Tíminn - 30.01.1972, Blaðsíða 9

NGORÐ
SDA
þau gátu staðið ein og sér og
ódtudd.
Fyrstu helgina okkar á
staðnum kom hópur portúgal-
skra verkamanna frá Lyon i
vinberin,og með þeim kom Jón
Pétur. Hann var ungur að árum
°g á græna hattinum
hans stóð Love og Peace. Svan-
dis sagði, að hann væri voða
sætur, og ég jánkaði þvi. Við
tindum vinber allan daginn i
stórar fötur og fólkið söng
Alúettu og ýmsar drykkjuvisur.
Jón Pétur sagðist hafa átt
heima i Túnis, þegar hann var
yngri, úti við sjóinn, og fullt af
léttklæddum stelpuskottum á
ströndinni. Svo fór hann á
sunnudagskvöldið, eftir að hafa
kysst okkur Svandisi þrisvar
hvora á islenzka vanga. Siðan
hefur ekki til hans spurzt.
Við Svandis sváfum i sama
herbergi. Það var pinulitið, en
tunglið sást út um gluggann á
þvi stundum um hálfáttaleytið á
kvöldin og bar við sætabrauðs-
húsið eins og við kölluðum það
úti i skógi og annað skipti ekki
máli. Ég sagði öllum á bænum
að Svandis hryti svo mikið um
nætur, að ég gæti ekkert sofið.
Við Jón Pál sagði ég, að Máris
fjallabúi héldi til i herberginu
eftir að skyggja tæki, en tók
fram, að ég nyti ekki góðs af.
Svo við vikjum að öðrum
mönnum, sakar ekki að geta
þess, að ungi bóndinn á bænum
heitir Andrés og á sæta konu og
sæt dúkkulisubörn, sem syngja
Au clair de la lune, þegar vel
liggur á þeim. Stundum potaði
Andrés i bakið á manni og
sagði: ,,Mal au dos,” sem þýðir
ekki vont ódó, heldur illt i
bakinu.
Ekki má gleyma Italanum.
Hann sagðist heita Virginio og
kallaði mig Stegnju. Einn
daginn ætlaði hann að kenna
mér að syngja heilt lag, en
komst aldrei lengra en tvær
fyrstu linurnar, af þvi að hann
brjálaðist skyndilega, fór að
hrópa og kalla og formælti yfir-
boðurum sinum froðufellandi.
Hann var rekinn.
' Samstarfsfélagi okkar Jón
Páfl hélt sönsum, enda sér-
hlifinn i meira lagi. Reyndar
var hann ekki til stórræðanna,
pinulitill og agalega mjór.
Verkstjórarnir kölluðu hann
öllum illum nöfnum og gerðu
grin að honum og Jón Páll
^★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★.^
Steinunn
Sigurðardóttir:
Par
sem
I v ínberin
«■
+
«■
| vaxa
«-
*
«■

svaraði fyrir sig með nöpru
háði. Til dæmis sagði hann:
„Þegar veðrið er ekki vont, þá
er það gott. Þegar veðrið
er ekki gott þá er það
vont.” Við drógum þá
ályktun, að hann væri að semja
ádeilu um aðalumræðuefni
sveitavargsins. Sjálfsagt var
hann lika að þvi.
Timinn leið en beið ekki og
brátt færu Páll og Þorgeir heim
i norðrið. Ég tók til minna ráða
og ákvað að hitta glataða
soninn, áður en hann sneri til
föðurhúsanna með sitt hár og
svartar hendur. Við báðum
leyfis frá störfum i einn dag og
það var veitt, en ekki með gleði-
ópum. Við stöllur vorum nefni-
lega i betra lagi liðtækar við
vinberin, en i þeirri starfsgrein
hefur margur brostið.
Það var um kvöld-
matarleytið, að við komum á
áfangastað, og seint mun
gleymast sú sjón, sem fyrir*
augu okkar bar, er við litum inn
i borðsalinn. Pál bróður alls-
nakinn niður að mitti við að
matast eins og hraustum Is-
lendingi sæmir. Hann var ekki
beinlinis vel séður á staðnum.
Einkum leizt frómri kennslu-
konu frá Nýja Sjálandi ekki á
blikuna og þaðan af siður eigin-
manni hennar. Þau sváfu i litlu
rúgbrauði á hlaðinu, þegar þau
voru ekki að tina vinber, en að
er önnur saga.
