Tíminn - 16.01.1972, Blaðsíða 3
(PÍ/NNUDAGUR 16. janúar 1972
TlMINN
3
Dagur
1 reikningsskila
Þegar ég gat þess við kunn-
ingja minn, að ég hefði tekið
mig upp ásamt konu og krökk*
um á sjálfan nýjársdaginn, far
ið í strætisvagni í annan bæj-
arhluta, til þess að sækja bif-
reiðina, sem þar hefði veirið
skilin eftir — af eðlilegum og
fyllilega lögmætum ástæðum
— þá hváði hann fyrst en
sagði síðan:
— Hvað ertu að segja? Á
Nýjérsdag?
— Já, sagði ég. Hversvegna
ekki? ^
— Ég er svo aldeilis hissa,
sagði hann.
Nú skildi ég hvorki upp né
niður.
Skýringin kom í ljós. Sam-
kvæmt hans mati hreyfði eng-
inn maður siig út úr húsi sfnu
á nýjársdag — jafnvel ekki
einu sinni fram úr rikni sínu
— deginum skyldi varið til
þess að safna kröftum eftir ný-
afstaðin veizluhöld — með öðr
um orðum til þess að ná úr
sér timburmönnunum.
— Jæja, sagði ég. Hvaða
timburmönnum?
Ég vissi alveg að þetta mundi
hrífa. í gegnum símtólið kom
löng ræða um að hætta svona
látalátum — ég vissi ósköp vel
hvaða hroðalegur sjúkdómur
þetta væri — hefði ekki þjáðst
svo sjaldan af lionum sjálfur
— og meira raus í þeim dúr.
Nóg um það. Hugmyndin var
annars að segja ykkur frá þess
ari strætisvagnaferð og því
ferðalagi um borgina, sem
fylgdi á eftir því.
Eins og þeir vita, sem hættu
sér fram úr rúmi sínu á Nýj-
ársdag, svo ekki sé talað um
þá, sem fóru út úr húsi, var
veðrið einstaklega fagurt,
milt og bjart. Upplagt til öku-
ferðar um bongina — og raun-
ar komst ég að raun um hversu
upplagt það var síðar. Þar var
nefnilega engin umferð að heit
ið gæti. öll borgin virtist vera
að hvíla sig. Já hvíla sig, köll-
um það því nafni.
Einhverngíma fyrir mörgum
árum sá ég kvikmynd, sem
fjallaði m.a. um seinustu daga
Berlínarborgar áður en Rússar
náðu henni á sitt vald. Var þar
svallað einhver ósköp, og fram
kölluð kátína, ærsl og læti, svo
það leyndist engum, að veizlu-
gestir töldu litlar líkur á því,
að þeim yrði lengra lífs auð-
ið.
Því minnist ég á þetta, að
þessi gamlársveizluhöld eru að
sumu leyti keimlík þessum
veizluhöldum. Allir verða að
skemmta sér — hvað sem það
kostar — ærsl og drykkja er
öllum heimil — jafnvel roskn-
ar og ráðsettar konur nota
þetta tækifæri eitt tækifæra
ársins, til þess að fá sér neð-
an í því. Eina undantekningin
eru þeir dyiggu og hagsýnu
leigubílstjórar, sem aka borg-
arbúum úr einni veizlunni í
aðra því allur bærinn er á
á ferð og flugi fram og aftur.
Og svo kemur nýjársdagur
— dagur reikningsskilanna —
dagur timburmannanna.
. dagur símtalanna.
Heyrðu, hvað sagði ég
eiginlega? Var ekki allt í lagi?
Ha? Nú? . Guð minn almátt-
ugur!
Og síðan eftir talsverða um-
hugsun: Ja, ég meinti þetta nú
allt saman!
En gamlaárskvöld er einnig
kvöld vináttu og sáttfýsi. Fom
ir erkifjendur hittast í ein-
hverri veizlunni af tilviljun og
sættast heilum sáttum, a.m.k.
meðan klukkunum er hiringt,
ellegar að fólk, sem fram til
þessa hefur horft framhjá
hvort öðru fær allt í einu upp-
urð til þess að heilsast — og
sé það sitt af hvoru kyni —
til að gera eitthvað meira.
Já, það er tvímælalaust
skemimtilegasta kvöld ársins
og þess vegna er næsti dagur
svona skelfing erfiður dag-
ur höfuðverkja og heilabrota.
Dagur reikningsskila.
Páll Heiðar Jónsson.
HÖFUM FYRIR,
LIGGJANDl
HJÖLTJAKKA
G. HINRIKSSON
SlMI 24033.
NÝTT FRÁ
ATON
RUGGUSTOLAR
SELSKINN OG SAJLUN
Aklæði
ATON-umboðtð:
ÖÐiNSTORG
Bankastræti 9
Símí 14275.
Sendum gegn póstkröfu.
