Fréttablaðið - 24.01.2004, Side 48

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
Laugardaga kl. 10:00 - 18:00 | Sunnudaga kl. 12:00 - 18:00 | Mánudaga - föstudaga kl. 10:00 - 18:30 | www.ikea.is
ÍS
LE
NS
KA
A
UG
LÝ
SI
NG
AS
TO
FA
N
EH
F/
SI
A.
IS
IK
E
23
30
9
01
.2
00
4

©
In
te
r
IK
EA
S
ys
te
m
s
B.
V.
2
00
3
Snjallar lausnir
dagana 22/01 – 22/02
Hvar er húfan mín?
RIGGA fataslá
1.490,-
Bakþankar
REYNIS TRAUSTASONAR
Ákafamenn
Frægur aflaskipstjóri af Vest-fjörðum, þekktur fyrir ákafa,
var eitt sinn með skip sitt við
bryggju að landa fullfermi af
síld. Kapteinninn var í löndunar-
fríi og hafði brugðið sér í spari-
fötin þar sem hann hafði hugsað
sér að skreppa í land. Þegar
hann tiplaði yfir dekkið á
blankskónum áttaði hann sig á
því að löndunin gekk ekki sem
skyldi og í það stefndi að hann
tefðist óþarflega mikið í höfn.
Skipstjórinn hafði engar vöflur á
heldur stökk niður í lest þar sem
síldin var í kös. Hann krafsaði
sig í gegnum silfur hafsins og
kippti málinu í liðinn á skammri
stundu. Kórónasparifötin hans
voru hreistruð þegar hann
klöngraðist upp úr lestinni með
sælubros þess sem hefur sýnt
yfirburði.
ANNAR VESTFIRSKUR skip-
stjóri var þekktur fyrir að óttast
hvorki sár né bana á hraðferð
sinni að lokatakmarki hverrar
líðandi stundar. Ákafi hans færði
honum aflasæld en varð honum
stundum að falli. Eitt slíkt tilvik
átti sér stað skömmu áður en
skuttogaraöldin gekk í garð en
fley skipstjórans var vertíðar-
bátur sem stefnt hafði verið til
togveiða. Karlinn var í brúar-
glugganum og gaf stuttar en há-
værar skipanir til mannanna á
dekkinu sem voru að basla við
að koma veiðarfærinu í hafið
eftir landlegu. Þannig háttaði til
að eina utanverða leiðin úr
brúnni og niður á dekk var að
stökkva af bátapallinum niður á
lunningu. Þessa leið hafði skip-
stjórinn oft farið farsællega í
mismunandi andlegu ástandi, allt
eftir því hvernig vinnulagið á
dekkinu hugnaðist honum.
ÓHÖPPIN gera ekki boð á
undan sér. Eftir nokkur stutt og
snörp öskur ákvað skipstjórinn
að hans væri þörf á dekki. Langt
lokaöskur innihélt þá meiningu
að þeir væri heilalaus ranglandi
kjötflikki og gott ef ekki múkkar
í mannaskít. Þá heyrðist hurða-
skellur, skvamp og þögn. Það tók
mennina á dekkinu nokkra stund
að átta sig á því að skipstjórinn
var ekki lengur innanborðs. Loks
heyrðist kallað mjóum rómi:
„Hjálp“. Karlarnir á dekkinu
áttu bágt með sig þar sem þeir
sáu karlinn í brúnni hanga hálf-
an á kafi í sjó utan á skipinu.
Nokkur stund leið áður en kjöt-
flikkin heilalausu höfðu vilja eða
getu til að bjarga skipstjóra sín-
um hundblautum úr hafi.
KARLINN í brúnni átti eftir að
öskra oft á karla sína og vinna
sig upp í að stjórna skuttogara
þaðan sem hann hoppaði aldrei í
sjóinn. Ákafinn rak hann seinna
á Alþingi Íslendinga þar sem
hann varð formaður stjórnmála-
flokks. Og hann er hættur að
öskra. ■