð á borðinu undir
speglinum. Glingrið valt út úr
honum – hálsmen, armbönd og
eyrnalokkar frá öllum heimsins
hornum, Arizona, Mexíko,
Barcelóna. Hvað ég get sankað
að mér miklu drasli.
Allt í einu rann það upp fyrir
mér, að ég hafði ekki snert við
þessu glingri vikum saman, ég
hafði ekki einu sinni sett á mig
eyrnalokka, síðan ég kom til nýja
landsins.
Til hvers ætti ég svo sem að
gera það? Í þessum líka fimb-
ulkulda. Til hvers að vera að punta
sig?
Hér heldur sér enginn til. Ekki
hef ég séð það. Kona, ekki kona,
who cares?
Jú, maðurinn á bensínstöðinni.
Hann talaði þó við mig. Um þenn-
an úðara.
Og svona eftir á að hyggja, þá
var það auðvitað bráðnauðsynlegt.
Kuldinn hér er ótrúlegur.
Hvernig eiga Íslendingar að skilja
þetta?
Eyrnalokkarnir bíða vorsins.
Einhvern tíma styttir upp, og
þá get ég sprangað um á
Pohjoisesplanadi með armbönd
frá Arízona, notið þess að vera
kona og heilsað á báða bóga.
Hér ku vera yndislegt á sumr-
in.
En nú er bara að þreyja þorr-
ann.
Með kveðju frá Helsinki,
Bryndís
Hætti að kaupa
diska fyrir tveimur árum
Plötukassinn
minn
INGI SÁND
Þegar Ingiberg, ritstjóri Sánds, er spurður um undarlegustu plötuna í safni hans, svarar
hann: „Það enda oft mjög undarlegar plötur á borðinu mínu. Ef ég lít í kringum mig í fljó-
tu bragði sé ég til dæmis plötu með Smaladrengjunum og Harkaliðinu frá Færeyjum.
Þetta eru reyndar plötur sem ég hef ekki hlustað mikið á en það hlýtur að teljast óvenju-
legt að finna þessa diska í plötusafni manns.“
Bréf frá Bryndísi
Bryndís Schram
Skrifar frá Helsinki
„Ég er félagsvera“
Hóf ritstjóra-
störf 12 ára
Ingiberg Þór Þorsteinsson er ánefa yngsti Íslendingurinn til
þess að ritstýra mánaðarriti.
Hann verður 18 ára gamall í nóv-
ember á þessu ári og hefur þá 6
ára reynslu að baki sem ritstjóri.
Hans fyrsta blað kom út árið
‘98. Það fjallaði um bresku sveit-
ina Prodigy sem heimsótti klak-
ann þrisvar sinnum á síðasta ára-
tug. Eintök blaðsins urðu ekki
nema tvö enda var kominn skort-
ur á umfjöllunarefnum um liðs-
menn sveitarinnar.
Ingiberg dó ekki ráðalaus og
stofnaði sitt eigið tónlistartímarit,
Sánd, í beinni samkeppni við Und-
irtóna. Munur blaðanna í dag er að
Sánd einbeitir sér nær alfarið að
tónlist á meðan Undirtónar hafa
útvíkkað svið sitt í almenna um-
fjöllun um poppmenningu.
Fyrsta tölublað Sánds kom út
þann 5. maí árið 1999 og eru tölu-
blöðin nú orðin 10 talsins, ef ekki
eru talin með aukablöð.
PRODIGY
Dreifði blaðinu í félagsmiðstöðvum og
plötubúðum.