Við Svandis vorum að sjálf-
sögðu með hina ómissandi
svefnpoka okkar og fengum
leyfi húsráðenda til þess að sofa
i matarskálanum með þvi skil-
yrði, að 'við læstum að okkur,
sr nótt færðist yfir, þar sem á
oænum vann fjöldi vaskrasveina
af ýmsum þjóðernum. Okkur
var afhentur lykill við hátiðlega
ithöfn.og við verðum þessum
ranska bónda ætið þakklátar
'yrir þátt hans i að vernda
aannig Islenzkan hreinleika, en
jinsogallir vita,semreynt hafa,
;r holdið að sönnu reiðubúið en
mdinn er veikur.
Við ákváðum að hjálpa til
neð vinberin á bænum þeim
íæsta dag, þrátt fyrir óstöðv-
mdi bakverk, enda yrði það
nitt einasta tækifæri til þess að
æða við hjartkæran bróður,
iður en hann héldi heim. I leið-
nni tókst mér að sýna enn betur
ram á frábæra hæfileika mina
dð vinberjatinslu og kemur það
;ér vel að vita, að þótt islenzk
ntelligensia snúi viö manni
>akinu, á maður alltaf visan
tarfa sem topplaunuð vin-
>erjakona i Beaujolais. Það
'eitir öryggi i lifi manns á
lessum siðustu og verstu
imum.
Svo ég drepi stuttlega á
•innufélaga bróðurins, sem ég
lóst i hópinn með þennan dag,
>á detta mér fyrst i hug dönsk
æmdarhjón, hrútleiðinleg eins
g þau eiga kyn til. Frúin
læddist baðfötum af skornum
kammti og hélt blygðunarlaust
ramhjá manni sinum með
öðvastæltum Araba. Palli
agði, að hún væri greinilega
11 i pornóinu. Ég neitaði að
;ggja dóm á það.
Bóndinn, sem þeir frændur
unnu hjá, var rustamenni hið
mesta, grimmur og blóðþyttur,
stóð hann yfir þrælum sinum
með skeiðklukku og þvingaði
rauðvini upp i þá, er þeir voru
að þrotum komnir. Hjá okkur
Svandisi var þetta svipað, nema
hvað enn meira var unnið. Það
voru sko engar pásur á bænum
þeim, bara unnið i striklotu,
klukkustundum saman. Frænd-
urnir voru heppnari. Þeir
fengu pásur á eftir hverri röð.
Þeir voru lika ófáir, sem
heltust úr lestinni á okkar bæ.
Ég hef þegar sagt frá Italanum,
sem brjálaðist. Tveir aðrir fil-
efldir karlmenn hurfu frá
störfum vegna ofþrælkunar,
aðrir urðu veikir og eru sjálf-
sagt dánir núna.
En okkur Islendinga fékk
ekkert bugað. Jafnvel hinum
harðskeyttu þrælapiskurum var
nóg boðið, þegar undirrituð
lagðist endilöng i drulluna i
grenjandi rigningu vegna
óstjórnlegra blóðnasa og harö
neitaði að fara heim og leggja
sig. Er undirrituð hafði legið á
jörðinni lengi lengi, orðin gegn-
blaut, ákvað pólskur verka-
maður, fyrrverandi striðsfangi
nasista i fimm ár, að breiða yfir
hana strigapoka — og fátt betra
hefur henni veriö gert — og fá
viðurkenningarorð þótt sætari
en þegar hún heyrði einn þræla-
piskarann segja við annan : ,,Sú
er hörð af sér.”
Þetta var útúrdúr. Við kvödd-
um þá frændur meö söng og
sárum trega og héldum niður-
lútar heim á leið.
Þegar við komum á bæinn
okkar var uppskerunni þar
lokið. Daginn eftir keyrði amma
gamla okkur á brautarstöðina i
litlu sltrónunni sinni og við
notuðum siöasta tækifærið til
þess að virða héraðið fallega,
Beaujolais, fyrir okkur, og
urðum að taka á honum stóra
okkar til þess að fara ekki að
skæla, þegar við kvöddum. Við
vorum leystar út með góðum
óskum, rauðvini, og svo frönsk-
um peningum, sem nú eru
búnir.
Nú biðum við þess tima, er
Beaujolais rauðvinið, árgangur
nitjánhundruðcisjötiuog^eitt,
kemur á markaðinn og setjumst
þá að sumbli eitthvert kvöldið
og minnumst liðins tima. Og
vinið, sem við drekkum þetta
kvöld, verður eflaust gott á
bragðið.