EINN I MYRKRINU
Við erum nú djúpt inn í
rökkurheimi í nánd heim-
skauts. '
Dagurinn er næstum dáinn.
Nóttin ein hefur völd.
Jörðin klæðist hvítum
skrúða. Trén hneigja sig í fann
hvítum skikkjum eins og ferm
ingarbörn við altari.
Allt er horfið nema diraum-
urinn um vorið. En er það ekki
líka aðeins draumur, sem á fá
fyrirheit um að verða veru-
leiki?
Oft hefur ísl-endingi fundizt
hann vera einn — einn í myrkr
inu. Og sársaukafull angur-
blíða læðist um fylgsni hug-
ans, titrar á strengjum hjart-
ans. Enn skilur Frónbúinn svo
vel óminn af ljóði, sem ekki
gæti gleymzt alveig, meðan enn
bærist andi á vörum:
„Enginn grætur íslending
einan sér og dáinn,
þegar allt er komið í kring
kyssir torfan náinn“.
Það fer því ekki milli mála,
að við skiljum Jóhannes —
síðasta spámann ísraels vel,
þar seim hann var einn í
myrkri fangaklefans, einn í
myrkri efans og uppgjafar-
innar. Beið dauðans á valdi öf-
undsjúlcra kvenna og hjarta-
lausra hermanna hjá hégóma-
gjömum, heimskum kóngi.
Hafði hann nokkuim tíma
verið annað en bergpiál sinn
ar eigin óskar, „rödd þess,
sem hrópar í eyðiimörku“, eins-
og hann hafði sjálfur orðað
þetta á ógleymanlegan hátt?
Það heyrðist hark frammi á
fangelsisganginum. Ljósglæta
birtist í gætt fangaklcfans
þrönga og viðbjóðslega. Sendi-
menn kóngs og drottningar að
boði æskunnar, ungrar stúlku,
sem vill hann — spámann
Guðs feigan.
Hann gengur fram milli
tveggja hermanna — hinztu
spor — einn í myrkrinu.
En samt er það ekki
hann spámaðurinn frá fljót-
inu helga, sem lifir?
Eru ekki hermennirnir, sem
drógu hann á höggstokkinn
gleymdir, Herodes fyrirlitinn,
drottningin og dóttir hennar
hataðar einar í myrkri ald-
anna, fordæmingar, hefndar?
Hvers vegna? Hann — rödd
hrópandans hafði gengið í
þjónustu ljóssins — vorsins,
elskunnar.
Og hann — sem þó var öll-
um gleymdur „einn sér og
dáinn“ í útlendri stórborg,
hann, sem var líka einn í
myrkri umkomuleysis oig aum-
ingjaskapar, sjúkur og siár á
refilstigum drasls og drykkju,
hann lifir líka, andar og hrær-
ist í ljúfustu sólskinsvonum
sinnar þjóðar.
Hvers vegna? Hann hafði líka
gengið í þjónustu lífsins og
vorsins — þjónustu ljóssins.
Enginn hefur ort fegri sól-
arljóð á sígildu máli norðurs-
ins djúpt í myrkurgeimi
skammdeigisnætur og stórhrið
arbyls.
Og meðan þessara manna
þessara anda verður minnzt
mun fslendingur fagna jólum,
bíða eftir ljósi heimsins, búa
sig undir að taka á móti kon-
ungi kærleikans.
Og þótt undarlegt sé, þá hef-
ur það undur orðið, að ekkert
hefur orðið þjónustu lj'éesins
æðra en íslenzka rökkurdjúpið
í nánd jóla. Þaðan koma ljós
hin logaskæru á altari hins
göfga Guðs. Þar tendruðust
ljósin á lampa Hallgríms og
kyndli Snorra. Þaæ kviknuðu
stjömur konungsbókar og Sól-
arljóða.
Einu í myrkrinu — bíðandi
jólanna hlakkandi til vors-
ins einn í fangaranni ís-
lenzka vetrarins skynjaði
íslendingurinn dýrðina Drott-
ins.
Einn í myrbri fangaklefans
fann Jóhannes spámaður-
inn síðasta Ijós eilífðar tendr-
ast á lampa slokknandi vona
og laut hinum komandi kon-
ungi friðarins.
Árelíus Níelsson.
NORRÆNA
HÚSIÐ
SÝNINGIN VÖRULÝSING
- VÖRUMAT
í sýningarsal Norræna hússins, verður opin al-
menningi frá 16.—23. janúar kl. 14—19 alla daga.
JYTTE KRUSE frá „Dansk varedeklarationsnævn“
mun flytja erindi 1 Norræna húsinu, mánudaginn
17. og þriðjudaginn 18. janúar kl. 20,30. Kaup-
menn og framleiðendur eru sérstaklega hvattir til
að mæta á þriðjudagskvöldið.
Kvenfélagasamband íslands
NORRÆNA HH5IÐ POHIOLAN TAIO NORDENS HUS