Tíminn - 05.01.1972, Blaðsíða 5

MIBVIKUDAGUR 5. janúar 1972
TIMINN
5
MEÐMORGUN
KAFFINU
★ —
náð í eiturlyf fyrir milljónir
og tugmilljónir króna. Glæpa-
hringurinn, sem stóö fyrir eit-
urlyfjasölunni, hafði notað
þetta gamla, mannlausa hús til
þess að geyma í eitrið. Nú er
Marilyn tuiin að fá laun fyrir
fund sinn. L.iunin voru 500.000
krónur, og ákveðið hefur verilð,
að peningarnir verði geymdir
og skólaganga Marilyn greidd
með þeim í íramtíðinni. Hér
er lögregluþjónn að afhenda
Marilyn verðlaunin.
Þegar eiginkonur komast að
því, að menn þeirra leggja það
í vana sinn, að Ijúga að þeim,
verða þær venjulega ofsareiðar,
og eflaust ekki að ástaöðulausu.
En hún Veronique, sem gift
er kvikmyndastjörnunni Greg-
ory Peek, brást öðru vísi við
en flestar kynsystur hennar
hefðu gert. Hún bakkaði honum
fyrir, og kastaði sér í fang hans
og kyssti hann mörgum sinn-
um. Skýringin er sú, að fyrir
hálfu ári fór GregoVy Peck að
finna til ótrúlega mikils sárs-
auka innvortis. Það hlaut eitt-
hvað að vera í ólagi með lifr-
ina, eða svo hélt hann sjálfur.
En hann Þorði ekki að minnast
á þetta við konu sína. Óttinn
við að hér væri um krabbamein
að ræða gróf um sig innra með
honum, og hann fór og ræddi
máli'ð við lækni. Læknirinn
vildi, að hann legðist inn á
sjúkrahús, svo hægt væri að
rannsaka hann nákvæmlega.
Fyrst í stað hafði Peck ekki
tíma til slíks, því hann þurfti
að ljúka kvikmynd, sem hann
vann við. Svo kom að því, að
hann sá sér fært að leggjast
á sjúkrahúsið, en hvernig átti
hann a'ð koma í veg fyrir, að
kona hans frétti um þessi vand-
ræði. Allt í einu datt honum
í hug, að segja henni, að nokkr
ir vinir hefðu boðið sér í veiði
ferð, og spurði hvort henni
fyndist ekki að hann ætti að
fara með þeim. Veronique
sagði að hann væri búinn að
vinna svo mikið og væri svo
þreytulegur, að ekkert væri
sjálfsagðara. Viku síðar kom
Peck heim aftur úr ,,veiðiferð-
inni“, og gat þá fært konu sinni
þau gleðitíðindi, að hann hefði
gengizt undir krabbameinsrann
sókn, og allt benti til þess, að
hann væri mjög hraustur, og
ekki væri um krabba að ræða,
þótt sársaukinn hefði veriö mik
ill. Því var það að Veronique
grét þegar hún heyrði, að mað
ur hennar hefði logið að henni
stanzlaust í hálft ár, bæði um
þreytuna, og síðast um „veiði-
ferðina".
Presturinn og djákninn í þorp
irm voru ósáttir. Presturinn
hafði fyrir vana að leggja
sunnudagsræðu sína í predik-
nnarstöEnn þegar á laugardags
kvöldr og þegar djákninn sá
ræfifuna, tók hann síðasta blað-
ið. Á sannudeginum sté prest-
behmi í stólinn og talaði um
Adam og Evu. Þegar hann
kom asð síðasta blaðinu, sagöi
hann:
— Og suo sagði Adam vfð
E\'U: — Heyrðu nú . . þama
vantar yést blað.
— Maríus biður að þakka
fyrir bindið, sem þú gafst hon-
um mamma, hann notar það á
hverjum degi.
Gamli kaupmáðurinn lá á
banasænginni og fjölskyldan
v»r kölluð saman.
— Eru Asa og Eiríkur
héma?
— Já, pabbi.
— En Þóra og Níels?
— Já, pabbi-
— Og Bjarni og Alli og
Pétur og Kristján?
— Já, pabbi.
Þá reis gamli máðurinn upp
víð dogg og hrópaði reiðilega.
— Hver fjandinn passar þá
búðina?
— Eg ætla að tryggja húsið
mitt fyrir 6 milljónir.
— Jæja, á það að vera óveð-
urstrygging eða brunatrygg- .
ing,
— Brunatryigging, auðvitað. (
Hver heldurðu, að geti sett j
óveður af staðj’ j
Pétur var að koma úr Þjóð- j
leikhúsinu og mætti þá Páli j
vini sínum, sem spurði hvar j
í
i
V
hann hefði verið.
— Ég var að koma úr leik-
húsinu.
— Úr leikhúsinu? Klukkan j
er ekki nema níu. j
— Nei, en það stendur í Jeik .
skránni, að annar þáttur fari ’
fram daginn eftir. j

Get ég ekki fengið kökubita,
á meðan ég bíð eftir matnum.
Ég vil helzt ekki borða á fast-
DÆMALAUSI andi maga.
DEMNI
Hún Marilyn Ortiz er sjö ára
gömul. Hún hafði ekki gengið
í skóla nema örfáa mánuði, þeg
ar hún ljóstraði upp um eitur-
lyfjahring. Nánari tildrög voru
þau, að á hverjum degi gekk
hún fram hjá byggingu, sem
enginn bjó í, og hafði fyrir
löngu verið yfirgefin. Þrátt
fyrir það tók Marilyn eftir því,
að fyrir framan húsið stóð geysi
lega fallegur og fínn bíll. Hvaö
skyldi þessi fíni bill vera að
gera þarna, hugsaði Marilyn
með sér, úr því að enginn á
heima í húsinu? Eftir hádegið,
Þegar Marilyn var búin í skól-
anum, fór hún aftur fram hjá
húsinu, og nú var bíllinn horf-
inn. Marilyn varð forvitin, og
vildi gjarnan vita, hvert erindi
bílstjórans hefði verið, svo hún
læddist inn í husið, en þangað
hafði hún aldrei komið áður.
Þarna inni fann hún nokkra
pappakassa, og hvab skyldi
hafa verið í þeim. Marilvn opn
aði einn þeirra. I kassanum
var ekkert nema pok.ar fullir
af einhverju dufti. Úr því þetta
hveiti, sem Marilyn hélt hún
hefði fundið, lá þarna í álgjöru
tilgangsleysi, ákvað litla stúlk7
an, sem er aðeins sjö ára, að
fara með hveitið heim til
mömmu sinnar. — Sjáðu hvað
ég fann mamma, nú geturðu
aldéilis bakað kökur, sagði
Marilvn þpgar húr kom beim.
En sem betur fór uþpgfitvaði
móðirin í tæka tíð, hvað um
var að vera.
Stuttu seinna hafði lögreglan
— Læknir, ég fæ svo voSa-
Icga verki, þegar ég geri svona.
Prestur nokkur hafði mikið
að gera um jólin eins og marg-
ir stéttarbræður hans. Þetta
hafði verið endalaus runa af
skírn og giftingum og
presturinn var orðinn þreyttur.
Við síðustu hjónavígsluna
sagði hann óvart við brúðina:
— Hvað á barnið að heita?
iiuitinMniiiHtiuiiHiiiimiKMiitmtiiiniiMiinHiuuiiNiuMimiiHiiin